La papo Francisko en videomesaĝo sin turnas al itala dioceza komunumo en Molise, kiu dum pilgrimo akceptis bildon de la Virgulino Maria Fatima, kaj li alvokis ĝin, ke ĝi malfermu siajn hejmojn kaj korojn al ŝia ĉeestado.

Przemysław Kucharczak: La kredo en Francio estas en forturno, malmultaj homoj tie praktikadas, paroĥoj estas malmultnombraj. Malgraŭ tio el freŝaj informoj estas sciate, ke apud la rivero Sejno rapide kreskas la nombro da baptoj inter plenkreskuloj kaj gejunuloj. De kie estiĝas ĉi tiu kresko?

F. Danuta Maria Ernst: Ha! Ni ankaŭ pri tio cerbumas en Francio. Iuj diras, ke se temas pri la spirita flanko, lante ni komencas ektuŝadi fundon, tiel ke enfali pli malalten oni jam ne povas. Aliaj asertas, ke nia mondo, kiu estas ĉiam pli malmola, ĉiam pli senhomeca, komencas estiĝi por homoj en Francio la problema. Ili serĉas do ion alian, precipe dum momentoj, kiam ili renkontas la malfacilecojn en siaj vivoj. Kiam estas pli malfacile, kiam la senco forlasas la homon, li pripensas, al kio sin apogi. Ili serĉas lokon, en kiu ili povus sin senti konsoliĝitaj kaj akceptitaj kaj kiaj ili estas. Iutempe ili asertas, ke ĝuste la Eklezio, malgraŭ ĉiuj tiuj skandaloj, estas ĉi tiu loko. Ili ne scias sufiĉe bone, kion ili volus en ĝi trovi, sed ili kredas, ke ion tie oni povas serĉtrovi.

La parto de junularo, kiu petas la bapton, apogiĝas je atestoj de siaj kredantaj geamikoj. Kie ili ĉi tiujn amikojn renkotas?
Se temas pri la junularo pli aĝa, en la aĝo de 18-30 jaroj, tiucele la bona iniciato estas la serio de la vesperaj renkontiĝoj EVEN. Gejunuloj ektrovadas tie la enkondukon en la kredon, lekciojn de katekismo, ili preĝas komune. Ili venadas semajnon post semajno je la horo 20:30. Kiam en la jaro 2016 mi foriris el Parizo, ĉi tiuj renkontiĝoj estis nur en unu paroĥo. Ĉimomente ili efektiviĝas en dekkvar! Mi pensas, ke tiaj iniciatoj alportadas fruktojn. Pro tio gejunuloj, kiuj petas la bapton, estas ĉiam pli multaj. Ĉe ni en Nico, dum nunjaraj Paskofestoj la bapton akceptis 89 personoj, el kio 71 estis malpli ol 40 jaraj.

Kaj kion pli juna junularo? Dum nunjara Pasko en la tuta Francio la bapton akceptis 5025 personoj en la aĝo de 11 ĝis 17 jaroj. Unu jaron antaŭe estis 2861.
Pri kio la gelernantoj aŭdas en lernejoj? Pri la estiĝo de gendero – ĉu oni povas elekti esti knabo aŭ knabino, ke la sekson oni povas ŝanĝi aŭ ke estas egale, kian sekson ili hodiaŭ difinos. Ĉiuj tiuj ideologismaj absurdaĵoj estas lokigitaj en iliajn kapojn tro ofte, tiel do iam okazas, ke iutage tio por ili jam estas troa. Tiam ili mem starigas al si demandojn: „Kaj kiel tio vere estas?“ Kaj ili komencas serĉadi. Kompreneble iuj estas enprofundigitaj en siaj poŝtefonoj neelŝovante nazojn, sed estas ankaŭ tiuj, kiuj rimarkas, ke kamarado okupiĝas pri io alia.

Ekzemple la amiko, kiu estas la membro de Skoltoj de la Eŭropo. Malgraŭ la granda malkresko de la nombro da kredantoj, vi konserviĝis en Francio surprize fortan kaj multnombran katolikan skoltaron, la medion de la viva kredo.
Jes, la adoleskantoj observas unu la alian. Dum du jaroj mi kunlaboris kun la virina branĉo de la Skoltoj de la Eŭropo, kiuj estas brigadaninoj, verdire ili posedas la kapablojn por transdonadi valorecojn. Helpe de ili en la skoltaj ludoj, en interparoloj ĉio tio efikas je iliaj amikinoj.

Kion pensas pri tio la gepatroj de ĉi tiu junularo?
Ĉiam pli multaj familioj en Francio proklamas, ke ne plu ekzistas iuj religiaj tradicioj. Kaj la kredo estas por ili indiferenta, tial ili ne protestas, se iliaj infanoj interesiĝas pri ĝi. Je principo: „Se ili volas, do ili iru“. En iuj familioj estas ankoraŭ avino, kiu vizitas preĝejon. Ŝi estas ŝatata persono, kun kiu eblas interparoli. Tio helpas al gejunuloj meti la demandojn.

Jes ja! Ekmiris min, ke multaj gejunuloj, kiuj petas en Francio pri la bapto, rememoras la atestojn de siaj avinoj.
Jes, tio havas la grandan signifon. La kandidatoj, kiujn mi preparadis por la bapto en Parizo, ofte rememoradis, ke avino en tio estis eminentulino. Ŝi rakontadis pri la kredo, ŝi vidigadis la sencon de la vivo, ŝi ekinstruis la primaran preĝon – iutempe tre facilan, por starigi kandeleton aŭ eniri la preĝejon, se vi devas preteriri ĝin. Tiel malgrandaj gestoj, kiuj ne devigas kredi, sed malfermadas la vojon al ĝi.

Kiamaniere vi alvenas kun Evangelio al homoj, kiuj de ĝi foriris?
Mi ne scias, kiel tio nun en Pollando aspektas, sed en Francio ekde majo 1968 estas malpermesite malpermesadi. Ĉio tio, kion oni volis ordoni, estis eksentita kiel la enmiksiĝo en liberecon kaj ofte forĵetita. Malrapide la Eklezio en Francio, post la trapaso de ĉiuj tiuj skandaloj, ekkomencis kompreni, ke anstataŭ ion al homoj ordonadi, oni devas al ili klarigadi. Kaj kio koncernas ilin mem. Tio signifas ekde ilia feliĉo. Klarigadi: „En la mondo, en kiu oni devas elŝiri sian eron, ĉar se ne, tiam vi estos tretita, estas Dio, kiu amas vin kaj volas vian feliĉon“. Pli poste oni diros pri Dio pli, sed komenci oni devas ekde la bazo.

Kvin procentoj el petantoj de bapto estas islamanoj. Multaj el ili asertas, ke Jesuon ili renkontis unue en sonĝoj. Ĉu vi, fratulino, konas tiujn personojn?
Tre multajn. Ni, eŭropanoj, ne opinias niajn sonĝojn serioze. En la spirita tradicio, kian islamanoj portas el hejmo, en sonĝo estas transdonataj la veroj, kiuj estas super ni. Se io en ĝi ilin ektuŝis, ili serĉas klarigon.

Ĉu eble konsidere kun tio ili estas pli malfermitaj spirite kompare kun ni? Ĉu kiel la sankta Jozefo, al kiu la anĝelo ankaŭ parolis dum sonĝo?
Islamo estas, kia estas, sed la personoj el ĉi kultura medio estas malfermitaj je la homecaj valoraĵoj. Ili ne estas „tromanĝitaj“ per ĉio tio, per kio ni estas. Por ili familio, oldulo, vivo – tio estas la valorecoj, per kiuj oni ne povas ludi. En Francio, kie abortigo estis enskribita en konstitucion, ĉi tiuj homaj valorecoj, bedaŭrinde kune kun kristaneco malaperas. Ne povas esti alie, ĉar kia estas la bazo de tiuj valorecoj, se Dio ne ekzistas? La venantoj el islamo kontraŭe scias, ke Dio estas granda, kaj pro tio oni devas prikonsideri ĉi tiujn valorecojn, kiujn transdonadas religio.

Kaj kion la homoj el Okcidento?
En ilia evangelizado oni devas komenci laŭvice el alia flanko – ne ekde valoraĵoj, ĉar tiuj valoraĵoj havas neniun apogon, se Dio malekzistas, nur ekde rilatoj kun Jesuo. Ne ekde religieco, sed ekde rilatoj! Nur tiam la valoraĵoj povas por tiuj homoj akiri la sencon.

Vi, fratulino, preparadis plenkreskulojn por baptoj ĉe la baziliko Sacre-Coeur en Parizo. Kiamaniere ĉi tiuj personoj malkovradis Dion?
Ekzemple la 21-jara junulino, kiu estis islamanino, diris al mi, ke ŝi faris abortigon. Ŝi konfesis, ke ŝi venis al ni, ĉar ŝi aŭdis, ke nia Dio povas pardoni ĉion. Dum en islamo la abortigo ne estas pardonebla. Ŝi akceptis la bapton. Alia sinjorino, ĉirkaŭ 30-jaraĝa hindino, komence tre malbone parolis franclingve. Okazis, ke ŝi ekde unu jaro ĉiuĵaŭde venadis al la baziliko Sacre- Coeur, eksidadis en la navo kaj restadis tie dum du tri horoj. En la preĝejo daŭradis la adorado de la Plejsankta Saramento, sed ĉi sinjorino ne sciis pri tio. Pro kio do ŝi venadis? Ĉar ŝi sentis, ke io tie estas, kvazaŭ iu atendadis ŝin, kaj tio estis por ŝi bone.

Sian certecon ŝi trovis en la senco de la adorado...
Jes, kaj aldone dirite ŝi tute ne sciis, ke tio estas la adorado. Ŝi sciis, ke homoj sidas, same kiel ŝi. Nur ĉe la preparo por la bapto ŝi komencis malrapide malkovradi, ke pro tio estis al ŝi bone, ĉar Iu kun ŝi ĉeestadis. Iu tie atendis ŝin. Dum la bapto ŝi akceptis la nomon Sophie, do Saĝeco. Ŝi havis komence iom da malfacilaĵoj kun sia familio, kiu ne komprenis ĉi tiun ŝian decidon. Pli poste tamen ŝi enskribis sian filon al la kristana lernejo, kaj li post du jaroj ankaŭ akceptis la bapton.

Ĉu vi, fratulino, plu daŭrigas la kontaktojn kun ĉi tiuj konvertiĝintoj?
El la jaroj, kiam mi preparadis plenkreskulojn por la bapto, plej ofte mi memoras la momentojn, kiam mi kun ili ploris kaj ridis pro ĝojo. Mi ne estis iu, kiu ion enmetis en iliajn kapojn. Rekte „mi iradis kun ili“. Estis ankaŭ la islamanino el la antaŭurba kvartalo, kiun mi dum la tuta tago de Pasko ĝojigadis kaj mi donadis al ŝi naztukojn, ĉar ĵus venis el Tunizo la novaĵo, ke mortis ŝia fratino. Ŝi ne decidis tiam foriri el islamo, sed iutempe telefonis al mi kun deziroj por la Tago de Patrino. Post kelkaj jaroj ŝi surprizis min, kiam ŝi venis kaj eltiris el mansaketo... legitimilon de kristanino.Ŝi akceptis la bapton en sia paroĥo.

Ĉu vi ofte, fratulino, preparadis enmigrantojn?
Jes, ĉar tio apartenas al specifa servo de la baziliko Sacre-Coeur. Gefrancoj estas ankaŭ multaj, sed multajn ni sendis por la preparo al iliaj paroĥoj. Mi memoras unu junulon kun la antaŭnomo Alexandre, kiu estis sin preparanta al la doktora disertacio el filozofio. En lia grupo de katekumenoj estis ankaŭ Viktoria el Niĝerio, kiu ne scipovis skribi kaj legi. Alexandre diris al mi dumrenkonte: „Fratulino, mi petas Sinjoron Dion, por ke estu al mi donite tiel rekte preĝadi al Dio, kiel preĝadas ĉi tiu Viktoria“.

Fratulino Danuta Maria Ernst Benediktanino NSPJ el Montmartre el Sanktejo en Laghet apud Nico. En la jaroj 1995-2016 ŝi vivis en la monaĥejo ĉe la baziliko Sacre-Coeur en Parizo. Ŝi preparadis tie plenkreskulojn por la bapto kaj dum 8 jaroj ŝi tie estis priorino. Ŝi devenas el la urbo Mysłowice, Pollando.

Intervjuon faris Przemysław Kucharczak El semajnrevuo Gość Niedzielny (Dimanĉa Gasto), n-ro 16/2024
Esperantigis Stanisław Śmigielski