Ne timu!

La potenco de la kruco de Kristo kaj lia resurekto estas pli granda ol ĉiu malbono, pro kiu homo povus kaj devus timi.

Ne timu pro tio, kion vi mem kreis, eĉ ne timu pro ĉio, kion homo kreis kaj per kio li estas de la tago al la tago ĉiam pli minacata!

Kaj fine, ne timu pro vi mem!

Kristo post sia resurekto diris al apostoloj kaj al virinoj: „Ne timu!“

Tiujn ĉi vortojn ni hodiaŭ bezonas eble pli multe, ol kiam ajn.

Estas necese, ke pli fortiĝu certeco, ke ekzistas Tiu, kiu en la manoj tenas sortojn de tiu ĉi pasema mondo, kiu havas en la manoj ŝlosilojn de la morto kaj eterneco, kiu estas alfa kaj omega. Kaj Tiu iu estas la Amo... nur Li povas garantii la vortojn „Ne timu!“

(El vortoj de Johano Paŭlo la Dua dum lia enoficigo en oktobro 1978)

(El www.vira.cz)

Se mi perfekte ornamus mian domon per lumaj ĉenoj, abiaj branĉetoj kaj tintantaj sonoriletoj, sed ne havus amon al mia familio, mi estas nenio pli ol ornamantino.

Se mi ŝvitlaboregus en la kuirejo, mi bakus kilogramojn da kristnaska sukeraĵaro, kuirus bongustegajn pladojn kaj preparus modele aranĝitan tablon, sed ne havus amon al mia familio, mi estas nenio pli ol kuirantino.

Se mi helpus kuiri supon por senhejmuloj, kantus kantojn en hejmo por senioroj kaj sian tutan havaĵon donacus por bonfarado, sed ne havus amon al mia familio, per tio mi neniom profitus.

Se mi ĉirkaŭpendigus la kristnaskan arbeton per trembrilantaj globornamaĵoj kaj kristnaskaj steloj, partoprenus ravantajn solenaĵojn, kantus solojn en la preĝeja koruso, sed forgesus pri Jesuo, tiam mi ne komprenus, pri kio dum Kristnasko temas.

Amo interrompas bakadon por preni la infanon al la brakumo.

Amo lasas ornamadon kaj kisas la edzon.

Amo estas amikema kaj pacienca spite al hasto kaj streso.

Amo ne envias la aliajn pro ilia domo kun valoraj kristnaskaj porcelanaj servicoj kaj belegaj tablotukoj.

Amo ne kriadmonas la infanojn, sed estas dankema pro ili, ke ili estas.

Amo ne donas nur al tiuj, de kiuj ĝi povas ion atendi, sed volonte pridonacas ĝuste tiujn, kiuj ne povas repagi tion.

Amo ĉion eltenas, ĉion kredas, ĉion esperas, ĉion toleras.

Amo neniam ĉesas.

Pintkvalitaj poŝtelefonoj rompiĝas, perlaj kolieroj perdiĝas, golfbastonoj rustiĝas. Sed la donacita amo restas.

Ĝojplenan travivon de la festoj de la Enkorpiĝo de Jesuo kaj benatan tutan novan jaron 2022 elkore deziras la pastro el Žirovnice (Ĉeĥio).

D-ro Max Kašparů
Tradukis Pavla Dvořáková

Mi aniĝis al karisma komunumo. Mi preĝas por akiri karismojn. Iun tagon, kiam mi malfermis la Sanktan Skribon, la Alta Kanto de Salamono krias en mian koron. Tiu ĉi travivaĵo estas tiel forta kaj viva... La Vorto de Dio estas akra kvazaŭ glavo. Kun honto mi demandas min mem, kiel mi povas diri, ke mi amas Dion, kiun mi ne vidas, kaj mi ne amas homon, kiu estas tuj apud mi. Mi preĝas por la plej granda kaj la plej bela el ĉiuj karismoj ‒ por la amo. Multfoje, iam multe kaj multfoje ĉiutage mi ripetadas: „Elprenu mian koron ŝtonan kaj donu al mi koron karnan.“ Mi sopiras ami, sed mi ne sukcesas. Mi tiuintence arde preĝas kaj fastas.

Iun tagon, genuante antaŭ bildo de la Mizerikorda Jesuo, mi renovigas mian intencon. „Jesuo, tiel tre mi volas vin vidi en ĉiu homo.“ Tiumomente mi vidas, kiel la vizaĝo sur la bildo ŝanĝiĝas, montriĝas diversaj vizaĝoj de virinoj kaj viroj, de homoj en pleneco de disfloro kaj eĉ de maljunuloj. Mi aŭdas internan, tre klaran kaj mildan voĉon: „Ne mankos al vi mia graco.“

Intertempe mi komencis labori en plua eleganta vendejeto. Zorgeme mi metas en vitrinon multekostajn, ekskluzivajn horloĝetojn. Iun tagon mi konsciiĝas, ke tio ne estas mia loko, mia vojo. Mi sensas tiun ĉi internan staton kiel alvokon por ŝanĝo. Post kelkaj semajnoj mi staras antaŭ monaĥinejo de fratulinoj serafaninoj, kiuj zorgas pri domo de la komuna helpo al homoj mentale kaj korpe trafitaj. Neniam mi havis kontakton kun tiaj homoj. Tiucele mi ne havas fakan kleriĝon. Mi ricevis laboron... Ĉu mi, modelulino el komerca galerio? Neniam mi revindis infanon, ĉio naŭzigas min. Kion mi ĉi tie faras? Sed unuan fojon mi ŝatas mian laboron. Iam la deĵoroj estas tiel malfacilaj, ke oni plej volonte forirus kaj neniam plu revenus. Sed mi revenas, ĉar Vi, Dio, kapabligas min por tio. Mi ekkomprenas, ke por laŭdo de Dio eblas ŝanĝi vindojn de flegatoj kaj viŝi iliajn salivojn, kiuj elgutas el iliaj buŝoj, danki por la korpa laciĝo kaj por doloro de dorso. Por laŭdo de Dio eblas esti ridinda strangulo en okuloj de la mondo, sen kiuj ajn ambicioj pri pli bona standardo de la materia vivo.

Kiam mi estis paganino, tre incitis min pli aĝaj personoj.Tiel kvazaŭ ili ne estus antaŭ kelkaj jardekoj junaj, belaj kaj lertaj. Kvazaŭ mi ĉe rigardo al ili, ne rigardus min en estonto. Kiam aperas la unuaj pensoj pri volontula servo en maljunulejo, mi forpelas ilin malproksimen, sed la sopiro akompani mortantojn revenas.

La unua paciento, kiun mi vizitis kun volontulino, kiu montris al mi hospitalan sekcion, estis viro mense duone forestanta. Ĉe lia lito estis taso el sinteza materialo, kun akvo, kaj en ĝi malgranda verda spongeto sur lignopeceto. Virino lavis lian ŝvelitan buŝon. Mi memoras, kiel li kunpremis lipojn. La flegma avido respondas al la stato. „Mi soifas.“... Jesuo disetendita sur ligno de la kruco. Hisopo, vinagro, spongo... Mi dankas al vi, Sinjoro Jesuo, ke mi povas ĉe vi momenton sidi. Permesu al mi en ĉiu ĉi tiu persono vidi Vin.

Antaŭ ĉiu deĵoro mi konfidas min al Maria. Mi ŝin petas, ke ŝi donadu al mi teneron kaj donacon de la preĝo por la mortanto. „Nun kaj en la horo de nia morto“ ĉi tie ekprenas realan sencon. „Pro lia dolora pasiono...“ traflugas miajn pensojn. La Kroneto al la Dia Mizerikordo estas potenca preĝo, kiu helpas transpaŝi al la dua bordo. Daŭras lukto pri ĉiu animo. La malbona spirito klopodas ĝis la fino ĝin elŝiri. Ofte li subŝovas mensogojn pri la mankanta zorgemo de Dio, pri indiferenteco de la Kreinto rilate al sufero. Mi petas Dion pri kompato precipe por tiuj, kiuj rifuzas sakramentojn. Ofte mi sentas devigon fasti por iu konkreta persono, por ke mi oferu por li aŭ ŝi la sanktan komunion. Nur en maljunulejo mi malkovris, kiel valoraj estas vivtravivaĵoj kaj saĝeco de maljunaj personoj. Tiuloke mi vidis la plej belan geedzan amon. La mondĉampionadon en plunumo de la edza promeso. Porti ĉion bonan kaj eĉ malbonan. Dum sano kaj eĉ dum malsano. Ĝis la morto nin ne disigos...

Jesuo, en la domo de via Patro estas multaj loĝlokoj. Se tiel ne estus, Vi ja tion ne dirus al ni. Multfoje mi travivis egan gracon vidante forirantan homon, kiu registras realon por mi nevideblan. Tiun ĉi neordinaran okulesprimon plenan de ekzaltiĝo, iam sin leviĝantajn manojn, kiel geston de respondo al ies etenditaj brakoj...

La servo en maljunulejo, tio estas kvazaŭ spiritaj ekzercoj de mia vivo. La plej belaj kaj plej malfacilaj. Ili instruas al mi humilecon kaj dankemon por ĉiu tago.

La preĝo: mi simple parolas al Vi. Vi ja estas apud mi, Vi estas pli proksima al mi ol mi al mi mem. Mi estas via infano, Amata senkondiĉe, malgraŭ ĉio kaj spite de ĉio. Ja eĉ tiam, kiam mi blasfemis Vin kun rido sur lipoj.

Ĉiopotenca Dio, nur unu aferon vi ne povas. Vi ne povas ne ami, ĉar Vi estas pura, mizerikorda Amo. Dio, kiu sopiregas pri sia kreitularo. Mi ne ŝatas vorton „Patro“ ‒ ĝi sonas tro severe. Kiam mi preĝas, mi diras: „Nia Paĉjo, kiu estas en la ĉielo...“

Mi volas esti kiel infano, kiu kun fido levas manetojn kaj provas sidiĝi sur genuojn de la Paĉjo, ĉar ĝi scias, ke nenie ĝi trovos pli grandan sekuron, akceptitan senkondiĉe kun ĉiu prizorgo. Se Li nutras ĉielan birdaron kaj privestas florojn per beleco, kiel pli multe Li zorgas pri mi.

Ĉiam pli forte mi sentas Dian Providencon, precipe tiam, kiam mi ĉesas zorgi pri dumtempaj aferoj, kaj mi komencas fidi. Kiam mi ne havas esperon en mi, sed nur en Li. Okazas mirakloj. „Jesuo, mi fidas al Vi!“

Mi ne plu kapablas imagi la tagon sen la ĉiutaga Eŭkaristio ‒ ĝi estas por mi vera nutraĵo. Ĝi fortigas min kaj ŝanĝas mian koron. Se vi vere iun amas, vi volas venadi al renkontiĝo kun la amata persono laŭeble tre ofte. Mi lernas, kio estas adorado, kiam Kristo pli multe rigardas min ol mi Lin. Eĉ ne por sekundero Li ĉesas rigardi min. Tio estas la tempo, kiam mi al liaj piedoj metas mian pekon kaj nesufiĉan paciencon pri mi mem, ĉiujn miajn malfortaĵojn kaj ĉiujn tenebrojn. Li sopiras tuŝi tion, kio estas la plej malfacila. Li traigas min kaj min konas. La pekkonfeson mi faras ĉiam duan semajnon, iam eĉ pli ofte. La Sankta Spirito igas percepteman mian konsciencon. Kiam estas vundita la plej grava Persono de la mondo, ekaperas sopiro diri: „Pardonu.“ Dio ne bezonas mian ĉiutagan ĉeeston de la sankta meso, preĝojn, adoradon, gloradon. Ili nenion al Li aldonas. Tion do nur mi ĉion bezonas, por ke mi ĉiutage malkovradu, ke ekster Li por mi ne ekzistas bono. Ĉio estas graco. Ĉu mi povas diri, ke mi amas Dion? Li en si min amas. Ĉu mi povas diri, ke mi pri Li sopiras, se Li sopiras esti la sopiro? Ĉu mi povas diri, ke mi havas Dion? Ja Li sin malkovras iom post iome...

Maria ‒ mia dua Panjo. Ofte ni kune iras promeni al rivero, al parko aŭ nur tiel tra la urbaj stratoj. Inter fingroj glitas pluaj dekumoj de la rozario. Unu mistero de la rozario estas la unuhora interparolo. Ja ne temas pri multo, sed pri kvalito, pri angaĝeco de koro. La Senmakula zorgeme sin klinas al aferoj de ĉiu el ni. Ja eĉ al tiuj plej malzorgemaj.

Dum vico da jaroj, kiam mi vivis malproksime de Dio, mi serĉis feliĉon en multpluaj rilatoj. Mi ne ekkonis belan kunaĵon, kiu ne baziĝus je abomeninda deformita sekseco. La seksaj perversoj kaj ĉiam pli brutala pornografio. Provoka vesto, kiu memorigis prostituitinon. Mian valoron mi kunigadis kun ĉeesto de viro apud mi. Mi fluetis de unu rilato al la alia. Mi estis vere sopiranta pri la amo. Mia koro vokadis: „Amu, ĉirkaŭbraku, estu kun mi...“

Mi havis unu amikon, kiu estis blinda. Li jam mortis. Eĉ spite de tio li estis homo ĝoja. Foje mi demandis lin: „Ĉu vi iam petis Dion, ke Li donu al vi vidpovon?“

Ĝis nun mi memoras, kiel li kun humura troigo respondis: „Volonte mi tion farus, sed mi ne havas tempon.“

Lia respondo min iom surprizis, tial mi lin demandis: „Kion vi per tio opinias, ke vi ne havas tempon peti Dion, ke Li donu al vi vidpovon? Ĉu do estas tiel, ke vi ne preĝas?

Li respondis al mi: „Sed ne, mi multe preĝas.“

Mi do demandis lin: „Kiel vi preĝas?“

Al tio li respondis: „Kiam mi preĝas, ĉiam mi komencas per tio, ke mi laŭdegas Dion por ĉio, kion Li donis al mi. Mi dankas Lin, ke mi povas paroli (ja ekzistas homoj mutaj), ke Li donis al mi racion (iuj ĝin ne havas), por mia laboro (iuj laboron ne povas trovi), por donaco de aŭdkapablo (iuj ne aŭdas).“

Plue li al mi diris: „Mi havas longan liston da aferoj, por kiuj indas al Dio danki, ke antaŭ ol mi ilin eldiras, mi sentas lacon, tial mi neniam sukcesas ĝisatendi la peton pri la vidkapablo.“

Mi rememoras, kiam ni kune tion priridis. Li estis tre pozitiva homo. Ankoraŭ li aldiris: „Kial mi devus koncentriĝi je unu afero, kiun Dio al mi ne donis, kaj ne atenti tiom da aferoj, kiujn Li al mi donis?“

Tio estas kerno de la problemo, kial ni estas ofte tiel malkontentaj kaj malĝojaj. Ĉar ni koncentriĝas al aferoj, kiuj ne koncernas nin, anstataŭ dankemi por tiuj, kiuj nin rilatas. Kial ni iam sentas nin esti ignorataj? Ĉar ni koncentriĝas nur al unu persono, kiu nin (eble) eĉ ne plene aprezis, anstataŭ konsciiĝi, kiom da homoj amas nin. Kaj precipe ni forgesas Dion, kiu nin senlime amas, ĝis al morto...

Ni ne rigardu nur al tio negativa, sed ni celu ankaŭ al tio pozitiva.

Iu ĉasisto vojaĝis en Afriko kaj li kunprenis malgrandan foksterieron, por ne esti soleca. Foje la hundeto ĉasis papiliojn kaj malproksimiĝis. Li erarvagis kaj troviĝis en arbaro. Subite ĝi ekvidis, kiel kontraŭ ĝi kuras grandega pantero. Ne estis duboj, ke la pantero ĝin formanĝos, tial ĝi rapide pripensis, kion fari.

Ĝi ekvidis ostamason de mortinta besto kaj komencis ĝin ĉirkaŭmordi. Kiam la pantero jam preparis ekataki ĝin, la hundeto lastmomente ekbojis: „Uaaaa...! La pantero, kiun mi ĵus formanĝis, estis bongustega!“

Post kiam la hundeto tion eldiris, la pantero subite bremsis kaj turninte sin ĝi timosternita forkuris kaj ekpensis: „Tiu ĉi stranga besto povus forvori ankaŭ min!“

Simio, kiu grimpis sur proksima arbo estis atestanto de ĉi tiu evento, ĝi kuris al pardalo, por diri al ĝi, ke la hundeto trompis ĝin. Sed la hundeto havis bonan aŭdkapablon aŭdinte, kion la simio denuncis al la pantero kaj ĝi ankaŭ ekaŭdis ĝian koleran respondon:

„Suriru mian dorson kaj ni trovu tiun ĉi damnitan hundeton. Ni vidos, kiu kiun forvoros!“

Kune ili ekiris por ĝin trovi. Kiam la hundeto ekvidis, ke la pantero revenas kun simio surdorse, ĝi diris al si mem: „Kion mi nun faru?“ Anstataŭ ekkuri, kio estus pli certa ĝia fino, ĝi sidiĝis dorsflanke al ili, kvazaŭ ĝi ilin ne vidus. Kiam la pantero sin preparis ekataki, la hundeto diris:

„Tio estas impertinenta simio! Jam antaŭ duonhoro mi ĝin sendis por alkonduki pluan panteron kaj ĝi ankoraŭ ne revenis!“