DIO FRAPAS EĈ SUR VIAN KORON

La Biblio diras, ke estas necese atendi. Kion? „Ĝis venos nia Sinjoro“ (1 Kor 1,7). Dum Kristnasko ni memorigas al ni la unuan alvenon de Jesuo en certa historia momento. Li venos poste eĉ fine de la tempoj. Sed Li precipe alvenas ĉiutage viziti ĉiun viron kaj virinon. Nia Dio estas „Dio-kiu-venas“. Li venas senĉese. Li nian atendon ne disreviĝos! Eble li iun momenton nin lasos atendi en mallumo, por doni maturiĝi al nia espero, sed neniam Li trompas. La Sinjoro konstante alvenas, ĉiam Li estas kun ni. Iam Li ne lasas sin videbligi al ni, sed ĉiam Li alvenas.

Jesuo staras ĉe la pordo de via koro

Jesuo, kiel diras Biblio, staras ĉe la pordo kaj frapas. Ĉiutage. Ĉe la pordo de nia koro. Ĉu vi scipovas aŭskulti la Sinjoron, kiu frapas, alvenas viziti vin hodiaŭ kaj frapas vian koron eĉ per malkvieto, ideo, inspiro? Li venis al Betlehemo, Li venos fine de la mondo, sed Li alvenadas al ni ĉiun tagon. Estu maldormemaj, observu, kion vi sentas en la koro, kiam la Sinjoro frapas.

La vivo havas helajn kaj malhelajn lokojn

Ni bone scias, ke la vivo havas siajn altaĵojn eĉ malaltaĵojn, helajn eĉ malhelajn lokojn. Ĉiu el ni spertas momentojn de elreviĝo, malsukceso kaj kaoso. Nune ni krome travivas situacion signitan per pandemio, kio en ni vekas kaoson, zorgojn, antaŭtimojn eĉ rezignacion. Minacas al ni falo en pesimismon, fermitecon kaj apation. Kiel al ĉi ĉio reagi? La aŭtoro de la bibliaj psalmoj konsilas: „Nia animo elrigardas Eternulon, Li mem estas nia helpo kaj ŝildo. En Li ĝojas nia koro“ (Psa 32, 20-21). La fidema atendado je Dio donas al ni apogon kaj kuraĝon dum niaj malhelaj tagoj de la vivo.

Dio estas ĉeestanta en la historio

Advento al ni senĉese memorigas, ke Dio estas ĉeestanta en la historio, kiun Li malgraŭ ĉio kondukas al ĝia celo kaj pleneco. Dio estas en la homhistorio ĉestanta, Li estas „Dio-kun-ni“, Dio ne estas malproksima, Li ĉiam estas kun ni kaj ofte Li frapas pordon de nia koro. Dio vojiras ĉe nia flanko por apogadi nin. La Sinjoro neniam forlasas nin, Li akompanas nin dum niaj vivperipetioj, por helpi nin trovi sencon de ĉi tiu pilgrimo, signifon de ordinareco kaj por plenigi nin je kuraĝo dum provoj kaj doloroj. Meze de la vivŝtormoj Dio al ni ĉiam donas manon.

Laŭ prediko de la papo Francisko 29.11.2020

Petu, kaj al vi estos donite, serĉu, kaj vi trovos, frapu, kaj al vi estos malfermite. Ĉar ĉiu petanto ricevas, kaj la serĉanto trovas, kaj al la frapanto estos malfermite. Kaj de kiu el vi, kiu estas patro, filo petos panon, kaj li donos al li ŝtonon?Aŭ se li petas fiŝon, ĉu li anstataŭ fiŝo donos al li serpenton? Aŭ se li petos ovon, ĉu li donos al li skorpion? Se vi do, estante malbonaj, scias doni bonajn donacojn al viaj infanoj, des pli via Patro ĉiela donos la Sanktan Spiriton al tiuj, kiuj petos al Li. (Luk 11,9-13)

Karaj gefratoj, bonan tagon! Ni daŭrigas katekizon pri la preĝo. Iu diris al mi: „Tro vi parolas pri la preĝo. Tio ne estas necesa.“ Jes, estas tio necesa. Se ni do ne preĝas, ni ne havos forton plu vivi. La preĝo estas oksigeno de la vivo. Per la preĝo ni altiras sur nin atentemon de la Sankta Spirito, kiu nin senĉese plu portas. Tial mi tiomfoje pri la preĝo parolas.

Jesuo donis al ni ekzemplon de la senĉesa preĝo persisteme praktikata. Lia konstanta dialogo kun la Patro, silente kaj koncentriĝe, estas apogo de la tuta lia misio. La Evangelioj ankaŭ al ni prezentas liajn instigojn al la disĉiploj, ke ili insiste kaj nelaciĝinte preĝu. La Katekismo memorigas tri parabolojn de la evangelio de Luko, kiuj emfazas la karakterizon de la preĝo de Jesuo (komp. KKE, 2613).

La preĝo antaŭ ĉio devas esti persista: kiel la homo en la parabolo, kiu senĉese meze de la nokto petas de amiko tri panojn por sia neatendita gasto. La amiko rifuze respondas, ĉar li jam kuŝas surlite, sed li insistas kaj insistas, ĝis li devigos lin ellitiĝi, por doni al li panojn, pri kiuj li petas (komp. Luk 11,5-8). Li malcedeme petas. Sed Dio estas pli pacienca ol ni, kaj tiu, kiu fide kaj persisteme frapas pordegon de lia koro, ne restos elrevigita. Dio ĉiam respondas, ĉiam. Nia Patro bone scias, kion ni bezonas; la sintrudemo ne celas Lin informi aŭ konvinki, sed vivigi en ni sopiron kaj atendemon.

La dua parabolo rilatas vidvinon, kiu sin turnas al juĝisto, por ke li pledu por ŝi. La juĝisto estas senskrupula, sed fine li decidos plenumi peton de la vidvino, devigita per ŝia insistado (komp. Luk 18, 1-8). Li diras al si: „Mi faros por ŝi justecon, por ke ŝi ne malfortigu min per sia ĉiama venado.“ Tiu ĉi parabolo komprenigas, ke la fido ne estas iu momenta impulso, sed kuraĝo invoki Dion, ja eĉ „diskuti“ kun Li nerezignante antaŭ malbono kaj maljusteco.

La tria parabolo prezentas fariseon kaj impostiston, kiuj vizitas templon por preĝi. La unua sin turnas al Dio laŭdante siajn meritojn; la dua eĉ ne sentas sin inda eniri sanktejon. Sed Dio ne elaŭdos la preĝon de la unua, do de la fieraj, sed la preĝon de la humilaj (komp. Luk 18, 9-14). Ne ekzistas vera preĝo sen humila spirito. Kaj ĝuste la humileco nin kondukas, ke ni petadu perpreĝe.

La instruo de la evangelio estas klara. Estas necese senĉese preĝadi, eĉ se ĉio sin montras kiel vana, ŝajnas, ke Dio estas surda kaj muta kaj ke temas nur pri la perdo de la tempo. Eĉ se la ĉielo estas obskurigita, la kristano ne ĉesas preĝi. Lia preĝo estas paralela kun fido. Kaj la fido en la vivo povas ofte ŝajni kvazaŭ iluzio kaj senefika penado. Dum nia vivo ekzistas malhelaj momentoj, kiam la fido ŝajnas esti iluzio. Sed praktikadi preĝon signifas akceptadi ankaŭ ĉi tiun penadon. Iu povas diri: „Patro, mi preĝadas kaj mi sentas nenion... mi havas aridan koron.“ Sed eĉ dum tiuj momentoj ni devas daŭrigi, kiam ni sentas nenion. Multaj sanktuloj kaj sanktulinoj spertis nokton de la kredo eĉ silentadon de Dio – kiam ni frapas kaj Dio ne respondas ‒ sed la sanktuloj persistis. Dum tiuj ĉi noktoj de la kredo neniam estas sola tiu, kiu preĝas. Jesuo ja estas ne nur la atestanto kaj majstro de la preĝo, Li estas pli. Li nin inkluzivas en sian preĝon, por ke ni povu preĝi en Li kaj pere de Li. Kaj tio estas verko de la Sankta Spirito. Tiukaŭze nin la evangelio instigas peti Patron en la nomo de Jesuo. La sankta Johano alportas tiujn ĉi vortojn de la Sinjoro: „Kion ajn vi petos en mia nomo, tion mi faros, por ke la Patro estu glorata en la Filo.“ (Joh 14,13) La Katekismo eksplikas, ke „la certeco de la elaŭdo de niaj petoj baziĝas sur la preĝo de Jesuo“ (KKE, 2614). Tiu donas al la homa preĝo flugilojn, kiujn ĝi ĉiam sopiris havi.

Kiel do ne mencii vortojn de la 91-a psalmo, plenajn de fido, fontantaj el koro, kiu ĉion atendas de Dio: „Per Siaj plumoj Li ŝirmos vin, kaj sub Liaj flugiloj vi rifuĝos, Lia fideleco estas ŝildo kaj kiraso. Ne timu la teruron de nokto, nek sagon, kiu flugas tage, nek peston, kiu iras en mallumo, nek epidemion, kiu ekstermas tagmeze.“ (Psa 91,4-6) En Kristo tiu ĉi belega preĝo plenumiĝas, en Li ĝi trovas plenecon de sia vero. Sen Jesuo al niaj preĝoj minacus, ke ili reduktiĝus je homaj strebadoj, plej ofte destinitaj por malsukceso. Sed Li surprenis ĉiun vokon, ĉiun ĝemon, ĉiun jubilon, ĉiun insistan peton... ĉiun homan preĝon. Ne forgesu, ke en ni preĝas la Sankta Spirito, Li gvidas nin al preĝo kaj alkondukas nin al Jesuo. Li estas donaco, kiun donacis al ni la Patro eĉ la Filo por vojo al renkontiĝo kun Dio. Kiam ni preĝas, tiam en nia koro preĝas la Sankta Spirito.

Kristo estas por ni ĉio, ankaŭ en nia vivo de la preĝo. La sankta Aŭgusteno tion diras per impresa esprimo, kiun ni trovas ankaŭ en Katekismo. Jesuo „por ni preĝas kiel nia sacerdoto, Li preĝas en ni kiel nia kapo; ni preĝas al Li kiel al nia Dio. Ni do ekkonadu niajn voĉojn en Li kaj lian voĉon en ni.“ (KKE, 2616) Tial la kristanon, kiu preĝas, nenio timigas, li konfidas sin al la Sankta Spirito, kiu estis donacita al ni, Li petas en ni kaj instigas nin al preĝo. La Sankta Spirito, la Majstro de la preĝo, nin gvidu kaj instruu preĝi.

Laŭ la Ĉeĥa Sekcio de la Radio Vatikana

 al la indekso
 

Longe mi vidis en tio nenion strangan. Vendejoj ja estas dimanĉe malfermitaj, kial do ne iri ion aĉeti... Poste mi preparadis por bapto du patrinojn. Ili estis kamaradinoj kaj ambaŭ laboris kiel kasistinoj en la sama grandmagazeno. Ili rakontis al mi, kiel nur unu dimanĉon en la monato (kaj ankaŭ nur unu sabaton) ili povas esti kun familio hejme. La restantajn dimanĉojn ili devas labori kaj anstataŭan libertagon ili ricevas eble marde, kiam tiom da homoj ne plu aĉetas... Sed tiam ne estas hejme infanoj, kiuj vizitas lernejon. Subite mi ekkomprenis: pro tio ne kulpas ilia ĉefo, ja eĉ ne posedanto de grandmagazeno, por tio kulpas antaŭ ĉio mi – kaj ankaŭ ĉiuj tiuj, kiuj dimanĉe iradas aĉetadi! Kaj ke ili estas multaj... Se ni dimanĉe tien ne iradus, la vendejo do eble ne ŝlosus pordon, sed ĉe la kaso eble sufiĉus nur unu kasistino (tiel, kiel tio estas ekzemple duonon antaŭ la dudeka horo, kiam la vendejo jam estas malplena) kaj la ceteraj patrinoj povus esti kun siaj familioj hejme. Do mi decidis: Mi jam ne plu volas, ke ili tie devas resti eĉ miakulpe!

Sac. Pavel Zahradníček, el Milujte se 62/22

Vi laboras nelaciĝante, karaj infanoj. Sed tio, kion vi perlaboras, ne ĉiam utilas al via animo kaj al via korpo – nome tio, kion vi akiras per via dimanĉa laboro. Se ni demandus tiujn, kiuj laboras dimanĉe, kion ili faris, tre ofte ili povus respondi: „Mi vendis mian animon al diablo, mi krucumis nian Sinjoron kaj neigis mian bapton.“ Tia mizerulo estas do destinita por infero. La tutan eternecon li devos traplori, sen ion per tio akiri. Kiam mi vidas iun dimanĉe veturigi ian kargon, ĉiam mi pensas: Ah, tiu ĉi veturigas sian animon en la inferon.

Ho, kiel tre eraras en siaj kalkuloj tiu, kiu perlaboras dimanĉe. Li opinias, ke li perlaboros pli ol aliaj. Ĉu povas iu financa sumo, kiun li perlaboras, kompensi damaĝon, kiun li mem kaŭzis per tio, ke li malrespektis ordonon de la bona Dio? Ĉu vi opinias, ke ĉio dependas de via laboro? Sed nur rememoru malsanon, akcidenton. Ah, kiom da laboro povas esti vantigita per unu fulmotondro, per unu hajlo, per unu frosto. La bona Dio ĉion direktas, Li povas venĝi, kiam kaj kiel Li volas. Li ĉiam havas sufiĉe da rimedoj. Ĉu Li ne estas ĉiam pli forta? Ĉu ne ĉiam ĝuste Li estas la unusola Sinjoro?

Estis unu virino. Ŝi vizitis sian paroĥestron por demandi, ĉu ŝi povas dimanĉe rikolti fojnon. „Sed tio tute ne estas necese,“ diris la paroĥestro, „pri via fojno vi tute ne devas zorgi.“ Sed la virino insistis dirante: „Ĉu vi volas, ke mi lasu mian rikolton por neniiĝo?“ Tiuvespere ŝi mortis. Ŝi mem estis en pli granda danĝero ol ŝia rikolto.

Ne laboru por nutraĵo, kiu pereas, sed por nutraĵo restanta por la eterna vivo. Kion vi akiris, se vi laboris dimanĉe? Ja la teron vi forlasos tian, kia ĝi estas. Ĝis vi de ĉi tie foriros, nenion vi kunprenos. Ah, tiu, kiu tro adheris al la tero, tre malfacile de ĉi tie foriras. Nia unua celo estas iri al Dio. Nur tial ni estas ĉi tie surtere. Karaj infanoj, dimanĉe ni devus morti kaj lunde releviĝi. La dimanĉo apartenas al bona Dio, ĝi estas Lia tago, la tago de la Sinjoro. Li kreis ĉiujn tagojn de la semajno, Li povis destini por si ilin ĉiujn, sed Li donis al ni ilin ses kaj por si Li retenis nur la sepan. Per kia rajto vi etendas manon al tio, kio al vi ne apartenas? Ĉu vi konsciiĝas, ke la ŝtelita havaĵo neniam alportas benon? Ĝuste ankaŭ la tago, kiun vi ŝtelas de la Sinjoro, al vi ne alportos profiton. Mi konas du tre certajn rimedojn, kiel malriĉiĝi: labori dimanĉe kaj ŝteli.

El “La paroĥestro de Ars en predikoj”

La Sankta Patro Benedikto la 16-a tiel klarigis sencon de la fragmento el la Unua letero al korintanoj (3,12-15), kiu pritraktas misteron de la maturiĝo por la ĉielo en la purgatorio: „Unue Paŭlo asertas pri la kristana ekzistado, ke ĝi estas konstruita sur unu komuna fundamento: Jesuo Kristo. Tiu ĉi fundamento estas tiom solida, ke ĝi estas kapabla rezisti. Se ni sur ĉi tiu fundamento restadas firmaj kaj sur ĝi ni konstruas nian vivon, ni scias, ke eĉ la morto nin ne povos de tiu ĉi fundamento senigi. Paŭlo poste daŭrigas: »Sed se iu konstruas sur la fundamento (kaj aldonas) oron, arĝenton, multekostajn ŝtonojn – (aŭ) lignon, fojnon, pajlon, ĉies laboraĵo evidentiĝos, ĉar la tago ĝin montros, pro tio, ke ĝi estas malkaŝita en fajro, kaj la fajro mem provos ĉies laboraĵon, kia ĝi estas. Se restos ies laboraĵo, kiun li surkonstruis, li ricevos rekompencon. Se ies laboraĵo forbrulos, li suferos perdon, sed li mem saviĝos, tamen kiel tra fajro.« (3,12-15) Tiu ĉi teksto klare montras, ke la savo de homo povas havi diversajn formojn, iuj konstruaĵoj povas forbruli ĝis fundamentoj; tiu, kiu devas atingi savon, devas mem trairi »fajron«, por ke li estu kapabla renkontiĝi kun Dio kaj povu okupi sidlokon ĉe la tablo en la eterna edziĝfesteno.“ (Spe salvi, 46)

La ĉefa kaŭzo de la sufero en la purgatorio

Ununura fonto de la suferoj en purgatorio estas konsekvencoj de la pekoj. Ĉiu speco de peko kaŭzas neniigon de la konkreta bono en la homo mem aŭ en liaj rilatoj al Dio kaj aliaj homoj. Tiuj ĉi neniigoj kaŭzitaj per peko estas fonto de sufero por ĝiaj farintoj aŭ por homoj kunigitaj kun ili. Ĉar ĉiuj homoj kreas unu Korpon en Kristo kaj estas „membroj unu de aliaj“ (Efe 4,25), tial peko de unu homo damaĝas kaj kaŭzas suferon ankaŭ al aliaj homoj.

Post morto ligoj kunigitaj la mortinton kun vivantoj surtere ne estas rompitaj. Fakte por li ĉesos ekzisti fizika tempo, sed li plu daŭros en tiel nomata tempo antropologia, formanta per rilatoj kun homoj vivantaj surtere. Se iu el homoj vivantaj surtere suferos kaŭze de pekoj de la mortinto, tiel tiu mortinto tiel longe kunsuferos, ĝis la graco de Kristo superos ĉiujn konsekvencojn de liaj pekoj, kiuj estis fonto de la suferado.

La suferoj en purgatorio do estas konsekvenco de la pekoj faritaj de homo dum tempo de lia surtera vivo. La stato de maturiĝo por la ĉielo, kiu estas la purgatorio, estas destinita per suferado kun certeco de la fina savo en la ĉielo. Tiu ĉi suferado estas kaŭzita per travivo de ĉiuj konsekvencoj de la pekoj. La animoj en purgatorio perceptas, kiel tre iliaj pekoj, senbrideco, kalumnioj, senrespondecaj vortoj kaj neglektado malutilis al ili kaj al aliuloj survoje al la savo.

La Sankta Patro Johano Paŭlo la Dua en kateĥezo el la 4-a de aŭgusto 1999 instruis, ke „ĉiu spuro kunigita kun malbono devas esti forigita; ĉiu kurbigitaĵo de animo devas esti rektigita. La purigo devas esti kompleta, kaj tio fakte kreas certecon de la eklezia instruo pri la purgatorio. Tiu ĉi termino ne signas lokon, sed la staton de la vivo. Tiuj, kiuj post morto restas en stato de purigado, jam troviĝas en la graco de Kristo, kiu ilin levas el resto de ilia neperfekteco“.

Helpo al animoj suferantaj en purgatorio

La purgatorio estas la stato de maturiĝo al amo. Se la animoj travivas grandajn suferojn kaŭze de iliaj propraj pekoj, la animoj en purgatorio en la tuta pleneco travivas veron, ke Dio ilin el pura amo vokis al ekzisto kaj al plena feliĉo en la ĉielo. La spiritaj vundoj, perdoj, deformoj kaŭzitaj fare de la pekoj kaŭzas al ili grandajn suferojn. Ĉar konsekvencoj de la pekoj restas en homoj vivantaj surtere, konsidere al tio Jesuo bezonas ankaŭ ilian konsenton kaj kunlaboron, por ke Li povu kuraci kaj resanigi terurajn agojn de la pekoj de la mortintoj.

La konsento devas esti antaŭ ĉio esprimita plenfide en la preĝo por mortintoj, en partopreno de la sankta meso celebrata por ili, kaj en ofero de suferoj por ili. Tia preĝo kaj la vivo laŭ evangeliaj principoj, en unuiĝo kun Kristo, estas la ununura vera helpo, kiun de ni atendas homoj suferantaj en purgatorio. Ni estas devintaj preĝi por mortintoj. Se tia preĝo mankas, estas tio grava eraro de neglekto. Mem la amo de Kristo estas fajro, liberiganta, metamorfanta kaj kapabliganta la homon por la plena unuiĝo en la amo kun Dio eĉ kun la tuta komunumo de la sanktuloj.

Jesuo Kristo estas la vinberarbo kaj ni estas la branĉoj (kp. Joh 15,5). Kiel branĉoj ni estas perantoj de la amo de Kristo por aliuloj, sed nur tiam ni vere kun ili estos, se ni akceptos malfacilaĵojn de la ĉiutaga vivo kun kredo, kiam ni leviĝos el ĉiu falo en la pento-sakramento, se ni rifuzos ĉiun kontakton kun peko kaj kun Kristo ni unuiĝos en plenfida preĝo aŭ en la Eŭkaristio. Ni do memoru pri la devo de la ĉiutaga preĝo - por la mortintoj, pri la mesofero iliaintence kaj por ebleco akiri por ili plenajn indulgencojn.

La homoj suferantaj en la purgatorio ankaŭ preĝas por ni, vivantoj sur la tero, kaj helpas nin survoje al la savo.

La sankta Faŭstina ricevis specialan gracon enrigardi la realecon de la purgatorio. Ŝi tiel priskribas tiun ĉi travivaĵon en Taglibreto: „Mi ekvidis gardanĝelon, kiu diris al mi, ke mi lin sekvu. Post momento mi troviĝis en malheleta loko, plenigita de fajro kaj en ĝi estis multe da suferantaj animoj. Tiuj animoj tre arde preĝis, sed por ili mem tio havas neniun efikon, al ili helpi povas nur ni. La flamoj, kiuj ilin pikis, ne tuŝis min. Mia gardanĝelo eĉ ne por momento malproksimiĝis de mi. Kaj mi demandis la animojn, per kio ili plej multe suferas. Kaj ili unuanime respondis al mi, ke plej multe ili suferas per sopiro pri Dio. Mi vidis Patrinon de Dio, kiel ŝi vizitas animojn en la purgatorio. La animoj nomas ŝin »la Marstelo«. Ŝi alportas al ili malpeziĝon. Mi volis pli multe interparoli kun ili, sed la gardanĝelo donis signon por foriro. Ni eliris malantaŭ pordon de tiu ĉi prizono de la suferantoj. [Mi ekaŭdis internan voĉon], kiu diris: »Mia mizerikordo tion ne volas, sed la justeco tion ordonas.« De ĉi tiu momento mi pli intime renkontiĝas kun la suferantaj animoj.“ (Taglibreto 20)

Sac. Mieczysław Piotrowski SJ El Miłujcie się! 4/2020

Fine de la hodiaŭa ĝenerala aŭdienco, dum kiu la papo Francisko daŭrigis kateĥetikan ciklon pri heroldado de evangelio, li memorigis feston de la kunpatronoj de Eŭropo, la sanktaj Cirilo kaj Metodio. En la roma liturgia kalendaro estas ilia rememoro en la 14-a de februaro, do en la tago, kiam en la jaro 869 la sankta Cirilo mortis en Romo kaj estis entombigita en baziliko de la sankta Klemento.

La papo Johano Paŭlo la Dua ĉe jarfino de la jaro 1980 proklamis la sanktajn Cirilon kaj Metodion kunpatronoj de Eŭropo, post kiam la jarcenton antaŭe (1880) ilia festo disvastiĝis por la tuta eklezio. La papo Francisko nune ĉi tiujn patronojn de Moravio memorigis per sekvaj vortoj:

„La sanktaj Cirilo kaj Metodio, la apostoloj de slavoj kaj kunpatronoj de Eŭropo, kiujn ni liturgie solenis, instigas min al tio, ke mi vin alvoku al ĉiutaga atestado de la evangelio en via ĉirkaŭaĵo kaj al disvastigo de bonodoro de la amo de Kristo, kiu gajnas korojn por bono.“

Vatican News 15.2.2023

Mi ne timas homojn, kiuj ne kredas, mi timas homojn, kiuj ne pensas.
Mi ne timas homojn kun mala opinio, mi timas homojn sen opinio.
Mi ne timas homojn, kiuj rekonas sian nesciadon, mi timas homojn, kiuj ne havas klaran komprenon.
Mi ne timas homojn, kiuj serĉas veron, mi timas homojn, kiuj ĝin jam trovis.
Mi ne timas homojn, kiuj min konas, mi timas homojn, kiuj pri mi nur aŭdis.
Mi ne timas tiujn, kiuj scias pli ol mi, mi timas legantojn de ununura broŝuro.
Mi ne timas homojn, kiuj min priridas, mi timas tiujn, kiuj ridas al mi.
Mi ne timas homojn, kiuj inteligente eraras, mi timas homojn, kiuj eraras malsaĝe.
Mi ne timas tiujn, kiuj mortigas korpon...

---------

Materio, spaco kaj tempo.
Tri fizikaj nocioj, en kiuj ni ĉiuj estas malliberigitaj. Ni estas kiel vojaĝantoj en ekveturinta rapidtrajno sen krizokaza bremso. Sen eblo kiam ajn elvagoniĝi aŭ ŝanĝi ĝian rapidecon aŭ direkton. Ni povas dumveture nur transiri el vagono en vagonon.

Se ni ne volas vojaĝi pertrajne, eblas iri sur relvojaj ŝpaloj. Sed kun konscio, ke ĉe iom da nesingardemo ni povas eliri el nia korpa kesto.

Estas do eble ofte sendanĝere trairi sur la relvojaj ŝpaloj de saktrakoj.

---------

Se nia okulo rigardas iun objekton, ĝi kapablas nomi ĝian formon kaj koloron. Ĝi do estas nenio alia ol kamerao.

Se ni la saman objekton rigardas racie, ni devus strebi pli ol nur nomi formojn aŭ kolorojn. Ni devus ĝin vidi koneksece.

Kaj se ni rigardas la saman objekton per koro, ni devus serĉi ankoraŭ ion pli ol en antaŭaj du vidpunktoj. Ankaŭ serĉi ĝian pli profundan sencon kaj sian respondecon rilate al ĝi.

----------

Se la korpskeleto de homo estus konstruita nur el ostoj sen kuniga histo, ĝi disŝutiĝus same, kiel disfalas la domo konstruita el brikoj, sed sen ligilo, kiun oni nomas mortero.

La nuntempa familio estas ja konstruita laŭ vico da instrukcioj, sed tiuj konstruelementoj ne estas kunigitaj per bonkvalita, aŭ per tute nenia mortero. Per ligilo miksita el humileco, pardonemo, dececo, respondeco, sed antaŭ ĉio per senco por familio.

La avo kaj la avino ekkverelis. La avino estis tiel kolerigita, ke ŝi kun sia edzo volis paroli eĉ ne unu vorton. Morgaŭ la avo jam ĉion forgesis, sed la avino lin daŭre ignoris rifuzante kun li paroli. Eĉ se la avo faris multajn provojn, li ne sukcesis interrompi ŝian profundan silentadon. Fine li komencis traserĉadi ŝrankojn kaj eĉ tirkes-tojn. Post iu tempo la avino ne plu povis tion elteni kaj tre incitite ŝi ekkriis: „Ĉu mi povas ekscii, kion do vi serĉas?“ Post tio kun ruzula rideto la avo rimarkis: „Dankon al Dio! Mi ĝin trovis!“ „Kion?“ „Vian voĉon!“

Iu homo revenis el vendejo, en kiu li matene aĉetadis. Li aliris al vendisto dirante al li: „Pardonu, ke mi ĝenas, sed hodiaŭ matene mi donis al vi monbileton kaj vi eraris, kiam vi donis al mi reston.“ La vendisto respondis per sufiĉe malagrabla voĉo: „Do vi havas malbonŝancon. Vi devis tion tuj diri paginte. Nun jam estas malfrue!“ Kaj la aĉetinto diris: „Mi tion rimarkis bedaŭrinde nur pli malfrue – ĝis post reveno hejmen. Sed tio tute ne ĝenas min. Mi venis por redoni al vi monon, kiun vi pli donis al mi.“

Bonaj homoj ankoraŭ vivas! Kaj kio vi? Ĉu ne mortas en vi bona homo, eĉ ne kiam vi renkontas iun malbonan?

El libro de Pino Pellegrino: „Okazaĵoj por refreŝigo de animo“

Unu viro telefonis al familia kuracisto. „Sinjoro doktoro, ĉi tie Karlo...“ „Kio okazas, Karlo?“ „Mi vokas al vi, ĉar mi havas zorgon pri Maria.“ „Kial?“ „Ŝi komencas surdiĝi.“ „Kion, ĉu ŝi fakte ne plu aŭdas vin?“ „Jes, vere. Mi bezonas, ke vi venu rigardi ŝin.“ „La surdeco plej ofte ne venas subite kaj ĝi ne postulas akutan intervenon. Alkonduku ŝin lunde en diagnozejon kaj mi rigardos ŝin.“ „Ĉu vi opinias, ke ni povas atendi ĝis lundo?“ „Kaj kiel vi esploris, ke ŝi ne aŭdas?“ „Nu, mi vokas ŝin kaj ŝi ne respondas.“ „Tio povas esti nenio grava, eble io ŝtopis ŝian oreltubon. Ni tion faru tiel: ni provu, kiel grava la surdeco de Maria estas. Kie vi Karlo nun estas?“ „En dormoĉambro.“ „Kaj kie estas Maria?“ „En kuirejo.“ „Voku ŝin el loko, kie vi estas.“ „Mariaaaa...! Ne, ŝi ne aŭdas.“ „Bone. Nun iru al pordo de la dormoĉambro kaj voku el koridoro.“ „Mariaaaa...! Ne. Nenio.“ „Atendu. Nun iru al ŝi tra koridoro kaj dume voku al ŝi kaj ni vidos, kiam ŝi ekaŭdos vin.“ „Mariaaaa! Mariaaaaaaa! Mariaaaaaaaaa! Mi estas antaŭ la kuireja pordo kaj mi ŝin vidas. Lavante la manĝilaron ŝi estas dorse al mi turnita, sed ŝi ne aŭdas min. Mariaaaaaa!“ „Iru al ŝi ankoraŭ pli proksimen.“ La viro eniras kuirejon, alpaŝas al edzino, metas la manon sur ŝian ŝultron kaj ekkrias en ŝian orelon: „Mariaaaaaaaaaa!“ Ŝi kolerige sin turnas kaj bruske diras al li: „Kion vi volas? Kion vi volas, kion vi volas, kion vi vooooooolas? Dekfoje vi vokis al mi kaj dekfoje mi respondis vin: Kion vi volas? Ĉiam pli kaj pli malbone vi aŭdas, vi devas iam iri al kuracisto!“

El Milujte se! 64/2023

2. Helpu ankaŭ nin, Patrino nia, / petas ĉiuj ni kun arda kor´, / rifuĝejo estas ŝirmo via, / al Vi apartenas la honor´. / Vin ni volas ĉiam kantlaŭdegi, / ĉiam vian nomon kantgloregi, / ĉar meritas tion via nom´, / ke ĝin gloru ĉiam ĉiu hom´!

3. Kiu tutan gloron vian povas / en la mond´ esprimi per la vort´? / Tian gloron al Vi Filo donas, / ĉar Lin Vi plej amis ĝis la mort´. / Eĉ se ĉiu lando plej malmuta / laŭdon vian dirus en mond´ tuta, / ne sufiĉus tiu granda glor´, / por ke ĝusta estu la honor´!

4. Al ikono via, Dipatrino, / petojn niajn meti volas ni; / gardu ĉiam nin, Dinaskintino, / kiam estos petegata Vi! / En mizer´, malĝoj´ kaj suferego / estu al ni ĉiam konsolego! / Estu Vi propetantin´ ĉe Di´, / estu ĉiam helpantin´ al ni!

5. Kredon kaj esperon, amon donu, / la persiston en la virt´ ĝis mort´, / peston kaj militon, ah, forturnu, / helpu al ni en malĝoja sort´! / Kiam fine la Juĝont´ por juĝi / de ĉi tie nin alvokos al si, / ho, Dinaskintin´, ho, Dipatrin´, / tiam estu Vi propetantin´!

Antoni Gradek, Jaroslav Chodníček, Jan Kovář, Blanka Ledvinková, Alfred Lotter, Ladislav Němec, Václav Nosek, Michal Ratajczyk, Jitka Skalická, Vladimír Stoklas, Jindřich Tomíšek. Tre koran dankon!