20-a Ekumena Esperanto-Kongreso en Centro Mariapoli en Trento-Cadine, Italio, 16.-23.8.2014. La kongresanojn kongresintajn en la ekumena Centro Mariapoli “Movimento Focolari” vizitis kara gasto, la episkopo de Trento, Mons. Luigi Bressan, kiu per sia alparolo ilin salutis kaj kuraĝigis.

Renkontiĝo aranĝita de la IKUE-Katolika Sekcio de ĈEA okazis en la pilgrimloko Svatý Kopeček u Olomouce, 12.-14.9.2014. Kadre de la renkontiĝo okazis tre interesa faka prelego de novelektita prezidanto de la Katolika Sekcio de ĈEA kaj la Ĉeĥa Sekcio de IKUE frato Doc. D-ro Mgr. Max Kašparů.

En viaj preĝoj...

Laŭdata estu, mia Sinjoro, pro fratino luno kaj la steloj, kiujn Vi formis en la ĉielo helajn, multvalorajn kaj belajn. (Sankta Francisko el Asizo)

al la indekso

Kristanaj esperantistoj el 15 eŭropaj landoj kolektiĝis en la tagoj de la 16-a ĝis la 23-a de aŭgusto 2014 en historie tre grava itala urbo Trento, por la 20-a Ekumena E-Kongreso, kadre de kiu okazis la 67-a Kongreso de IKUE kaj la 64-a Kongreso de KELI. La temo de la kongreso estis citaĵo el la Unua Letero de la Apostolo Paŭlo al Korintanoj (1 Kor 1,13) „Ĉu Kristo estas dividita?“

La kongreso okazis en la Centro Mariapoli en la vilaĝo Cadine, apartenanta al la urbo Trento. Temas pri la ekumena centro „Movimento Focolari“ (Movado de Fajrujoj). La tuta konstrukomplekso estas konstruita sur monta deklivo. La Centro Mariapoli estas ligita kun fondintino de la „Movado de Fajrujoj“ (Focolari) Chiara Lubich (1920 - 2008), kiu estis ĝia unua prezidantino.

Sabaton la 16-an de aŭgusto post alveturo de la kongresanoj okazis je la 18-a horo Sankta Meso en la katolika kapelo de la Centro nomita laŭ Monsinjoro De Ferrari. Poste sekvis vespermanĝo kaj interkona vespero kun vespera preĝo en la salono Athenagoras. Dum la tuta kongreso estis uzata ekumena kant- kaj preĝ-libro Adoru, kies du gravaj kunaŭtoroj ĉeestis la kongreson – pastroj Bernhard Eichkorn kaj Albrecht Kronenberger el Germanio.

Dimanĉon la 17-an de aŭgusto antaŭtagmeze post komuna kantado okazis solena malfermo de la kongreso kun enkondukaj salutoj de la prezidantoj de IKUE frato D-ro Giovanni Daminelli el Italio kaj KELI frato Philippe Cousson el Francio. Por prezento de la movado ĉeestis du gravuloj de la Centro – ĝia prezidanto Roberto Lago kaj la sekretariino s-ino Annalisa Pacchetti. Post la solena malfermo okazis dimanĉa ekumena Diservo en la salono Athenagoras, kiun prezidis pastro Bernhard Eichkorn kun pastoro Wolfram Rohloff ambaŭ el Germanio.

Posttagmeze prelegis frato Philippe Cousson rilate al la kongresa temo: „Kio post 500 jaroj de disiĝo.“ Sekvis prelego de fratino Marija Belošević: „Dekreto pri Ekumenismo – 50 jaroj de Unitatis Redintegratio“. Kaj post kunsidoj de la apartaj estraroj okazis en la kapelo dimanĉa Sankta Meso.

Lundon la 18-an de aŭgusto okazis matene Sankta Meso por Unuigo de la Kristanoj kaj post ĝi ekumena preĝo. Post la komuna kantado venis vizite episkopo de diocezo Trento Monsinjoro Luigi Bressan por saluti la kongresanojn. Interesa estis lia alparolo. Fine li kun la kongresanoj kantis esperantlingve (antaŭ multaj jaroj li iom konatiĝis kun Esperanto). Poste okazis du prelegoj. Kiel unua prelegis frato Giovanni Daminelli „Pri la Koncilio en Trento“. Post li prelegis fratino Norma Cescotti pri „La vivo en Trento dum Koncilio“.

Posttagmeze okazis perbusa ekskurso al Rovereto, kie ekzistas la plej granda sonorilo de la mondo – la sonorilo de la milit-falintoj. La vojon al la sonorilego ambaŭflanke borderas multegaj flagoj de la ŝtatoj, ankaŭ do la flago de la Ĉeĥa Respubliko. En halo s-ro Alessandro Martinelli – direktoro de la Ekumena Centro de Trento akompananta la kongresanojn, informis pri la historio de ekesto de la sonorilego fandita el bronzo de la armiloj el la unua mondmilito. La plej granda kaj plej forte sonanta sonorilo en la mondo nomita Maria Dolens pretigita en la jaro 1925 estis refandita en la jaroj 1939 kaj 1965. En la jaro 1965 ĝin en Vatikano benis Papo Paŭlo la 6-a, de kie ĝi estis transportita al Rovereto. Sur la sonorilo, kiu estas 3,36 m alta, peza ĉirkaŭ 23 tunojn kaj diametras 3,21 m, estas gravuritaj vortoj de la Papo Pio la 12-a: „Nenio estas perdita kun la paco. Ĉio povas esti perdita per la milito.“ La urbeto Rovereto estis dum la 2-a mondmilito preskaŭ totale detruita. Dum reveno okazis vizito de ortodoksa preĝejo de sanktaj ĉefanĝeloj Miĥaelo kaj Gabrielo en la urbo Borgo Sacco.

Mardon la 19-an de aŭgusto okazis matene Sankta Meso por Paco kaj Justeco. Post komuna kantado okazis aparte Jarkunvenoj de IKUE kaj KELI. Entute la kongreson partoprenis 70 personoj, el ili proksimume po duono anoj de IKUE kaj KELI.

Mardon posttagmeze denove okazis perbusa ekskurso. Celo de la ekskursantaj kongresanoj estis surroka sanktejo de Sankta Romedio kaj apudaj vidindaĵoj. Laŭ legendo la ermito Romedio sin preparis rajde perĉevale viziti episkopon en Trento. Lian ĉevalon mortigis sovaĝa urso. Romedio ordonis seli urson anstataŭ la mortigita ĉevalo. La urso iĝis malsovaĝa kaj la ermito Romedio rajdante per ĝi povis viziti la episkopon en Trento. Surmure antaŭ enirejo estas skribaĵo: „Admirinda ago aŭ stranga afero! La urso, la sovaĝbesto fariĝas homa estaĵo. Pli granda surprizo, ke la estaĵo naskita kiel homo, nun ofte estas ŝanĝata je sovaĝbesto.“ Fakte ekzistas tie du sanktejoj, sur la suba estis konstruita la supra. La surmonta sanktejo de Sankta Romedio situas sur la roko alta 99 metrojn. Revenante okazis halto ĉe digo de akvobaraĵo alta 152 metrojn.

Vespere okazis kultura programo de la grupo „Brainstorm“, por kelkaj kongresanoj tro sovaĝa programo.

 Merkredon la 20-an de aŭgusto okazis tuttaga ekskurso al la urbo Merano. Unue estis vizitita hebrea templo – la sinagogo konstruita en la jaro 1901. En la malsupra etaĝo lokiĝas hebrea muzeo.

Transirinte la riveron okazis vizito de protestanta preĝejo. Fronte estas statuo de Jesuo Kristo. La interno ne estas multe dekoraciita, ofte tie okazas orgenkoncertoj aŭ prezentoj de religia muziko.

Tagmeze en la restoracio okazis tagmanĝo kun nekutima manĝaĵo, kontraŭ kiu per tranĉilo kaj forketo luktis la kongresanoj. Temas pri bakitaj porkaj ripoj kaj genuo.

Sekvis vizito de belega urbocentro kun Katedralo de Sankta Nikolò. Poste komenciĝis privata trarigardo de la urbaj vidindaĵoj, kiuj estas multaj. Post duono de la 19-a jarcento la urbo Merano transformiĝis en turisman internacian centron.

Vespere okazis plua kultura programo kun muzika ensemblo „Il Tamburo del Sole“, ludanta “klezmer” muzikon. La tuta bela tago estis finita per vespera preĝo.

Jaŭdon la 21-an de aŭgusto matene okazis en la kapelo Sankta Meso. La tempo inter la matenmanĝo kaj tagmanĝo estis dediĉita al pluraj interesaj prelegoj. Unue prelegis la komitatano de IKUE frato Stefan Lepping pri la nuntempe tre grava temo: „Pri la aktuala kaj mondvasta tiel nomata Genrisma Ideologio – Gender Mainstreaming“ (legu ĝin sur la paĝoj 95-98). Post li prelegis fratino Paola Giommoni pri la komunumo „La Monastero en Bose“, kaj fine Marija Belošević prelegis pri „Diversaj kristanoj en retejo“.

Ĵaŭda posttagmezo apartenis al vizito de la historie grava urbo Trento. Unue la kongresanoj kolektiĝis en Dioceza Ekumena Centro servanta por ekumenaj kaj interreligiaj dialogoj. Ĝian estigon iniciatis Papo Paŭlo la 6-a. Sur la Katedrala Placo estas fama fontano de Neptuno. La plej grava konstruaĵo estas la Katedralo de Sankta Vigilio, la tria episkopo de Trento (dum la jaroj 381-400). Sur la origina katedralo estis en la 11-a jc. konstruita nova katedralo kaj en la jaro 1212 rekonstruita. en la jaro 1563 la koncilio finiĝis, la inaŭguro okazis en la jaro 1545, klopodanta reunuigi la kristanajn ekleziojn post la protestanta Reformacio. Alia grava preĝejo ligita kun la koncilio estas sanktejo de Sankta Maria Maĵora, en kiu okazis pluraj konciliaj sesioj. En la franciskana preĝejo de sankta Laŭrenco apartenanta al Abatejo de Sankta Laŭrenco okazis kongresa evangeliana Diservo kun la Sankta Manĝo.

Vendredon la 22-an de aŭgusto post la Sankta Meso honore al Maria Reĝino, ekumena preĝo kaj komuna kantado okazis lastaj prelegoj. „Pri la unua mondmilito“ prelegis frato Siegfried Krüger, pri „Konsideroj pri disiĝoj kaj paciĝoj“ prelegis frato Stefan Lepping kaj pri „Přemysl Pitter – lia vivo kaj verko“ prelegis frato D-ro Petr Chrdle. Dum libera posttagmezo okazis kunveno de la IKUE-estraro. Vespere okazis programo de tradicia adiaŭa vespero. Fine venis momento por danki al triopo de la kongresaj ĉefaranĝantoj gefratoj D-ro Giovanni Daminelli, Norma Cescotti kaj la pastro Pierluigi Svaldi. Lastan vesperan mediton kaj preĝon gvidis fratino Éva Farkas el Hungario. Sabaton matene okazis latinlingva Sankta Meso laŭ malnova trenta liturgio kiel dank-esprimo por la belega kongreso en la koncilia urbo Trento, kies celebranto estis pastro Bernhard Eichkorn. Sekvis la ekumena preĝo, komuna kantado kaj fermo de la kongreso. Grupo da kongresanoj atendantaj la vesperan perbusan forvojaĝon al Prago povis la sabatan posttagmezon pasigi en E-klubejo en Trento. Antaŭvespere ni partoprenis dimanĉan liturgion en la preĝejo de Sankta Petro, kiun celebris al la kongresanoj jam konata episkopo de Trento Mons. Luigi Bressan. Estis tio belega finigo de nia restado en Trento.

Mil dankojn meritas krom Dio kaj ŝirmanta nin Dipatrino Maria la menciitaj kongresaj ĉefaranĝintoj, la mescelebrintaj pastroj, la muzikisto frato Stefan Lepping, la prelegintoj kaj ĉiuj, kiuj kontribuis al estigo de la frateca medio kaj senproblema okazigo de la kongreso.

Miloslav Šváček

Karaj gesamideanoj, mi volas prelegi pri la aktuala kaj mondvasta t.n. Genrisma Ideologio (anglalingve „Gender Mainstreaming” – proksimuma traduko: genrisma ĉef-opinio). Tiu ideologio estas ankoraŭ multe pli danĝera kaj pereiga ol la komunisma ideologio de Karl Marx. Jam tiu ĉi lasta kaŭzis milionojn da mortigoj kaj ĝis hodiaŭ influas mondskale al militado kun sennombraj viktimoj, kvankam kiel politika sistemo ĝi kolapsis en Orienteŭropo ĉirkaŭ la 1990aj jaroj. Krom la sangofluado kaj tombejoj, vere nemezurebla estas la, kelkfoje subtila, efiko de la komunisma ideologio al la animoj: plivastigo de ateismo, flanken-puŝo kaj detruo de la kristana religio de ekstere kaj de interne, kun multfacetaj sekvoj ankaŭ videblaj, ekz. la disfalo de la familioj, kiel natura, plej malgranda ĉelo de la socio.

Fakte, la Genrisma Ideologio estas iusence daŭrigo kaj pluevoluo de la fiintencoj, kiuj jam troviĝas en la ideoj de Marx. Ĝi estas batalo kontraŭ la familio, kontraŭ la homo kiel kreitaĵo, kontraŭ ĉiaj sanaj kaj liberigaj interhomaj rilatoj, kontraŭ la eklezio, kontraŭ Dio. Ĝi tamen ŝajnigas batali por la homo, por lia libereco, por lia memdifino. Kvankam ĝi jam aktivas ekde multaj jaroj en preskaŭ ĉiuj registaroj kaj mondvastaj organizaĵoj, ĝi ankoraŭ ne estas konata de multegaj homoj en kaj ekster la eklezio, ĉar ĝi aktivas kaŝe. Laŭ mia scio, nur la episkoparoj de Pollando, Slovakio kaj Italio ĝis nun publike kaj unuanime kondamnis tiun ideologion; la aliaj ĉu ankoraŭ dormas, ĉu timas la proteston kaj kalumniadon flanke de televido, gazetaro, interreto, kiuj jam enhavas grandan parton da genrismaj aktivuloj. Papo Francisko mem jam publike nomis la Genrisman Ideologion demona kaj diabla. Fakte, kiel mi jam diris, tute ne estas afero, kiu nur koncernus la katolikan eklezion; la Genrisma Doktrino koncernas kaj minacas la tutan socion! Malofte ĝiaj parte absurdaj postuloj estas malkaŝe diskutataj. Jam nun granda amaso de la homaro ne plu ribelas aŭ reagas, se ĝi nur havas „Panon kaj Ludojn”, kiel en la lastaj tagoj de la romia imperio... La indiferenteco pensigis germanojn al simila situacio antaŭ la Hitlera reĝimo; ankaŭ tiam la mortiga rasisma ideologio estis nur tre malfrue diskutata kaj komprenita en sia absurdeco. Homoj pensas, ke ni ja vivas en libera kaj justa socio, ĉiu ja estas rigardata kiel egalrajta... Ĉiu ja povas libere fari sian propran feliĉon... Kie do estas la problemo?

La problemo estas miskompreno aŭ eĉ falsigo de la vero pri la homo. Cetere, ne nur de la religia vero. Ankaŭ ekzemple la faktoj de biologio estas klare refutataj de genristoj! Ne nur laŭ la komuna juda-kristana tradicio, ankaŭ laŭ la naturo, estas evidente, ke la specio „Homo” ekzistas nur aŭ en vira, aŭ en virina formo. (Ekzistas tre malmultaj homoj, kiuj laŭ sia biologio ne klare estas unu el la du. La genristoj tre grandigas tiun fenomenon kaj faras dubindajn konkludojn el ĝi.) En ĉiu socio, en ĉiu familio, viroj kaj virinoj vivas kune, oni povas diri, komplementaj; ofte ili estas en iu interdependeco, el kiu ambaŭ profitas. Evidente, nur per seksuma kunestado de viroj kaj virinoj, la homa specio daŭras po unu generacion pli; el la dualeco inter patro kaj patrino, la knabo aŭ knabino trovas sian propran identecon. Tial ankaŭ estas kutime, en ĉiaj sanaj socioj kaj kulturoj de la mondo, ke la gepatroj restadas kune, en fidela kaj dumviva amo. Pro biologiaj kaŭzoj, la patrino en la unuaj jaroj estas pli ligita al la infanoj ol la patro. En la tempo de plenkreskiĝo la patro ludas gravan rolon en la liberiĝo de la patrino kaj kondukas la junulojn al la mondo.

La Genrisma Ideologio volas ignori tiajn faktojn. Laŭ ili, temas pri nure sociaj kaŭzoj, kiuj malhelpus la virinojn same „libere” fari iun laboron ekster la familio. Ili propagandas la idealon, ke bona virino estu aktiva en la mondo; aktiveco en la familio nur estas honorinda, se ĝi ne malhelpas la mondan karieron. En ĉi tiu punkto oni devas atenti, ke temas ne nepre pri malvero, sed pri troigo: Estas bone, ke virinoj donu siajn talentojn ankaŭ en mondaj profesioj, speciale se ili havas eksterordinarajn talentojn, kaj speciale se ili estas liberaj de familiaj devoj. Sed la instruado kaj edukado de la propraj infanoj estas la unua natura rajto kaj devo de ĉiuj gepatroj. En sciencaj studoj de la situacio en Svedio, kie jam delonge infanoj estas tre frue forprenataj de la patrinoj, kaj donataj al ŝtate kontrolitaj vartejoj, oni scias, ke la frua apartigo de la propra patrino ofte estas sufero por infanoj kaj kaŭzas psikajn vundojn, kiuj povas negative influi la tutan vivon. Infanoj estas ofte rigardataj ne kiel bonvenigindaj novaj homoj, kun senlima homa digno, sed kiel problemo por la „libereco” de la gepatroj! Aliflanke, oni respektas, ke ili povas signifi valoran sencon en la persona vivo, tamen nur se ili estas planitaj kaj deziritaj. Tial la batalo por abortigo estas ankaŭ parto de la Genrisma strategio.

La natura interrilato inter seksuma vivo kaj generado de idoj povis esti disŝirita nur per la komenco de la t.n. Seksuma Liberigo, kiu estis parto de la studentaj kaj aliaj revolucioj en la jaro 1968. En orienta Eŭropo, tio estis jaro de sopiro al libereco, en Okcidento ankaŭ; tamen kio estas vera libereco, tio estis ofte miskomprenata, kaj ofte gvidis al alia formo de sklaveco. Materia antaŭkondiĉo de la Seksuma Revolucio estis la invento de la kontraŭ-koncipa pilolo, kiu steriligas la seksuman agon de virinoj kaj viroj. Nur per la iom-post-ioma kutimiĝo al la libera seksumado, kiu fakte tre rapide forviŝis la kutiman kristanan moralon de ĉasteco ekster la geedzeco, dua ŝtupo de la Genrismo fariĝis publike akceptebla: La agnosko de samseksamaj rilatoj kiel tute egalaj al inter-geedzaj rilatoj, kondiĉe ke ili estu fidelaj. El tio sekvis, mondvaste, la postulo de la politika samrajtigo; baldaŭ poste la postulo de rajto je adoptado de infanoj – denove sen demandi la infanojn. Aferoj, agoj, kondutoj, kiuj antaŭ malmultaj jaroj ankoraŭ ŝajnus al ĉiuj hontindaj, nun en la t.n. Christopher Street Day en pompa kaj fanfarona procesio estas prezentataj al la publiko, kun postulo, ke oni trovu tion tute normala. Eĉ samseks-amuloj, kiuj sentas, ke ilia deziro ne kondukas ilin al feliĉa kaj normala vivo, ne rajtas serĉi helpon aŭ eliron el sia situacio; homoj, kiuj pretas helpi ilin, same estas rigore atakataj. Kvankam la problemo, laŭ mia propra konvinko, estas interna, oni kredigas al si kaj al ĉiuj, ke la kaŭzo por eventuala nefeliĉo de samseksamuloj estas nur la malbona socio, pli precize: la homoj, kiuj ne ŝatas aplaŭdi kaj laŭdi ilin pro ilia „kuraĝo”, ke ili malkaŝe, ofte fanfarone, vivas tion. Do, ties vidpunkton oni devas ekstermi; por tio oni inventis novan vorton: „homofobio”, t.e. malŝato aŭ naŭzo fronte al samseksamo, kiu en multaj landoj jam estas krimo punenda! Sed eĉ se oni – kiel kristanoj devus – respektas kaj toleras samseksamulojn, sed nur ne volas kunagi en tiu stranga glorado kaj propagandado de tiu formo de seksumado, oni jam povas akiri la etikedon „homofobiulo”. Sufiĉas, ke oni diru, ke laŭ la naturo tiu seksuma ago ja nepre estas senfrukta. Por tio oni ja povas adopti infanojn. La plej grava afero ekde 1968 fariĝis, ke la individuoj – plenkreskuloj – havu plezuron. Oni egaligis la naturan seksuman deziron al la natura manĝa kaj trinka deziro, tiel ke sindetenado de seksumado farus homojn malsanaj, almenaŭ malfeliĉaj. Kaj do: jen nova konkludo kaj ŝtupo: kontraŭi senliman seksuman liberecon estus kontraŭ la homaj rajtoj, ĉar ja ĉiu homo havas la rajton esti feliĉa. Karaj gesamideanoj, tio ne estas strangaj rezonadoj kaj konkludoj de mi, tio estas mondvasta politiko, kiu estis infiltrita per la t.n. Jogjakarta-Principoj eĉ en la internacian juron kaj la aktuala kompreno de homaj rajtoj. Nekredeble, kaj skandale, ke tiom malmultaj protestas.

Samseksamo antaŭ kelkaj jardekoj ankoraŭ estis rigardata kaj sentata kiel iomete stranga kaj eble perversa: Eble estas iu progreso, ke ankaŭ ni, kristanoj, hodiaŭ ne plu tiel strikte juĝas homojn kun tiaj inklinoj. Ankaŭ Dio mem koncedas al ĉiu mem eltrovi la veron, eĉ se li erarus dumvoje; tamen kun Lia mizerikordo kaj toleremo, Li kuniras kaj ne ĉesas esperi gajni la koron kaj amon de la homo. Morala perfekteco ja ne estas la sola kaj plej grava kriterio, kiu necesas en kristanismo, estas la rilato, kredo, kaj la amo al Kristo, do la amo al Dio, per tuta koro, per tuta animo kaj tuta povo. Kaj la amo al la proksimulo kiel al si mem. Tamen, la misuzado de la seksuma forto havas la tendencon enfermi la homon en sin mem, koncentri lin al sia propra karna deziro, anstataŭ al bezonoj de la aliaj, al tuteca kaj ekvilibra amo. Do la sekvoj de la propagandado de samseksamo fare de la genristoj certe havos tre negativajn sekvojn, speciale ankaŭ por la infanoj kaj la junularo, kiuj ankoraŭ ne trovis sian plenkreskulan identecon. Jam al la infanoj oni volas trudi la genrisman ideologion en lernejoj, kaj eĉ jam en vartejoj, en amaskomunikiloj... Estas jam nun tre malfacile eduki infanojn al memstaraj kristanoj, pro tiom da, eĉ leĝe trudita, konfuzo, fare de tiuj, kiuj havus la devon eduki kaj klerigi la junularon.

Sed: Ĝenerala akcepto kaj ŝato de samseksamo, kaj ridetado pri la enuiga, normalaĉa versio de seksumado ene de geedzeca vivo, nur estas unu ŝtupo en la evoluo de genrismo. Ankaŭ agoj, kiuj ankoraŭ hodiaŭ estas rigardataj kiel perversaj, parte krimaj, kiel eble plej baldaŭ estu rigardataj kiel normalaj, se nur homoj volas tion – pedofilio: do seksumado de plenkreskuloj kun infanoj, incesto – do seksumado kun plej proksimaj parencoj, zoofilio – do seksumado kun bestoj, kaj – preskaŭ jam akceptata – sadomasoĥismo. La t.n. seksuma liberigo estas, laŭ genristoj, jam nun predikenda kaj instruenda ankaŭ al infanoj kaj gejunuloj, por ke ili perdu ĉiujn negativajn antaŭjuĝojn al tiuj kompatinduloj, kiuj jam estas kaptitaj en tiuj seksumaj misvojoj, kaj por ke la infanoj kaj gejunuloj libere elektu kaj elprovu, kio plaĉos al ili. Ĉu seksumado, kiel natura kaj bela parto de daŭra feliĉa geedza rilato, kun malfermeco al naturaj infanoj? Tio fariĝis stranga kaj neinteresa varianto, de nostalgiuloj... Kiel la socio pluvivos tion? La eklezio pluvivos – kondiĉe, ke ĝi restos fidela al siaj propraj idealoj. Sed povas okazi, ke ĝi pro tio baldaŭ estos persekutata ankoraŭ multe pli akre. Jam nun, la rajto je libera vivado de sia religio, estas taksata kiel subordigita al la devo, respekti „seksuman diversecon”... Sed Dio havas la potencon savi sian popolon, kaj trovi vojon de Vivo kaj Espero eĉ meze de senvoja dezerto.

Por la socio kaj la unuopa homo estas konkreta triobla minaco de mallibereco, malgraŭ tiu brua promesado de senlima libereco:

Unue: Jam Marx kaj Lenin sciis, ke homo karna, kiu interesiĝas ĉefe al la kvietigo de siaj karnaj aŭ voluptaj deziroj, estas tre facile regebla kaj dirigebla per donado aŭ forpreno de tio, kion lia karno deziras. Rezigno estus por tia homo la plej granda malfeliĉo, kaj li oferus por la venonta ĝuo ĉion. Ankaŭ fizike, bioĥemie, aŭ elektronike, oni povas jam nun starigi artefaritajn sentojn de bonsento aŭ malbonsento per la sensoj. Se tio kuniros kun eŭropovasta aŭ mondvasta kontrolado pere de modernaj elektronikaj iloj, kaj eble korpa enplantado de la ĉipoj komputilaj, kiuj jam ekzistas en multaj kartoj, perfekta sklaveco de la homamasoj estus jam atingita. Tio, cetere, estas profetita en la apokalipso de Johano. Interese, ke la ĉefkomputilego en Bruselo havas la moknomon „La Besto”, kiu en Apokalipso estas nomo por la adorata idolo. Sed tiu temo nun kondukas tro for.

Due: La libereco de penso kaj konscienco jam nun estas severe limigata. Eĉ en la katolika Polando renoma kaj bonega ĉefkuracisto ne rajtas ne fari abortigojn, sed estas kun indigno maldungata, kun granda tumulto en la amaskomunikiloj. Ni ne perdu la tempon, eluzadi nian liberecon de libera esprimado de opinio, klare, tamen ĝentile, tiel longe, dum ni ankoraŭ havos tiun liberecon! Fakte, en Kristo neniu povas vere forpreni de ni tiun liberecon. Mi ankaŭ pensas, ke kuraĝeco, eĉ de malmultaj, povas tre ĝeni kaj malrapidigi tiun fievoluon planitan de Gender Mainstreaming! Kiel kristanoj, ni ne estu fatalismaj. Nia ĉiopova Dio povas ĉiam ankoraŭ ŝanĝi minacegojn, se homoj konvertiĝas, kaj tio povas krei procesojn kun efiko de Domino-ludo: Ĉenaj reakcioj, kiuj povas efiki ne nur en la negativa kampo, sed des pli en la pozitiva, ĉar tion akompanas la Dia graco!

Trie, estas vere kompatinda mallibereco de unuopuloj, kaj tiu laŭ nia kristana vidpunkto eble eĉ estas la plej bedaŭrinda. Ĝi konsistas en tio, ke homoj lernas la kutimon sekvadi ĉiam la voluptajn dezirojn, sen demandi, ĉu ili estas bonaj aŭ malbonaj, ĉu ili kondukos al vivo aŭ al morto. Ili supraĵe pensas, ke ili faras sian propran volon, sed envere, ili estas tute kaptitaj kaj gvidataj de siaj voluptaj instinktoj, kvazaŭ bestoj. Tia vivmaniero detruas la kapablon sincere ami, ĝi detruas la ekvilibron ami sian proksimulon kaj sin mem; por Dio kaj por la graco de Kristo, eĉ por bonvolaj kun-homoj estos malfacile enpenetri en tiajn „vivojn”, kiuj satelitas nur ĉirkaŭ si mem. Tamen, oni povas diri kun Sankta Paŭlo: Kiam la malgraco fariĝis granda, la graco fariĝis ankoraŭ pli abunda. Se iu volas saviĝi, li povos; la mizerikordo de Dio estas neelĉerpebla kaj nekomprenebla. Sed misgvidado en tiu kampo de seksumado kaj ĉasteco kaŭzos al la homoj multe da vundoj, malĝojoj, egoismo, detruitaj rilatoj – familiaj kaj aliaj, ĝi povas kaŭzi ankaŭ mizeron fizikan kaj ĉiuspecajn suferojn, eble sociajn revoltojn... Mi kiel kristano volas ne senkuraĝigi iun ajn; mi firme kredas, ke ekzistas elirvojo por unuopuloj kaj por ĉiuj homoj de bona volo. Tamen por ne esti naiva, mi sentis ĝin mia devo, diskonigi al vi, miaj gesamideanoj, la terurajn faktojn,, kiujn mi eksciis pri Gender Mainstreaming, kaj komprenigi la realajn minacojn, kiuj minacas nin en nia nuntempo. Por ni mem, ni ne tro timu, dum ni restas sur la Vojo, kiu estas Jesuo Kristo. Li estas ankaŭ la Vero, Vivo, kaj Resurekto. Proksimulojn ni povas averti; laŭ nia kapablo kaj oportunecoj ni povas atesti eble ankaŭ en pli vasta skalo. La mondon devos savi ne ni; ni trankvile konfidu ĉion, kio superas niajn fortojn kaj nian kompetentecon, al la Dia providenco. Kaj kun niaj amikoj kaj proksimuloj ni firme konfidu al la promeso de Jesuo: „Kie ajn du aŭ tri kunestas en mia nomo, Mi estos meze de ili. Mi estos ĉe vi, ĉiutage, ĝis la fino de la mondo.” Same ne pereos la bela vorto el la Psalmo 133: „Jen kiel bone kaj ĉarme estas, se (ge)fratoj vivas kune! Kiel la bona oleo, kiu de la kapo defluas sur la barbon, la barbon de Aaron... Ĉar tie la Eternulo donas la benon, Vivon por eterne.”

La 26-an de novembro 1994 la Papo Johano Paŭlo la Dua kreis, nomumis novajn kardinalojn. Unu el ili estis ankaŭ ĉeĥo Mons. Miloslav Vlk, ĉefepiskopo de Prago. Por tiama juna Ĉeĥa Respubliko tio signifis grandan honoron kaj ĝojon. Jes, la evento okazis antaŭ 20 jaroj. Ni danku al la Sinjoro por dono de tiu ĉi personulo, kiu en junaĝo lernis kaj eĉ instruis Esperanton kaj pli malfrue kiel ĉefepiskopo kaj kardinalo celebris Sanktajn Mesojn ankaŭ en la lingvo internacia.

Ni rememoru kelkajn vortojn de la ĉeĥa kardinalo el pasinteco, ĉiam aktualajn.

En la pasinteco ni spertis, ke ekstera libereco ne estas ĉio. Ni malkovris, kion tio signifas: “Vi, Dio, estas mia unusola bono”. En Li ni trovis nesubpremitan internan liberecon: kontraŭ timo, kontraŭ eksteraj cirkonstancoj, kontraŭ deziro savi nin mem, kontraŭ fido je niaj fortoj …

Nun ni estas ankaŭ ekstere liberaj. Sed ni povus denove iĝi sklavoj: de niaj pensoj, de roloj, kiujn ni ludas, de niaj zorgoj…. Ni povus nin mem fermi, bari, bloki en mallarĝan horizonton de niaj diocezoj, impliki en malfacilaĵojn, kiujn ni renkontos ĉe nova evangelizado. Kontraŭe ni volas atesti, ke Kristo liberigis nin; ni ŝatus esti atestantoj de la tuta libereco de Kristo: “kiu, estante en la formo de Dio, ne rigardis kiel ŝatindaĵon la egalecon kun Dio” (Fil 2,6). Tiel Li liberigis nin: per tio Li donacis ĉion, sin mem tutan kaj totale. Li volis, ke ni niaflanke donu ĉion, “por ke la mondo kredu” (kp. Joh 17,21). Ni ĉiuj estas vokitaj same kiel Li senigi nin de ĉio, kion ni havas, por ke ni akceptu la aliajn kaj por ke ni povu donaci nin al ili.

Temas pri la unua paŝo de “evangelizado”, tiel kiel praktikis ĝin Jesuo: por ke Li povu akcepti nin – dekreti, preskribi rilaton kaj donaci al ni Dian vivon, Li senigis sin mem. La kruco montras al ni senmezuran rimedon de ĉi tiu fordono. Temas pri senfina rimedo de la senfina Dio. Kiam Li venis en la mondon, Li daŭrigis la vivon “kiel en la ĉielo”; dum Li ĉion donacis, montris al ni vivon de la Triunuo: reciprokan, veran donacadon. La Patro donacas sin plene, dum Li montras la Filon. Dio senigas sin tiel multe, ke se temas pri Li, Li povas akcepti donacon de la Filo. En tiu ĉi Dia sindonacado kaj akceptado estas la Patro kaj la Filo unuecaj en la Sankta Spirito.

Ne ekzistas unueco sen reciproka sindonacado, ne estas donacado sen sinrezigno.

Se ni volas transdoni plu la mesaĝon de la Evangelio en Eŭropo kaj en la mondo, kaj tiel atingi renkontiĝon inter “Vorto de la vivo” kaj diversaj kulturoj, ni devas unuavice evangelizi nin mem: vivi tion, kion ni volas anonci al la aliuloj. Kie tio okazas, kie kreskas reciproka unueco de sindonacado, kie oni ĉi tiun “triunuan dialogon” vere vivas, tie troviĝas Dio vivanta; ĉeesto de Kristo kaj de lia Spirito estas preskaŭ evidenta.

(Laŭ lia libro REIFEZEIT - 1994 tradukis por Dio Benu Jitka Skalická)

Dum tri jaroj Jesuo predikis al la homoj sian Dian filozofion. Ĝi estis siaspeca universitato. La Universitato de la Savo. Kaj por tion pruvi, Li estis akuzita pri tio ĉi, kio Li estis. Li mortis krucumita. Li resurektis, kaj Li estadis kun la disĉiploj 40 tagojn, havante homan korpon, sed kun aliaj Diaj ecoj. Li aperadis neatendite, Li trairadis la malfermitajn kaj sekurigitajn pordojn, kiel skribite „antaŭ la Judoj“. Kion signifas la vorto „Judoj“? Ĝi signifas antaŭ ĉio tiujn, kiuj vidante kaj aŭdante volis tion ne vidi, nek aŭdi. “Se vi ne manĝas la korpon de la Filo de homo kaj ne trinkas Lian sangon, vi ne havas en vi vivon“, eternan vivon. Sed tiu vivo povas signifi ankaŭ longan aflikton. Ni esperu kaj preĝu, por ke ĉiuj estu finfine savitaj. Ja tio eblas. Ĉar la Dia mizerikordo estas senfina, kaj la suferoj, kiujn faris al homoj la gravegaj pekuloj havas la limigitan dimension, kvankam tre grandan. Tiom grandan, ke Jesuo falis antaŭ sia martireco en agonion kaj la sanga ŝvito verŝis Lian vizaĝon. Tial Li preĝis kaj petegis sian Patron, se eblas, Li forprenu de Li la kalikon. Eble Jesuo ankaŭ pensis pri tiuj, kiuj estis farontaj al Li la grandegajn dolorojn, kaj estis elparolantaj tiom pezajn insultojn kontraŭ Li.¹ Eble tio eĉ estis por Li pli grava ol Lia sufero mem? Ĉar Dio amas ĉiujn homojn. Dio estas plena de gajeco, sed Lin niaj pekoj ege afliktas. Ja Jesuo ploris pri la morto de Lazaro. Li ĉagreniĝis predikante la estontajn suferojn de la israela popolo. Dio ne estas indiferenta je niaj homaj aferoj. Li scipovas atendi, kiam ni pekas. Liaj sentoj estas pli intensaj ol la niaj. Ni ne ofendu Lin. Ni ne forgesu pri Li, ĉar Li ankaŭ suferas pro niaj pekoj ĝis nun. Ni amu Lin. Ni memoru, ke ni estas kreitaj laŭ Lia bildo.