Por la 4-a fojo, IKUE partoprenis al la jara renkontiĝo kun la moderigantoj de la internaciaj asocioj de fideluloj, de ekleziaj movadoj kaj de la novaj komunumoj. En la jaroj 2021 la partopreno estis virtuala pro Kovim-19-epidemio; en 2022 hibrida. En 2023-a la evento okazis la 22-an de junio ĉe la jezuita kurio organizita de la Administra fako por laikoj, familio kaj vivo. ĉi-jare la sama Administra fako okazigis ĝin la 13-an de junio rekte en Vatikano, kaj ekis per la meso en la Baziliko de Sankta Petro, kie la ĉeestantoj vere estis ĉirkaŭataj de la Sankta Spirito ankaŭ per la fama vitralo kun la kolombo (simbolo de la sankta Spirito, en arto, ekde la 15-a jarcento). La meson memore al sankta Antono de Padovo, prezidis kardinalo Kevin Farrell – prefekto de la Administra fako por laikoj, familio kaj vivo.
Post la celebrado de la meso, la partoprenintoj estis akceptitaj en konferencsalono (nova aŭlo de la Sinodo), kie venis Papo Francisko. Sekvis agrabla duonhora papa aŭdienco, post kiu li deziris premi la manon de ĉiuj ĉeestantoj por danki kaj kuraĝigi la agadon de la reprezentata asocio/movado Partoprenis iom pli ol 220 reprezentantoj de 96 asocioj/movadoj. IKUE reprezentis la prezidantino Marija Belošević kaj IKUE-anino Paola B. Giommoni.
La defio de la sinodeco por la misio estis la temo de la renkontiĝo. La enkondukan prelegon prezentis kardinalo Kevin Farrell. Prof-ro Rafael Luciani de la Katolika Universitato Andrés Bello (UCAB – Caracas – Venezuelo) prelegis pri La misio kiel objektivo de la sinodeco. Elisa Lisiero de la Administra fako por laikoj, familio kaj vivo dum la prelego La sinodeco kaj la sperto de la movadoj prezentis resumon de la respondoj al la demandaro sendita al la estroj de la internaciaj asocioj/movadoj.
Konkluda mesaĝo de la renkontiĝo estis resumita per versiklo „Kiu havas orelon, tiu aŭskultu, kion la Spirito diras al la eklezioj“ (Apo 2,7).
La organizantoj regalis someran, abundan, lokan, bonkvalitan, beleprezentitan bufedon al la ĉeestantoj.
Memorinda evento en reciproka aŭskultado kaj ĉiuj aŭskultante la Sankta Spirito!
Paola B. Giommoni
PAROLADO DE LA SANKTA PATRO FRANCISKO
AL LA PARTOPRENANTOJ DE LA JARA RENKONTIĜO
KUN LA MODERIGANTOJ DE LA FIDELULAJ ASOCIOJ,
DE LA EKLEZIAJ MOVADOJ KAJ DE LA NOVAJ KOMUNUMOJ
INICIATINTA DE LA ADMINISTRA FAKO POR LAIKOJ, FAMILIOJ KAJ VIVO
Sinoda Aŭlo, ĵaŭdon, la 13-an de junio 2024
Mi ĝojas renkonti vin, kaj mi kaptas la okazon por mediti kune kun vi pri sinodeco, kiun vi elektis kiel temon de via kunventago. Plurfoje mi ripetis, ke la sinoda kunirado postulas spiritan konvertiĝon, ĉar sen interna ŝanĝiĝo oni ne atingas longdaŭrajn rezultojn. Mia deziro, efektive, estas, ke, post ĉi tiu Sinodo, la sinodeco restu kiel konstanta agmaniero en la Eklezio, je ĉiuj niveloj, enirante en la koron de ĉiuj, paŝtistoj kaj fideluloj, ĝis ĝi fariĝos komuna “eklezia stilo”. Ĉio ĉi, tamen, postulas aliiĝon, kiu devas okazi en ĉiu el ni, vera kaj konkreta “konvertiĝo”.
Estis longa la vojo. Imagu, kiu unue eksentis la bezonon de sinodeco en la latina Eklezio: tiu estis sankta Paŭlo la 6-a, kiam, post la Koncilio, li kreis la Sekretariaton por la sinodo de Episkopoj. La orienta eklezio estis konservinta la sinodecon, dum tiu latina estis perdinta ĝin. Ĝuste sankta Paŭlo la 6-a malfermis tiun vojon. Kaj hodiaŭ, post ĉirkaŭ 60 jaroj, oni povas aserti, ke la sinodeco eniris la agadmanieron de la Eklezio. La plej grava afero rilate ĉi Sinodon pri sinodeco estas ne tiom la pritaktado de ĉi tiu problemo aŭ de tiu alia. Plej grava estas la paroĥa, dioceza kaj universala irado al la sinodeco.
Kaj, perspektive de ĉi spirita konvertiĝo, mi provos nun montri kelkajn sintenojn, kelkajn “sinodajn virtojn”, kiujn ni povas dedukti el la tri anoncoj de la Pasiono en la Evangelio de Marko (kp. 8,31; 9,31; 10,32-34): pensi laŭ Dio, superi ĉian fermitecon kaj stimuli la humilecon.
Unue: pensi laŭ Dio. Post la unua anonco de la Pasiono, la Evangeliisto raportas al ni, ke Petro riproĉas Jesuon. Ĝuste li, kiu devus esti ekzemplo kaj helpi la aliajn disĉiplojn esti plene je servo de la Majstra verko, kontraŭas la planojn de Dio, rifuzante liajn pasionon kaj morton. Kaj Jesuo diras al li: “Vi ne pensas laŭ Dio, sed laŭ homoj” (Mar 8,32).
Jen la unua interna granda ŝanĝiĝo, al ni petita: transiri de “nur homa penso” al “Dia penso”. Ene de la Eklezio, antaŭ ol preni iun decidon, antaŭ ol komenci iun programon, ĉiun apostoladon, ĉiun mision, ni ĉiam devus nin demandi: Kion Dio volas de mi, kion Dio volas de ni, en ĉi momento, en ĉi situacio? Kion mi havas en la menso, kion ni, kiel grupo, havas en la menso, ĉu vere ĝi estas la “Dia penso”? Ni memoru, ke la ĉefrolulo de la sinoda irejo estas la Sankta Spirito, kaj ne ni! Nur Li instruas al ni aŭskulti la Dian voĉon, individue kaj kiel Eklezio.
Dio estas ĉiam pli granda, ol niaj ideoj, pli granda, ol la reganta pensmaniero, ol la momentaj “ekleziaj modoj”, eĉ la karismo de nia specifa grupo aŭ movado. Tial, neniam ni antaŭsupozu, esti harmonie “konektitaj” kun Dio: prefere ni klopodu ĉiam pli altleviĝi super ni mem, por ke, konvertiĝe, ni pensu laŭ Dio kaj ne laŭ homoj. Tiu ĉi estas la unua granda defio. Pensadi laŭ Dio. Ni meditu super tiu fragmento el Evangelio, kiam la Sinjoro anoncas la Pasionon kaj Petro kontraŭas. Kion diras la Sinjoro? “Vi ne estas laŭ Dio, vi ne pensas laŭ Dio”.
Due: Venki ĉian fermitecon. Post la dua anonco pri la Pasiono, Johano kontraŭstaras viron, kiu praktikis ekzorcismon nome de Jesuo, sed ne apartenis al la rondo de la disĉiploj: “Ni volis malhelpi lin – li asertas – ĉar li ne sekvis nin!” (Mar9,38). Jesuo malaprobas tiun ĉi lian sintenon kaj al li diras: “Kiu ne estas kontraŭ ni, tiu estas por ni” (Mar 9,40). Post tio li invitas ĉiujn Apostolojn, atenti prefere sin mem, por ne iĝi okazo de skandalo por la aliaj (vd. Mar 9,42-50).
“Ni priatentu la tenton de “fermita rondo”. La Dekdu estis elektitaj, por iĝi fundamento de la nova popolo de Dio, malfermita al ĉiuj nacioj de la tero, sed la Apostoloj ne profitas de ĉi vasta horizonto: ili enmemiĝas kaj ŝajne volas defendi la donacojn, ricevitajn de la Majstro – resanigante la malsanulojn, elpelante la demonojn, anoncante la Regnon (vd. Mar 2,14) – kiel se tiuj estus privilegioj.
Tio ĉi estas defio eĉ por ni: ne deflankiĝi de tio kion pensas nia “rondo”, konvinkiĝi ke ĉio de ni farata, validas por ĉiuj; defendi, eĉ sen konsciiĝi pri tio, poziciojn, previlegiojn aŭ prestiĝon “de la grupo”. Aŭ resti blokitaj de la timo perdi propran aparten-senton kaj propran identecon, kaŭze de nia malfermiĝo al aliaj personoj kaj aliaj pensmanieroj, sen rekoni ke en la diverseco estas granda oportuneco, kaj tute ne minaco. Tiuj ĉi estas la “ĉirkaŭbaraĵoj” en kiuj ni ĉiuj riskas resti enkaptitaj kiel malliberuloj. Estu atentemaj: via propra grupo, via propra spiriteco estas realaĵoj por helpi vin kunpaŝadi kun la Popolo de Dio, sed ne temas pri privilegioj, ĉar ekzistas la danĝero, esti mem malliberigitaj en tiuj ĉirkaŭbariloj.
Sinodeco, male, petas nin, rigardi trans tiuj baraĵoj grandanimece, por eksenti la ĉeeston kaj agadon de Dio ankaŭ en nekonatoj, laŭ novaj paŝtistaj metodoj, en misiaj okazoj, pri kiuj neniam antaŭe ni priokupiĝis; ĝi postulas de ni, akcepti la aliulan dreŝadon, eĉ esti vunditaj per vortoj, per la spertoj kaj suferoj de la aliaj: de la kunfratoj kaj de ĉiuj personoj, kiuj estas ĉirkaŭ ni. Larĝmensaj, kun malfermita koro.
Trie: stimuli humilecon. Post la tria anonco de la Pasiono, Jakobo kaj Johano petas honorlokojn apud Jesuo, kiu male al ili tiel reagas, invitante ĉiujn prikonsideri ke la vera grandeco ne troviĝas en la servato, sed en la servanto, kiu estas ĉies servanto, ĉar Li mem venis por tion fari (vd. Mar 10,44-45).
Tie ĉi kompreneblas, ke la spirita konvertiĝo devas komenci de la humileco, enireja pordo al ĉiuj virtoj. Malfeliĉigas min, kiam mi ekvidas kristanojn vantemaj: ĉar mi estas pastro ĉi tie aŭ ĉar tie estas laikoj – mi apartenas al tiu ĉi institucio… Tio ĉi estas malbonaĵo. Humileco estas la pordo, estas la komenco. Kaj ankaŭ tio instigas nin al funda esploro: Mi, kion envere serĉas en la rilatoj kun miaj fratuloj? Kial mi antaŭenigas iujn iniciatojn en la Eklezio? Kaj se ni ekrimarkas, ke iel trarompas nin iom da orgojlo, aŭ fiereco, tiam ni petu la Di-gracon por rea konvertiĝo al humileco. Nur la humiluloj, fakte, plenumas grandajn aferojn en la Eklezio, ĉar kiu estas humila havas solidajn fundamentojn, bazitajn sur la amo de Dio, kiu neniam malsukcesas, tial li ne serĉas aliajn rekonojn.
Ankaŭ tiu ĉi fazo de spirita konvertiĝo estas fundamenta por konstrui sinodan Eklezion; nur la humila homo fakte plivalorigas la aliajn, samtempe bonvenigante iliajn kontribuon, konsilon, internan riĉecon, eligante ne la propran “mion”, sed la “nion” de la komunumo. Doloras min, kiam ni ekvidas kristanojn…, hispane oni diras: yo me mí conmigo para mí: “Mi al mi kun mi por mi”. Tiaj kristanoj “centre”. Estas malĝojige. Estas la humilulo, kiu defendas la komunecon en la Eklezio, evitante la disiĝojn, venkante la streĉitecojn, sciante flankenmeti eĉ proprajn iniciatojn por kontribui al kundivitaj komunaj projektoj, kaj tio estas, ĉar per servado li provas ĝojon kaj ne frustriĝon aŭ rankoron. Travivi sinodecon, ĉiunivele, estas tute maleble sen humileco.
Ankoraŭfoje mi volas substreki la rolon de la ekleziaj movadoj. Tiuj ekzistas por la servado, ne por ni mem. Malĝojigas aŭdi la vortojn: “mi apartenas al ĉi tiu, al la alia, al tiu alia”, kvazaŭ tio estus io aparte supera. La ekleziaj movadoj ekzistas por servadi la Eklezion, ne estas per si mem mesaĝo, ia eklezia centralo. Ili estas por servado.
Mi esperas, ke tiuj ĉi pensoj estos utilaj al vi laŭ via irado, en viaj asocioj kaj movadoj, en la rilatoj kun la Paŝtistaro kaj kun ĉiuj ekleziaj realaĵoj; kaj mi bondeziras, ke tiu ĉi renkontiĝo kaj aliaj similaj momentoj vin helpos, atribui la ĝustan valoron al la respektivaj karismoj en iu eklezia perspektivo, por doni vian grandaniman kaj altvaloran kontribuon al evangelizado, al kiu ni ĉiuj estas vokataj.
Ĉiam priatentu ĉi tion: ĉu mi apartenas al la eklezia movado, ĉu al iu asocio aŭ al la Eklezio? Mia apartenado en mia movado, en mia asocio por la Eklezio, estas kiel iu “fazo” por helpi la Eklezion. Fermitaj movadoj devas esti forviŝitaj, tiuj ne estas ekleziaj.
Mi benas vin, iru antaŭen! Kaj bonvolu preĝi por mi! Mi petas!
www.laityfamilylife.va
Administra fako por komunikado – Vatikana Eldonejo
Tradukis: Elda Doefler
