Anoj de Kunviva Rozario, kiun preĝas ĉiutage multaj IKUE-anoj por gravaj bezonoj de la mondo, ricevis antaŭ nelonge leteron el Kongolando kun jena urĝa peto pri la preĝa helpo.

Koregan saluton, mi al vi min turnas kun peto pri via preĝohelpo por la paco en mia lando kaj precipe en la provinco, kie mi loĝas (Norda Kivu). Se eblus, prizorgu eĉ meson tiucele. Fakte antaŭ kvar monatoj la provinco de la Norda Kivu estas trafita de milito inter la Konga registaro kaj ribelo de Jean Bosco Ntaganda kaj M23. Laŭ raporto de UN, la ribelantoj havas apogon de Ruando. Potencaj landoj celas ekspluati naturajn riĉecojn de Kongolando, do ili utiligas Ruandon kun komploto de kelkaj enlandaj grupoj. Ĉi-foje ŝajnas, ke la milito estos sanga. Pro tio ni petegas vin celebrigi mesojn por la paco en tiu parto de la mondo, kie vivas viaj gefratoj. Jam longe tiu regiono estas turmentata pro militoj. La kongolandanoj vivas maldigne malgraŭ la riĉecoj de sia lando. La ribelantoj anoncis, ke ili nur atendas la komencon de la granda libertempo, por komenci la militon.

Preĝu, preĝu, preĝu por ni, viaj gefratoj de Goma, Rutshuru kaj Kongolando!

Plejfrate Alphonse Waseka

La 29-an de marto pasis 55 jaroj ekde la morto de la ĉeĥa stigmatizita virino Anna Bohuslava Tomanová, membrino de la tria ordeno de la sankta Dominiko. Ŝi naskiĝis la 8-an de novembro 1907 en Pastviny, apartenanta al paroĥo Kláštěrec nad Orlicí en montaro Orlické hory, el gepatroj Bernard kaj Anna Toman. Kiel kvarjara ĉe incendio de la najbara domo ŝi estis korpvundita kaj sekve de tio ŝi iompostiome paraliziĝis. Danke al pastroj el Klášterec kaj la ĉirkaŭaĵo ŝi akiris religian edukon. Sinsekve sian suferadon ŝi kunigadis kun kalvaria Ofero de Kristo, ĝis la 9-an de junio 1944 dum primica sankta meso de sia frato Bernard ŝi ricevis stigmatojn sur la manojn, piedojn, kokson kaj sur la kapon. La stigmatoj regule sangadis, precipe vendrede, kiam Anjo travivadis dum ekstazo suferadon de Kristo. La Sinjoro laŭ multaj atestantoj de la vivo de Anjo elektis ĉi tiun suferantinon, por doni al ni sian mizerikordon kaj por nin per ŝia ekzemplo kuraĝigi al kristana perfekteco.

La Sinjoro Jesuo diris: „Vi estas lumo de la mondo. Urbo starigita sur la monto ne povas esti kaŝita. Kiam oni bruligas lampon, oni metas ĝin ne sub grenmezurilon, sed sur la lampingon, kaj ĝi lumas sur ĉiuj, kiuj estas en la domo. Tiel same via lumo lumu antaŭ homoj, por ke ili vidu viajn bonajn farojn, kaj gloru vian Patron, kiu estas en la ĉielo“ (Mat 5, 14-16). Anjo Tomanová tia lumo sendube estas. Ŝi brilas por ni per ekzemplo de siaj heroaj virtecoj, konfirmitaj ankaŭ per eksterordinara ricevo de la stigmatoj. Anjo multe amis, tial ne timigis ŝin dolorplenaj oferoj.

La stigmatoj estas signoj de la suferado de Kristo, kiujn multnombraj sanktuloj dum ekstazo ricevis sur la manojn, sur la piedojn, sur kokson kaj la kapon kaj kiuj estas akompanataj per forta doloro, memoriganta suferadon de la Sinjoro Jesuo. La unua konata stigmatizito estis sankta Francisko el Asizo kaj de tiu tempo la Eklezio konas ĉirkaŭ tricent stigmatizitojn. Ĉiuj esploroj donas supozon, ke la stigmatojn ricevas nur la personoj dum la ekstazo, kaj ke ili estas antaŭiritaj kaj akompanataj per forta korpa kaj anima suferado, kiuj tiujn personojn similigas al la krucumita Jesuo Kristo.

La tradicia instruo pri la stigmatoj klarigas, ke la veraj stigmatoj aperas ĉe sanktaj personoj en lokoj de la vundoj de Kristo, ke ili ne estas kuraceblaj kaj ili eĉ ne pusas, kvankam temas pri la malfermitaj vundoj kaj dum jaroj eksponitaj al la aero. Okaze ili subite kaj perfekte resaniĝas, dum la cikatrigita histo estas same fleksebla kaj tenema kiel la ĉirkaŭanta haŭto. La stigmatoj regule sangas en kelkaj festotagoj de Jesuo Kristo aŭ la Virgulino Maria aŭ en la vendredo kaj la koncernato eĉ ne devas konscii, ke ĵus oni festas iun feston.

Specialan atenton estas necese dediĉi al la fakto, ke la stigmatoj aperadas nur ĉe la personoj, kiuj havas virtojn sur heroa grado, precipe la amon al la Kruco.    

Stigmatizitoj sin enigadas en profundojn de la mistero de la Ofero de Kristo. La kaŭzo, kial nia Savinto elektas iujn oferantajn sin animojn kaj ilin similigas al sia Krucumo, estas ĝuste tio, ke Li volas memorigi al niaj indiferentemaj mensoj kaj koroj sian dolorplenan suferadon.

Pri la stigmatoj kiel mistikaj korpaj vundoj la sankta Tereza el Avila diras, ke ili kaŭzas akran doloron, akompanantan kun kontentiga spirita vundigo, kaj la sankta Johano de Kruco aldonas, ke ili povas deveni nur de Dio. La stigmatojn ricevas nur la personoj, kiuj elstaras en humileco, obeemo kaj amo.

 La stigmatoj ne estas natura rezulto de la supernatura kompateco kun Krucumito, eĉ ne produkto de sugestio aŭ memsugestio aŭ imageco. Kiu travivadis suferon de Kristo pli ol la Virgulino Maria, sankta Johano aŭ Maria Magdalena? Kaj tamen neniu el ili estis stigmatizita. Teologoj ankaŭ konstatas, ke la plejparto de la stigmatizitoj ricevis la stigmatojn, sen ilin atendi aŭ voli.

Anjo Tomanová laŭ multaj atestoj havis ĉiujn simptomojn kaj aŭtentikajn fenomenojn de la vera stigmatizado. Eĉ laŭ vidatestanto en la vendredo dum la ekstazo ŝi travivadis skurĝadon de Kristo kaj surdorse al ŝi aperis sangaj vundoj post la skurĝado.

Ŝi ankaŭ elstaradis en humileco, obeemo kaj la amo al la Krucumito kaj la proksimuloj. Sin mem ŝi rigadis kiel nenion kaj volonte ŝi sin nomadis lekanteto de Jesuo. Ŝi eksplikadis, ke la lekanteto estas tiel neokulfrapa kaj sensignifa, ke oni sur ĝin tretas. La obeemo de Anjo estis kortuŝa. Kiam al ŝi ŝia spirita gvidanto malpermesis, ke ne estu al ŝi voĉlegataj biografioj de la sanktuloj, fervore ŝi tian legaĵon rifuzadis.

Kaj ŝia amo al la Sinjoro Jesuo estis tute unika. Eŭkaristian Savinton ŝi nomadis Blanka Reĝo, kaj ĝis kiam ŝi povis, ŝi ĉeestadis antaŭ tabernaklo. Ankaŭ ŝi havis specialan estimon al sacerdotoj kaj kelkfoje ŝi anstataŭ sacerdoto vidis mem Kriston. La sacerdotan benon ŝi perceptis, eĉ se ŝi la benanton ne vidis. Kiam ŝin vizitis iu konsekrita persono, ŝi kapablis distingi, ĉu temas pri la episkopo, sacerdoto aŭ diakono, malgraŭ tio, ke ŝi la koncernan personon ne konis kaj li estis civile vestita. Inter ŝiajn karismojn apartenis ankaŭ distingado de sanktigitaj objektoj.

Amo de Anjo al Dio sin montradis ankaŭ per tio, ke ŝi siajn naturecajn kaj mistikajn suferojn oferadis antaŭ ĉio por la sacerdotoj kaj por sankteco de ilia vivo, precipe en la tempo, kiam multaj kunlaboris kun komunismo en tiel nomata Paca Movado de la Katolika Klerikaro. Plue ŝi sin oferadis por la libereco de la Eklezio kaj tiutempe persekutitaj ordenoj. Sur la koro al ŝi kuŝis ankaŭ sorto de la nacio kaj ke la homoj ne malsanktigu la dimanĉon per laboro.

Ŝia amo al la proksimuloj rezultis precipe en tio, ke ŝi pacience akceptadis oftajn vizitantojn kaj por ĉiu ŝi havis bonajn kaj kuraĝigajn vortojn. Kiam ŝi eksciis pri grava malsano de la aliuloj, ofte ŝi petis la Sinjoron, por povi suferi anstataŭ ili, kaj ŝiaj petoj estis elaŭditaj.

Intence de siaj proksimuloj ŝi dum sensonĝaj noktoj preĝadis multajn rozariojn. Tio kromalie pruvas ŝian sindonemon al la Virgulino Maria.

Pri la heroaj virtoj de Anna Bohuslava Tomanová atestas ankaŭ renoma praga kanoniko Antonín Stříž, kiu estis ŝia lasta spirita gvidanto ĝis ŝia morto en la 29a de marto 1957. En sia funebra alparolo li akcentis ŝian humilecon, heroan paciencemon, profunde kristanan sintenon, amoplenan ligon kun Jesuo Kristo, ameman sindonon al la Patrino de Dio, pretecon al oferoj por la proksimuloj.

Dio dum la vivo kaj ankaŭ post morto honorigis Anna Bohuslava Tomanová per mirakloj ŝiapropete kaj eĉ nuntempe okazadas mirindaj elaŭdoj. Al ŝia tombo en Klášterec nad Orlicí alvenadas kredantoj, por peti ŝian propeton ĉe Dio.

Sac. Filip M. Ant. Stajner

Kadre de la germana-pola-dana Esperanto-Kongreso okazinta Pentekoste 2012 en Berlino kolektiĝis kvardek kvin kristanoj – germanoj kaj poloj – por kunfesti la pentekostan Diservon dimanĉe posttagmeze en la preĝejo St. Maŭritius (romia soldato, martiro en 294).

La sanktan meson celebris pastro Bernhard Eichkorn el Villingen. Li sendis antaŭe la liston kun elektitaj kantoj, preĝoj kaj legaĵoj. Tiamaniere Ulrich Wilke kaj mi povis prepari nin por la akompanado dum la liturgio. Ni uzis la elektro-pianon de Ulrich. Krome nia amiko Hartmut Mittag ĝojigis nin ĉiujn per du famaj melodioj: “La ĉieloj gloras la honoron de la Eternulo” (L. v. Beethoven, la vortoj J. W. v. Goethe) blovata sur tenorbekfluto kaj “La Largo” el la opero ’Xerxes‘ de G. F. Handel, blovata sur basbekfluto.

La legaĵojn (Ago 2, 1-11 kaj Kor 12, 3-13) laŭtlegis pola samideano kaj s-ino Hedwig Fischer (sekretariino kaj kasistino de KELI), la propetojn preĝis D-ro R. Fischer, la prezidanto de la Germana Esperanto-Asocio.

Post la adiaŭa kantado de “Spirito de la vero” (Adoru, 350) pastro Eichkorn invitis la ĉeestantojn al amikeca kunveno en la apudan Bowling-Center. 32 personoj kunvenis kaj ĝuis unue tre bongustan kukon kaj normalgustan kafon. Dek sportuloj poste ludis keglojn en du grupetoj.

Danke al donaco de pastro H. Zimmerer el Bavario ni povis egaligi la kostojn por la eta aŭtobusa vojaĝeto, por kukoj, kafo, por la kegloludado kune kun luendaj ŝuoj.

Kiel dankesprimon al la paroĥestro de St. Maŭritius pastro Onizazuk ni donis la kolekton por paroĥaj infanoj, kiuj povas nun partopreni en feria kampadejo.

Kelkaj samideanoj adiaŭis unu la alian per: Ĝis la revido en Pécs! Menciindas, ke kelkdekoj da samideanoj sendis salutojn kun bedaŭro, ke pro malsano aŭ manko de mono ili ne povas ĉeesti korpe, sed ili promesis esti ligitaj kun ni en spirita proksimeco.

Hans Moser, la organizinto de la evento, L.R. de IKUE por Germanio

Denove nunjare okazis dum la semajnfinaj tagoj de la 1-a ĝis la 3-a de junio renkontiĝo organizita fare de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio en la urbeto Žirovnice en Ĉeĥio. Laŭvice ĝi estis jam la tria renkontiĝo tiuloke.

Apud la preĝejo de sanktaj Filipo kaj Jakobo en Žirovnice situas iama paroĥestra domo, kiu nuntempe funkcias kiel Pastorala Spiritekzerca Centro, sed sur la murtabulo antaŭ enirejo oni povas ankaŭ legi, ke ĝi estas Ripozdomo Esperanto. Jes, ĉar en ĝi ne okazadas nur la renkontiĝoj de la katolikaj esperantistoj, sed ankaŭ aranĝoj de ceteraj esperantistaj organizaĵoj krom multaj diversaj neesperantistaj aranĝoj. En la Ripozdomo Esperanto estas ne nur dormoĉambroj, sed ankaŭ salono, kiu estas uzata kiel manĝejo kaj ankaŭ por okazigo de la programoj. Ankaŭ tie ekzistas kapelo, en kiu oni povas ne nur preĝi, sed ankaŭ mescelebri. Do ideala loko por la aranĝoj de la katolikaj esperantistoj. Krom tio tuŝapude estas la jam menciita paroĥa preĝejo.

Vendrede la 1-an de junio jam je la 15-a horo povis komenci programo konsistanta plejparte el projekciado de prezentaĵoj el la IKUE-kongresoj kaj la renkontiĝoj de la katolikaj esperantistoj. Tiamaniere povis bone konatiĝi kun diversaj aranĝoj ankaŭ tiuj, kiuj ilin ne partoprenis. Nu kaj por iliaj partoprenintoj tio estis agrabla memorigo de ilia restado en belegaj aranĝoj. Post la komuna vespermanĝo ni kolektiĝis en la kapelo por preĝo de la rozario precipe intence de la forpasintaj gefratoj kaj de tiuj, kiuj pro malsano aŭ aliaj gravaj kaŭzoj ne povis ĉeesti. Post reveno en la salonon oni povis spekti esperantlingvan filmon „La Patro“ veninta el la japana literaturo, temanta kiel la eraroj el la pasinteco starigas malbonajn sentojn, kaj sekve de tio ĉio povas okazi, eĉ fine la sukceso pardoni.

La sabata tago la 2-an de junio estis riĉenhava, dediĉita al la tuttaga vizito de la urbo Dačice kaj la pilgrimloko Kostelní Vydří. La programo en Dačice estis organizita fare de la komitatanino de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio fratino Hana Pospíchalová, loĝanta en tiu urbo. La urbo Dačice estas en la mondo konata kiel urbo de la unua kubsukero, kiu estis tie ekde la jaro 1843 produktata kaj de tie ĝia produktado disvastiĝis tra la tuta mondo. En la urba biblioteko de Dačice okazis du partoj de la programo. Dum la unua parto la direktorino de la biblioteko Mgr. Zdeňka Chadimová konatigis la ĉeestantojn ne nur kun historio kaj funkciado de la urba biblioteko, sed kun diversaj pluaj interesaĵoj. Poste sekvis vizito de la ŝtata kastelo, kiu estas nacia monumenta instituto. Post ĝia trarigardo akompane de la kastela gvidistino, oni havis la eblecon ankaŭ viziti la kastelan kapelon. Poste okazis la dua parto de la programo en la urba biblioteko. Agrabla estis ne nur ripozo surkorte de la biblioteko, kie ekzistas subĉiela legejo, sed la surprizo estis regalaĵo tie por ni preparita. Oni povis trinki kaj manĝi, kafumi, babili, kaj fine la direktorino ĉiujn pridonacis per interesaj legaĵoj pri la urbo Dačice kaj la urba biblioteko. Ankaŭ restis sufiĉe da tempo por vizito de la paroĥa preĝejo de sankta Laŭrenco, de la ceteraj urbaj historiaj vidindaĵoj, ankaŭ de la klostra franciskana preĝejo de la sankta Antonio el Padovo el la 16-a jarcento, nuntempe prizorgata fare de la nudpiedaj karmelaninoj.

Post adiaŭo de la urbo Dačice ni vizitis proksiman pilgrimlokon Kostelní Vydří, kie estas karmelana klostro kun belega preĝejo. Tie ankaŭ estas konata eldonejo de la religia literaturo kun granda librovendejo.

Reveninte al nia ripozdomo en Žirovnice sekvis en la kapelo la rozaria preĝo precipe intence de la mortinta kara IKUE-frato – diakono Janos Kirsch el Hungario, kaj intence de li postlasinta lia edzino Agóta kun kvin infanoj. Poste okazis la vespermanĝo. Post ĝi sekvis tre interesa prelego de la frato D-ro Max Kašparů je la temo „Justica psikiatrio aŭ mia restado en malliberejo“. Kaj tiuj ne tro lacigitaj povis ankoraŭ spekti tre interesan, sed iom tro longan filmon pri la famkonata pilgrimloko Guadalupe en Meksikio.

Dimanĉe la 3-an de junio post la matenmanĝo estis sufiĉe longa tempospaco por pritrakto de la aktualaj temoj, kromalie pri la rilatoj de nia Katolika Sekcio de ĈEA al la Ĉeĥa E-Asocio, pri la okazonta 65-a Kongreso de IKUE en Pécs, Hungario. Memore al la mortinta frato diakono János Kirsch el Hungario kaj lia familio ni povis spekti fotojn el kelkaj aranĝoj, kiujn lia E-familio ĉeestis. La dimanĉan sanktan meson ni ĉeestis en la loka paroĥa preĝejo. Post ĝi okazis tagmanĝo, fermo de la renkontiĝo kaj adiaŭo.

Por okazigo de la bela renkontiĝo la dankon meritas precipe diligente laboranta kaj aganta fratino Hana Pospíchalová, frato Max Kašparů kaj ĉiuj, kiuj iamaniere kontribuis al la sukceso de la aranĝo. Ni esperu venontjare denove kolektiĝi en Žirovnice

Miloslav Šváček

 HELPU MIN, HO DIO
(Pomoz mi, můj Pane)

Teksto M. Heryán                                                    Tradukis Sac. Jan Filip

2. Helpu, Dio bona, / ke mi nur pardona, / ke mi nur pardona / ĉiam montru min.

3. Via helpo faru, / ke mi firme staru, / ke mi firme staru, / kie la bezon´.

4. Ŝovu for, mi petas, / kio min malhelpas, / kio min malhelpas / esti vera hom´.

Sabate la 26-an de majo 2012 denove post kvin jaroj renkontiĝis ekstendaranoj de la iamaj katolikaj E-tendaroj en Herbortice, Ĉeĥio. La organizado de la tendaroj komenciĝis en la jaro 1969 kaj en la jaro 1977, kiam ĝi okazis la naŭan fojon, ĝi estis perforte likvidita fare de invado de la fifama komunista ŝtata polico. Nunjare ekde tiu tempo pasis jam 35 jaroj. La renkontiĝon partoprenis 45 ekstendaranoj venintaj el diversaj lokoj de nia respubliko, por kune rememori pri belega kunvivado en la tendaro, kiuj pozitive influigis la vivojn de multaj el ili. Plej multaj partoprenantoj estis el la urbo Česká Třebová. Ĉiuj unue kolektiĝis apud la iama gastejo, kie al ni dum la tendaroj preparis la posedantoj de la gastejo gesinjoroj Bořivoj kaj Miluše Minář bongustajn tagmanĝojn. Ankaŭ ili partoprenis la majan renkontiĝon de la ekstendaranoj. Frunte kun eksestro de la tendaroj frato Miloslav Šváček la ĉeestantoj ekiris direkte al la apudarbara herbejo, kie siatempe okazis la naŭ tendaroj. Regis belega sunvetero, kaj la herbejo estis plena da belaj kaj bonodarantaj floroj. Post kantado de kelkaj „tendaraj“ kantoj kaj komuna fotografado estis necese forlasi la ŝatatan angulon de la Dia naturo, por ĉeesti pluan planitan programon.

Ĉiuj transŝoviĝis al proksima vilaĝo Cotkytle, al kiu administracie kaj paroĥe apartenas la vilaĝo Herbortice. Tie en la paroĥa preĝejo, al la ekstendaranoj bone konata, okazis la sankta meso intence de la mortintaj ekstendaranoj kaj de tiuj, kiuj pro diversaj gravaj kaŭzoj ne povis ĉeesti. La sanktan meson celebris tri sacerdotoj – iamaj tendaranoj: Antonín Basler, paroĥestro en paroĥo de sankta Mikaelo en Olomouc kaj ĉefepiskopa kanceliero, la dominikana pastro Savio Pavel Řičica kaj pastro Josef David. La ĉeestantaj ekstendaranoj entuziasme kantis la konatajn el la tendaro religiajn kantojn dum gitarakompano de la ekstendaranino Blanka Poukarová – Drtilová.

En la vilaĝa kulturdomo atendis nin tagmanĝo kaj bongustaĵoj preparitaj fare de komplezaj ekstendaraninoj. En la apuda salono frato Miloš Šváček tralegis la salut-leterojn de tiuj, kiuj ne povis alveni. Inter ili estis ankaŭ letero de la kunfondinto de la tendaroj, jam naŭdek unu jaraĝa pastro Xaver Josef Kobza, devenanta el la vilaĝo Herbortice, nuntempe loĝanta en porpastra hejmo en la urbo České Budějovice. Poste estis projekciita 100-minuta programo dokumentanta la tendarojn ekde ilia ekesto en la jaro 1969 ĝis la perforta likvido en la jaro 1977 kaj la sekva juĝproceso en la jaro 1979. Ankaŭ estis projekciita ekzistanta filmo, kiun en la tendaroj filmis la tendarestro Miloŝ. Tiamaj multaj loĝantoj el Herbortice kaj Cotkytle ĝojatendis alvenon de la tendaranoj, por povi kun ili ĝui ĉetendarfajrajn programojn kaj la tendarajn karnavalojn. Ili admiris altnivelan disciplinon kaj ordon ekzistantajn en la tendaroj dum ĉeesto de tiom multaj precipe junaj homoj, kio verdire tiam estis nekutima escepto. Ekde la komencaj 50 personoj kreskis la partoprennombro ĝis pli ol 150.

Plej malmulta konservita dokumentaro estas el la lastaj tendaroj, por ke ĝi ne estu uzita dum persekutado kontraŭ frato Miloslav Šváček kaj pastro Vojtěch Srna kaj eventuale kontraŭ pluaj personoj fare de la ŝtata komunista polico. Ne estis agrable observi vagadon de strangaj „fungkolektantoj“ en la apudtendara arbaro, kiuj spionis, kio en la tendaro okazas. Post la invado de la policanoj estis forkondukitaj al la multhora demandesplorado kelkaj personoj apartenantaj al la tendara gvidantaro. Plej multajn horojn ĝis preskaŭ noktomezo devis pasigi kun ili la tendarestro Miloŝ. Dum sekvaj monatoj estis demandesploritaj ĉirkaŭe cent ekstendaranoj en multaj lokoj de la tiama Ĉeĥoslovakio. Por konatiĝi pri la tiamaj okazintaĵoj estas rekomendite viziti la interretajn paĝojn de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio: http://www.ikue.org/cz/herbortice/herbortice.htm.

Dum la maja sabata renkontiĝo estis do pri kio rememori. Ni eksciis pri multaj homoj, kiuj tiam nian ekstendarestron kuraĝigis kaj klopodis helpi, kaj ni povis tralegi iliajn kuraĝigajn leterojn, inter ili ne mankis letero de la Papo Johano Paŭlo la Dua. La skribintoj de la leteroj estis homoj ne nur el nia lando, sed ankaŭ la esperantistoj el diversaj eksterlandoj.

La programon ĉeestis ankaŭ vilaĝestro kaj vicvilaĝestro de la vilaĝo Cotkytle, al kiuj apartenas nia danko por ebligo de nia restado en la vilaĝa kulturdomo.

Zdenka Novotná

Ankaŭ nunjare en la monato majo, kiel pasintjare, okazis en la romkatolika preĝejo en la urbo Zruč nad Sázavou (Ĉeĥio) spiritaj ekzercaĵoj. Ilia gvidanto estis pola misiisto Tomasz Waściński – redemptoristo el Tasovice apud Znojmo.

Ĉio estis belega – la predikoj, preĝoj, kantado, evangeliaj meditoj, ĉio estis bone kunligita kun la vivo en niaj familioj, edukado de la infanoj ktp.

Kiam venis tempo por rozaria preĝo, proponis la kara nia misiisto Tomaso, ke ni ĝin preĝu en diversaj lingvoj. Granda surprizo por mi estis, ke en la plenplena preĝejo, kie ĉeestis la homoj de diversaj aĝkategorioj kaj profesioj, inter ili troviĝis preskaŭ neniu, kiu kapablis akcepti la donitan proponon. Aliĝis unu polino, proponanta preĝi la rozarion pollingve, la paroĥestro latinlingve, kaj mi, Slávka Hamajdová, esperantlingve kaj la ceteraj ĉeĥlingve.

Kiam mi preĝis esperantlingve, ekestis mallaŭta zumado de la voĉoj, ĉar oni demandis sin reciproke, per kiu lingvo mi preĝas. Post la preĝo Esperanto estis fare de ĉiuj agnoske akceptita. Dankon al Dio!

Jaroslava Hamajdová, Zruč nad Sázavou

La ekologia situacio estas tre grava el tri bazaj kialoj:

1. Granda hompopulacio – sep miliardoj, ĝia denseco kaŭzas tiujn ĉi sekvaĵojn: malbonan aeron, rubaĵojn, bezonon de pligrandigita terareo por terkulturado, mallarĝigon de la vivomedio.

2. Ni estas malmodestaj kaj senĉese malkontentaj. Ekzistas monavideco kaj superkonsumado en la evoluintaj landoj. Kiel radiko de la ekologia krizo estas rigardata senfina pretendado en la definitive limigita mondo: snobismo, sopiro pri komforto, egoismo. La homoj pasigas multan tempon en magazenoj, por ne havi la tempon pensi pri la vivosenco. Instrumento de la monavideco estas la ekonomia kaj financa sistemo, kiu estas evidente la plej grava kaŭzo de la problemoj.

3. Ni estas potencaj – la detruema forto de la tekniko, teknologio de kemio kaj armiloj ekzistas kiel neniam antaŭe. Ofte ankaŭ okazas diversaj averioj kiel en Fukuŝima, Ĉernobyl, naftaj makulegoj ktp.

Ekologia spuro estas simpla ilo por montri, kiel ni estas grandaj kaj kiel estas la mondo kompare kun ni malgranda, por montri gravecon de la nova ekologia ekonomio. Ni havas por nia dispono nur unu planedon kaj spite de tio ni volas vivi la vivon riĉan kaj prosperan. Ĉu tio estas ebla?

Ĉio, kio el la naturo eniras en la ekonomian sistemon, fariĝos rubo. Estas necese demandi, kien estas tiu rubo donata, kie estas ĝia fina loko? La naturo havas ciklan mempurigantan kapablon, ĝi transformas la rubojn je fontoj, sed nuntempe ekestis la problemo, ke la naturo ne plu sukcesas niajn rubojn akceptadi. Elspezoj superas enspezojn – ni estadas per ŝuldo. La monon oni povas senlime presi, ĉar ĝi povas esti nur fikcia, sed la planedon ni havas nur unu, kaj sur ĝi oni ne povas vivi per ŝuldo.

La loko sur la tersurfaco, kiun al ni la naturo donas, estas por unu persono 1,8 da hektaroj, sed la homo jam konsumas 2,2 da hektaroj. Ni estas do proksimume je 20 procentoj pli rapidaj, ol estas la regeneraciaj kapabloj de la naturo, do ni eluzas averaĝe 1,2 da planedoj – tio do estas la ekologia postsigno, konteltiro el la konto de la planedo, kiun devus ĉiu homo koni.

Fragmento el prelego de RND-ro Matúš Kocian PhD.

Dumprelege ĝiajn gravajn ideojn notis Jaroslava Hamajdová

Pri la atakoj kontraŭ Hungario

Kio estas la kaŭzo de la malamo rilate al nia lando? Vera kaŭzo estas tiu, ke nia lando sin prezentas respektanta fundamentajn valorecojn, kiujn hodiaŭ volus multaj homoj malaperigi. La hungaria parlamento donis al la lando konstitucion, kiu komenciĝas en la nomo de Dio kaj kiu ŝirmas la homan feton ekde ĝia koncipo, agnoskas kaj defendas institucion de geedzeco kiel interligon inter viro kaj virino. La konstitucio persistas pri tio, ke la familio estas bazo por ekzistado de la nacio kaj ke grando de impostoj devas respekti elspezojn por edukado de la infanoj. Eble en la mondo ekzistas multaj homoj, kiujn tiu ĉi koncepto de la valorecoj incitas. Kion plue? La hungaria registaro provizore ordonis al bankoj specifan imposton. Tio plenigas sinjorojn el la mondo de la mono per zorgoj, por ke tiu ĉi ekzemplo ne estu infektebla. Kompreneble, ili ne publikigas tiujn ĉi siajn motivojn laŭnome. Kelkaj akuzoj koncernas la leĝon pri la eklezioj. Tiu ĉi leĝo celas forpreni la eklezian statuton de tiuj religiaj grupoj, kiuj havas financan karakteron. En Hungario diference de multaj aliaj eŭropaj ŝtatoj havas la ekleziaj institucioj de la edukado kaj sociala zorgado la saman parton de la ŝtata financado kiel la ŝtataj institucioj: ili donas al impostpagantoj la samajn servojn en la edukado kaj sociala prizorgo. Tial ĉe ni ekestis pseŭdoeklezioj, kies celo estis nur ricevi la ŝtatan subtenon. La leĝo pli precize priskribas la kondiĉojn, kiam eblas la subtenon ricevi (almenaŭ mil anojn kaj dudekjaran ekzistadon en la lando). Tiuj institucioj, kiuj la ŝtatan subtenon ne ricevos, povas plu sian agadon praktikadi sen la ŝtata subteno. En la historio ofte okazas, ke se eklumas lumo de la racio, videbliĝas ankaŭ potencoj de la malhelecoj, kiuj montras sian grandan malamon. Mi deziras al ni ĉiuj, ke ni estu filoj de la lumo, konstruantoj de la vere homeca mondo.

Aperinta en Der Fels 5/2012

Mi sincere dankas por lasta numero de Dio Benu, kiu eksterordinare ĝojigis min. En artikolo pri beata fratulino Zdenka Schelingová estas ankaŭ priskribita la viro en doloriga stato, kiun la fratulino post parta resaniĝo savis. Tiu viro estis nia estonta paroĥestro ThDr. Koštial, kiu agadis ĉe ni en Liptovský Hrádok en la jaroj 1969-1991. Li estis tre, tre modesta kaj pia pastro. Pro la travivaĵoj en malliberejo kaj persekutado li rifuzis paroli. Li nek akceptis financan kompensaĵon pro la persekutado, dirinte: “Foje, venonte ĉe renkonto kun la Sinjoro Jesuo, mi ne volas aŭdi de Li: Kion vi ĉi tie serĉas? Rekompencon vi ja jam ricevis.” En la jaro 2003 li mortis. Mi portas lin en mia koro.

En Slovakio pri la fratulino Zdenka estis eldonita libro “Za mrakmi je moje milované Slnko” (Post la nuboj estas mia amata Suno) de Anton Habovštiak, jam la 5-a eldono.

Do koran dankon por via senlaca klopodado.

Mi deziras al vi fortan sanon, sukceson, Diajn helpon kaj protekton, memorante pri vi en miaj preĝoj.

Sincere Marta Kepeňová, Slovakio

Frazo de Pitagoro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .   24 vortojn
Preĝo Patro nia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66 vortojn
Principo de Arkimedo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67 vortojn
Dekalogo (Dek Diaj ordonoj) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  179 vortojn
Amerika Deklaro pri sendependeco . . . . . . . . . . . . . . . 1300 vortojn
Usona konstitucio kun siaj dudek sep apendicoj . . . . . . 7818 vortojn
Deklaro de Eŭropa Unio pri vendado de brasiko . . . .  26911 vortojn

J J J

Judo kaj kristano en vagonaro
Judo kaj kristano sidis en la unuaklasa vagono. Subite la judo bruligis cigaredon. Tiam lia najbaro ekprotestis: „Ĉi tie estas malpermesate fumi!“
La judo respondis: „Mi tion scias“, kaj daŭrigis fumi.
La kristano tre koleris kaj vokis la konduktoron, kiu diris al la fumanto: „La sinjoro pravas! Tiu ĉi kupeo estas por nefumantoj.“
La judo reagis: „Sed li tute ne rajtas protesti, li aĉetis bileton por la dua klaso, sed sidas en la unua klaso.“ Tiam la kristano paliĝis, leviĝis kaj tuj forlasis la kupeon.
Ĉe la fina stacio renkontis ili unu la alian.
La kristano: „Diable, kiamaniere vi eksciis, ke mi havas bileton por la dua klaso?“
La judo: „Tute facile! Mi rimarkis, ke via bileto, kiu iom elstaris el via poŝo, havas la saman koloron kiel la mia...“

J J J

Dekalogo
Oni demandis al saĝulo:
„Kiu estas pli grava en la okuloj de la Eternulo, ĉu kuracisto aŭ bankisto?“
Li respondis:
„La kuracisto estas pli grava, ĉar en la dekalogo la Eternulo aperigis „Ne mortigu!“ antaŭ „Ne ŝtelu!“

J J J

Tri ekstudentoj organizadis regule post dek jaroj postabiturientan renkontiĝon.
Post dek jaroj en la invitletero ili skribas: Nia renkontiĝo estos nunjare en restoracio „Ĉe tri katidetoj“. Tie la kelnerinoj havas belajn mamojn.
Post dudek jaroj en la invitletero ili skribas: Nia renkontiĝo estos nunjare en restoracio „Ĉe tri katidetoj“. Tie estas bongusta biero.
Post tridek jaroj en la invitletero ili skribas: Nia renkontiĝo estos nunjare en restoracio „Ĉe tri katidetoj“. Tie estas ankaŭ dieta nutraĵo.
Post kvardek jaroj en la invitletero ili skribas: Nia renkontiĝo estos nunjare en restoracio „Ĉe tri katidetoj“. Tie estas senbariera enirejo.
Post kvindek jaroj en la invitletero ili skribas: Nia renkontiĝo estos nunjare en restoracio „Ĉe tri katidetoj“. Tie ankoraŭ ni ne estis.

La 6-an de aŭgusto transpaŝis sojlon de la eterneco longjara fidela membro de nia sekcio, la IKUE-ano JUDr. Vladimír Mohapl el Olomouc. La entombiga ceremonio okazis sabate la 11-an de aŭgusto en la preĝejo de sanktaj Cirilo kaj Metodio en Olomouc-Hejčín. Al lia filo kaj filino kaj iliaj familioj ni sicere kondolencas.

Ripozon eternan donu al li, Sinjoro, kaj la senfina lumo lumu al li, li ripozu en paco. Amen.