La konvertiĝo de Eŭropo povas haltigi la militon. Akcentis tion en la polaj Radio Maryja kaj Televido Trwam Mons. Jan Sobiło, la helpepiskopo de diocezo de Ĥarkovo (Харків) kaj Zaporogio (Запоріжжя), dum la reta disaŭdigo ligiĝante kun Zaporogio je temo „Vizaĝoj de la milito“.

La gasto de „Nefinitaj Interparoloj“ prezentis konvinkon, ke danke al la konsekro de Rusio kaj Ukrainio al Senmakula Koro de la Plejsankta Virgulino Maria fare de Papo Francisko la 25 an de marto de la nuna jaro, Ukrainio ĉiam kapablas rebati atakojn de Rusio.

– Ni scias, ke per militaj rimedoj, kiujn ni posedas, ni ne kapablus defendi nian landon, tion Maria defendadas nin, kiel Ŝi ankaŭ defendis Johanon Paŭlon la Duan la 13 an de majo 1981, kiel Ŝi defendis Polujon dum la miraklo apud Vistulo, nun okazadas la miraklo apud la rivero Dnepro. Dio estas ĉiopova, per la Koro kaj manoj de Maria Li donas al ni grandan povon ‒ emfazis la episkopo Jan Sobiło.

Kiel li plue akcentis, en Ukrainio ekzistas la milito ne nur por liberigo de ĉi tiu lando, sed ankaŭ por liberigo de la homa konscienco el ateismo, kiu enradikiĝis en Rusio kaj disvastiĝis en la tutan mondon post la oktobra revolucio de la jaro 1917.

– En Fatimo la Dipatrino vidinte la minacojn, kiuj alproksimiĝas, petis la konvertiĝon de Rusio. Tamen tiam la mondo ne tro emociiĝis pri la peto de Maria. La milito en Ukrainio mobilizas homojn por granda preĝado, estas bezonata la granda konvertiĝo de ni ĉiuj ‒ emfazis la episkopo Jan Sobiło.

Li raportis pri la atesto montranta, ke la milito spirite mobilizas homon. Li rakontis, ke venadas al Zaporogio (en kiu li praktikas la animservon) soldatoj el la linio de batalfronto. La unua, kion ili petas, estas konfeso kaj la sankta komunio. Soldatoj petas ankaŭ rozariojn, kiuj estas „helpiloj de Goliato, kiun timas malamiko“. Homoj atendas sacerdotajn benojn kaj la vortojn de kuraĝigo.

– Kompreneble ankaŭ estas situacioj, ke homoj riproĉas al Sinjoro Dio, kiel Li povis permesi ĉi tiun malbonon, kiam mortigataj kaj perfortigataj estas infanoj kaj virinoj, pereigataj estas civiluloj, antaŭe multfoje torturigataj. Tamen tiuj, kiuj kulpigas pro ĉi tiu malbono Dion, forgesas, ke la milito estas la rezulto de pekoj. La Sankta Patro Francisko tion ankaŭ tiel argumentas. La grava peko de la unuopulo estas kiel la bombo, la raketo uzata en la milito, frapanta la loĝhejmon ‒ klarigis la episkopo Jan Sobiło.

Małgorzata Bochenek El taggazeto Nasz Dziennik, 30.04.2022
Esperantigis Stanisław Śmigielski

Dio de niaj patroj, granda kaj mizerikorda Sinjoro de la vivo kaj la paco, la Patro de ĉiuj homoj.

Via volo estas la paco kaj ne la turmentado. Haltigu militojn kaj forigu fieron de perfortuloj. Vi sendis vian Filon Jesuon Kriston por heroldi pacon al proksimuloj eĉ al malproksimuloj kaj por unuigi ĉiujn homojn de diversaj nacioj kaj gentoj en la ununuran grandan familion.

Neniam plu okazu milito – la terura okazaĵo, el kiu ne ekzistas reveno, neniam plu estu milito – la konfuziĝo de bataloj kaj perforto.

Donu, ke finiĝu la milito, kiu minacas vian kreitaron surtere, enaere kaj eĉ surmare.

Kun Maria, la Patrino de Jesuo kaj la Patrino nia ni Vin petegas, alparolu la korojn de homoj, kiuj respondecas pri sortoj de la nacioj. Neniigu logikon de revenĝo kaj reprezalio kaj pere de la Sankta Spirito instigu novajn grandanimajn kaj noblajn solvojn en dialogo de paciencema atendado – multe pli fruktodona ol estas la milita perforto.

La Patro, donu al nuna tempo pacon. Ke neniam plu estu militoj. Amen.

• La amo animon disvolvas, la egoismo ĝin mortigas! • Ne plendu, ke aliuloj havas pli multe. Tiu, kiu ne havas Dion, havas nenion! • Prenu Biblion kaj tuj legu, la mondon vi vidos alie! • Sciu, ke fontoj de iritoj estas nur kaŝitaj Diaj ŝancoj! • Ne atendu tuj post ĉio problemon, tio estas ŝancoj, bonvole ilin traktu! • Mi faros ĉion, kion mi povos, la reston mi konfidos al Dio! • La estonteco estas necerta, la forton vi trovu ĉe Kristo! • Saĝa homo ne ŝanĝos Kreinton por kreitaĵo. • Kiam mi antaŭ televido adorkliniĝas, mia kredo malrapide malaperas... • Al Dio kondukas vojo certa: en aliuloj vidi Kriston.

El Milujte se 56/2021

Bonan tagon, karaj gefratoj!

La preĝo estas interparolo kun Dio kaj ĉiu kreitaĵo certasence la interparolon kun Dio praktikas. En la homa estulo la preĝo iĝas vorto, invoko, kanto, poemo... La Dia Vorto fariĝis karno kaj en la korpo de ĉiu homo ĝi revenas al Dio en la preĝo. La vortoj estas niaj kreitaĵoj, sed ili estas ankaŭ niaj patrinoj kaj ili certagrade nin formadas.

La vortoj de la preĝo permesas al ni sekure trairi densan mallumon, ili nin kondukas laŭ vojo de verdaj herbejoj apud trankvilaj akvoj, ili por ni kovras tablon antaŭ niaj malamikoj, kiel nin instruas vortoj de la psalmo (kp. Psa 23). La vortoj devenas el sentoj, sed ankaŭ ekzistas mala vojo, sur kiu la vortoj formigas sentojn. La Biblio homon instruas agi tiel, ke ĉio okazu en lumo de la vorto, por ke nenio homa estu eligita, cenzurita. Precipe doloro estas danĝera, se ĝi restas kaŝita, femita en nia interno... La doloro fermita en nia interno, kiu ne esprimiĝas kaj ne ricevas liberan trairon, povas venenigi animon. Ĝi estas mortema.

Ĝuste tial la Sankta Skribo instruas nin, ke ni preĝu per la vortoj ofte eĉ tro aŭdacaj. Hagiografoj ne kreas iluziojn pri homo, ili scias, ke lian koron ankaŭ loĝigas ne tro edifaj sentoj, eĉ malamo. Neniu el ni naskiĝas sankta, kaj kiam tiuj ĉi malbonaj sentoj frapas pordegon de nia koro, estas necese kapabli ilin sendanĝerigi per preĝo kaj Dia vorto. En psalmoj oni trovas iujn tre durajn esprimojn celantajn kontraŭ malamiko − la esprimojn, per kiuj nin spiritaj majstroj instruas, ke ni ilin rilatigu al diablo kaj al niaj pekoj − kaj tamen tio estas vortoj, kiuj apartenas al homa situacio, kaj kiuj estis inkluzivitaj en kadron de la Sankta Skribo. Ĝi ilin enhavas, por ke ili atestadu, ke se ne ekzistus vortoj, kiuj vid al vide al perforto sendanĝerigas malbonajn emociojn kaj direktigas ilin tiel, ke ili ne malutilu, la mondo en ilin tute sinkus.

La unua hompreĝo estas ĉiam voĉa recitado. Unue ekmoviĝas lipoj. Kiel ni ĉiuj scias, ke preĝi ne signifas ripetadi vortojn, la laŭtvoĉa preĝo estas tiu plej sekura kaj ĉiam eblas al ĝi aliri. Emocioj, kiel ajn majestaj, estas male ĉiam necertaj: ili aperas kaj malaperas, forlasas nin kaj revenas. Kaj ne nur tio, ankaŭ la gracoj devenantaj el preĝo estas neantaŭvideblaj. Iumomente ni abundas pro konsolo, kiu male kvazaŭ ĝi tute vaporiĝus dum pli malhelaj tagoj. La preĝo perkora estas mistera kaj dum certaj momentoj kaŝita. La preĝo de la lipoj, kiun ni flustras aŭ recitas kune, estas ĉiam ĉemane, ĝi estas same grava kiel manlaboro. La Katekismo nin tiuafere instruas dirante: „La buŝa preĝo estas necesa komponanto de la kristana vivo. Al la disĉiploj, allogataj per mallaŭta preĝo de sia Majstro, Jesuo instruas buŝan preĝon: »Patro nia« (KKE, 2701) „Instruu nin preĝi,“ petas la disĉiploj Jesuon kaj Jesuo ilin instruas la perbuŝan preĝon: Patro nia n. Ĝi estas la preĝo enhavanta ĉion...

Ni ĉiuj devus havi humilecon de la homoj de la nejuna aĝo, kiuj en preĝejo – eble ĝuste tial, ke ilia aŭdkapablo ne tute bonfunkcias – duonvoĉe recitas preĝojn, kiujn ili dum infanaĝo ellernis, plenigante la preĝejan spacon per flustrado. Tiu ĉi preĝo ne difektas silenton, sed atestas fidelecon al preĝodevo realigata dum la tuta vivo kaj neniam ellasata. Tiuj ĉi homoj kun sia humila preĝo ofte estas grandaj propetantoj de la paroĥo. Ili estas kverkoj, kies branĉaro estas de jaro al jaro pli branĉlarĝaj, por ke ili donu ombron al laŭeble plej multa nombro da homoj. Nur Dio scias, kiam kaj kiel estas ilia koro kunigita kun tiuj eldirataj preĝoj. Sendube ankaŭ tiuj homoj devis trairi nokton kaj momentojn de malpleneco. Al la buŝa preĝo ni ĉiam povas resti fidelaj. Ĝi estas iu ankro, kies ŝnuron ni povas kapti, por resti fidelaj dum ĉiuj vivsituacioj.

Ĉiuj ni povas lerni esti persistemaj laŭ rusa pilgrimulo, pri kiu parolas unu fama spirita verko, kiu akiris scion de preĝo pere de senfina ripetado de ĉiam la sama invoko: „Jesuo Kristo, Filo de Dio, Sinjoro, indulgu nin, pekulojn!“ (kp. KKE, 2616 kaj 2667) Se en lian vivon eniros graco, se la preĝo iun tagon flamiĝos tiugrade, ke li eksentos ĉeeston de la Regno ĉi tie inter ni, se lia rigardo metamorfozos tiome, ke ĝi similos rigardon de infano, tiam ĝi okazos tial, ke li persiste ripetados tiun ĉi simplan kristanan litanion. Ĝi fine enpaŝos en ritmon de lia spiro. Tiu ĉi okazaĵo de la rusa pilgrimulo estas bela, ĝi estas libro, kiun povas ĉiu legi. Mi rekomendas ĝin al vi por lego, ĝi helpos vin ekkompreni, kion signifas la buŝpreĝo.

Ni do ne malŝatu laŭtan preĝon. Eble iu diros: „Sed tio estas infaneca, tio estas por nesciantaj homoj; mi strebas pri la preĝo per menso, pri meditado, interna vakuo, en kiun enirus Dio...“ Mi vin petas, ne enfalu fieron malŝatante la buŝpreĝon. Ĝi estas la preĝo de la simplaj homoj, kiun instruis al ni Jesuo: „Patro nia, kiu estas en la ĉielo...“ La vortoj, kiujn ni eldiras, nin kaptas je mano, certamomente ili redonas al ni emon, ili vekigas ankaŭ tiujn plej dormemajn korojn, vekigas sentojn, post kiuj ne plu ekzistas spuroj. Kaj antaŭĉio nur ĝi sekure direktigas al Dio petojn, kiujn Li volas aŭdi. Jesuo ne lasis nin en spirita nebuliĝo. Li diris al ni: „Vi do preĝu jene!“ Kaj Li instruis al ni la preĝon Patro nia n. (kp. Mat 6,9)

La ĉeĥa sekcio de Radio Vatikana

Dio tiel amis la mondon, ke Li donis sian solenaskitan Filon, por ke ĉiu, kiu fidas al Li, ne pereu, sed havu eternan vivon. Ĉar Dio sendis sian Filon en la mondon, ne por juĝi la mondon, sed por ke la mondo per Li estu savita. (Joh 3,16 17)

Iam estas malfacile kredi je amo de Dio

Iam estas malfacile kredi je la amo de Dio meze de la mondo, meze de la propra vivo. Sed la Evangelio diras, ke tio estas esenca, ĉar: tiu, kiu ekkredos je Dia amo en Kristo, tiu ne pereos. Kredi je Dia amo en Kristo povas esti fundamenta ŝtono de nia vivo, kiu ĝin subtenas, kiam ĉirkaŭe ĉio ŝanceliĝas, kiam ni perdas teron sub piedoj.

Sed kion signifas „ekkredi je Dia amo“?

Tio signifas kredi, ke Dio estas ĉiam je via flanko kaj neniam Li batalas kontraŭ vi, sed kun vi por fina venko. Tio signifas kredi, ke Dio ne juĝas vin, ne kritikas, sed sopiras, ke vi estu proksima al Li, ke vi estu ĉe fonto de lia amo, kiu ne sekiĝas. Eble tio estas (iam) malfacila. Ni ne vidas pli malproksimen, kaj tial ni perdas esperon.

Certigo el Dia flanko

Tiel mi ekamis vin, ke mi donis mian Filon, por ke vi vivu. Li descendis en tenebron de la morto, en homan mizeron, malgrandecon, por savi vin. Eĉ se vi dorse turnas vin kontraŭ mi, vi estas por mi ĉiam kara. Eĉ se ŝajnas al vi, ke mi estas malproksime, mia amo al vi estas fidela, daŭranta ĝis limo de la morto. Mia amo al vi estas pacienca, afabla, ĝi ne kalkulas maljustaĵojn, estas en ĝi eĉ ne postsigno de amarsento kaj okazu kio ajn, mia amo vin kredas, mia amo al vi persistos. Mia amo al vi neniam finiĝos.

Lia pordo restas por vi malfermita

Eĉ se ĉiuj pordoj de la mondo por vi fermiĝus, tiuj liaj por vi ĉiam restos malfermitaj. Petu hodiaŭ la Spiriton de Dio, ke vi povu ĉi tiun mesaĝon denove akcepti kaj ke ĝi penetriĝu kaj ŝanĝu vian vivon kaj tiel ankaŭ la vivojn de homoj ĉirkaŭ vi. Li ja vin tiel amis, ke Li donis sian solenaskitan Filon, por ke vi vivu.

Aŭtoro: OVA (www.vira.cz)