„Unu monaton antaŭ la Pentekosta festo okazis, ke mia edzino, Mechel Schrouse, en nokta vizio ekvidis forte radiantan lumon, montrantan sanktejon kaj bildeton en ĝi. Tian bildon ŝi estis vidinta antaŭe en la manoj de du militistoj.“

Tiel Hendrick Busman atestis por la protokolo dum la Sinodo de Venlo la 13-an de februaro 1642; Kevelaer tiam apartenis al la diocezo Roermond.

Temas pri bildo de la tiam fama Dipatrino de Luksemburgo, kiu estis honorata kiel „Konsolantino de la Ĉagrenitoj“, precipe ek de la pesta epidemio en la jaro 1626.

Postenoj de la garda deĵoro konfirmis la raporton pri la nokta vizio. Ankaŭ ili rimarkis la neordinaran lumon je la sama nokto. La 1-an de junio 1642 la pastro de Kevelaer enmetis la grac-bildon en la sanktejon.
„Tuj en la sama tago granda aro da homoj el Geldern kaj aliaj urbetoj venis al la sanktejo. Okazis ankaŭ multaj mirakloj, kiujn oni notis“. Sinodo de Venlo

La gracbildo estas modesta kuprogravuraĵo de la dimensioj de 7,5 je 11 cm, kies pieda teksto estas: Vera bildo de la Patrino de Jesuo, Konsolantino de la Ĉagrenitoj sur la kampo antaŭ la urbo Luksemburgo, fama pro mirakloj kaj abunde vizitantaj homoj. (1640)

Ekde la konsekra tago la alfluo de piaj pilgrimoj ne ĉesis. Malgraŭ la malsekura tempo de la Tridekjara Milito (1618-48) la amasoj de pilgrimantoj fariĝis tiom grandaj, ke jam en la jaro 1643 oni komencis la konstruadon de pilgrim-preĝejo, la nuntempa kandel-kapelo. La 28-an de oktobro 1643 oni metis la fundamentan ŝtonon. Super la sankt-akvujo apud la flanka portalo oni enmurigis memorigan ŝtonon kun la surskribo en la malsupra germana lingvo: Hendrick van Arssen, nomata Bilders, la arkitekto de tiu ĉi kapelo, komencis meti la fundamenton la 28-an de oktobro 1643 kaj finis la konstruadon la 20-an de novembro 1645.

Jaron post jaro procesioj alportas grandajn kandelojn kiel oferaĵojn; la kandelaj tabuletoj pruvas la multjaran tradicion de kelkaj procesioj, kaj ke multaj pilgrimantoj venas el malproksimaj regionoj.

En la jaro 1654 la modesta sanktejo de Hendrick Busman estis ĉirkaŭita per la konstruaĵo de la nuna ses-angula grac-kapelo tiel, ke tra la pordo-simila aperturo de la nordmuro oni povas vidi la grac-bildon. Lucerno je la maldekstra flanko de la altaro portas la pac-lumon en pelvo portata de tri kolomboj. La pac-lumo estis ekflamigita en la jaro 1949 en Lourdes kaj portita tra Altötting al Kevelaer.

La tri kolomboj simbolas la tri sanktaĵojn de la Pac-reĝino de Lourdes, Altötting kaj Kevelaer. Serpento elŝovas langon al la lumo; admono, insiste peti pri paco Ŝin, kiu piede dispremis la kapon de la serpento.

La baziliko de Sankta Maria estas konstruita dum la jaroj 1858-1864. La solena konsekrado estis la 3-an de julio 1864. La 91 m alta turo estis finkonstruita en la jaro 1884. La baziliko estas 70 m longa kaj 28 m larĝa. La transepto estas 36 m longa kaj 14 m larĝa. La alteco de ĝi estas 22 m.  Ek de la jaro 1969 oni laboris je riparado kaj renovigo de la interno de la baziliko.

La konfes-kapelo estis konstruita en la jaroj 1857/58 – same kiel la baziliko – laŭ la planoj de la Kolonja katedral-arkitekto Ignaz Statz. En la jaro 1890 oni aldonis al ĝia norda parto novan trinavan konfes-kapelon. La pentraĵoj en la konfes-kapelo – komencitaj de Stummel kaj finitaj en la jaro 1934 de liaj skolanoj – estis detruitaj en la dua mondmilito.

La pastrejo situanta vidalvide al la grac-kapelo komence estis konstruata fare de la Oratoranoj en la jaro 1647 kaj poste daŭre ampleksigata. Super ĝia enirejo troviĝas la surskribo „Christo peregrinanti en terris“ (Al Kristo pilgrimanta sur la tero). La pastrejo estas malfermita por la pilgrimantaj pastroj, la paroĥestroj de Sankta Maria, kaj gastigas la pastrojn, kiuj asistas je la animzorgado de la pilgrimantoj; de oktobro ĝis junio ĝi servas kiel ekzercejo por pastroj kaj laikoj. La konstruo de la kruc-vojo ĉe la urba periferio komenciĝis en la jaro 1889. La kapeletoj de la kruc-vojaj stacioj estas finkonstruitaj en la jaro 1892. En 1934 la kruc-vojo estis amplekse renovigita. La Gardmantela Madono ricevis indan lokon kiel militistmonumento en la nova Maria Parko.

Kiel dum la antaŭaj jardekoj kaj jarcentoj ankaŭ hodiaŭ la modesta grac-sanktejo de la „Konsolantino de la Ĉagrenitoj“ en Kevelaer estas la celo de multnombraj pilgrimantoj de proksime kaj malproksime, el la enlando kaj la eksterlando. Ili serĉas helpon kaj konsolon en diversspecaj malfeliĉoj kaj zorgoj de la tera pilgrima vojo ĉe Ŝi, kiun la Sinjoro de sur la kruco donis al ni kiel Patrinon.

Tradukita de la Esperanto-Societo Krefeld.

Maria, sankta Patronin’,
Akceptu kaj defendu nin.
Sub ŝirma bask’ de via vest’
Nin pasos ĉiu ajn tempest’.
Ho, Patronino bona,
Protekton ĉiam donu!

Tre vasta estas la mantel’,
De l’ kristanaro citadel’,
Tegmento por la mondteren’
Rifuĝ’ por homoj en ĉagren’.
Ho, Patronino bona,
Protekton ĉiam donu!

2. Dankon pro la gracabundo / al la Koro tiel flama. / [:Ni donacas niajn korojn, / por ke ili estu amaj.:]

3. Vi, trifoje sankta Dio, / en ĉielo adorata. / [:Ĉiam aŭdu nin surtere / via Koro tre kompata.:]

4. Ne forlasu nin, Sinjoro, / forpardonu pekojn niajn. / [:Ĉar de l´ Koro via vundo / estas font´ de benoj ĉiaj.:]

al la indekso

 DEK JAROJ POST LA MEZEŬROPAJ KATOLIKAJ TAGOJ
sub devizo: Kristo – Espero de Eŭropo

 SEPTEMBRA RENKONTIĜO EN LA PILGRIMLOKO SVATÝ KOPEČEK
u Olomouce – Sankta Monteto, Ĉeĥio 12-a - 14-a de septembro 2014

En la semajnfinaj tagoj de la 12-a ĝis la 14-a de septembro 2014 organizos la Ĉeĥa IKUE-Sekcio renkontiĝon en la belega pilgrimloko Svatý Kopeček u Olomouce – Sankta Monteto ĉe Olomouc, Ĉeĥio. La renkontiĝo okazos en la spiritekzerca domo Norbertinum, situanta tuŝapude de la belega Baziliko de Vizito de la Virgulino Maria, kiu disponigos al la partoprenontoj loĝigon en unu- kaj du-litaj ĉambroj, manĝojn, manĝejon kaj teknike ekipitan kunvenejon. Loĝkapacito en la centro estas 28 lokoj en unu- kaj du-litaj ĉambroj. En ĉiu ĉambro estas lavujo, kvin ĉambroj krom tio havas duŝejon, du ĉambroj necesejon, La ceteraj ĉambroj havas necesejojn kaj lavejojn en sufiĉa nombro en la etaĝo, tri ĉambroj havas koneksilon al interreto.

La prezoj inkluzivas loĝ-imposton por Magistrato de la urbo Olomouc, kiu estas 4 CZK por unu lito/tago. Dum loĝigo devas ĉiu pli aĝa ol 15-jara prezenti personan dokumenton aŭ pasporton. En la tuta domo estas malpermesita fumado. Nokta kvieto estas de la 21-a horo.

Ĉiuj aliĝintoj ĝustatempe ricevos bezonatajn informojn pri la busaj vojaĝkonektoj tre ofte frekventantaj inter fervoja stacidomo en Olomouc kaj Sankta Monteto (ne nur pro tieaj loĝantoj kaj pilgrimuloj, sed ankaŭ pro vizitantoj de zoologia ĝardeno).

Programo de la renkontiĝo:

Vendredo 12.09.2014:
De la 14h00 alveno, loĝigo. Kafumo kun projekciado de la okazintaj aranĝoj.
18h00 Sankta meso en la baziliko.
19h00 Vespermanĝo.
19h45 Projekciado pri IKUE-kongreso 2013 en Kalwaria Zebrzydowska, Pollando.

Sabato 13.09.2014:
06h45 Sankta meso en Norbertinum.
07h45 Matenmanĝo.
09h00 a) Vizito de la urbaj historiaj vidindaĵoj de la urbo Olomouc aŭ
           b) Vizito de zoologia ĝardeno en Svatý Kopeček.
12h00 Tagmanĝo.
14h00 Sekcia konferenco kun elekto de la sekcia komitato.
16h00 Prelego de Doc. ThDr. MUDr. Mgr. Max Kašparů.
18h00 Rozaria preĝo (vespera preĝo).
18h30 Vespermanĝo.
19h30 Projekciado pri la aranĝoj de la jaro 2014 – Bibliaj Tagoj en Tuchoměřice kaj la
           20-a Ekumena E-Kongreso en Trento - Cadine, Italio.

Dimanĉo 14.09.2014:
07h30 Matenmanĝo.
08h00 Prelego.
10h00 Sankta meso en la baziliko.
12h00 Tagmanĝo.

Fermo de la renkontiĝo, forveturo hejmen. La programo laŭbezone restas malfermita por ŝanĝoj kaj kompletigoj.

La aliĝilo en la formatoj PDF kaj DOC estas akirebla el jenaj interretaj paĝoj de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio www.ikue.org/cz.

Kiel ni aŭdadas en la sankta meso, Jesuo hereddonacis al la apostoloj sian pacon. Estas ankoraŭ alia speco de paco, ol estas la paco kaj trankvilo, kiun Jesuo postlasis al sia eklezio. Estas multaj formoj de trankvilo, paco kaj multe da la plej diversaj formoj de kvieto. Malgraŭ tio, ke pertempe ankoraŭ ne tintas la armiloj, ne devas inter la nacioj regi konkordo kaj paco. Sed kvieto kaj paco estas ofte ankaŭ en la tombo, eĉ se tie ne plu estas vivo. Paco de Jesuo estas la paco en la koro de la homo kaj nur tiam, kiam la homo vivas konkorde kun si mem, en paco kaj trankvilo, kiam li estas mem interne de sia koro kvietigiga kaj kontenta, li kapablas tiun trankvilon alporti en rilatojn al la aliuloj, en la familion. Nur kiam estas la trankvilo kaj la paco en la familioj estas eble, ke estu trankvilo kaj paco en la urboj. Kaj tiel ni povus daŭrigi. Se en la urboj vivas pacemaj homoj, estas paco kaj trankvilo interne de la nacio. La paco de Jesuo ne estas paco politika, la paco, kiu pacigadus la malpaciĝintajn kontinentojn, malpaciĝintajn politikistojn. La paco de Jesuo komencas tie, kie ĝi estas la plej fundamenta, interne de la homo kaj el tie ĝi devus disvastiĝi en la familiojn, en la naciojn.

La Virgulino Maria, kiun en la litanioj de Loreto ni titolas reĝino de paco, estas patronino, kiu pledas, propetas kaj antaŭ ĉio instigas al paco. Sur la diversaj lokoj, kiujn la eklezio signis kiel lokojn de la veraj aperoj de la Virgulino Maria, la Virgulino Maria pri trankvilo kaj paco parolas. La Dipatrino tre deziras, ke iliaj infanoj vivu en paco. Kaj ĉar homo havas en si la bildon de Dio, la tuta mondo estas familio por la Virgulino Maria. Kaj Ŝi volas, ke la tuta mondo vivu en paco. La malbona spirito, kiu estas malamiko de la Virgulino Maria, klopodas precize pri la malo, pri maltrankvileco, malpaco, konflikto kaj batalo. Tial ankaŭ en la nuna tempo ni estas la atestantoj de la furiozanta malbono kontraŭ amo kaj paco.  

Por ni kristanoj, kiuj ne kapablas influi la militojn inter la nacioj, kiuj ne estas kapablaj malebligi sangoverŝon sur la alia flanko de la mondo, por ni kristanoj restas duobla tasko. Je unu flanko peti la Reĝinon de la Paco, ke Ŝi per sia potenca propeto ĉe Dio mildigu suferojn de la batalantaj flankoj kaj kiel la duan taskon, por ke neniam interne de ni venku la malbono. Ni ŝirmu teritorion de nia animo, por ke ĝi ne estu atakita fare de la malbona malamiko kaj la pacon, kiu regas en nia animo, ni pluen disvastigu. Se estas la Virgulino Maria Reĝino de la Paco, estu ni disvastigantoj de tiu reĝejo.

D-ro Max Kašparů

Eksciinte pri la forpaso de Damiano Riccò el la itala urbo Parma, mi demandis fraton Gian Paolo Riccò el Zagarolo, Monteto de Betania, ĉu temas pri parenco de lia familio. Li respondis, ke temas pri lia filo. Ĉar lia respondo, instiganta al senkondiĉa subiĝo al la volo de Dio kaj al sindona fido al Jesuo Kristo kaj la ĉiela Panjo, en kies servoj li laboras, mi publikigas tiun ĉi lian informon. Miloslav.

Mia filo Damiano naskiĝis la 12-an de januaro 1977. Kristnaske 2012 li malsaniĝis. Li estis operaciita la 15-an de januaro 2013. Fortranĉita estis parto el lia kojlo, sed restis en peritoneo multaj etaj kanceraj ĉeloj. Poste, malgraŭ multaj klopodoj oni ne trovis taŭgan kuracmetodon. Pro la juna aĝo la kancero rapide progresis. La lasta monato estis decidiga. Kaj ĉio ege rapidiĝis al la fino.

En la 24-a de aprilo li estis en Lurdo kun 11 amikoj, kiuj volis iri kun li, por peti de la Virgulino Maria la miraklon de la resaniĝo. Tamen la malsano plu daŭris.

Sed mi kredas, ke tie li ricevis la donacon de la kredo kaj de la pacienco. Li estis ĉiam plene konscia pri sia sanstato. Li ĉiam deziris resaniĝi, sed li estis komprenanta, ke la simptomoj ĉiam pli pligraviĝas.

Multe da homoj preĝis por li. Li ricevis tri sakramentojn. Mi klopodis transdoni al li pacon, fidon al la Virgulino, al Jesuo. Kaj mi instruis lin preĝpeti per etaj preĝoj. Li akceptis ideon oferi sian doloron pro la pekuloj. La lastaj tagoj estis ege doloraj por li kaj iom-post-iome li perdis fortojn. La 4-an de septembro 2013 matene li flustris: „Tio ĉi estas kruco!“. Sed ĉiam kun akceptema sinteno. Post kelkaj horoj li forpasis en la hospitalo de Parma, Italujo.

Damianon en la lastaj semajnoj vizitis ankaŭ lia konfirmacipatro kaj alia amiko, nun jam ambaŭ pastroj, al kiuj li povis malfermi sian animon kaj pli profundigi sian kredon kaj preparon por foriro.

Mia filo ne estis edziĝita, li fakte vivis sian junaĝon religie nepraktikanta, sed pli li interesiĝis pri laboro kaj kariero (kion li strebis ĉiam ege profesie), kaj pri libertempoj kaj amuziĝo. Sed kiam alvenis la momento, per la sama seriozeco li preparis sin por kristane adiaŭi la teron, por foriro al la eterna ĉiela vivo.

Nun mi scias, ke li ĝuas la vivon en la amo kaj en la lumo de la Patro, al kiu prezentis lin la Dipatrino Maria, kiun li amis kaj kies bildon li volis havi ĉiam ĉe si.

Mi sentas lin apuda kaj helpa al mia vivo, kun pli da prizorgo ol antaŭe. Eĉ ni povas interparoli nun pli ol antaŭe. Pro tio danke al Dio mi estas sufiĉe serena, spite al malpleno, kiun kaŭzis lia foriro el nia surtera vivo. Dankon! Gian Paolo Riccò

Ni deziru al la gepatroj kaj la familianoj de Damiano elĉielan benon, konsolon kaj internan pacon, kaj kun ili ni preĝu: Ripozon eternan donu la Sinjoro al frato Damiano, kaj senfina lumo lumu al li, li ripozu en paco. Amen.

Frato Miloslav Pastrňák naskiĝis la 12-an de oktobro 1919 en Dolní Suchá kiel filo de ministo Jozefo kaj patrino Franciskino, kiu prizorgis malgrandan familian mastrumadon.

Al abiturienta ekzameno li subiĝis en gimnazio en Český Těšín en la jaro 1938 kaj post tio li foriris studi en Prago ĉe la Filozofia Fakultato de la Karola Universitato – la fakojn: ĉeĥa lingvo kaj filozofio.

Post okazaĵoj ĉirkaŭ la 17-a de novembro 1939 li estis kun ceteraj studentoj deportita en naziisman koncentrejon Sachsenhausen en Germanio. Liberigita li estis januare 1942 post interveno de svislanda internacia Ruĝa Kruco. Ĝis fino de la mondmilito li devige laboris en karbminejo Suchá kiel subĉiela laboristo.

Post la mondmilito li daŭrigis sian studadon ĉe la filozofia fakultato, kiun li sukcese finis en la jaro 1947 kaj komencis labori kiel mezlerneja profesoro en Místek kaj poste en Český Těšín. Post la jaro 1948 li rifuzis membriĝi al la komunista partio, tial estis permesite al li instrui nur ĉeĥan lingvon en bazlernejoj, kie oni ne instruis filozofion. Por plibonigi sian instruistan pozicion, li aliĝis al ekstera studado de matematiko en Naturscienca Fakultato en Brno. Post ĝia sukcesa finstudado en la jaro 1953 li eklaboris en la Pedagogia Gimnazio en Orlová, kie li spitis problemojn de tiea direktoro pro sia kristana konfesio. Tial li denove estis sendita al Gimnazio en Český Těšín, kie li rajtis instrui nur matematikon. Kiel klasprofesoro li estis tre ŝatata. Dum someraj ferioj alveturadis perbicikle liaj studentoj helpi dum grenrikoltado en Dolní Suchá.

En la jaro 1949 li edziĝis kun Marie Bittnerová, kiu prizorgis dommastrumadon kaj malgrandan terposedaĵon. En la geedzeco ili havis du infanojn – filon Václav (1951) kaj filinon Jarmila (1953), kiuj de siaj gepatroj ricevis bonan edukon kaj kleriĝon.

Dum la jaroj 1958 kaj 1959 okazis en ĉiuj lernejoj ideologiaj kontroloj de ĉiuj instruistoj kaj surbaze de ties rezultoj estis decidite, ke ne estas eble, ke profesoro kun kristana konvinko eduke influu la studantan junularon. Tial estis al li ĉesigita labor-kontrakto kaj estis rekomendite al li trovi laboron en industria branĉo.

Novan laborokupon li trovis en presejo en Český Těšín kiel korektisto. Sed la saman salajron kiel liaj kolegoj li ne ricevis, ĉar li ne estis ellerninta la fakon (atestoj de du universitatoj evidente ne sufiĉis). Ĝis la jaro 1965 li estis sub konstanta observado de StB (fifama komunista ŝtata polica organo) pro suspekto pri kontraŭŝtata aktivado kaj disvastigo de religia literaturo – okazis kelkaj domtraserĉoj kaj eĉ estis forta premo je ĉefaro de la presejo, ke li estu forpelita. Ĉar la direktoro de la presejo ne subiĝis al ordono de StB-anoj, li estis fare de la komunista partio punita.

En la jaro 1965 okazis en Nova huť Klementa Gottwalda (Nova Metalurgia Uzino de Klement Gottwald) konkurso por vakanta matematikisto – analizisto por la unua aŭtomata komputilo en regiono de Ostrava. Li do forlasis la presejon en Český Těšín kaj eklaboris en Nová huť. Post „Praga printempo“ 1968 li intencis denove eklabori en lerneja sistemo, sed invado de armeoj de Varsovia Pakto en Ĉeĥoslovakion denove ŝanĝis la situacion. Li restis laboranta en Nová huť ĝis pensiiĝo en la jaro 1977.

Li poste sin dediĉis al aktivadoj en „subtera eklezio“ – li gvidis sekretajn familiajn komunecojn kaj okupiĝis pri katekizado de studentoj en privataj loĝejoj. Bonŝance ne okazis interveno de StB.

Komence de la jaro 1990 li estis tute rehonorigita pro la maljusta forpelo el lerneja sistemo kaj pro pluaj maljustaĵoj kontraŭ li faritaj. Surbaze de postulo de la direktoro de la gimnazio li ankoraŭ en la jaroj 1990 ĝis 1994 ekstere instruis en Český Těšín filozofion kiel „unua promociita nemarksisma filozofo en la regiono de Ostrava“.

De la jaro 1994 li plu gvidis familiajn religiajn komunecojn, bibliajn rondetojn en Havířov, en la kongregacio de Don Bosco en Ostrava kaj en ĉirkaŭaj urboj.

Li estis ankaŭ longjara membro de preĝeja kantkoruso en preĝejo de sankta Anna en Havířov, partopreninte multajn prezentiĝojn ankaŭ ekster la urbo Havířov.

Kiel merita membro de la Popola Partio li estis dum kelkaj balotperiodoj ankaŭ prezidanto de loka organizaĵo en Prostřední Suchá.

Al liaj plej grandaj hobioj apartenis Esperanto. Por tiu lingvo li varbis multajn favorulojn, li instruis ĝin en interesrondetoj kaj ĝis la fino de la vivo li agadis kiel faka konsilisto kaj korektisto de revuoj Starto kaj Dio Benu.

En la jaro 2001 mortis lia edzino Marie kaj helpon en lia loĝejo plenumis liaj amikoj, parencoj kaj precipe filino Jarmila, sed ŝi en la jaro 2003 mortis pro kardioplegio.

Printempe de la jaro 2008 li transloĝiĝis en Pensiulejon de Sankta Elizabeta en Jablunkov, kie li estis kontenta kaj tre ŝatata. Li tie trovis tempon por siaj pluaj aktivadoj – religiaj prelegoj, projekciado de lumbildoj, bibliaj horoj, voĉlegado de libroj por nemoviĝantaj kaj blindaj klientoj. Ankaŭ li multe finance subtenis karitatajn aktivadojn, kristanajn radiostacion Proglas kaj televidstacion Noe.

Li mortis trankvile, en benita aĝo de 94 jaroj, ĉirkaŭita de fratulinoj elizabetaninoj, vendredon la 31-an de januaro 2014 je la 21:30 horo.

Post funebra eklezia ceremonio en la katolika preĝejo de Don Bosco en Havířov-Šumbark li estis vendredon la 7-an de februaro 2014 sepultita en la familian tombon.

Post morto de fratino Marie Bartovská en la jaro 2000, frato Miloslav Pastrňák volonte sin proponis kontrollegi tekstojn de la revuo Dio Benu antaŭ ilia preso. Ekde tiam li tre sindone plenumis la korektistan taskon de Dio Benu ĝis la jaro 2013. Dankon, karega frato Miloslav pro via kunlaboro kaj fideleco al IKUE!

Ripozon eternan donu Sinjoro al frato Miloslav Pastrňák, kaj senfina lumo lumu al li, li ripozu en paco. Amen.

Magistra scienca laboro
Karolo Wojtyła, estante en la 4-a studjaro de teologio, dum la ĵaŭdaj ekzercoj de la pormagistra seminario interkonsentis kun pastro Ignacio Rozycki la temon de sia magistra scienca laboro: “Kredo de Sankta Johano de Kruco”. Okazis tamen, ke por analizado de la tekstoj estis necese uzi la hispanan lingvon. Kion devis fari la juna studento? Rekte, utiligante la germanlingvan lernolibron de la hispana gramatiko, li eklernis la hispanan lingvon.

Jawień kaj Gruda
Estante ankoraŭ simpla pastro, Karolo Wojtyła publikigis siajn poeziajn verkojn sub la pseŭdonimoj: Ondrzej Jawień kaj Stanisław Andrzej Gruda. Li publikigis ilin dum multaj jaroj en la revuoj „Tygodnik Powszechny” kaj „Znak”.

Ĉu malestis paroĥestro?
Pastro Karolo Wojtyła plenumis 1a funkcion de penitenciario en la Maria Baziliko en Krakovo. La mastro de ĉi tiu historia sanktejo estis tiam la ege meritplena pastro Infulato Ferdinando Machay, kiu interparolante kun konatuloj ŝercis kun la simulita bedaŭro:
- Ekimagu sinjoro, mi estas en la sakristio, iu frapas, malfermetas la pordon kaj ekdemandas mallaŭte: “Ĉu estas pastro Wojtyła?” Mi respondas, ke li malestas. Sed post momento frapetas alia “fiulo” kun la sama demando, pli poste la tria, la kvina. Ĉiuj demandas nur pri Wojtyła.
- Kion por nia Dio la Patro! – mi vokas post iufoja demando – nur konstante Wojtyła-n, kvazaŭ ĉi tie ne estus mi, la paroĥestro!

Verŝajne pastro!
Iutage Karolo Wojtya sin preparis por sola ekskurso en la montaro. Li vestiĝis sportstile kaj aspektis Wojtyła kiel multaj aliaj turistoj. Dum la migrado li ekrimarkis, ke li forgesis horloĝon, li proksimiĝis al iu juna ripozantino sunbruniĝanta en apudeco kaj volante eldiri al ŝi la demandon, kiam ŝi antaŭis lin:
“Vi forgesis ĥorloĝon, sinjoro, ĉu jes?” – ŝi ekridetis. La surprizita Wojtyła ekdemandis kun miro:
“Kaj de kie vi tion scias?”
“De la sperto”, ŝi respondis, vi estas jam la deka viro, kiu forgesis horloĝon. Oni komencas ekde la ĥorloĝo, pli poste sekvas la propono je vino, vespere dancejo...” Wojtyła interrompis:
“Sed kara sinjorino, mi estas pastro!” La ripozantino ekridetis.
“Pro kio vi ridetas? Ke mi estas pastro?”, li demandis nervoziĝinta.
“Nu sciu!”, respondis la nekonatulino tre distriĝinta, “oni amindumadis min je diversaj manieroj, sed je ‘pastro’ eĉ ne unufoje!”
Wojtyła ekridetis, rigardis la ĥorloĝon de la nekonatino kaj adiaŭis, kaj forirante li ekaŭdis la flustron:
“Ho, Dio! Tiu probable vere estis la pastro...!”

El pola lingvo esperantigis Stanisław Śmigielski
(Daŭrigota)