Karaj gefratoj! Pasintjare ni travivis gravan jaron de jubileoj. Temis precipe pri grava jubileo de IKUE – ĝia centjariĝo, kies solenaĵo okazis pere de la 63-a Kongreso de IKUE okazinta en Parizo, do en la urbo, kie ĝi estis fondita. Certe en viva memoro restis ĉe ĝiaj partoprenintoj la travivaĵoj pri tiu ĉi kongreso. Pasintjare ankaŭ la Ĉeĥa IKUE-Sekcio jubileis, kvankam ne tiel grave, kiel IKUE. Okazis ĝia dudekjariĝo, post renovigo de ĝia ekzistado en la jaro 1990 kaj dudekjariĝo de ĝia revuo Dio Benu. Tio estas certe kaŭzo por sincera danko al Dio pro la ricevitaj benoj, ĉar la nuntempa periodo de libereco (kun sistemo orientita prefere profitcele) estas bedaŭrinde ne tro favoranta ĝenerale al la aktivadoj de la esperantistoj. Spite de tio ni ne rezignu, sed plu konservu la optimismon. Ankaŭ nuna jaro proponas al ni eblecon partopreni kelkajn interesajn E-aranĝojn. Maje (7.-14.5.) okazos en urbo Liberec, Ĉeĥio, kongreso de IFEF (fervojistoj), kie oni antaŭvidas okazigon de la sankta meso en Esperanto. En la tagoj 27.-29.5.2011 okazos IKUE-renkontiĝo en Slovakio en urbo Nitra-Kalvario, al ĝies partopreno estas invitataj esperantistoj ne nur el Slovakio kaj Ĉeĥio, sed ankaŭ el najbaraj landoj. Tiucele ni almetas informfolion kun aliĝilo. Certe temas pri tre bela aranĝo. Do aliĝu kaj partoprenu! Kongreso de Itala IKUE-Sekcio UECI okazos en Santa Giustina el la tagoj 3.-7.6.2011. En Bulgario en urbo Karlovo okazos en la tagoj 17.-21.6.2011 Internacia Religia Seminario kun temo “La Rolo de la Religio por la Edukado de la Juna Generacio” kaj samtempe “Festivalo de Religia Kanto”. Al interesatoj pri tiu ĉi aranĝo ni volonte disponigos pli konkretajn informojn. En urbo Olomouc, Ĉeĥio, okazos en la tagoj 14.-21.7.2011 Kongreso de E-Blinduloj. La mescelebro por la kongresanoj en Esperanto jam estas prizorgita. La Universala Kongreso de Esperanto okazos en Kopenhago, Danlando en la tagoj 23.-30.7.2011. Certe kadre de ĝi okazos ankaŭ kunveno de la kristanaj esperantistoj kaj E-Diservoj. Nu kaj la kongreso de Kristana Esperantista Ligo Internacia – KELI okazos en Poděbrady, Ĉeĥio en la tagoj 2.-9.8.2011. Multaj el vi jam demandis kaj multaj senpacience atendas la informon, kie kaj kiam okazos nunjare la 64-a Kongreso de IKUE. En Parizo estis akceptita la propono okazigi la kongreson nunjare en Kroatio. La traktadojn ĝis nun malfaciligas preparoj de la vizito de la Papo en Kroatio. Ju pli malfrue oni scios daton de la kongreso, des pli malfavore por ĝi, ĉar precipe dum la monato januaro oni planas kaj decidiĝas pri partopreno de la aranĝoj en la kuranta jaro. Kompreneble ankaŭ okazos la semajnfina renkontiĝo aranĝota fare de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio. Ĉar maje okazos la renkontiĝo en Nitra en Slovakio, oni antaŭvidas okazigon de la IKUE-renkontiĝo en Ĉeĥio en la monato aŭgusto aŭ septembro depende de la dato de la IKUE-kongreso. La bezonataj informoj aperos en la venonta numero de Dio Benu. Al tiuj, kiuj havas aliron al interreto, ni rekomendas de tempo al tempo vizitadi la retpaĝojn de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio, kie aperas ne nur la sekciaj aktualaĵoj, sed kie estas ankaŭ alirebla kompleta arkivo de nia revuo Dio Benu kaj pluaj interesaj materialoj. Jen ĝia aliro: http://www.ikue.org/cz. De nombro de la aŭskultantoj dependas plua ekzistado de esperantlingvaj elsendoj de Radio Vatikana, kiu elsendas trifoje en la semajno. Sur la paĝo 13 estas kompletaj informoj pri E-elsendoj de Radio Vatikana. Tre bezonataj do estas korespondaĵoj de la aŭskultantoj. Do aŭskultu kaj skribu al RV! Karaj gefratoj, dezirante Dian benon al vi kaj niaj aktivadoj, elkore vin frate salutas kaj vian kunlaboron atendas
Miloslav Šváček.

al la indekso

 La vojo

al la indekso

 DECEMBRA VIZITO DE MILANO KAJ BERGAMO

Estis interkonsentite, ke mi por atingo de la urbo Milano uzu peraviadilan transporton el flughaveno de Brno, de kie ekzistas dufoje en la semajno malmultekosta vojaĝebleco al flughaveno Orio al Serio en Milano/Bergamo. En la tago de la forflugo ekestis vetera malhelpaĵo – densa nebulego, kiu tute paralizis funkcion de la flughaveno en Brno. La pasaĝeroj estis perbuse transportitaj al flughaveno de ĉefurbo de Slovakio Bratislava, de kie la aviadilo forflugis. La celantan flughavenon mi atingis kun kvarhora malfruiĝo, do anstataŭ la 19-a horo je la 23-a. Danke al Dio frato Giovanni Daminelli, prezidanto de la Itala IKUE-Sekcio (UECI) ĝisatendis mian alvenon, por min veturigi al 50 km malproksima urbo Milano, kie post kvarhora atendado atendis nin karegaj geedzoj Mariolina kaj Giovanni Conti. Nu kaj post noktomeza vespermanĝo sekvis loĝigo en hotelo Leonardo Da Vinci en Milano.

Sekvan ĵaŭdan antaŭtagmezon, atendante pertrajnan alveturon de ĝenerala sekretario de IKUE frato Carlo Sarandrea kaj lia edzino Antonella el Romo, ni tre agrable eluzis la tempon, por promeno en Ĝardeno Esperanto de geedzoj Conti – verdire unu el unikaĵoj de la ZEOj (Zamenhofaj Esperanto-Objektoj) akompane de ĝia aŭtoro frato Giovanni Conti kaj frato Giovanni Daminelli. La vetero dum ĉiuj tagoj estis suna, do ekzistis ebleco ankaŭ ĉion fotodokumentigi.

Iom posttagmeze atingis loĝdomon de geedzoj Conti la geedzoj Sarandrea el Romo. Agrabla estis la tempo travivita en gastiganta domo de ges-roj Conti, kie ni povis konvinkiĝi, kiel bona kuiristino estas la sinjorino Mariolina Conti.

Ĉar la traktado en notariejo, pro kiu ni venis al Milano, okazis je la 17-a horo, ekzistis do ebleco viziti la historian urbocentron de Milano, al kiu dominantas superba Katedralo de sankta Karlo Boromeo, ligita kun la vivoj de multaj sanktuloj. En la katedralo ni haltis ĉe la altaro, kie estas por publika honoro eksponita ĉerko kun la sanktulo okaze gardo de la historiaj vidindaĵoj de la urbocentro estis do necese viziti la notariejon.

Por fina oficiala akto de la referendumo kolektiĝis en notariejo balota komisiono formata el: D-ro Gianfranco Polerani, Carlo Sarandrea, D-ro Giovanni Daminelli, Giovanni Conti, Antonella Sarandrea kaj Miloslav Šváček. Estis malfermitaj la kovertoj kun balotiloj, kalkulitaj la voĉdonoj kaj fina rezulto enprotokolita fare de notario. Sekvan tagon estis oficiale fare de notario enregistrita la nova Statuto de IKUE, do tre grava dokumento, per kiu ĉesis validi la malnova statuto el la jaro 1977.

La urbon Milanon alvenis komitatanoj de la Itala IKUE-Sekcio – UECI. En la E-klubejo, kiun povas en nuna ĉe ni situacio envii niaj E-kluboj, okazis ilia kunveno. Ankoraŭ restis ebleco viziti la urbocentron kun akompano de sperta milana esperantistino, por vidi la plej gravajn historiajn urbocentrajn vidindaĵojn. Kompreneble tre agrablaj estis la horoj travivitaj inter la gajaj kaj bonhumoraj italaj gefratoj en la urbo Milano.

Sabate matene frato Giovanni Conti veturigis min al ĉefa fervojstacio de Milano, por ke mi pertrajne atingu la urbon Bergamo. En la stacidomo de Bergamo atendis min frato Felice Sorosina, kiu veturigis min al porpastra seminario en Bergamo, kie loĝas la iama ekstendarano de Herbortice 1973 karega pastro Battista Cadei. Ĝojiga estis mia renkontiĝo kun li denove post multaj jaroj. Venis ankaŭ rektoro de la seminario pastro Arturo Bellini, kiu kun pastro Battista partoprenis nian katolikan E-tendaron en Herbortice en la jaro 1973, okazintan en la tempo de profunde totalisma komunisma sistemo en nia lando. Speciale por renkontiĝi kun mi venis al Bergamo ankaŭ pluaj 4 pastroj, kiuj akompane de pastro Battista vizitis nin post ŝanĝo de politika sistemo en la jaro 1991. Ke estis la momentoj de la renkontiĝo belegaj, pri tio oni ne devas dubi. Post komuna tagmanĝo en la seminario okazis interesa renkontiĝo en la urba kunvenejo kun tiuj, kiuj deziris aŭskulti mian rakontadon, kiel ni aranĝis katolikajn E-tendarojn dum la komunisma reĝimo. Domaĝe, ke la tempo de mia forveturo al flughaveno ne permesis plilongigi tiun paroladon al la tre agrabla ĉeestantaro.

Nu kaj sekvis adiaŭo kun la karegaj geamikoj kaj forveturo al flughaveno Orio da Serio proksime de Bergamo. Senprobleme mi peraviadile revenis al urbo Brno kaj de tie pertrajne kaj peraŭtobuse antaŭ noktomezo al mia hejmo.

Dankon al Dio, dankon al vi, karegaj italaj geamikoj.

Miloslav Šváček

     Dum la 40 jaroj de la komunisma reĝimo multaj estis torturitaj kaj suferis en malliberejoj, ne nur civiluloj, sed ankaŭ pastroj, monaĥoj kaj monaĥinoj. Sed eĉ tiuj, kiuj povis labori, ne estis liberaj. La ŝtato trovis la metodojn senĉese kontroli ĉiujn paŝojn, kaj se tiel al ĝi plaĉis – neniigi ilin. Tia sorto trafis la junan pastron Jánoŝ Brenner.
     Jam lian prepariĝon por la sacerdoteco mil malfacilaĵoj akompanis. Li volis esti monaĥo de la cisterciana ordeno. Oni tiam likvidis la ordenojn. Li devis labori kaj studi sekrete. Fine li sukcesis eniri la seminarion de diocezo Győr kaj estis ordinigita en la jaro l955.
     Lia episkopo en diocezo Szombathely disponigis lin en vilaĝon Rábakethely kiel kapelanon. La paroĥestro tie estis tre klera kaj bonanima homo. Ili povis tre fruktodone kunlabori. Al tiu vilaĝo apartenis ankoraŭ 4 filioj. Kiam la paroĥestro gvidis lin al vilaĝo Zsid kaj prezentis al la homoj, iu demandis: Ĉu plaĉas al vi nia vilaĝeto. Li respondis: ”Romon vidi kaj morti!” “Vidi Zsid kaj morti, mi ŝatus ie tie morti, kaj ke oni enterigu min apud la rivereto.” Pastro Johano tre ekŝatis la loĝantaron, kaj ankaŭ la kredantoj lin, kiu kun preĝo kaj entuziasma animo plenumis sian taskon.
     Sed la la komunista potenco ne plaĉis, ke li prizorgas la junularon, li piedpilkas kaj ludas kun la junuloj. La „liphara” episkopo (tiel oni nomis la viron, kiun komunistoj plenrajtigis en la episkopejo kontroli ĉiujn paŝojn de la episkopo) volis, ke la episkopo translokigu Johanon al alia vilaĝo.
     Kiam la episkopo demandis lin, li respondis: ”Mi ne timas, mi volonte restos.”
    Sed poste okazis pluraj sekretaj atakoj. Kiam li per motorbiciklo vojaĝis hejmen el la najbara vilaĝo tra la arbara vojeto, iuj ĵetis lignopecojn por okazigi akcidenton, sed tamen li sukcesis eviti tiujn.
    Fine okazis, ke la 15-an de decembro nokte knabo invitis lin por doni la sakramentojn al la mortanta kuzo. La pastro tre bone konis la knabon kaj ili ekiris kune al la najbara vilaĝo. La knabo baldaŭ adiaŭis, ĉar li devis esti hejme.
     Kio okazis poste? Nur el mozaikoj ni povas rekonstrui tion.
     Cent metrojn for de la preĝejo surtere estis videblaj ŝusignoj de festaj ŝuoj, ne signoj de la botoj, kiujn vilaĝanoj en tiu vintra tempo uzas, eĉ estis videbla ankaŭ signo de virinaj ŝuoj. La signoj estis tute freŝaj. Ili do venis el la urbo, kie tiunokte estis balo de la policanoj. Plurfoje oni atakis la pastron. La kruco, kiun li kunportis, estis trovita 200 metrojn fore de tiu loko. Verŝajne la pastro provis defendi sin.
     La lasta batalo okazis jam ĉe la domo, kie la neekzistanta malsanulo loĝis.
     Tie jam atendis lin pluraj personoj, ĉar parto de la grupo jam antaŭe venis tien.
    Katalin Ŝomfalvi rakontas: La hundoj forte bojis, aŭdiĝis krioj: ”Atentu , li kuras al tiu direkto!” – „Ne batu min, mia Dio, helpu min. Helpu, helpu! Ve! Oni murdas min!”
     La knabino ne kuraĝis eliri, sed vekis la gepatrojn kaj avinon. Mi volis malfermi la fenestron, sed kvazaŭ iu kaptis mian manon. Li defendis sin ankaŭ per la bateria lampo, sed ili forprenis ĝin. Ankaŭ la okulvitroj falis teren… Tiam li ricevis plej multe da pikoj kaj ili tenante lin je la piedoj tiris lin malantaŭ la domon, certe por lin ĵeti en la senakvan puton. Poste ni eliris el la domo, gepatroj, avino kaj mi.
     Patro volis tuŝi la sangantan homon (en la malhelo ni ne ekkonis), sed avino diris: Ne tuŝu! (Bonŝance) Ankoraŭ ne neĝis, ĉio estis malluma.
     Patro per biciklo tuj iris al la urbo Szentgothárd por polico kaj kuracisto. Nokte en la policejo estis balo. Neniu venis tuj, nur matene, kiam la neĝo jam falis kaj la postsignoj jam ne estis videblaj. La kuracisto konstatis 32 pikaĵojn. Ankaŭ sur la brusto. La plej grava estis ĉe la gorĝo. Kaj tiu kaŭzis la morton.
     La maldekstra mano eĉ tiam forte premtenis la Eŭĥaristion sur la brusto.
     Kiam matene la kredantoj atendantaj la komencon de la meso eksciis pri la tragika okazaĵo, ili ekiris al la loko de la murdo. La polico al neniu permesis iri pli proksimen.
     Iam iu diris al mia patro: ”Se vi estus malferminta la fenestron, ankaŭ al vi same okazus, kiel al la pastro.”
     Inter la loĝantaro disvastiĝis onidiro, ke se ne estos trovita la murdinto, do certe la komunistoj murdis lin.
     La polico do serĉis la murdintojn. Estis multaj suspektataj, okazis verdiktoj.
     Du personoj estis juĝitaj je la morto, sed en la tria grado la akuzitoj estis absolvitaj. En la protokoloj estis multaj kontraŭdiroj. Estis tiuj, kiujn oni punis je 8 jaroj de la prizona restado, sed poste ili ricevis rekompencon.
     Kiuj murdis la junan pastron? Ĝis nun ili ne estas konataj.
     Pasis 46 jaroj, el tiuj 33 en la plejmuta silentado pri la okazintaĵo. Eĉ nun en la vilaĝo la homoj timas pri tio paroli.
     La nuna paroĥestro de Rábakethely rakontas: „Mi renkontis iun personon, kiu diris, ke li volas paroli kun mi. Do, bonvolu, mi diris, kaj ni sidiĝis. Dum kvaronhoro li nur nekompreneble balbutis. Mi provis ekkompreni, kion li volas diri, kio estas lia problemo. Fine li diris: ‘Ni murdis, mi murdis la pastron Johanon Brenner kun aliaj du personoj.’ Mi provis demandi lian nomon, kie li loĝas, de kie li venis? Li respondis nenion, nur rigardis kun okuloj kvazaŭ vitraj.”
     La pli aĝa frato kaj la pli juna frato de Johano estas ambaŭ pastroj. Ili diras pri la vivo de la frato: Li estis maturiĝinta frukto, la martiro de sia kristana kredo.

Jam dum 275 jaroj okazadas pilgrimoj al preĝejo de sankta Adalberto al la bildo de Virgulino Maria, Patrino de la mizerikordo. “Grandan fidon enmetadis en la bildon de Virgulino Maria ne nur kredantoj el urbo Opava kaj proksima ĉirkaŭaĵo, sed ankaŭ partoprenintoj de procesioj kaj pilgrimoj el Pollando, Silezio kaj Moravio.” Pro multnombraj elaŭdoj de la petoj estis en la 6-a de junio 1734 solene anoncite: “La bildo de Virgulino Maria en preĝejo de sankta Georgo en Opava nomata Patrino de la mizerikordo povas plue esti honorata kiel mirakla graca bildo”. Komence de la 18-a jc. la nombro de la pilgrimantoj atingis cent mil kaj en kelkaj jaroj estis tie celebritaj ĝis 4 mil sanktaj mesoj.

Preĝon kaj ĉi-tekston disponigis Jaromíra Matýsková el Opava.

Demokratio havas ĉiam kiel bazon iun mondkoncepton. Ni klopodas paroli pri „liberala demokratio“, kio estas hodiaŭ memevidenta simptomo por „sekulara demokratio“. En Eŭropo ekzistas politikaj partioj, kiuj klopodas pri „kristana demokratio“. Lasttempe ekaperis intereso pri „islama demokratio“.

Tiuj, kiuj uzadas tiun ĉi indikon, dume ili ne tiom pensas pri tio, kiel devus esti tiu demokratio establita, sed ili pensas pri etikaj normoj, en kies servoj devus la demokratio stari.

Tio antaŭ ĉio koncernas sekularan demokration, pri kiu iuj akcentas, ke ĝi devas servi al tute neniuj moralaj imagoj. Sed kiel jam akcentis papo Johano Paŭlo la Dua, „valoro de la demokratio staras kaj falas kun la valoroj, sur kiuj ĝi staras kaj kiujn ĝi subtenas“. La demokratio mem ne estas la bono. Ĝi havas sian valoron nur kiel rimedo kaj dependas de la ideo, al kiu ĝi servas.

Iufoje oni provas turni sin flanken de tiu principa demando tiel, ke oni distingas inter procedura kaj norma demokratio. Pretendo de la procedura demokratio estas minimalisma: la demokratio devas esti nenio alia ol iu mekanismo por egaligo de diversaj interesoj sur pure empiria bazo.

Se iu komencas paroli pri la norma demokratio, precipe la katolika episkopo, elvokas tio ĉe unuj panikon kaj ĉe aliuloj malamon kaj malestimon. Tiu reago havas multajn kaŭzojn kaj en nelasta vico tio estas certaj opinioj pri la sekularismo. Sed plej ofte ĉe tio pretendas neĉeesto de imagemo. Regas la opinio, ke la demokratio povas nur tion, kio ĝi nun estas, nome konstanta sinsekvo de detruado de tabuoj en la socia agadkampo kaj pelado al la absoluta aŭtonomio de la individuo.

Sed ni momenton pripensu tion, kion tio signifas, se ni diras, ke ekzistas neniu alia formo de la demokratio ol la sekulara. Ĉu la demokratio bezonas kreskantajn miliardojn de dolaroj por pornografia industrio, por ke ĝi estu demokratio? Ĉu ĝi bezonas abortigojn, kiuj atingas milionajn nombrojn? Ĉu ĝi bezonas nombrojn de divorcitaj geedziĝoj kaj konsekvence de tio disfalitaj familioj?

Ĉu bezonas la demokratio laŭ modelo de Nederlando legaligi eŭtanazion eĉ por la infanoj pli junaj ol dekdujaraj? Ĉu ĝi bezonas kopulaciojn en provtubetoj kiel teknologie subtenantan generadon kaj ĉu ĝi bezonas esploron de la celuloj sur embrioj? Ĉu vere tion ĉion bezonas la demokratio? Kiel la demokratio aspektus, se ĝi forprenus al tiuj fenomenoj rolojn, kiujn ili nuntempe ludas? Ĉu vere la demokratio ĉesus ekzisti, aŭ ĉu ĝi iĝus pli demokratieca?

Per tiuj praktikadoj oni difinas demokration, el tio ĝi deduktas sian identecon kaj defendas sian starpunkton kontraŭ aliaj eblecoj. Ĉu ne temas ĉi tie pri eventoj nur flankaj aŭ okaza trendo de la libereco de la vorto? Skandalo kaj indigno, kiun esprimas defendantoj de la sekulara demokratio kaj diversaj personoj de la publika vivo, se ili estas starigitaj antaŭ tiujn fenomenojn, pli ofte signalas, ke tiuj homoj en tio vidas rektan danĝeron por la demokratio. Tiu ĉi troigita reakcio estas nature tendence konfuziganta provo silentigi ĉiun opozicion, ĉe kio oni praktike sugestias, ke la pornoindustrio, abortiga industrio, eŭtanazio ktp. apartenas al esenco de la demokratio.

Se ni pripensas la respondojn al la supre menciitaj demandoj, ni komencos havi la imagon pri tio, kia ĝi estas demokratio, kiu povus aspekti aliel ol la sekulara demokratio, alternativo, kiu povus esti nomata „demokratia personalismo“. Tiu ĉi nocio signifas nenion alian ol la demokration, kiu baziĝas sur la digneco de la homa persono.

Transcendo montras al nia dependeco je aliuloj kaj je Dio. Kaj kiom ni konsciiĝas nian dependecon, tiom ni scias pri realeco de la transcendo. Estas en tio nenio nedemokrata, se ni alprenas en niajn konsiderojn pri nia politika establo kaj mezuroj tiun ĉi veron. Starigi demokration sur tiun ĉi fundamenton ne signifas, ke ni ĝin volas transformi je teokratio.

Starigi la demokration sur nia dependeco je la aliulo kaj je la neceso, ke ĝi por ni iĝos donaco, signifas doni la eblecon de la tute nova ekesto de la demokratio. La demokratia personalismo estas eble la lasta elirsolvo, kiu ankoraŭ al la sekulara demokratio en ĝia nuna aspekto restas.

La demokratia personalismo ne signifas transpreni sur sin la potencon, por efektivigi planon de transformigo de la mondo, sed ĝi estas plilarĝigo de la imago pri tio, kion signifas la demokratia kulturo, tiel ke ni denove trovos esperon, ke validiĝos la libereco kaj vero kaj temos fakte pri la komuna bonstateco. La demokratia personalismo estas pli prefere verko de konvinko kaj evangelizado ol de politika aktivismo. Ĝia prioritato estas pli prefere kulturo ol politiko kaj ŝanĝo de la politiko per revivigo de la kulturo. Ĉe tio temas pri la savo – ne lastvice pri la savo de la demokratio mem.

 LA ESPERO
Himno de la esperantistoj

2. Sub la sankta signo de l´ espero / kolektiĝas pacaj batalantoj, / kaj rapide kreskas la afero / per laboro de la esperantoj. / Forte staras muroj de miljaroj / inter la popoloj dividitaj, / sed dissaltos la obstinaj baroj / per la sankta amo disbatitaj.

3. Sur neŭtrala lingva fundamento, / komprenante unu la alian, / la popoloj faros en konsento / unu grandan rondon familian. / Nia diligenta kolegaro / en laboro paca ne laciĝos, / ĝis la bela sonĝo de l´ homaro / por eterna ben´ efektiviĝos.

Moderna sciencisto parolas kun Dio. „Hodiaŭ, ni sciencistoj, kapablas en laborejoj estigi ĉion, kiel Vi.“ Dio prenis en siajn manojn potfaristan argilon el barelo kaj formis la homon. La sciencisto volis preni ankaŭ la pecon, sed Dio diras al li: „Prenu argilon el via barelo.“

J J J

Juda agento de asekur-kompanio vizitas la hejmon de pastro dirante, ke li interesiĝas pri kristaniĝo. Post unu horo li eliras, ege ŝvitanta, sed ridetanta. Najbaro: „Ĉu li baptis vin?“ Judo: „Tute ne, sed mi vendis al li asekur-polison.“