ALPAROLO DE LA PREZIDANTO

al la indekso

 AKVO

Laŭdata estu, mia Sinjoro,
pro fratino Akvo,
kiu estas tre utila, multvalora,
ĉasta kaj humila.
(s-ta Francisko el Asizo)

La akvo estas la baza kondiĉo de la vivo, kaj tio en la senco de natura kaj ankaŭ supernatura. En la unuaj frazoj de la Biblio estas mistero de Dia kreiva verko aludita per la frazo: “La spirito de Dio ŝvebis super la akvo (Gen 1, 2). Ankaŭ la nova homo laŭ Kristo naskiĝas kiel nova kreitaĵo el la akvo kaj la Sankta Spirito per la bapto.

La akvo do estas portanto de la vivo kiel en la pli malalta, la korpeca, tiel ankaŭ en la spirita dimensioj. Ni konas la nekomplikan formulon de la akvo. Malgraŭ tio ni scias, ke la akvo en la naturo troviĝas en diversaj formoj kaj statoj, ekzemple kiel roso, larmo, pluvo, vaporo, glacio ktp.

Impresdona estas la bildo en la profetaĵo de Jeĥezkelo 47,1-9: el la templo elŝprucas la fonto kaj poste ĝi ŝanĝiĝas je torento. La profeto eniras la akvon. Komence ĝi atingas liajn maleolojn, poste ĝis genuoj kaj koksoj. Fine li jam estas per la torento portata.

Ankaŭ en nia spirita vivo validas, ke Dio al ni proponas konstantan kaj senfinan torenton de siaj donacoj kaj gracoj. La homa pieco povas esti duonvarma kaj labileca. La homo povas kun Dio renkontiĝadi nur sur malprofundaĵo, kiu neniel ŝanĝos lian vivon. Sed li povas kuniĝadi kun Li ankaŭ pli profunde. La plej vereca rilato ekestos nur tiam, kiam la homo tute delasas la fundon de siaj certecoj kaj lasas sin porti per la torento de Dia volo, al kiu li tute sin subigas. Ankaŭ naĝado en la akvo enhavas kaŝitan parabolon.

Episkopo Josef Hrdlička

al la indekso

 LA DANKLETERO SENDITA AL LA PAPO BENEDIKTO NOME DE INTERNACIA KATOLIKA UNUIĜO ESPERANTISTA

Altestimata Sankta Patro Benedikto la 16-a,
dum ĉi tiuj tagoj niaj koroj pleniĝas per danko al la Dia Providenco, kiu donis al ni eblecon dum ok jaroj kunpaŝi kun Vi.
Ni direktas nian humilan dankon al la ĉiela Patro, ke Li en ĉiuj tempoj donas al sia popolo kuraĝajn gvidantojn.
Ni deziras al Vi eldiri simplan homan vorton: „Dankon“!
Ni dankas, ke Vi, kiel „humila laboranto en la vinberejo de la Sinjoro“, estis kuraĝa atestanto dum ĉi tiu malfacila epoko, donante al ni ekzemplon, profundigante kaj fortigante nian fidon, kuraĝigante nin en nia respondeco kaj en kaj por la Eklezio.
Dankon pro Viaj preĝoj, eldiritaj kaj verkitaj vortoj, speciale por la trilogio pri la vivo de Jesuo Kristo. Dankon, ke Vi instruis nin pri la neceso aŭskulti, sed ankaŭ silenti.
Dankon pro Via vizia instigo de la Eklezio de la 21-a jarcento, ke ĝi estu preta je memrenoviĝo, por ke tiel renovigita ĝi povu renovigi la mondon.
Dankon pro la proksimeco al la familioj, infanoj kaj gejunuloj, maljunuloj kaj malsanuloj, pastroj, monaĥoj kaj monaĥinoj, al la suferantoj.
Dankon pro via malfermiĝo al la laikoj kaj al la novaj teknologioj.
Kaj fine: dankon pro elparolitaj vortoj en Esperanto.
Sankta Patro, ni volonte aliĝas al Via invito: ni restu ligitaj en la preĝo.

Jes, ni preĝos por Vi, kaj ni petas, ke Vi preĝu por ni, ke la „Dia Vorto vivigu en ni kuraĝon, memfidon kaj entuziasmon en la heroldado kaj atestado de la Evangelio“ (komp. Angelus, 10.2.2013).

Kun profunda respekto kaj unueco en Kristo restas kun Vi
Internacia Katolika Unuiĝo Esperantista.

 al la indekso

  NI BEZONAS LA DUAN FRANCISKON EL ASIZO

Surprizo! En ĉiu kazo agrabla. La Sankta Patro Francisko estas viro proksima al mia sangogrupo. Jam antaŭ lia elekto mi esprimiĝis por amasmedioj, ke la estonta papo bezonas en nuntempa situacio antaŭ ĉio duoblan kuraĝon. La kuraĝon fari aerblovon interne de Vatikano kaj la kuraĝon ekskui la eklezion en la mondo, ĉar ĝiaj akvoj estas jam longe senmovaj kaj alfluas en ilin ĉiuspeca malpuraĵo. Ne ŝanĝi morale-etikan kaj tradicie dogman instruenhavon, sed principe ŝanĝi stilon de la eklezia vivo. Redoni al liturgio misterecon, al klerikaro spiritan profundecon, klerecon, homan honestecon kaj kredindecon, proponi al la mondo solvon de la nuntempaj kaj estontaj problemoj, senigi la eklezion de rutinismo kaj fari ĝin fermentaĵo. Denove resurekti Kriston. En la persono de la papo en la nuna tempo ni prefere pli bezonas paŝtiston ol filozofon, pli multe fraton ol teologon kaj pli multe konsilanton ol admonanton. Mallonge la duan Franciskon el Asizo.  

Max Kašparů, diakono, psiĥiatro kaj esperantisto

Prof. D-ro Georg May, la apostola protonotario

La Papo Benedikto la 16-a proklamis Jaron de la Kredo. Li scias kial. La Sankta Patro ekkonis, ke la kredo – kiel enhave, tiel ankaŭ kiel rilato – ĉe sennombro da kristanoj kolapsis aŭ estas infektita. Multaj forlasoj el la eklezio, ne malmultaj konvertiĝoj al protestantismo kaj kreskantaj forfaloj al islamo en nia lando (Germanio – rim. de red.) klare montras disvastiĝantan senfortecon de la katolikaj kredantoj. Ne estas duboj: La katolikaj kristanoj kaj per tio la komuneco de la kredo, la eklezio, estas en la plej granda endanĝerigo. Ĉar la kredo estas en la certa senco fundamento de la eklezio. Ĝuste oni povas diri: La katolika eklezio estas komunumo de tiuj, kiuj identiĝas en la kredo je Jesuo Kristo, metafizika (ontologia) Filo de Dio. La katolika kristano fariĝas kristano pere de bapto, per la konfeso de nedifektita kredo kaj obeeco rilate al de Kristo fondita ofico. Laŭ Tridenta Koncilio la kredo estas komenco de la homsavo, bazo kaj radiko de kiu ajn senkulpiĝo. Sen kredo ne estas eble plaĉi al Dio. (komp. Heb 11,6)

Kion ni komprenas sub la nocio kredo? La kredo estas (en obeemo) respondo de la homo je Dia revelacio. En la kredo la homo sin ligas je Dio kaj akceptas de Li revelaciitan veron. Kontraŭ eraraj imagoj, kiuj lastatempe aperas, estas super ĉiu dubo klare, ke al la plena kredo sendiskute apartenas ĝia akcepto kiel vereca. Ni kredas tion, kio estas en la Skribo kaj la Tradicio kiel Dia revelacio enhavanta kaj kio estas fare de la eklezio devige disponigata. La letero al Hebreoj priskribas la kredon enhave kiel „fidi je tio, kion ni esperas, kaj esti per tio certaj, kion ni ne vidas“ (Heb 11,1). La kredo laŭ tio esence alfiksas al tio, pri kio ĝi esperas kaj kion ĝi ne vidas. En tio baziĝas ĝia digneco, sed ankaŭ ĝia malfacileco.

La riĉeco de la kredo estas komplekse disponigata en formuloj kaj kredkonfesoj. Tiujn enhavas la Sankta Skribo (ekz. Ago 8,36-37) kaj estas disvolvataj kaj disvastigataj danke al kreskanta progreso en ekkonado kaj forrifuzado de herezoj. La formuloj de la kredo kaj kredkonfeso estas por enhavo kaj esprimo de la kredo nemalhaveblaj. Per ili kaj pere de ili ni konfesas al la eldiritaj faktoj. La homoj ricevas la kredon pere de la eklezio. La katolika kredo estas ĝuste la kredo de la eklezio. La eklezio estas „kolono kaj fundamento de la vero“ (1 Tim 3,15). Ĝi konservas la kredon kaj transdonas ĝin pluen, ĝi gvidas la homojn al ekkompreno kaj al la vivo de la kredo.

Per Sankta Patro proklamita la Jaro de la Kredo celas al la kredo en la eklezio kaj en la kredanta homo krei lokon, kiu al ĝi apartenas. Tiu ĉi intenco metas sur nin ĉiujn klarajn kaj certajn postulojn. Unualoke devas esti al la kristanoj denove emfazita senco kaj graveco de la kredo. De la malfalsa kaj pura kredo dependas en certa konsidereco ĉio: konservo kaj disvastigo de la eklezio, la vivo kaj aktivadoj de la membroj de la eklezio. La kredo de la katolika eklezio estas ununura plena kaj senerara komplekso de la Dia revelacio, kiu surtere ekzistas. En tio al ĝi povas konfesio de neniu religia komunumo konkurenci. Hodiaŭ oni ofte aŭdas: „Ĉio estas egala.“ Sed tio estas malĝusta kaj ĝi kondukas al la herezo. La katolikan eklezion dividas disde la ceteraj kristanaj religiaj komunumoj ĉefaj kaj gravaj antagonismoj. Reunuiĝo kun ili estas atingebla nur per ilia reveno en la patrecan domon, kiun tiuj komunumoj forlasis. La katolika kristano devas fari la kredon fundamento de sia vivo. Sed tion li povas nur en la kazo, se li estas pri la kredo konvinkita kaj per ĝi plenigita. Nur se estas lia kredo konservata laŭeble plej interne, li kapablas sian ĉirkaŭaĵon en la kredo fortigadi kaj ilin al la kredo alkondukadi. Ĉi tie kuniĝas la Jaro de la Kredo kun alvoko al la nova evangelizado. La eklezio devas kreski kiel per nombro, tiel ankaŭ per interna forto. Al tio devas la Jaro de la Kredo helpi. La malfervoruloj estu fervorantaj, la apostatoj estu revenintaj.

Dualoke devas esti renovigita sendifektita komunikado de la kredo. Instruistoj de la kredo en altlernejoj kaj fakultatoj devas doni instigon por tio, ke estu rifuzitaj ĉiuj devioj de la kredo de la eklezio kaj ĉiuj koncedoj de ĝuema komunumo. Ekzistas netolerebla situacio, se la personoj instruantaj nome de la eklezio, la kredon (kaj ordon) ĝuste de tiu ĉi eklezio entombigas. Kateĥistoj devas direkti sian instruadon laŭ „Katekismo de la Katolika Eklezio“ kaj perigi al infanoj kaj junularo la kredon de la eklezio sen makuloj, en ĉiu klareco kaj kun propra fervoro. Fatalaj „religiaj libroj“ devas esti anstataŭigitaj per labormaterialoj, kiuj prezentas katolikan konfesion kiel ununure veran kaj absolutan, ĉar de Dio volantan. La stato, en kiu la lernantoj kaj studentoj estas instruataj pri islamo kaj budaismo, sed pri la propra kredo ili kapablas respondi nenion (komp. 1 Pet 3,15), estas malebla. Predikantoj devas prediki pri la evangelio kun konvinkiteco kaj entuziasmo kaj eviti kiun ajn ĝian malfortigon aŭ deformigon. Estas la plej matura tempo, por ke inter la popolo estu disvastigata instruo pri diferencoj inter la katolikoj kaj protestantoj ne nur el ambono, sed ankaŭ per presaĵoj, broŝuroj kaj prelegoj, kaj tion pro ĉagrenege malmulta ĉeestado en la Diservoj.

Trialoke devas la kredo influi la vivon. La kono de la kredo estas gravega, sed tio ne sufiĉas. La kredo de la eklezio devas esti konvinko en la kristanoj. Tio signifas: ili devas esti per sia vero kaj virto penetriĝintaj. La kredantoj devas vivi laŭ la kredo kaj el la kredo. Devas esti je ili videbla, ke ili strebas vivi laŭ volo de Dio. La homoj devas ĉe ili ekrimarki, ke la kredo estas forto kaj feliĉo de ilia vivo. La vivo el la kredo signifas fidelan plenumon de la religiaj devoj: de ĉiutaga preĝo, senescepta ĉeesto en la dimanĉaj Diservoj, regula pentofara sakramento, dignoplena akceptado de la Plejsankta Sakramento. La vivo el la kredo signifas ekzemplodonan plenumon de la devoj rezultantaj el profesio. La katolikaj kristanoj devas distingiĝi per konscienco kaj klopodemo en labora vivo.

„Tia ja estas la volo de Dio, ke bonfarante vi silentigu la nesciadon de la homoj malsaĝaj.“ (1 Pet 2,15) La vivo el la kredo postulas obeemon rilate la Dian volon en geedzeco kaj familio. La preparo por geedzeco postulas estimon kaj sinregadon. La vivo en geedzeco sukcesos nur ĉe abnegacio kaj komplezo suferi. La katolikaj familioj devas denove distingiĝi per ĝojo pro infanoj. La gepatroj havas la sanktan devon konservi nefalsitan kredon kaj transdonadi ĝin al siaj infanoj. La Jaro de la Kredo en intenco de la Sankta Patro povas sukcesi nur tiam, se ni ĉiuj konvertiĝos. Ni devas ekkompreni, ke ni ankoraŭ nian kredon ne defendis per propra sango (komp. Heb 12,4). En la kristaneco validas la baza frazo: Sufiĉo estas neniam sufiĉo. Ĉiam ni povas fari pli ol ĝis nun, ni povas el ni doni ankoraŭ pli ol nun. Ni ne seniluziigu la Sanktan Patron. Ni ne disrevigu la Triunuan Dion. Ni ne lasu la tempon de la graco, kiun al ni la Jaro de la Kredo proponas, nur tiel preterpasi.

El IK-Nachrichten 12/2012

La nunjara datreveno de 1150 jaroj ekde la alveno de la slavaj apostoloj sanktaj Cirilo (827 – 14.2.869) kaj Metodio (813 – 6.4.885) al Moravio devoligas ĉiun ĉeĥon, moravanon kaj silezianon de la katolika konfesio al adekvata soleno de la sanktuloj kaj al aktiva partopreno en la publikaj Diservoj. La cirilometodia tradicio historie antaŭis la tradicion sanktvenceslaan, sanktadalbertan, sanktvladimiran, sanktstanislaan, kaj entute ĉiujn pluajn tradiciojn, el kiuj fontas nacia identeco de la slavaj nacioj. Se ni mapigos apostolan migradon de la sanktaj fratoj, projekcios al ni mapo de preskaŭ tiutempe konata slava mondo, de balkana sudo de Eŭropo ĝis Elbo.

Al niaj antaŭuloj kaj iliaj fratoj el parencaj lingvaj branĉoj ili alportadis sanktan evangelion, baptis kaj instruis iliajn regantojn kaj ankaŭ la popolon. Tial ne ekzistas pli granda personigo de la slava unueco en la historio, ol estas la sanktaj apostoloj el Tesaloniko, al kiuj per estimo inklinas ĉeĥoj, slovakoj, poloj, luzaciaj serboj, sudslavaj slovenoj, kroatoj, serboj kaj bulgaroj, same kiel ukrainanoj, belorusoj kaj rusoj oriente.

En la tempo de sia misiado, precipe post la duono de la 9-a jarcento, la tesalonikaj fratoj, rekonataj ekleziaj scienculoj, misiistoj kaj diplomatoj, aperadis inter la slavaj nacioj kaj estis akceptataj fare de iliaj princoj. La jaro 863 estas por nia eklezia kaj ŝtata tradicio tiudirekte la plej grava, ĉar tiam ili alvenis al Granda Moravio, kie ili apostole influis princojn Rostislav kaj Svatopluk. En najbareco de Granda Moravio ili baptis ĉeĥan princon Bořivoj kaj lian edzinon Ludmila. Per la bapto eniris tiuj princoj en familion de la kristanaj eŭropaj landestroj, spirite ili akceptis Kriston kiel Reĝon kaj Savinton, socie-politike ili per tiu ĉi ago sin emancipis sur la internacian nivelon kaj enviciĝis inter la ceterajn kristanajn regantojn kiel iliaj partneroj, ne ĉiam egalaj koncerne la politikan potencon, sed egalaj koncerne la apartenecon al la Eklezio. Al la baptitaj regantoj kaj iliaj teritorioj jam ne estis eble – ekzemple el flanko de frankoj rilate al premislida Bohemio aŭ Granda Moravio – unusence rigardi kiel al latente potenca interesterzono kun direktado de armea agreso cele al ĝia kristanigo kaj politika subjugigo.

La misiajn spurojn de la sanktaj Cirilo kaj Metodio oni povas trovi inter la slavaj nacioj ĝis Vistulo kaj Elbo. Atesto pri tio estas kromalie transvivinta cirilometodia kulto ĉe katolikaj luziciaj serboj en Saksio, kies la plej malnova religia societo memore al la tesalonikaj sanktaj fratoj nomiĝas Towarstvo sw. Cyrila i Metoda (Societo de s-taj Cirilo kaj Metodio). La influo de la sanktaj fratoj estis ankaŭ sentebla profundsude en Serbio, kien jurisdikcie kaj teritorie sin etendis moravia-panonia ĉefepiskopujo. Jare 869 estis la sankta Metodio konsekrita je episkopo kaj sekve per la papa buleo Gloria in excelsis Deo li estis nomumita ĉefepiskopo panonia-moravia kaj la papa legato por ceteraj slavaj nacioj. La buleo ankaŭ konfirmis malnovslavan lingvon por diservado kaj minacis per ekleziaj punoj tiujn, kiuj aŭdacus kontraŭstari tiujn ĉi decidojn.

La gravan historian limsignilon por ni prezentas milenia jaro 1863, kiam en niaj landoj sub influo de grava cirilometodia datreveno akiris signifon verko de slava unuiĝo en la kredo, nomata uniisma movado. Manenmane kun tio okazis ankaŭ stimuligo de la nacia identeco, kies fonto estis cirilometodia tradicio kiel subtenanto de la slava, eventuale nacia lingvo, la bazangula ŝtono de la novtempa patriotismo. La pilgrimoj al Velehrad de tiu tempo iĝis centro de proksimiĝo de la katolikaj slavaj nacioj, sed ankaŭ la loko, sur kiu okazadis uniismaj kongresoj, ĝis tiu tempo nekutimaj renkontiĝoj de la ortodoksaj klerikuloj, kiuj pere de komune honorataj fratoj tesalonikaj serĉis vojon por superi skismon.

La meritojn kaj sanktecon de la slavaj apostoloj emfazis Papo Leono la 13-a en encikliko Grande munus el la 30-a de septembro 1880. La Sankta Patro difinis feston de la s-taj Cirilo kaj Metodio je la 5-a de julio.

Ekde la jaro 1863 al la moravia Velehrad fiksiĝas la rigardoj de la tuta slava mondo, la katolika eĉ ortodoksa. Estas beno, ke la moravia pilgrimloko estis savita kontraŭ skismo kaj ĝi restis, same kiel multaj ĉeĥoj kaj moravanoj, laŭ modelo de s-taj Cirilo kaj Metodio fidelaj al la sanktpetra apostola Romo. En la lokon de iama Metodia Apostola Seĝo direktis multnombraj pilgrimaj procesioj el la ĉeĥaj landoj, Slovakio, Pollando, Serba Luzacio, el la slava Balkano kaj eĉ el Rusio. Estas nur dezirinde, ke inter la muroj de la baziliko en Velehrad eksonu denove voĉoj de la preĝoj de la slavaj nacioj, kiuj estas ofte religie kaj politike diskondukintaj kaj kiujn povas konkordigi kaj unuigi Dia graco, elpetita fare de la slavaj kredheroldintoj.

Malgraŭ la historiaj faligoj kaj devigata forgesado pri la veraj patronoj de la slavoj dum 40 jaroj de komunismo ni staras antaŭ la propono pritaksi signifon de la cirilometodia tradicio vidalvide de evoluo en la moderna Eŭropo, kies patronoj estas la s-taj Cirilo kaj Metodio. Sed ili ne estas la patronoj de la renegata kontinento de la novtempaj apatiaj paganoj, sed la gardantoj de la kristana eŭropa mondo, kiu havas klaran vivprogramon en instruo de Kristo. La tesalonikaj fratoj kapablis starigi sin kontraŭ potenculoj de tiu ĉi mondo, se temis pri defendo de la katolikaj principoj kaj justeco. Ili ne timis alportadi la sanktan evangelion inter la sovaĝajn naciojn, toleris suferojn kaj superis malkonkordojn interne de la kristanaro. Al ĉio ili aliradis aktive kaj kun fido je Dia helpo. La proksimiĝanta datreveno de nia plej malnova kristana tradicio tial celas al niaj katolikoj doni pli grandan memfidon en validigado de la Diaj rajtoj en la socio, kuraĝigon en la fideleco al la Apostola Seĝo kaj al konservo de la propraj spirita, lingva kaj nacia identecoj en la nuntempa mondo, en kiu festas la sukcesojn prefere liberala revolucio ol la pruviĝintaj kristanaj valoroj.

Por ke ni estu je propeto de la sanktaj Cirilo kaj Metodio al la Apostola Seĝo fidelaj kaj sindonemaj, ni petas vin, Sinjoro, elaŭdu nin! 

PhDr. Stanislav Vejvar
(Transprenita el semajngazeto Světlo 6/2013)

„Mi apartenas al la eklezio, kiu estas konstante viva kaj juna. Ĝia verko sentime kondukas en la estontecon. Ni denove devas igi la eklezion pli amoplenan kaj pli allogan por la homoj, ĉar se ili korligiĝos al Kristo, ili trovos ordon, pacon kaj ĝojon.“ (Johano 23-a) Tiun citaĵon mi trovis sur la primica bildeto de mia kunlernanto.

Ofte mi pripensis tion. Kaj kiam mi nur tiel „hazarde“ trovis interesan traktaĵon de Carlo Caretto, tute mi frostskuiĝis, kiel tio ĉio en sin enkliniĝas.

Lia meditado pri la eklezio iĝis mia vizio. Li alparolis min el la animo:

„Kiel tre mi devus vin kritiki, la eklezio – kaj kiel multe mi amas vin! Mi suferas per vi – kaj tamen mi dankas al vi pro la senlima multo! Mi bezonas vin. Ofte mi pro vi indigniĝadis. Sed vi estas tiu, kiu montras al mi la vojon al la sankteco!

Mi travivis en la mondo nenion tian, kio estus plenigita de malforteco kaj fragileco, sed ankaŭ mi ekĝuis nenion pli puran, grandaniman kaj belegan! Kiel ofte mi preparis min, por fermi antaŭ vi la pordon, kaj kiel ofte mi preĝis, por ke mi povu foje morti en via sino.

Vere mi ne povas liberigi min de vi. Krom tio: Kien mi do iru? Ĉu mi fondu novan eklezion? En ĝi ja ekzistus la samaj eraroj, ĉar mi enportus tien min mem kun ĉiuj mankoj. Poste eĉ tiu nova eklezio estus mia kaj ne plu la eklezio de Kristo. Mi scias, ke mi ne estas pli bona ol la aliuloj...

Antaŭ nelonge skribis al mi unu el miaj amikoj: „Mi forlasas eklezion, ĉar ĝi ne estas fidinda...! Tio tre malĝojigis min.Verŝajne tiu amiko sin opinias pli bona kaj pli fidinda...

Neniu el ni ja estas fidinda, dum ĉi tiu surtera vivo. 

La fidindeco ne devenas de la homo, sed de Dio, de Kristo. De la homo devenas nur malforteco aŭ en la plej bona kazo volo fari ion bonan kun nevidebla forto de la videbla eklezio.

La eklezio estas por la kredanto je Kristo tial fidinda, ĉar ĝi estas pleneco de Kristo.

Ĝi estas fidinda, ĉar – kvankam ĝia laborularo faras pekojn jam 2000 jarojn – ĝi ĝis nun konservis la kredon, ke hodiaŭ matene unu el ĝiaj sacerdotoj eldiris super la pano la vortojn: „Tio estas mia korpo...“ kaj per tio min kunigis kun mia Sinjoro kaj Majstro Jesuo.

Ĝi estas fidinda, ĉar spite de multaj bataloj daŭrantaj dum jarcentoj, skismoj kaj tentadoj, jes – spite de ni mem ni plu restis la viva korpo, komuneco de la preĝo kaj graco, por kiuj validas la vortoj de Kristo: „La pordegoj de la infero ne superfortos ĝin.“

Mi estas feliĉa, ke mi al tiu eklezio apartenas! 

Sac. Jakub Berka OPraem
(uzitaj estis ideoj de Carlo Caretto)

Kiam mi estis malgranda, mi foje diris al mia patro: „Paĉjo, mi timas, ke neniam mi havos sufiĉe da forto por trapasi iun suferon.“ Post tio la patro demandis min: „Diru al mi, kiam mi donas al vi monon por vojaĝo antaŭ via forveturo? Ĉu tri semajnojn antaŭe?“ – „Ne, paĉjo, vi donas ĝin al mi en la tago, kiam mi devas aĉeti bileton.“

„Ĝuste. Kaj ĝuste tiel tion faras ankaŭ nia ĉiela Patro. Li ne donados al vi forton trapasi suferon, kiam vi neniun trairas. Ja hodiaŭ vi tiun ĉi forton ne bezonas. En la momento, kiam vi suferos, vi ricevos eĉ la bezonatan forton. Hodiaŭ vi vere ĝin ne bezonas.“ Tiu ĉi aserto min trankviligis kaj tute trankvile mi foriris por ludi. Pli poste, kiam aperis malfacilaĵoj, donis Dio al mi tiom da forto, ke mi eĉ per ĝia fluo estis superverŝita. Ne pli frue kaj eĉ ne malpli frue. Li donis ĝin al mi en la ĝusta momento.

Corrie Boom

Sugeste ili argumentis: La katolikoj devus rezigni pri la honorado de la Virgulino Maria kiel la Patrino de Dio, rezigni pri sia misiado kaj apostolado, ĉar ili povus tuŝi dignecon kaj liberecon de la homo, foriri el la publika sfero en la privatan kaj akcepti interne de la eklezio demokratian establon sen la papa primaseco kaj episkopeco, allasi la virinojn al sacerdota konsekro kaj laikojn al celebro de la sankta meso nur surbaze de la bapta kaj konfirmacia sakramentoj. La eklezio onidire ankaŭ devas rezigni pri pruvado de vereco de la kredo, kio signifas rifuzi la teologian fakon nomatan „apologetiko“ aŭ „fundamenta teologio“. Ĝian lokon devas okupi ampleksa memkritiko pri la tuta ĝia pasinteco kaj eĉ estanteco. Alivorte: Ni ne rajtas nin defendi kontraŭ atakoj de la malamikoj, eĉ se ili estus la plej monstrecaj, ĉar se ni defendos nin, onidire ni perdas ĉiun fidindecon. Multaj indikas tiujn postulojn kiel „modernan, liberalan teologion“. La li beralaj teologoj ĉiam pli ofte diradas, ke la eklezion neniukaze fondis Jesuo Kristo, sed la homoj, kiuj konfesis sian kredon je Li kaj koncentrigis sin je la Sankta Skribo.