·         JUNA AMIKO DE JESUO (Jitka Skalická)

·         TEMPLON ONI FINKONSTRUIS NUR POST SES JARCENTOJ (Jitka Skalická)

·         FORTO POR TRAPASI SUFERON (Corrie Boom)

·         LA PATRINO DE LA BONA KONSILO (Max Kašparů)

·         PER PROPAGANDO KONTRAŬ EKLEZIO (Grzegorz Kucharczyk)

·         DIA VORTO DESTINITA AL ĈIUJ – EKSPOZICIO PRI LA BIBLIO EN ROMO

      (Jitka Skalická)

·         Helpo EN LA edukado kaj integriĝo de strat- Infanoj
por lerneja instruado EN TOGOLANDO

·         Anekdotoj kaj humuraĵoj el la vivo de Johano Paŭlo la Dua
(El pola lingvo esperantigis Stanisław Śmigielski)

·         RADIO VATIKANA - ELSENDOJ EN ESPERANTO

·         GRAVA SACERDOTA JUBILEO DE LA PASTRO PRELATO STANISŁAW PAWLACZEK

      (Zdzisława Każmierczak)

·         INTERNACIA KONKURSO DE RELIGIAJ KAJ LAIKAJ KANTOJ (Wiesław Mietliński)

·         Vortoj adresitaj al la membroj de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio (Miloslav Šváček)

·         Monkontribuaĵoj ricevitaj por IKUE kaj la Ĉeĥa IKUE-Sekcio

·         DIO BENU

 ĈIUJ VOJOJ DIREKTAS ANKAŬ AL SANKTA MONTETO

En semajnfinaj tagoj de la 12-a ĝis la 14-a de septembro 2014 okazos tuŝapude de la pilgrima Baziliko de Vizito de la Virgulino Maria renkontiĝo de la esperantistoj, kiun organizas la Ĉeĥa IKUE-Sekcio. Al tiu ĉi belega pilgrima loko venis la 21-an de majo 1995 ankaŭ nune jam kanonizita papo sankta Johano Paŭlo la Dua por renkontiĝi kun junularo. Ankaŭ via vizito de tiu ĉi belega loko estas atendata septembre. Do ĝis la revido en Sankta Monteto!

al la indekso

 VORTOJ DE LA PREZIDANTO

Karaj legantoj, forpasis jam pli ol duono de la nuna jaro, sed nin ankoraŭ atendas du gravaj aranĝoj. La unua ĝenerale grava estas la aŭguste okazonta 20-a Ekumena E-Kongreso en Trento-Cadine en Italio. La lasta komuna kongreso okazis en la jaro 2009 en Vroclavo en Pollando. Post ĝi sekvis jaroj kun apartaj kongresoj pro ambaŭflanke gravaj jubileoj. Do post kvin jaroj denove okazos la kongreso komuna por la kristanaj esperantistoj. Temas pri signifa evento, ĉar ĝi okazos en Trento, do en la urbo, en kiu en la jaroj 1545-1563 okazis grava koncilio. La partoprenantaro de la EEK ne estos multnombra, sed la kongreso mem promesas tre interesajn programojn. Sur la paĝoj de venonta DB aperos aktualaj informoj, kiuj alproksimigos ĝiajn okazaĵojn al la legantoj nepovantaj la kongreson partopreni.

La titolpaĝo de tiu ĉi DB vin denove invitas partopreni semajnfinan renkontiĝon por vi organizatan en belega kaj memorinda pilgrimloko Svatý Kopeček u Olomouce (Sankta Monteto apud Olomouc). En la pasinta DB aperis bezonataj informoj pri tiu ĉi aranĝo. Ne plu prokrastu aligi vin, ĉar nur surbaze de ĝustatempe ricevitaj aliĝiloj ni povas finkompili definitivan programon, kiu kontentigos la partoprenantojn. La aliĝilojn bv. sendi perpoŝte al adreso de nia sekcio aŭ retpoŝte (ambaŭ adresoj aperis sur la aliĝilo aŭ ili estas akireblaj en kolofono de DB).

Specialan dankon mi adresas al tiuj, kiuj kontribuis per artikoloj al enhavo de DB. Mi firme esperas, ke sekvos interesaj artikoloj ankaŭ de pluaj legantoj, ĉar nia deziro celas konservon de plua aperado de nia revuo ankaŭ dum venontaj jaroj, kun helpo de Dio kaj via kunlabora subteno. Tiel ni sukcesos spiti eventualajn obstaklojn, venki ilin.

Dezirante al la menciitaj gravaj aranĝoj sukceson pere de Dia beno, tre kore vin salutas via frato   Miloslav Šváček.

al la indekso

 VETERO

Laŭdata estu, mia Sinjoro, pro la frato vento, pro la aero kaj nuboj, heleco kaj ĉiuj veteroj, per kiuj al ĉiuj siaj kreitaĵoj vivon Vi donas... (Sankta Francisko el Asizo)

La homoj ofte parolas pri la bona aŭ malbona vetero. Ili estas nur nocioj relative validaj. La abunda pluvo povas signifi plenumitan deziron de la terkulturisto, kaj male malkontenton de libertempantaj turistoj.

Ĉiukaze la vetero estas io, kion nenie oni povas mendi, certigi aŭ antaŭpagi, kion ni povas nur akcepti kiel Dian donacon. Dio mem ĝin difinis kaj saĝe ĝin regas.

En la Sankta Skribo signifas bona kaj malbona veteroj la veran malon de tio, kiel ni ilin komprenas. La suda lando plena de montoj kaj dezertoj, kie vivis Israelo kaj ankaŭ Dia Filo Jesuo, ne abundis per sufiĉo da akvo. Longa suna vetero sen la pluvo signifis ofte katastrofojn. Male ni trovas en la Biblio lokojn, kie la bildo de bona kaj benita vetero estas esprimita per la pluvo malsekiganta la teron.

Tiu ĉi bildo trafe priskribas eĉ la plej bazan sopiron de la homo: “Trarompu, Sinjoro firmamenton! Descendu kiel pluvo via instruo sur la sekegan teron. Roson donu, ĉieloj, desupre kaj la nuboj pluvu Justulon.” La vorto pluvo en la buŝo de Jesuo aperas nur unufoje, samtempe kun la suno. El la eldiraĵo rezultas, ke ili ambaŭ estas benitaj donacoj kaj atestas pri la Dia grandanimeco, ĉar Li “ordonas al sia suno eliradi por malbonuloj kaj bonuloj, kaj la pluvon sendas poj justuloj kaj pekuloj”.

Male, heleco kaj bona vido ne ĉiam estas en la Skribo kuliso por kvieteca kaj dezirata okazaĵo (ekz. Mat 4,8 aŭ Rea 34,1).

Sankta Francisko el Asizo en Kantiko de la Kreitaĵoj nin instruas, ke Dio devas esti laŭdata per ĉiu vetero. Estu la suna, duonsuna, nubkovrita aŭ plennuba veteroj, estu la nebulo, pluvo, neĝo aŭ fulmotondro, venteto aŭ ventego, ĉiu vetero laŭdas sian Kreinton kaj la homo devas Lin laŭdi kun ili.

Episkopo Josef Hrdlička

 al la indekso

  SALTADO EN LA FAJRON

La malamo ĉiam plej abruptas, kiu la lokon de la amo pli frue okupas. J. Zeyer

La malamo kaj la amo estas onidire du finoj de la sama ŝnuro. Du egaj travivaĵoj de unu homa animo.

Estas bone komprenebla, ke ami oni povas la homon, kiu estas inda je la amo, kaj malami eblas tiun, kiu kruele faris maljustaĵon. Sed ĉu estas eble malami tiun, kiu estis amata? Kaj ĉu estis pli frue vere kaj honeste amata tiu, kiu hodiaŭ troviĝas en la malamo?

La demandon povas sekvi demando, la opinioj povas disiĝi, sed por kio estas bona la tuta teorio kaj kun ĝi kunigita perdo de la tempo en la momento, kiam suferas du homoj. Unu tial, ke li malamas la alian, kaj la alia per tio, ke li de la unua ne estas amata.

La apostolo Paŭlo skribas en la konata 13-a ĉapitro de la Unua Letero al la Korintanoj pri la amo. Li priskribas ĝiajn ecojn kaj esprimojn. Li ankaŭ parolas pri la amo, kiu pro la aliulo saltas en la fajron. Sed salti pro la aliulo en la fajron povas la homo eĉ pro si, pro la amo al si mem.

Tiom mi povas ami mian gloron, ke mi por ĝin saltos en la fajron, en kiu brulas iu alia. Tiom mi povas admiri mian bravecon, ke mi ĝin denove por mi pruvos per la salto pro la aliulo. Tiom temas pri mia propra mio, ke mi eĉ bezonas, ke vi falu en la fajron. Sed prainiciatinto de tia amado estas la propra fiero.

Sed ĉu ne staras tiu mekanismo ofte en la fono de la subita ŝanĝo de la amo je la malamo? Ĉu ne temis pri la bezono anstataŭ la amo? Pri la bezono havi iun en la fajro pro mi mem?

Kiam jam estas post la brulego kaj la savito de mi foriras, li ne tuŝas per tio mian amon, kiel mi false kredigas min mem, sed li tuŝas mian fieron kaj mian egoismon. Kaj tio estas verdire kaŭzo por la malamo.

Al la ĝojo de la homa animo apartenas ankaŭ trovado de la veraj kaŭzoj de niaj doloroj.

D-ro Max Kašparů

Christian Boehmer Anfinsen, bioĥemiisto kaj laŭreato de Nobelpremio, diras:

„Mi opinias, ke nur idioto povas esti ateisto. Ni devas akcepti, ke ekzistas certa nekomprenebla potenco, kiu havas neimageblan kapablecon antaŭvidi kaj scii kaj ankaŭ forton, kiu kaŭzis, ke komencis ekzisti la mondo.“

Malgraŭ tio eĉ la homoj racie maturaj elektas por si ateismon kaj tiel ili rezignas je baza intelekta honesteco. Unu el ili, elstara sciencisto George Wald, bioĥemiisto kaj fiziologiisto, laŭreato de la Nobelpremio en medicina fako, sin tiel esprimis pri sia intelekta elekto:

„Mi ne volas ekkredi je Dio. Tial mi pli volonte kredas je tio, pri kio mi scias, ke tio estas science malebla: spontanea ekesto de la mondo, kiu kondukas al evolucio.“

(El artikolo de Mirosław Rucki „Intelekta Honesteco“)

En la libro Arĥipelago Gulag ni legas, kiel aŭtoro Solĵenicin priskribas ĉirkaŭ 50 metodojn de enketado kaj torturado, kiuj ŝanĝas homon je rompita ruinaĵo, kapabla konfesi kion ajn. Jam lego de tiu ĉi libro kaŭzas ĉe leganto doloron malfacile tolereblan. Sed la verkisto konsolas leganton: „Mia frato! Ne kondamnu tiujn, kiuj trairis tiun ĉi vojon kaj ne persistis, ne ĵetu kontraŭ ili ŝtonon!“ Sed ankaŭ li demandas: „Ĉu ekzistas maniero, kiel povas la torturita homo obstini? Kreitulo sentanta doloron, kreitulo malforta, kun vivaj ligoj al aliuloj, nepreparita, nodeto de karno, nervoj kaj ostoj? Kio estas bezona, ke li estu pli forta ol enketisto kaj la tuta fera kaptilo super li klakfermiĝu senrezulte?“ La aŭtoro, mem prizonulo, respondas: „Jes, ekzistas la vojo. Jam sursojle de la malliberejo estas necese diri al si: Estu, la vivo por mi finiĝis, pli aŭ malpli frue mi ja mortos. Mia korpo por mi ne plu estas bezonata. Nur miaj animo kaj konscienco havas por mi ankoraŭ signifon kaj valoron. Nur tiu venkas, kiu ĉion rezignas.“ Jen la citaĵo de la aŭtoro. La frazo el Apokalipso, kiun ni ĵus aŭdis, trafe priskribas forton de la martiroj per la vortoj: „Ili venkis pro la sango de la Ŝafido..., ĉar ili ne amis sian vivon ĝis morto mem.“

Ĉiu el ni devus al si meti demandon kun timosento kaj tremo: Ĉu vere en mia vivo ekzistas io aŭ iu, pro kio mi pretus morti, oferi la vivon? Ĉu io aŭ iu estas trezoro por mia koro tiel valora kaj granda, ke mi tion amas pli multe ol min mem? Hodiaŭa homo, ekspoziciita al konstanta premo de komerca oferto, reklamo, avantaĝo, ĝuoj, al trendo de sekura ekzisto, profito, komforto, ŝajnas al ni, ke li estas konstante malpli kapabla de tiu totala memrezigno. Sed tiu, kiu havas nenion, por kio valorus oferi la vivon, amas do pleje sin mem, kaj fakte li vivaĉas, ĉar nur la amo verdire ebligas vivi vivon sinoferan. Sen sinofero al la vivo mankas pleneco kaj la homo nur vivetas.

Ankaŭ ni, la hodiaŭaj kristanoj, estas subigitaj al tiuj ĉi influoj, eĉ al ni povas ŝajni, ke nuntempe neniu povas postuli de ni vivoferon, elverŝon de la sango pro io. Kaj se ni tion en nia konscienco allasas, ni neigas nian identecon de la kristano, ĉar la kristano estas ĝuste tiu, kiu scias, ke Iu mortis anstataŭ mi, anstataŭ vi, anstataŭ ĉiuj, Li trapasis neimageblan torturon kaj morton. Kaj Li sciigas al ni, ke: „Neniu havas amon pli grandan ol tio, ke iu demetus sian vivon por siaj amikoj.“ Kaj tio ne estas nur saĝa teorio. Li aldonas: „Vi estas miaj amikoj.“ Vi, mi, ĉiuj. – Kaj kulmino de vivo de la eklezio estas ĉiam, ankaŭ ĉi-momente, la sankta meso kiel memoro de la vortoj pri la Korpo, kiu sin oferdonas, kaj pri la Sango, kiu sin elverŝas por nia savo. Kristanismo sen la kruco ne ekzistas. La Sinjoro tion opinias mortserioze. Sekvan tagon post tiuj vortoj Li mortas pro sangoperdo surkruce. Nia respondo ankaŭ ne estu nura nedevoliga, malfervora memoriga soleno, laŭkutima rito, sed konscia kaj ĉiam ardanta sopiro respondi al la amo per la amo, per la vivo kaj la morto.

Ni povus tion simpligi kaj diri: Ne, Sinjoro, se ĉiuj vin forlasus, mi neniam. Eĉ mian vivon mi oferos por vi. Tiuj ĉi vortoj estas al ni konataj. Ilin mem Petro diris, roko de la eklezio. Ni bone scias, kion la Sinjoro respondis al li per afablaj kaj komprenemaj vortoj, tamen senkondiĉe verecaj.: „Ĝis la mateno vi trifoje min malkonfesos.“ – La kristano devas eviti memfidajn gestojn, fortecajn emociojn kaj grandajn vortojn. Ni ne scias, ĉu ni sukcesus en ekstrema provo, en plej malfacilaj provoj de la vero. Venki eblas nur en la forto de la kredo, graco kaj amo, ĉar nur la amo „ĉion eltenas“. Ne per propra heroeco, sed per sango de la Ŝafido. Tion atestas ĉiuj martiroj.

Sankta Johano Sarkander estis priskribita – laŭ preciza protokolo pri demandesplorado fare de vidatestanto de la torturado – ne kiel memfida heroo, sed prefere kiel subtila kaj malforta homo, sed tute apogita al konscio, ke eĉ se li estus dispecigita, kiel li diris, li ne malsekretigos la konfes-sekreton. Li konis Iun kaj ion, por kiuj li senhezite kaj senkondiĉe pretis oferi la vivon. Post trifoja torturado, kiam oni uzis ĉiujn tiam konatajn torturilojn, kiel devigi la homon al konfeso, li sukcesis. Li nur ripetis la sanktajn nomojn: Jesuo, Maria, Anna. Kaj post torturado li dum tuta monato estis mortanta en prizono pro nekuraceblaj doloregoj de elartikigitaj membroj, per fajro bruligita karno kaj haŭto, sen sendolorigaĵoj aŭ morfino. En tiu ĉi stato li per lango turnis foliojn de breviero. Tiel mortas venkantoj. Tio estas ankaŭ alvoko por ni, episkopoj, sacerdotoj, diakonoj kaj eĉ piaj laikoj. Nenia granda heroeco aperas de si mem, sed ĝi kreiĝas el malgrandaj aferoj de nia vivo, al kiuj apartenas ankaŭ nia ĉiutaga preĝfideleco. Ni, heredantoj de legaco de tiu ĉi sanktulo, ne rajtas pri li eĉ paroli, prediki aŭ eldiri lian nomon, se ni malzorgus la preĝadon kaj kion ajn al ĝi ŝuldus. Tiam ni eĉ ne rajtus honori tiun patronon. Li levmetis al ni „lateton“ tre alten. Li porĉiame apartenas al tiu ĉi urbo kaj al ni. Ĉi tie en Olomouc li studis, ĉi tie li estis torturita, ĉi tie li mortis, ĉi tie estis festata en la jaro 1860 lia beatproklamo kaj la 21-an de majo 1995 ĉi tie li estis kanonizita fare de nuntempe jam sankta papo Johano Paŭlo la Dua. Lia historieto ne finiĝas, ĝi devas daŭrigi en ni.

Aleksander Eben la 10-an de novembro 2008 subite malsaniĝis pro inflamo de encefala meningo kaŭzita de bakterioj de kojlo. La malsano tute blokis funkcion de lia kortekso. Li enfalis komaton. De medicina vidpunkto lia resaniĝo aspektis neebla, ĝi estus opiniata kiel miraklo. Kaj ĝuste tiam, kiam li enfalis komaton kaj lia kortekso ĉesis funkcii, Eben ektroviĝis ekster sia korpo. Antaŭe li ĉiam opiniis, ke la homa konscio kaj travivaĵoj de mortlimo havas sian fonton en cerbo kaj ke en la momento de la morto la homo ĉesos ekzisti. Kvankam la scienco ne kapablas komprenigi, kiel miliardoj da nervoĉeloj en la cerbo povas krei konscion kaj pluajn pli altajn sentojn, tamen Eben estis certa, ke en proksima estonto sciencistoj solvos ankaŭ tiun ĉi misteron.

Tio, ke li mem travivis klinikan morton, kaŭzis, ke la sciencisto tute ŝanĝis siajn opiniojn. Kiam li enfalis komaton, li ektroviĝis en pure spirita realeco kaj ĝuis nekredeble klaran menson kaj akrevideblecon.

Fakto de ekzisto de infero

Eben unue troviĝis en iu terura ŝlima fora regiono, kie li kaptiĝis kvazaŭ en iu kaptilo. Li aŭdis teruran mekanikan, monotonan krakadon kaj li vidis, kiel el la ŝlimo elmergiĝas ŝrikantaj kaj stridantaj bestvizaĝoj, kaŭzantaj timegon kaj naŭzon. Li sentis letalan fetoron de sango, fekoj kaj vomaĵoj. Frotis sin je li pikantaj korpoj de migranta arego, kiu similis vervojn kaj serpentojn. Tio en li vekis plej altan gradon de naŭzo kaj teruro.

Estas necese konsciiĝi, ke nia parolkapablo ne sufiĉas esprimi faktojn, kiuj estas por nia senskono neakcepteblaj. Kiam la Dipatrino en Fatimo la 13-an de julio 1917 malsekretigis al la infanoj la unuan fatiman sekreton (parolante pri tio, ke la lasta konsekvenco de rifuzo de Dio fare de homo estas infero) kaj kiam la infanoj ekvidis vizion de la infero, ili estis tiel ŝokitaj, ke ili al neniu volis malkaŝi enhavon de tiu ĉi sekreto. Nur post akra instigo de episkopo Lucio priskribis la tutan vizion. Sed antaŭe ŝi per tiuj ĉi vortoj diris al la episkopo siajn rezervojn: „Kiel mi povus priskribi inferon? Mi ne trovus adekvatajn vortojn por priskribo de tiu realo, ĉar tio, kion mi diras, estas nenio, tio donas nur malfortan imagon.“

La fakton de la eterna damno priskribas grandaj mistikuloj. Ekzemple ankaŭ sankta Faŭstina tiel finas priskribon de ŝoka vizio de la infero: „La pekulo konsciiĝu, ke per kia senso li pekas, per tiu li suferos dum la tuta eterneco; tion mi skribas pro Dia ordono, por ke neniu animo elturniĝu, ke infero ne ekzistas, aŭ ke neniu tie estis kaj ne scias, kia tio tie estas. Mi, fratulino Faŭstina, pro Dia ordono estis en inferabismoj, por ke mi al la animoj diradu kaj atestadu, ke infero ekzistas. (...) Tio, kion mi skribis, estas malforta ombro de tio, kion mi vidis. Mi rimarkis, ke plej multaj estas la animoj, kiuj ne kredis, ke la infero ekzistas. Kiam mi reakiris konscion, mi ne kapablis rekonsciiĝi pro timego, kiel terure la animoj tie suferas, tial mi ankoraŭ pli fervore preĝas por konverto de la pekuloj, senĉese sur ilin alvokas Dian mizerikordon. Mia Jesuo, pli volonte mi ĝis la fino de la mondo mortadus en la plej grandaj suferoj, ol ke mi vin ofendus eĉ per la plej malgrava peko.“ (Taglibro 741)

Kiam kolombianino Gloria Polo¹, kiu post fulmtrafo estis en stato de klinika morto, troviĝis ekster sia korpo, ŝi spertis ekziston de la infero, purgatorio kaj ĉielo. En priskribo de la infero ŝi asertas, ke antaŭ ŝi malfermiĝis konsterniga abismo, kiun ne eblas priskribi per homaj vortoj. Tiu profundaĵo de la malamo ŝin entiris en sin. Obsedis ŝin morteca timego antaŭ nerevenebla damno en eterno. Nura lumanta pentolumeto, kiun ŝi ankoraŭ en sia animo havis, tiel incitis demonojn, kiuj troviĝis en tiu abismo de la malbono, ke ĉiuj sin sur ŝin kolerege ĵetis. Ilia malamo pikis kaj kaŭzis al ŝi egan suferon. Ŝi ne havas vortojn, per kiuj eblus esprimi la teruron, kies kaŭzo estas mortecaj pekoj, kaj precipe vivstilo, kvazaŭ Dio ne ekzistus, mankantaj preĝoj, rifuzo de pentofara sakramento kaj Eŭkaristio, abortigoj, praktikado de diversaj formoj de okultismo, pekoj de malĉasteco, adulto, uzado de kontraŭkoncipiloj, pornografio ktp.

Gloria subite eksentis, ke ŝin sankta ĉefanĝelo Mikaelo firme kaptis kaj savis antaŭ merĝiĝo en teruran abismon de la malbono. Pere de ekvido de la infero Jesuo Kristo celis ŝin instrui, ke multjara konscia kaj libervola plonĝado en diversajn pekojn ŝin starigis en tian kaptitecon de la potencoj de la malbono, en malmolkorecon, kiu tute fermiĝadis antaŭ donaco de Dia mizerikordo. Dum tia stato egoismo transformiĝas ĝis malamo rilate al Dio, do je infero.

Leciono, kiun Jesuo Kristo al ni donas, estas klara: se pekoj en la homo tute neniigos perceptemon por Dia amo, li komencos malŝati la Dian mizerikordon kaj aperos en kaptiteco de satano. Tia homo en momento de morto rifuzas Dian mizerikordon, elektos malamon rilate al Dio kaj eternan damnon en la infero. La Sankta Skribo parolas pri totala ekskludo de malpiuloj el Dia regno: „Ne trompiĝu: nek malĉastuloj, nek idolanoj, nek adultuloj, nek molmoruloj, nek viruzaĉantoj, nek ŝtelistoj, nek aviduloj, nek drinkuloj, nek insultantoj, nek rabemuloj, heredos la regnon de Dio.“ (1 Kor 6,9-10; komp. Gal 5,19; Efe 5,5)

Se ni revenos al travivaĵoj de Eben, estas necese emfazi, ke nur danke al Dia mizerikordo li spertis , kiel „gustas“ realeco de infero, por ke li povu konvertiĝi kaj pere de propra atestado alvoki homojn al konvertiĝo al Dio. Skuita per tiu ĉi realeco li eksopiris per ĉiuj fortoj rapide forlasi tiun lokon. Post certa tempo komenciĝis malheleco, kiu lin ĉirkaŭis, malpliiĝi kaj eksonis sonoj de la plej ĉarma muziko, kiun li neniam aŭdis.

Ĉielo

Fine de la malhela tunelo, en kiu li troviĝis, ekvidis Eben turnantan lumon, el kiu elradiis agrabla varmo. Li komencis suprenleviĝi kaj subite li aperis en neordinara lumo, plenravanta lumo, elradianta vivon, ekstazan belecon, ĝojon kaj trankvilon. En la Sankta Skribo ni legas: „En Li estis la vivo, kaj la vivo estis la lumo de la homoj. Kaj la lumo brilas en la mallumo, kaj la mallumo ĝin ne venkis.“ (Joh 1,4-5); „...Dio estas lumo, kaj da mallumo estas en Li neniom“ (1 Joh 1,5) kaj la Sinjoro Jesuo pri si diras: „Mi estas la lumo de la mondo, kiu min sekvas, tiu ne iros en mallumo, sed havos la lumon de la vivo.“ (Joh 8,12)

En multaj tekstoj de malnovaj mistikuloj troviĝas motivo de la lumo, kiam ili priskribas sian renkontiĝon kun Dio. Fama konvertito sankta Aŭgusteno tiel priskribas sian unuan renkontiĝon kun Dio: „Mi ekvidis kvazaŭ per okuloj de mia animo, super tiuj okuloj, super mia racio, grandegan Lumon. Ĝi ne estis ordinara lumo, kiun ĉiuj vidas, ĝi eĉ ne havis la saman aspekton, sed multe pli forte lumanta kaj ĉion pleniganta per sia helo. Ne, tio ne estis la sama lumo, sed alia, tre diferenciĝanta de tiuj ĉiuj. Ĝi ne estis super mia menso kiel oleo super akvo aŭ kiel ĉielo super tero, sed estis pli granda, ĉar min kreinta, mi do malalta, ĉar per ĝi kreita. Tiu, kiu konas veron, konas tiun Lumon.“

Membro de Franca Akademio de Sciencoj André Frossard en momento de sia konvertiĝo, kiam ankoraŭ kiel ateisto li rigardis la Eŭkaristion, li eksentis palpeble la ĉeeston de Dio. Li skribis: „Tio estis lumo spirita, tio signifas la lumo instruanta – kvazaŭ ardo de vero. Ĝi definitive renversis vivaranĝon. Ekde la momento, kiam mi ĝin ekvidis, mi povas diri, ke por mi ekzistas nur Dio, kaj ĉio cetera estas nura hipotezo.“ Kontraŭe al tio fratulino Faŭstina priskribas mistikan vizion de la ĉielo tiel: „Hodiaŭ mi spirite estis en la ĉielo, rigardante tiun senliman belecon kaj feliĉon, kiuj nin post la morto atendas. Mi vidis, kiel ĉiu kreitaro senĉese honoras kaj laŭdas Dion; mi vidis, kiel grandega estas en Dio feliĉo, kiu sin disverŝas sur ĉiujn kreitulojn, kaŭzantaj ilin feliĉaj, kaj ĉiu laŭdo kaj honoro el feliĉigo revenas en Fonton kaj eniras en profundojn de Dio, kontemplante internan vivon de Dio, la Patro, la Filo kaj la Sankta Spirito, kiun ili neniam entenos nek penetros.“ (Taglibro 777)

Alexander Eben skribis, ke la homa parolo ne kapablas esprimi superban belecon kaj feliĉon, kiuj regas en la ĉielo. Li sensis tie proksimon, teneran amon kaj ĉiopotencon de Dio en la Sankta Triunuo Ununura, kiu amas senkondiĉe. Dion, kiu elradias amon, koran kunsentadon, sed kiu malĝojas, kiam la homoj pekas kaj lian amon rifuzas. Eben tiam konsciis, ke ĉiu materia universo estas kvazaŭ malgranda ereto kompare kun spirita dimensio de realeco, kaj eĉ se surtere povas veki teruron ĉieĉeestado de la malbono, tamen en la tuta universo regas Dia amo, kiu fine triumfos.

La plej grava malkovro estis por Eben dum tiu neordinara spirita vojo la senkondiĉa Dia amo kaj tio, ke ne estas necese maltrankviliĝi pro la morto. Plenigi per timego devas sinteno de malakcepto de konvertiĝo, persisto kaj favoro al pekoj kaj rifuzo de Dia mizerikordo.

Vizio de ĉielo kaj travivaĵo de Dia ĉeestado klarigis al Eben, ke unu el la plej gravaj eraroj, kiujn la homoj faras, estas tio, ke ili persistas en konvinko, ke Dio estas nepersona estulo. Eben tiam travivis personan rilaton de la amo kun Dio, kiu estas amo, ĉar Li estas absoluta unueco de tri Diaj personoj. Dio ĉiun homon amas tiel multe kaj tiel Li pri li zorgas, ke Li mem iĝis vera homo, surprenis suferojn kaj pekojn de ĉiuj homoj, por ke pere de sia morto kaj resurekto Li pardonu ĉiujn pekojn, totale venkis kontraŭ satano kaj morto, por doni al ĉiu eblecon de la savo. Kiam Eben estadis ekster sia korpo, li estis kunigita kun Dio – kiel ĉiu homo dumpreĝe. Li ekkomprenis, ke senpera, persona kontakto kun Dio en ĉiutaga preĝo estas nia plej grava kaj samtempe plej natura tasko. Ĉiopotenca, ĉioscianta, persona Dio nin amas sen kiuj ajn kondiĉoj kaj enpreĝe Li donas al ni ĉion, kion ni bezonas por feliĉo, do ankaŭ la vivon kaj amon. Tial necesas ĉiutaga preĝo. Kiu ne preĝas, tiu perdas la plej grandajn trezorojn: amon kaj eternan vivon.

Reveno al surtera vivo

Eben kun granda malĝojo revenis en surteran vivon, kiun li sensis kiel specife ĝenan limigon. Post kiam li vekiĝis el la dormo, li akiris dum mallonga tempo kompletan scion pri neurobiologio, al kiu li sin dediĉis dum studado kaj longjara praktikado. Tiel same al li kun nekutima akreco enskribiĝis ĉiuj rememoroj de la tempo pasigita ekster la korpo kaj redonis al li kredon je persona Dio kaj postmorta vivo. Tiu ĉi kredo estas por li fonto de neesprimebla ĝojo.

Alexander Eben tre sopiras, ke li povu kun kolegoj de sia fako dividi ĉion, kion li travivis – do tion, ke ekzistas persona Dio, kiu estas amo, ke ĉiu homo havas nemorteman animon, spiritan menson, kiu funkcias pere de materia cerbo. Eben certigas siajn kolegojn, ke la homa cerbo ne produktas menson, sed funkcias kiel redukta valvo aŭ filtro, kiu adaptigas spiritan konscion por ekkonaj kapabloj de la homo. Laŭ Eben mistero de la homa konscio estas la plej granda pruvo de ekzisto de spirita realeco. Ĝi estas pli reala ol materia mondo kaj ĝi ne estas kroma produkto de fizikaj procezoj.

Post resaniĝo faris Eben detalan analizon de sia amasigita medicina dokumentaro de la periodo de dormo. Kiam li kontrolis rezultojn de esplorado de sia cerbo helpe de magneta rezonanco, li konsciis, kiom malfacila estis lia sanstato. Kojlonaj bakterioj likvidis liajn cerboĉelojn kaj li troviĝis sojle de morto. Lia cerbo ne funkciis, tial liaj travivaĵoj de tiu tempo ne povas esti produkto de la cerba projekcio.

Proksimume du jarojn post sia resaniĝo Eben vizitis sian bonan amikon John, fame konatan scienciston, kiu estis estro de unu el la plej bonaj sekcioj de neŭrobiologio enmonde. John kun mirego kaj komprenemo aŭskultis rakonton de Eben pri liaj travivaĵoj de limo de la vivo kaj la morto. Pli poste li al Eben konfidis, ke antaŭ la jaro kuŝis lia malsana patro sur mortlito. Li tre suferis kaj volis laŭeble baldaŭ morti. Iun tagon tute neatendite malaperis lia maljunula demenco kaj li komencis kun filo paroli pri temo de senco de homekzistado. Iumomente li turnis kapon kaj komencis vigle kaj kun ĝojo interparoli kun iu nevidebla persono. Montriĝis, ke tio estis lia patrino, mortinta antaŭ 65 jaroj. John ekkomprenis, ke ŝi venis, por lian patron antaŭ la morto kuraĝigi kaj ĝojigi. La atesto de Eben lin ankoraŭ pli firmigis en konvinko pri ekzisto de nemortebla homa animo kaj la eterna vivo; pri tio, ke postmorte la homa vivo ne finiĝas, nur ŝanĝiĝas, ke lia surtera vivo sin enskribiĝas en Dian planon de estado por la tuta eterneco.

Ni memoru, ke klinika morto ne estas travivo de vera morto. Ĝi estas nur proksimiĝo al ĝia limo. Sinjoro Dio nin instruas, ke surtere ni vivas nur unufoje: „Ne forgesu, ke la vojo reen ne kondukas“ (Sir 38,21); „Kaj kiel estas dekretite por homoj unufoje morti, kaj post tio juĝo...“ (Heb 9,27) Nia surtera vivo estas ununura kaj neripetebla, post morto ne plu ekzistas reveno. Kiam la homo mortis, li renkontiĝas kun Kristo kaj okazas juĝo, dum kiu la homo nerevokeble decidos la savon akcepti aŭ rifuzi. Ekzistas neniu reenkarniĝo. Ĉiuj tiuj, kiuj je ĝi kredas, Kriston rifuzas kaj sekvas „filozofadon, bazitan sur homaj mitoj, sur universaj potencoj, ne sekvas Kriston“ (komp. Kol 2,8).

Estas necese ankaŭ memori pri tio, ke ĉiu provo pri priskribo de travivaĵoj en stato de klinika morto restos ĉiam ne tute perfekta, ĉar supernaturan realecon ne eblas adekvate esprimi per homaj nocioj. Ekzistas ankaŭ granda danĝero de interveno de malbona spirito, kiu strebas diversmaniere falsigi veron pri Dio kaj la eterna vivo. Tial ununura kriterio, helpe de kiu oni povas juĝi verecon de la travivaĵoj de la limo de la morto, estas la Sankta Skribo kaj instruo de la katolika eklezio. Nur Kristo instruanta kaj aganta en la eklezio donas plene kredindan respondon al demando pri la postmorta vivo, pri nemortema animo, pri juĝo en momento de morto, pri ĉielo, infero kaj purgatorio.

Jesuo Kristo, kiel vera Dio kaj ankaŭ homo, kiel unua el la homoj venke trairis travivaĵon de vera homa morto. Vere li resurektis kaj vivas en sia reala, glorigita korpo. Nur Jesuo estas garantio de la eterna vivo por ĉiu homo. Tial li diras: „Mi estas la releviĝo kaj la vivo; kiu kredas al mi, eĉ se li estos mortinta, tiu vivos... Ĉu vi tion kredas? (Joh 11,25-26); „Kiu kredos kaj estos baptita, tiu estos savita; sed kiu ne kredos, tiu estos kondamnita“ (Mar 16,16); „ Vere, vere, mi diras al vi: Se iu observos mian vorton, tiu la morton neniam vidos“ (Joh 8,51); „Se vi per via buŝo konfesas Jesuon Kriston, kaj kredas en via koro, ke Dio Lin levis el la mortintoj, vi saviĝos; ĉar per la koro la homo kredas ĝis justeco, kaj per la buŝo konfesas ĝis savo...“ (Rom 10,9-10)

Por ke ni povu sekvi vojon al la ĉielo, kiun Jesuo montras kaj laŭ kiu nin gvidas, estas necese al Li redoni tutan nian vivon, submetiĝi al la ordonoj, evangelio kaj instruo de la katolika eklezio. Estas necese radikale sin forturni de ĉiu peko, persisteme preĝi, legi la Sanktan Skribon, tuj sin deturni de ĉiu morteca peko en pentofara sakramento kaj laŭeble ofte akceptadi Jesuon en Eŭkaristio.

(Transprenita el Miłujcie się! 4/2013)
¹ http://www.ikue.org/cz/gloriapolo/gloria.htm

La Sinjoro kreas en ĉiuj tempoj novajn sanktulojn. Ni spertas tion en la historio. Tamen ankaŭ dum nia vivo – dum la 20-a kaj 21-a jarcentoj naskiĝis novaj estontaj sanktuloj. Unu el ili nomiĝas Carlo Acutis (1991–2006), li vivis en la itala urbo Milano.

Juna Carlo estis dotita per granda talento por ĉio, kio estas ligita al mondo de informadiko; kaj liaj geamikoj kaj plenkreskuloj, magistroj kaj inĝenieroj de informadiko taksadis lin geniulo. Ili estadis mirigitaj pri lia kapablo kompreni misterojn, kiujn informadiko kaŝas kaj kiuj estas kutime alireblaj nur al tiuj, kiuj finstudis universitaton, fakajn studojn.

Interesoj de Carlo etendiĝis de komputila programado ĝis prilaboro de filmoj, al kreado de TTT-sistemoj, gazetetoj, kiujn li ankaŭ redaktis kaj enpaĝigis. Sed tio ne sufiĉis. Li plenumis ankaŭ volontulan servon al helpon bezonantaj homoj, al infanoj kaj maljunaj homoj.

Oni povas diri, ke temas pri mistero, rigardante ĉi tiun junan fidelulon el diocezo Milano. Carlo estis adoleskanto de nia tempo, simila al multaj samtempuloj. Okupita en lernejo, inter amikoj, li havis grandan, pasian intereson por komputiloj.

Samtempe li estis granda amiko de Jesuo Kristo; li partoprenadis ĉiutage sanktan meson kaj akceptadis Eŭkaristion. Li konfidis sin al la Virgulino Maria, preĝis Rozarion, ofte faris Eŭkaristian Adoradon.

Carlo mortis nur 15-jara kaŭze de fulme mortiga leŭkemio. Li kapablis dum la vivo oferdoni la propran vivon por la Papo kaj por la Eklezio. Jitka Skalická, Romo, junio 2014

Katedralon de Sanktaj Vito, Adalberto kaj Venceslao en Prago (en kies kapelo okazis Diservo de la nunjaraj partoprenintoj de Bibliaj Tagoj en Tuchoměřice – rim. de red.) komencis konstrui en la jaro 1344 reĝo Jan Lucemburský. La ĉefa templo de ĉeĥaj landoj ĝisatendis: post ses jarcentoj ĝi estis finkonstruita kaj oni solene benis ĝin. Tio okazis la 12-an de majo 1929. Tamen kelkajn jarcentojn pli frue ŝajnis finkonstruo nereala.

Revo pri ĝia finkonstruo komencis realiĝi aŭtune 1873 okaze de la 900-a datreveno de estiĝo de praga episkopejo. Kardinalo Bedřich Schwarzenberg tiam kuŝigis fundamentan ŝtonon por nova parto de la templo.

Rekonstruon de origina gotika katedralo komencis ŝtonĉizistoj jam pli frue, en la jaro 1861. Restaŭron de templa navo tiam ekgvidis arkitekto Josef Ondřej Kranner, kiu apartenis al malnova praga ŝtonprilaborada – konstruŝtona dinastio. Ĝi ekzistis en la metropolo ek de la fino de la 17-a jarcento. Dum la gvidado de J. O. Kranner oni rekonstruis kapelojn de la templo. La plej pretendata evidentiĝis renovigo de la kapelo de Johano la Baptisto; oni devis unue malkonstruigi kaj poste rekonstruigi ĝin. J. O. Kranner gvidis laborojn en la Katedralo de Sankta Vito ĝis sia morto en la jaro 1871. Ĉar tiutempe li aktivis ankaŭ en Vieno, kie oni konstruis novgotikstilan vot-preĝejon, en Prago ofte helpadis ankaŭ lia filo Jan kaj ŝtonĉizisto Karel Svoboda.

Laborojn en Prago gvidis poste ekde la jaro 1873 fama arkitekto Josef Mocker, post lia morto – vintre 1899 – Kamil Hilbert.

Katedralo de Sankta Vito estis solene malfermita la 28-an de septembro 1929 fare de episkopo Antonín Podlaha. Tiamaniere finiĝis ĝia fama konstru-historio. Je ĝia komenco – en la 21-a de novembro 1344 estis la ĉeĥa reĝo Jan Lucemburský kun filoj Karel kaj Jan Jindřich, kiuj kuŝigis fundamentan ŝtonon de la katedralo. Jitka Skalická, Romo, junio 2014

Kiam mi estis malgranda, mi foje diris al mia patro: „Paĉjo, mi timas, ke neniam mi havos sufiĉe da forto, por trapasi iun suferon.“ Post tio la patro demandis min: „Diru al mi, kiam mi donas al vi monon por vojaĝo antaŭ via forveturo? Ĉu tri semajnojn antaŭe“ – „Ne, paĉjo, vi donas ĝin al mi en la tago, kiam mi devas aĉeti bileton.“

„Ĝuste. Kaj ĝuste tiel tion faras ankaŭ nia ĉiela Patro. Li ne donados al vi forton trapasi suferon, kiam vi neniun trairas. Ja hodiaŭ vi tiun ĉi forton ne bezonas. En la momento, kiam vi suferos, vi ricevos eĉ la bezonatan forton. Hodiaŭ vi vere ĝin ne bezonas.“ Tiu ĉi aserto min trankviligis kaj tute trankvile mi foriris por ludi. Pli poste, kiam aperis malfacilaĵoj, donis Dio al mi tiom da forto, ke mi eĉ per ĝia fluo estis superverŝita. Ne pli frue kaj eĉ ne malpli frue. Li donis ĝin al mi en la ĝusta momento.

(Corrie Boom)

Ju pli la mondo estas tiel nomata pli moderna, des pli ĝi estas pli komplika. Ofte estas la vivo por la homo tiel komplika, ke li ne plu kapablas ĝin regi, kaj tial li bezonas konsilon de iu, kiu estas rigardata kiel fakulo. Tial la homoj elpensis diversajn konsilejojn – antaŭgeedzecan, geedzecan, eĉ la konsilejojn postdivorcajn. Ni havas konsilejojn por entreprenistoj, ekonomiajn ktp. La plej komplika afero, kiun la homo ne kapablas regi, estas lia vivo mem.

Oni povas nenion oponi kontraŭ tio, se la homo vizitas fakulon por ricevi la konsilon, ekzemple ĉe la kuracisto, tia agmaniero estas ĝusta. Sed estas perpleksige, ke precipe la junaj homoj hodiaŭ ne turnas sin al siaj patro aŭ patrino, ili ne turnas sin al sia instruisto aŭ tute ne plu al la pastro. Sed ili serĉas la konsilon tie, kie ili supozas interligitecon de la fameco kun la saĝeco. Ili sin turnas al la famaj kantistoj kaj aktoroj. Se estas iu fama, ne devas esti ankaŭ saĝa.

La junaj homoj ne turnas sin por la konsilo ĝuste al la instruistoj kaj gepatroj tial, ke tiuj institutoj, instruista, gepatra, sed ankaŭ la eklezia, entute kiel tiaj institutoj perdis ĉe ili fidindecon. Por la juna homo ili estas preskaŭ senbezonaj, balastigantaj kaj vekantaj oponon.

Ili aŭ konsiliĝas inter si mem, aŭ ili demandas tie, kie ili ricevas la plej etkostan kaj la plej supraĵan respondon. Se iu konsilus al la junaj homoj valore kaj respondece kaj se tiu konsilo estas ligita kun klopodoj, tion la nuntempa homo ne ŝatas. “Konsilu al ni tiel, por ke tio estu efika, simpla, oportuna, simple ke tio ne postulu multe da forto, sed antaŭ ĉio, ke ni ne devu labori sur ni mem kaj ke ni ne devu abnegacii kaj regi nin.”

La Virgulino Maria estas la patrino de la bona konsilo. Mi dirus, ke tio estas iu speco de konstante valora, senĉese valida kaj eĉ daŭre moderna konsilejo. Jes, ni ne povas klavi la telefonnumeron kaj mendi nin ĉe tiu virino kiel klientoj, kion ni faras ĉe aliaj konsilejoj. Sed ni povas ĉe la Virgulino Maria konsiliĝi ĝuste en konfronto kun ŝia vivo. Ŝia vivstilo, vivvaloraĵoj, humileco kaj silentado, la kapablo konsideri, pritaksi, ŝia kapablo meti la esencajn kaj gravajn aferojn sur la unuan lokon, tion ĉion tion starigi antaŭ la proprajn okulojn kaj per tio kompari niajn opiniojn, niajn sintenojn, niajn prijuĝojn de la okazintaĵoj, la propran aliron al la vivo.

Ni ne povas diri, ke tio, kio validis en la vivo de la Virgulino Maria antaŭ du mil jaroj, ne plu hodiaŭ validas. Se ni per tiu ĉi maniero komparos konstruindustrion, medicinon, teknikon kaj sciencon, do la diferencojn ni trovos. Sed en tio ne temas pri la vivo. La vivo estas en la valoroj, kiel estas la vero, amo, pardono, fideleco, saĝeco kaj tiuj valoroj estas kompareblaj en ĉiu tempo. La Virgulino Maria estas la patrino de tiuj bonaj konsiloj. Ni provu iam anstataŭ klavado de la telefonnumeroj al diversaj konsilejoj psiĥologiaj kaj psiĥiatriaj kaj sinmendado en ambulatorioj de tiuj fakuloj surgenuiĝi, fermi la okulojn, malfermi la koron kaj konfronti nin kun la vivo de la Virgulino Maria.

Max Kašparů

En la jaro 1844 skribis juna Marx en komentario al Filozofio de Juro verkita de Georg Wilhelm Friedrich Hegel: „Forigo de religio kiel trompa feliĉo de la homaro estas kondiĉo por tio, ke ĝi atingu veran feliĉon.“

Tiun ĉi konvinkon de kreinto de „scienca“ socialismo totale samopiniis gvidisto de bolŝevisma revolucio kaj kreinto de sovetia totalismo – Vladimir Iljiĉ Lenin. En la jaro 1905 en artikolo Socialismo kaj religio li skribis: „Religio estas unu el formoj de spirita subpremado, kiu ĉie strangolas popolamasojn, subprematajn fare de senĉesa laboro por aliuloj, nesufiĉeco kaj forlasiteco. (...) Religio estas unu el specoj de spirita alkohola brando, en kiu servutuloj de kapitalo dronigas siajn homajn vizaĝojn, siajn pretendojn je almenaŭ iom pli konvena homa vivo. (...) Hodiaŭa proletariaro staras surflanke de socialismo, kiu eluzas sciencon por batalo kontraŭ religia stultigado kaj senigas laboristojn de la kredo je postmorta vivo, por unuigi ĝin por konkreta lukto pri pli bona surtera vivo.“

Lenin (same kiel pli poste Stalin) dispartigis je „etapoj“ fortotrudon de establo kaj komunisma ideologio al rusoj kaj pluaj nacioj. Unue do estis likvidita caro kaj lia familio, aristokrataro, caraj oficiroj kaj poste komenciĝis likvido de „malamikoj de popolo“ kaŝitaj inter la popolo mem (komp. „dekulakigon“ de rusa vilaĝaro en 30-aj jaroj de la 20-a jc. aŭ sufokon de insurekcio de maristoj en Kronŝtadt jare 1921).

Similan „etapan“ trompon oni povas vidi en batalo kontraŭ kristana kredo en Rusio, gvidata ekde la jaro 1917 fare de Lenin kaj de li kreita registara sistemo. Komence do estis proklamataj trankviligaj devizoj pri tio, ke la celo de bolŝevikoj estas nura „deŝtatigo de la eklezio“. Bolŝevista registaro (Konsilistaro de popolaj komisiistoj) ĝin proklamis pere de speciala dekreto en la 23-a de januaro 1918).

Sed ĉiu, kiu legis antaŭrevoluciajn deklarojn de Lenin, sciis, ke la vorton „dispartigo“ oni devas kompreni „atako“. En citita artikolo Socialismo kaj religio (j. 1905) Lenin skribis: „Ni postulas totalan deŝtatigon de la eklezio, por ke povu okazi batalo kontraŭ religia stultigado.“ Sed atentu! Temas – kiel ni legas en tiu teksto – pri lukto „pere de uzo de pure ideologiaj kaj nur ideaj armiloj, helpe de nia gazetaro, nia vorto“. Ne estas necese tro rapidi (jaro 1905!), antaŭ akiro de efektiva regado malkovri ĉiujn kartojn.

Ankoraŭ novembre 1918 Lenin avertis bolŝevikojn: „Ni devas teni specifan singardemon en superado de la religia obskurantismo. (...) Se ni batalos tro akre, per tio ni povas nur veki ĝeneralan antipation.“ Tiel do apektis „saĝo de etapo“. Ĝuste en Rusio okazis sanga intercivitana milito, en kiu devis bolŝevikoj batali ne nur kontraŭ kontraŭrevolucia armeo de „blankuloj“, sed ankaŭ kontraŭ plimulto de rusa maldekstrularo (eseroj, anarkistoj ktp.). En Peterburgo mem okazis en la jaro 1918 kelkaj kontraŭbolŝevikaj laboristaj strikoj.

Sed ĉi ĉio ne signifis, ke tuj post transpreno de regado fare de bolŝevikoj okazadis neniu persekutado de rusa kristanismo. Perforto sin disverŝis tra la tuta Rusio, per granda forto ĝi ekatakis ankaŭ preĝejojn kaj ortodoksajn monaĥ(in)ejojn. Tiu okazo estis strikte ligita kun dekreto publikigita la 20-an de januaro 1918 (cetere jam tri tagojn antaŭ oficiala „deŝtatigo de la eklezio“) pri konfisko de ĉiu havaĵo – movebla kaj nemovebla – apartenanta al la ortodoksa eklezio.

El 1025 ortodoksaj monastiroj (klostroj), kiuj en Rusio ekzistis, ĝis la jaro 1920 estis 673 atakitaj kaj elrabitaj fare de bolŝevikaj trupoj. En multaj okazoj la invadoj de komunistaj batalgrupoj renkontiĝis kun rezisto de ne nur monaĥoj, sed ankaŭ de sovetaj kredantoj, kiuj sin starigis por ilia defendo.

Julion 1918 akceptita unua bolŝevika konstitucio krom konservo de „deŝtatigo de la eklezio“ garantiis al ĉiuj loĝantoj „liberecon de religia propagando, kiel ankaŭ de kontraŭreligia propagando“. Samtempe estis en la sama dokumento tuta klerikaro (ortodoksa eĉ katolika) kune kun „kapitalistoj, komercistoj, ekspolicanoj, krimuloj kaj imbeciloj“ metita en grupon de „liŝencoj“ – senbezonuloj, do kiel homoj senigitaj de ĉiuj civitanaj rajtoj (en la jaro 1932 estis oficiale al klerikuloj malpermesita loĝiĝo en la urboj). Tiamaniere verkita konstitucio fare de bolŝevikoj iĝis mem propagandista dokumento. Unue ĝi kreis iluzian impreson, ke la kristanoj en Rusio post la jaro 1917 ĝuas „liberecon de la religia propagando“. Due ĝi vicigis klerikulojn en grupon de elpelitoj al rando de socio.

Unua vera anonco en bolŝevika konstitucio estis proklamo de libereco de kontraŭreligia propagando (antaŭ ĉio de kontraŭkristana). Post venko de bolŝevikoj en civitana milito (jare 1920) venis tempo por batalo kontraŭ „religia postrestinteco“. Temis pri atingo de du celoj samtempe: likvidi eklezion kiel aŭtonomian institucion kaj posedpreni la eklezian havaĵon. En tiu dua kazo temis pri fare de bolŝevikoj planita konfisko de valoraj metaloj (oro kaj arĝento).

Komence de la jaro 1922 elĉerpiĝis rezervoj de cara oro, kiun bolŝevikoj ekposedis uzinte ĝin por aĉeti en Okcidento armilaron kaj municion por Ruĝa armeo aŭ manĝovarojn por partia aparato (kompreneble ne por malsatanta loĝantaro). En la jaro 1921 komenciĝis en Volgio granda malsatmortado, kiu ĝis la jaro 1922 mortigis kvin milionojn da homoj. Kaŭzo de tiu ĉi katastrofo estis fare de bolŝevikoj faritaj rekvizicioj de manĝovaroj kadre de tiel nomita milita komunismo. Lenin tute ne malkaŝis, ke malsatigo de rusaj vilaĝoj estos konvena batalilo kontraŭ „klasa malamiko“ (Volgio estis en la jaro 1921 loko de multaj kontraŭbolŝevikaj revolucioj, plej granda el ili okazis en Tambova gubernio – Тамбо́вская о́бласть). Malsato trafis ne nur terkulturistojn, sed ankaŭ eklezion, por kiu estis vivgravaj (en sociologia senco) rusiaj vilaĝoj. La eklezio ankaŭ iĝis celo de propagandista atako, kiu devis „kovri“ ĉefan celon – planon de bolŝevika registaro prirabi havaĵon de la ortodoksa eklezio. Komence de la jaro 1922 estis ekigita granda kontraŭeklezia propagando, kies gvidon konfidis Lenin al Trockij. Tiu elpensis agitvorton „Ŝanĝu oron por la pano“ kaj sub tiu devizo okazis en tuta Rusio elrabado kaj malhonorigado de la ortodoksaj preĝejoj. Tiam estis murditaj dekoj da popoj kaj episkopoj. Bolŝevika registaro proklamadis, ke prirabitan oron oni uzos por havigi vivrimedojn al de la jaro 1921 malsatantaj loĝantoj de Volgio. Fakte per la oro estis aĉetata antaŭ ĉio armilaro kaj vestaro por Ruĝa armeo kaj manĝovaroj por partiaj aparatuloj. Samtempe bolŝevikoj likvidis de la eklezio fonditajn instituciojn, celantaj certigi helpon al malsatuloj en Volgio.

Fenomeno nedisigeble kunigita kun atako kontraŭ kristanismo, gvidata fare de bolŝevikoj, estis cenzuro celanta religiajn presaĵojn. Komence de la dudekaj jaroj de la 20-a jc. ordonis bolŝevika Komisariato de klerigo (analogio de ministerio de klerigo) forigon de libroj signitaj kiel „nekonvenaj“ el bibliotekoj en la tuta Rusio. En tiu kategorio krom aliaj troviĝis ankaŭ tiaj aŭtoroj kiel Platon aŭ Kant, sed antaŭ ĉio tiuj, kiuj pledis kristanismon (la tuta riĉa religia literaturo de rusia ortodokso).

Ne estis hazardo, ke speciale konscience estis farita tiu „purigo“ en vilaĝaj bibliotekoj. Unue tial, ĉar tiam en la vilaĝoj vivis plejmulto de rusoj. Due tial, ke kamparana stato estis natura socia „interna lando“ de la eklezio. Anstataŭ libroj „nekonvenaj“ devis ekinteresigi libroj – laŭ bolŝevikaj starmaniero – ĉiudirekte konvenaj. Tiuokaze temis ne nur pri propagando de verkoj de „klasikuloj“ de marksismo aŭ de Lenin mem. Konsidere al tio estas frapanta lia rekomendo de la komenco de la dudekaj jaroj, ke la rusaj bibliotekoj havigu por si verkojn de francaj enciklopediistoj (iluminatoj). Kontraŭkristana elokvento de iliaj verkoj estis de vidpunkto de komunistaj regantoj malfacila por reverko (plie denove estis ebleco – kio servis por propagando – montri al tio, ke reĝimo fingrumas al „okcidenta civiliza kontribuo“).

En aprilo 1923, dum la 12-a Kongreso de Bolŝevika Partio, estis decidite pri „pliintensigo de sistema propagando, realigita grafike kaj konvinke tiel, ke ĝi montru al ĉiu laboristo kaj terkulturisto mensogecon kaj negadon de iliaj interesoj, kiujn enhavas ĉiu religio“.

Elekto de metodo (propagando anstataŭ amasa fizika teroro), pri kiu decidis estraro de komunista partio, estis tute konscia. Kiel tekstis en rezolucio de la kongreso el la jaro 1923, uzado de pli agresemaj metodoj „kaŭzus nur plikreskon de religia fanatismo“ (komprenu rezisto de kredantaro).

Ĉefa adresato de kreskanta propaganda strebado devus esti rusa junularo. Pli ĝuste ne tiel adresato, kiel realizanto de tiu ĉi projekto de propagando. Laŭ direktivoj de la menciita kongreso de bolŝevika partio la propagando devas iĝi unu el ĉefaj taskoj de Komunista Asocio de Junularo (Komsomolo). Membreco en ĝi estis laŭvorte deviga por ĉiuj lernantoj de sovetiaj lernejoj.

Konforme kun sia rolo de „transmisia zono de la partio“ dum sia kongreso en la jaro 1923 Komsomolo alvokis siajn membrojn al enviciĝo en „ankoraŭ pli profundan sisteman kontraŭreligian propagandon“. En la jaro 1929 gazeto „Komsomola vero“ alvokis siajn legantojn al batalo kun emfazo, ke „estas necesa afero sin armigi per dinamito de klasa malamo kaj batali per ĉiuj rimedoj kontraŭ respekto dum kontraŭreligia batalo“.

Samjare aprobita nova konstitucio de Sovetunio difinis, ke „celante sekurigi al laborularo efektivan liberecon de kredkonfeso (...), la libereco de praktikado de religiaj ceremonioj eĉ kontraŭreligia propagando estas garantiata al ĉiuj civitanoj“. En sovetia ŝtato estis oficiale aprobite, ke ekde tiam loko estas nur por propagando de ateistoj.

En la jaro 1925 fondis membro de bolŝevika gvidantaro Jemeljan Jaroslavskij (Minej Izrailjeviĉ Gubelman - Мине́й Изра́илевич Губельма́н) tutsovetian „Asocion de ateistoj“ (ekde la jaro 1929 ĝi ekzistis sub nomo „Asocio de batalantaj ateistoj“).

La sendieca propagando en la dudekaj jaroj de la 20-a jc. disponis pri grandega amaskomunikila konzerno. De la jaro 1922 aperadis tutsovetia semajngazeto „Ateisto“, kiu iĝis presorgano de Asocio de ateistoj (kies eldonkvanto en tridekaj jaroj atingis duon-milionon da ekzempleroj). Ĝi ne estis ununura titolo de ateista gazetaro, kiu estis eldonata en Rusio post la jaro 1917. Grandan eldonkvanton havis ankaŭ semajngazeto „Antireligioznik“ kaj“Ateisto“ aperanta en specialaj eldonoj destinitaj al diversaj nacioj vivantaj sur teritorio de Sovetunio. En la jaroj 1929-1935 aperadis ĝia versio en pola lingvo sub titolo „Batalanta ateisto“ (adresatoj de kontraŭreligia propagando estis ankaŭ kredantoj de aliaj religioj, aperadis do versioj de Ateisto en tatara kaj eĉ jida lingvoj). Radioprogramojn de Asocio de ateistoj elsendadis sovetuniaj radistacioj en 14 lingvoj. Estis kameraitaj specialaj „kontraŭreligiaj filmoj“. Gazeto „Ateisto“ havis propran „asocion de amikoj“. Ekzistis ankaŭ gazeto por junularo „Junaj ateistoj“.