Sinjoro Jesuo, ni havas Vin antaŭ la okuloj kiel infanon kaj ni kredas, ke Vi estas Filo de Dio, kiu fariĝis homo pere de la Sankta Spirito en sino de la Virgulino Maria.
     Simile kiel en Betlehemo ankaŭ ni, kune kun Maria kaj Jozefo, anĝeloj kaj paŝtistoj, adorkliniĝas antaŭ Vi kaj konfesas, ke Vi estas nia ununura Savinto.
     Vi fariĝis malriĉa, por ke ni riĉiĝu el via malriĉeco: donu, ke ni neniam forgesu malriĉulojn kaj tiujn, kiuj suferas.
     Protektu niajn familiojn, benu al ĉiuj infanoj de la tuta mondo kaj donu, ke nin ĉiam regu la amo, kiun Vi alportis, por ke ĝi igu la vivon pli feliĉa.
     Donacu al ĉiuj homoj, Jesuo, ke ili komprenu mesaĝon de Dia naskiĝo, ke ili komprenu, ke vi venis donaci al la tuta homa familio lumon, ĝojon kaj pacon.
     Ĉar Vi estas Dio kaj Vi vivas kaj regas kun Dio la Patro en unueco kun la Sankta Spirito en ĉiuj jarcentoj. Amen.

La Jesu-Infanon ornamas kroneto, kiun al Li donacis Papo Benedikto la 16-a dum sia vizito en Ĉeĥa Respubliko. Ornamado de la Jesuo-Infano de Prago per kronetoj kune kun vestigado en vestetojn apartenas al tradicio de Jesu-Infano. La reĝan kroneton, kiun donacis al Li la Papo, ornamas kromalie ok konkaĵoj, kiuj estas simboloj de sankta Aŭgusteno. Sub la kroneta kruceto kaŝiĝas surskribo kun dato de la papa donaco. La kroneton ankaŭ riĉigis veraj perloj kaj grenatoj. La kroneto estas pretigita el arĝento kaj orumita.

La Jesu-Infanon de Prago vizitadas kredantoj el la tuta mondo kun petoj pri elaŭdo de iliaj petoj. La statueto estas laŭ fakuloj historie dokumentita en la 16-a jarcento. Legendo rakontas, ke Jesueto aperis al hispana monaĥo, kiu laŭ lia aspekto elmodlis la vaksan statueton. Laŭ plua legendo posedis la statueton sankta Tereza de Jesuo, fondintino de nudpiedaj karmelaninoj. Ŝi onidire ĝin donacis al sia amikino, kies filino vizitis Pragon. Kiam en la jaro 1556 dukino Maria Manrique de Lara iĝis edzino de Vratislav el Pernštejn, ŝi ricevis la statueton de sia patrino kiel geedziĝan donacon. Ŝia vidva filino Polyxena el Lobkovic poste la valoran statueton donacis en la jaro 1628 al la klostro de nudpiedaj karmelanoj ĉe preĝejo de la Virgulino Maria Venka en Prago.

al la indekso

 KRISTNASKO 2009

„Tiu Vivo estas la Lumo de la homoj – kaj la Lumo brilas en la mallumo, kaj la mallumo ĝin ne venkis.“ (Joh 1,4-5) +! Ave Maria kaj Joseph! Karaj geamikoj, tio estis skribita jam antaŭ du mil jaroj. Malgraŭ ĉiuj ŝajnaj venkoj de la malbono ne ĉesis la Lumo lumi. Plu ĝi brilas en la mallumo kaj la lumo ne venkos ĝin, ĉar la Lumo – la Vorto estas Dio! Ni estu kun Maria kaj Jozefo kunlaborantoj de la Lumo kaj tiel ni helpos heligi nian mondon! Kun beno por Vi kaj ankaŭ ĉiuj viaj proksimuloj memoras kaj pri la preĝo kaj „kruceto“ petas via                    
                                                                                            + Karel, ĉefepiskopo

al la indekso

 OCEANO DA VERO

Mi trovis en subtegmentejo de la malnova lernejo malgrandan broŝureton el kvindekaj jaroj. Ne tutaj dudek paĝoj de la teksto, prezo du kronojn. Titolo? Kompendio de la sciencista ateisto.

Tiam sufiĉis tralegi tiun ĉi spirite malfortan verketon kaj la leganto, kiu el tiu ĉi „faksfero“ neniam ion alian legis, povus opinii, ke li tiumomente estas ne nur forĝita ateisto, sed ankaŭ sciencisto. La titolo ja tion proklamis...

La tempo progresis, la prezoj de la presaĵoj altiĝis, la similtemaj broŝuroj ne plu aperadas, sed unu restis: stultulo, al kiu sufiĉas tiel ege malmulte al tio, por havi la impreson, ke li scias maksimumon. Anstataŭ mallarĝmensecaj kompendioj hodiaŭ aperas vico da taggazetoj, semajngazetoj, monatĵurnaloj – kaj ju pli riĉaj ili estas por la okulo, des pli malriĉaj ili estas por la animo. Sed la „saĝa“ leganto ĝojegas. Danke al ili li scias, eble kiel unua en la paneldomo, kun kioma virino edziĝas tamburisto el muzikista grupo sur la kvardeka loko de la nuntempa popmuziko. Tio ja estas informo rekte la vivon savanta...

Nia saĝulo tiumomente sentas sin esti eksperto de la kulturaj okazaĵoj en la mondo, sed ankaŭ plene informita kaj valora civitano de sia lando. La intensiva sento de la propra ensekretiĝo poste ekaperos en la momento, kial li per tiel grava „vero“ feliĉigas la ĉirkaŭan, ĝis nun neinformitan mondon. Tiam li sentas sin kiel vera apostolo de la novaj ideoj.

Krom tio, ke li estas konanto de la detalaĵoj, li eĉ havas altkulturitan bongustecon. La alispecan ĵurnalon li do neniam prenus en la manon.

Al la ĝojo de la homa animo apartenas la scio, ke post flako de la konado estas la oceano de la vero – kaj post ĝi la senfina Dio. Tial tiuj vere saĝaj sopiras ĉiam pri plua kaj plua sciado. Jam la latina proverbo diradis: Timeo lectorem unius libri (Mi timas leganton de nur unu libro).
                                                                                                                           Max Kašparů

al la indekso

 LA EŬKARISTIO DENOVE APERIGITA

al la indekso

  LA ARKEO DE NOA

Verŝajne oni renkontus nur escepte iun, kiu ne aŭdis pri la Tutmonda Diluvo, pri Noa kaj pri lia granda ŝipo, kiun la Biblio nomas Arkeo de Noa. Ĝi estis konstruita de Noa laŭ ordono de Dio. Fakte ĝi ne estis ŝipo, kiu povus navigi en akvo, sed grandega laŭ siaj dimensioj kesto, kiu devis sin porti sur la surfaco de la akvo.

La arkeo prezentis ujon de grandegaj dimensioj kaj ĝi estis farita el gofera ligno. Ĝia longo estis 300 ulnojn, ĝia larĝo 50 ulnojn kaj ĝia alto 30 ulnojn. Profesoro pri egiptologio B. M. Petri precizigas, ke la ulno kiel mezurilo en tiu tempo estis egala al 45 cm. Se tiel, la Arkeo de Noa havis la jenajn nuntempajn dimensiojn: longo 140 metrojn, larĝo 23 metrojn kaj alto 14 metrojn. Ĝi fakte estis grandega kesto kun plata fundo, kiu ne estis destinita veturi, ĝi ne posedis navigilojn aŭ alian komandan aparataron. Ĝi devis nur sin teni sur la akvo kaj ne tralasi akvon. Ĝia akvoelpuŝo estis 100 000 kubometrojn. Por ilustri tion ni prezentu al ni 1000 grandajn ŝarĝkamionojn, metitajn unu sur la alian je tri vicoj.

Laŭ sia frajtokapacito la arkeo eĉ nun restas la plej granda surakvilo dum ĉiuj tempoj. Danke al sia simpla konstruo, ĝi povis enteni kargon je ⅓ pli ol la nuntempaj ŝipoj kun similaj dimensioj.

Interne la ŝipo estis dividita je tri etaĝoj kun multaj septoj. Sur la supra etaĝo estis longa fenestro kun alto de unu ulno. Ĝi servis por lumigado kaj ventolado. La konstruaĵo de la ŝipo estis mirinde bona kaj teknike argumentita – la longo estis sesoble pli granda ol la larĝo. Tiun ĉi proporcion oni uzas ankaŭ nun en konstruado de grandaj marŝipoj. Kompare oni povus diri, ke en antikvaj tempoj la proporciojn oni elektis hazarde. Ekzemple la fenicoj, la plej famaj navigistoj en la antikveco, konstruis siajn ŝipojn en proporcio du je unu.

2. Kial estis necesa la konstruado de la arkeo?

Pasis centoj da jaroj еkde la kreo de la unuaj homoj sur la tero – Adamo kaj Eva. La generacioj post ili komencis forgesi la Diajn regulojn. Ili vivis laŭ siaj propraj deziroj. La homa malpieco fariĝis tiel granda, ke Dio preskaŭ ne trovis homojn, kiuj ankoraŭ Lin amis. La homoj fariĝis ege malbonaj, tiel ke Dio pentis, ke Li kreis ilin.

En la epistolo de apostolo Paŭlo (Rom 3:23) estas dirite: “Ĉiuj pekis”. La malbono en la tempo de Noa estis ekskluzive disvastiĝinta.

En la libro Genezo estas skribite:
“Tiam la Eternulo pentis, ke Li kreis la homon sur la tero kaj Li afliktiĝis en Sia koro. Kaj la Eternulo diris: Mi ekstermos de sur la tero la homon, kiun Mi kreis, de la homo ĝis la brutoj, ĝis la rampaĵoj kaj ĝis la birdoj de la ĉielo; ĉar Mi pentas, ke mi ilin kreis”. (Gen 6:6-7)

Tiam Noa estis 480-jara. Li ricevis la Dian favoron, ĉar per sia vivo li kontentigis Dion. Lia patro Lemeĥ kaj lia avo Metuŝelaĥ verŝajne ofte aŭskultis la predikojn de Noa, per kiuj li avertadis ĉiujn, ke ili malproksimiĝis de Dio.

Dudek jarojn post kiam Noa komencis prediki al la homoj, naskiĝis lia unua filo, kaj post li ankaŭ la ceteraj du. Do la praavo Metuŝelaĥ estis 850-jara, kiam naskiĝis Ŝem, Ĥam kaj Jafet.

Iun tagon Noa komencis konstrui grandan arkeon, kiun Dio mem komisiis al li. Dum la infanoj kreskadis kaj helpadis al sia patro en la konstruado, li klarigis al ili, ke Dio komisiis al li konstrui tiun arkeon, ĉar Li sendos diluvon. Ĝi ekstermos ĉion vivantan sur la tero pro la malpieco de la homoj.

En siaj predikoj li daŭre avertadis ĉiujn homojn dekliniĝi de siaj pekoj kaj turni sin al Dio. Li deziris sincere, ke en la arkeon eniru multaj homoj, por esti savitaj de la terura diluvo, kiu atendas ilin.

Noa-n ne ĝenis, ke liaj parencanoj kaj ĉiuj ceteraj homoj primokis lin, opiniis lin strangulo, ĉar li konstruas grandan boaton sur alta loko, kie ne estas akvo. Dio ordonis al li konstrui ĝin kaj li obeis la Dian voĉon. Noa vere obeis ĉion, kion Dio postulis de li.

Estas vero, ke la homoj antaŭ la diluvo neniam estis vidantaj pluvon. Tiam ne estis nuboj, pluvoj kaj ventoj, sed la tuta akvo ĉirkaŭvolvis la teron kiel dika tavolo da vaporo kaj la tero estis aspergata de la humido kaj la roso, simile kiel en grandega forcejo.

Dio diris, ke la akvo venos el la ĉielo, sed la homoj neniam antaŭe vidis similan fenomenon kaj ne volis kredi al Li. Ni povus prezenti al ni tiujn, kiuj primokis kaj malicparolis al Noa kaj liaj filoj, helpantaj lin en la konstruado de la ŝipo: “He, ŝipkonstruistoj, rapidu! Ĉiumomente povus ekpluvi, sed vi ankoraŭ ne finkonstruis vian arkeon! Ĉu vi ne aspektos stulte, kiam vi sidiĝos en la granda boato sur seka grundo? Malsaĝa maljunulo estas tiu Noa!”

La familio de Noa tamen persistis en la Eternulo, malgraŭ ĉiuj maldignigoj, kiujn ili spertis dum multaj jaroj.

Ekde la unua averta ordono de Noa pri la diluvo pasis 120 jaroj. Dio estis tre korfavora kaj tolerema al la homoj kaj atendis dum tiuj jaroj, ke ili forturniĝu de siaj pekoj kaj fidu al Li. La Biblio diras, ke la Dia amo estas senlima. Ĝi ankaŭ nun estas direktita al ni, same kiel antaŭ miloj da jaroj ĝi estis direktita al niaj malproksimaj antaŭuloj.

La patro kaj la avo de Noa – Lemeĥ kaj Metuŝelaĥ jam estis mortintaj, kiam venis la tempo de la diluvo.

Noa kaj liaj filoj devis enporti en la ŝipon multe da manĝaĵo, ne nur por la homoj, sed ankaŭ por la bestoj, kiujn Dio alkondukos po unu paro el ĉiu specio. Tutcerte la ideo pri enkonduko de bestoj kaj nutraĵo por ili en la arkeon ankaŭ provokis multe da mokoj kaj rido inter la nekredantoj.

Malgraŭ ke la Biblio ne precizigas tion, certe Dio mem alkondukis ĉiujn bestojn kaj birdojn. Krom po du bestoj el ĉiu specio: du elefantoj, du ĝirafoj, du tigroj, du kanguruoj, du leonoj, du simioj… hundoj, bovoj, katoj, ĉevaloj, musoj kaj tiel plu po du el ĉiuj ceteraj specioj, kiuj estas sur la tero hodiaŭ, en la ŝipo estis enportitaj ankaŭ sep ŝafoj kaj aliaj bestoj, kiujn oni devos oferi antaŭ Dio.

“Kaj la Eternulo diris al Noa: Eniru vi kaj via tuta familio en la arkeon, ĉar vin Mi vidis, ke vi estas virtulo antaŭ Mi en ĉi tiu generacio”. (Gen 7:1)

La familio de Noa akceptis la inviton pri savo. En la arkeon eniris entute ok personoj: Noa, liaj tri filoj Ŝem, Ĥam kaj Jafet, ilia patrino kaj iliaj edzinoj. Eniris ankaŭ ĉiuj bestoj, kiujn alkondukis Dio.

En niaj tagoj ne 120 jarojn, sed jam 2000 jarojn Dio daŭre invitadas la homojn eniri la Savarkeon de nia nuntempo. Li nomiĝas Jesuo Kristo. Nur tiu, kiu estas en Li, povos sin savi de la Dia kolero, kiu venas sur la teron, ne en formo de granda pluvo, sed kiel fajro kaj ĉiuj aliaj plagoj, priskribitaj en la Biblio. Ili atendas la tutan teron por la tago de la Dia juĝo, ĉar la malbono sur la tero nun estas ne malpli granda, ol en la tempo de Noa.

3. Kia estis la amplekso de la Arkeo de Noa?

En la arkeon eniris ok personoj kaj multaj bestoj (Gen 6:19-21):

“Kaj el ĉiuj vivaĵoj, el ĉiu karno, enkonduku po unu paro el ĉiuj en la arkeon, ke ili restu vivaj kun vi; virbesto kaj virinbesto ili estu. El la birdoj laŭ iliaj specioj, kaj el la brutoj laŭ iliaj specioj, el ĉiuj rampaĵoj de la tero, po paro el ĉiuj eniru kun vi, por resti vivaj. Kaj vi prenu al vi el ĉiuj manĝaĵoj, kiuj estas manĝataj, kaj kolektu al vi; kaj ĝi estu por vi kaj por ili por manĝi.”

Ĉu estas eble, ke la arkeo de Noa entenu tiom multe da bestoj kaj nutraĵo? Dio ordonis al Noa kunpreni nur purrasajn bestojn, sed ne mikssangajn, kiuj devenas per hibridiĝo. Fakte Noa devis enkonduki ne pli ol 35000 speciojn da bestoj. Oni scias, ke proksimume 60 % el la Diaj kreaĵoj vivas en la akvo kaj ne estis necese eniri en la arkeon, kaj 70 % el la surteraj bestoj estis insektoj, aŭ aliaj etbestoj, por kiuj estis nenia malfacileco enesti.

Kiel ni jam menciis, la arkeo havis grandan amplekson – egalan al 530 kargovagonoj. La granddimensiaj bestoj, kiel elefantoj, hipopotamoj, taŭroj, ĝirafoj kaj aliaj similaj, prezentis tre malgrandan procenton el ĉiuj ceteraj bestoj, kiuj estis malpli grandaj. Tial ni povus supozi, ke la proksimuma meza grandeco de ĉiu besto estis kiel tiu de la ŝafo. Se tiel, en unu vagonon sur du etaĝoj povus eniri 240 specioj da bestoj, aŭ facile oni povus kalkuli, ke por ĉiuj bestoj estos necesaj ĉirkaŭ 156 vagonoj. Do la ceteraj ĉirkaŭ 70 % el la amplekso de la ŝipo restis por enteni la provianton kaj kiel vivospaco. Ni rememoru, ke en tiuj tempoj kaj la homoj, kaj la bestoj sin nutris nur per vegetala manĝaĵo (Gen 1:29-30). Apenaŭ post la diluvo la homoj kaj la bestoj komencis manĝi viandon.

4. La diluvo

Post kiam Dio ordonis al Noa kaj la aliaj eniri la arkeon kaj Li mem najlis kaj sigelis de ekstere ĝin per peĉo, pasis ankoraŭ sep tagoj. Kaj en la daŭro de tiuj sep tagoj okazis nenio! Nenia pluvo! Ĉio estis kiel antaŭe. Tiu verŝajne estis la plej malfacila tempo de elteno antaŭ Dio. Eble de ekstere la homoj ridis laŭtvoĉe. Verŝajne ili direktis ĉiuspecajn mokojn al tiuj en la arkeo: “Ĉu vi povus esti tiel stultaj fidi al via freneza patro? Ĉu vi restos tie ĝis kiam vi putriĝos? Kial vi devis malŝpari tiom da tempo, laboro kaj fortoj por konstrui tiun al neniu necesan ŝipon? Kiom da tempo ankoraŭ vi bezonas por konfesi, ke vi eraris?”

Vere, neniel estas facile elteni antaŭ Dio, kiam aspektas, ke ĉio iras malbone. Sed memoru, ke vi ĉiam povas fidi la Dian Vorton! Dio vin subtenos por elteni antaŭ Li en ĉiu situacio!

Subite la pluvo sin ekverŝis. Ĝi verŝiĝadis tiel forte kaj abunde, kiel neniam antaŭe. Kvazaŭ ĝi sin verŝadis el grandegaj akvotuboj aŭ el grandegaj kavoj el la tuta ĉielo. La akvo venis, kiel diras la Vorto, ne nur el la ĉielo, sed ankaŭ el la tero. La Biblio asertas, ke la akvo ŝprucegis simile kiel fontanoj el la tero. Ĝi venis tiel rapide desupre el la ĉielo kaj desube el la tero, ke ĝi inundis la tutan surfacon kaj post nelonge la ŝipo komencis naĝi.

Ne estis plu ridoj, primokoj kaj malfido. Estis nur kriegoj por helpo kaj por indulgo. Tamen tro malfrue. Dio avertadis la homojn sur la tero dum 120 jaroj forturni sin de siaj pekoj, sed ili neniel volis Lin obei. Sur la tuta tero estis nur unu sendanĝera loko kaj ĝi estis interne, en la ŝipo. Nur tiuj, kiuj estis en ĝi, ili estis en sendanĝero de la Dia puno.

Ĉu ne estas la sama situacio ankaŭ nun? Nur unu sendanĝera loko de la venanta Dia puno estas, kaj ĝi estas en la Sinjoro Jesuo Kristo. Li prenis sur Sin la punon pro niaj pekoj, kiam Li mortis sur la kruco. Poste je la tria tago Li resurektis kaj pruvis, ke la puno, kiun Li ricevis sur Sin pro niaj pekoj, estas sufiĉa. La Dia Vorto nin instruas, ke post kiam ni akceptas Sinjoron Jesuon Kriston kiel nian Savinton, ni estas kaŝitaj en Kristo: “Sed nun en Kristo Jesuo vi, iam malproksimaj, proksimiĝis en la sango de Kristo”. (Efe 2:13)

Se niaj pekoj estas absolvitaj, por ni ne estos puno! Ni estas en sendanĝero en Jesuo Kristo kaj la puno ne havos forton sur nin. Ĉu tio ne estas mirinda – esti savita per fido je la Dia Filo! Ĉu vi persone estas en sendanĝero en Jesuo Kristo?

Kiel iam Dio invitis la familion de Noa en la arkeon por savi ilin, Li ankaŭ nun same tiel invitas ĉiun el ni iri al Li pere de lia Filo. Ĉu vi konfesos, ke vi pekis, kaj ĉu vi fidas, ke Jesuo mortis ankaŭ pro viaj pekoj?...

En daŭro de 40 tagnoktoj la akvo faladis el la ĉielo kaj ŝprucadis el la tero ĝis ĝi kovris per alteco de dekkvin ulnoj eĉ la plej altajn montopintojn: “Kaj la akvo treege fortiĝis kaj tre multiĝis sur la tero; kaj kovriĝis ĉiuj altaj montoj, kiuj estas sub la ĉielo. Dekkvin ulnojn pli alte leviĝis la akvo kaj kovris la montojn”. (Gen 7:19-20)

Ĉiuj vivantaj surteraj estaĵoj, krom tiuj, kiuj vivas en la akvo, pereis. El ĉiuj surteraj bestoj restis vivantaj nur tiuj, kiuj estis en la arkeo, en la ununura sekura kaj sendanĝera loko sur la tero dum tiuj tagoj.

Post kvardek tagoj de senĉesa pluvado de supre kaj de malsupre, la pluvo ĉesis. La nuboj forportiĝis kaj por unua fojo aperis suno. Por unua fojo sur la tero ekblovis vento kaj la nedirektebla ŝipo sin portis sur la akvo. Noa sendis korvon, poste kolombon por kompreni, ĉu estas sur la tero seka loko. La unuan fojon la kolombo revenis lacigita sen trovi lokon por ripozi. La duan fojon ĝi portis en sia beko olivfolion. Nur post kiam, la trian fojon la kolombo ne revenis, Noa entute konvinkiĝis, ke sur la tero jam estas sekaj lokoj.

Post kvinmonata sinportado sur la akvo, la arkeo haltis sur la montaro Ararato. La suno daŭre briladis. La vento daŭre blovadis kaj sekigadis la teron. La akvoj daŭre malaltiĝis kaj post ankoraŭ ses monatoj Noa kaj liaj filoj demetis parton de la tegmento. La tero ĉirkaŭe aspektis seka, sed Noa atendis Diajn instrukciojn. Li faris ĉion, kiel Dio ordonis al li. Vere, kiel bone estas fari ĉion laŭ la Dia volo!

Pasis novaj preskaŭ du monatoj. Kiel longaj ili ŝajnis por ĉiuj anoj en la familio de Noa? Ni povus imagi, kiom senpaciencaj verŝajne estis la homoj elarkeiĝi sur la teron por vidi, kio restis sur ĝi? Estis pasinta tuta jaro, ekde kiam ili eniris la arkeon. Fine Dio diris al Noa: “Eliru el la arkeo, vi kaj via edzino kaj viaj filoj kaj la edzinoj de viaj filoj kune kun vi; ĉiujn bestojn, kiuj estas kun vi, el ĉiu karno, el la birdoj kaj brutoj, kaj el ĉiuj rampaĵoj, kiuj rampas sur la tero, elirigu kune kun vi; kaj ili moviĝu sur la tero, kaj fruktu kaj multiĝu sur la tero”. (Gen 8:16-17)

Kiel vi pensas, kio estis la unua afero, kiun faris la ununuraj vivantaj homoj sur la tero? Ili faris altaron kaj oferis bestojn, kiujn ili pretigis antaŭ Dio, preĝante kaj dankante al Li pri Lia helpo al ili, pri tio, ke Li konservis ilian vivon kaj montris al ili tiom grandan favoron.

Dio akceptis ilian oferon kaj donis al ili multajn promesojn kaj poste montris al ili belan arkon sur la ĉielo. Dio promesis neniam plu puni la teron per diluvo: “Kaj Dio diris: Ĉi tio estas la signo de la interligo, kiun Mi metas inter Mi kaj inter vi kaj inter ĉiu viva ekzistaĵo, kiu estas kun vi, por eternaj generacioj: Mian arkon Mi metas en la nubon, kaj ĝi estu signo de la interligo inter Mi kaj la tero”. (Gen 9:12-13)

Ankaŭ nun multaj homoj primokas la Dian Vorton. Multaj estas, kiuj ne kredas la historion pri la diluvo kaj pri la arkeo kaj opinias ĝin homa elpensaĵo. Multaj dubas, ĉu estas ebla tutmonda diluvo, ne kredas pri la longa kelkcentjara aĝo de la homoj tiam.

Multaj esploroj kaj malkovroj tamen pruvas la fidindecon de tio, kio estas registrita en la Biblio.

Antaŭ la Granda Diluvo la surfaco de la tero estis relative ebena, sen altaj montaroj kaj profundaj oceanaj abismoj. La atmosfero estis plenigita per dika tavolo da humido, la t.n. en la Biblio ĉielaj akvoj. Kiel en grandega oranĝerio la klimato sur la tuta tero estis milda dum la tuta jaro eĉ sur la polusoj. Tion montras ankaŭ la arboj de la Paleozoiko, kiuj ne havas jarringojn pro manko de temperaturaj alternoj. La humido, kovranta per dika tavolo la teron, funkciis kiel filtrilo absorbanta kaj reflektanta la malutilajn por ĉiu vivanta estaĵo kosmoradiojn. Tiuj favoraj vivkondiĉoj kaj milda klimato fakte klarigas la longan vivon de la homoj antaŭ la diluvo.

Post la falo de tiu grandega kvanto da akvoj, kiuj ĉirkaŭvolvadis ĝis tiam la atmosferon, estis nuligita la oranĝeria efiko sur la tera klimato. Ekestis granda frosto, ĉefe sur la polusoj, pro la oblikva falo de la radioj de la jam aperanta kaj malaperanta suno. Tiu frosto neniigis multajn kreskaĵojn kaj ŝanĝis entute la vivkondiĉojn sur la tuta tero. Krom tio la tuta riĉa antaŭdiluva flaŭro kaj faŭno sur la tero estis enterigitaj sub dikajn sedimentojn dum la diluvo. Ili transformiĝis, sub la influo de la geotermala varmo, respektive en ŝtonkarbon, petrolon kaj gason, kiujn ni nun uzas.

Dum la diluvo, kiel ni jam menciis, la temperaturo abrupte falis, la terkrusto maldilatiĝis kaj grave faltiĝis. Ekestis altaj montaroj kaj profundaj mar- kaj ocean-abismoj, kiuj entenis la akvojn de la diluvo. Tial sur altaj montoj nun oni povas trovi fosiliojn de konkoj kaj aliaj akvobestoj…

Oni neniel alimaniere povus klarigi tiujn ĉi geologiajn procezojn, malgraŭ la vanaj klopodoj de scienculoj-evoluciistoj, se oni ne konsiderus la grandan katastrofon pro la diluvo…

La plej mirinda sciigo estas tiu, ke multaj homoj estis atestantoj de la Arkeo de Noa, kiu ankaŭ nun staras sur la montaro Ararato, sur alteco de pli ol 4000 metroj, kovrita per centoj de tunoj da glacio. Super la montosuproj multfoje oni preterflugis kaj fotis per aviadiloj.

La unuaj donitaĵoj pri la ekzisto de la arkeo estas de la tempo de Aleksandro la Granda. Poste multaj homoj surgrimpis ĝis tiu loko kaj eĉ derompis pecojn el la arkeo.

5. La sekreto de la montaro Ararato

Montaro Ararato situas en Orienta Turkujo, je distanco de 16 kilometroj okcidente de Irano kaj de 32 kilometroj sude de Armenio. Ĝia kupolo estas la plej alta montosupro en Turkujo – 5165 metroj. Ĝi estas neĝokovrita konuso de nefunkcianta vulkano.

En la 19-a jarcento al Ararato ekiris la unuaj ekspedicioj. Motivo de tio donis rakonto de paŝtisto.

En la sino de Ararato situas malgranda armena vilaĝo Bajzit, kies loĝantoj rakontadis la historion de iu kapropaŝtisto, kiu iun tagon paŝtante sian kapraron vidis en la montaro grandan lignan ŝipon.

Raporto de iu turka ekspedicio en 1833 konfirmis tiun rakonton. En ĝi estas menciita grandega ŝipo, kiu montriĝis dum la somero el la suda glaĉero.

La sekva, kiu asertas, ke li vidis la ŝipon, estas D-ro Nuri, arkidiakono pri Jerusalemo kaj Babelo. Tiu ekleziulo entreprenis en 1892 esplorvojaĝon ĝis la fontoj de rivero Eŭfrato. Post sia reveno li informis pri restaĵoj de ŝipo meze de la eternaj glacioj: “Ĝia interno estis plenigita per neĝo; ĝia ekstera muro havis naturan malhele ruĝan koloron”.

En 1916 dum la Unua Mondmilito, la rusa aviadisto kapitano Vladimir Roskovickij, flugante super la montaro Ararato dum patrolflugo, rimarkis en la neĝo grandan, malhelan objekton, kiu similis grandan ŝipon. Post la reveno en sian bazlokon en Kaŭkazo li raportis al siaj komandistoj pri la malkovro, kaj ili informis tuj la caron. Caro Nikolao la Dua interesiĝis kaj tuj sendis ekspedicion gvide de kapitano Roskovickij, kiu suprengrimpis sur Araraton kaj detale priskribis la trovaĵon. Baldaŭ post tio bedaŭrinde eksplodis la oktobra bolŝevista revolucio kaj ĉio dronis en forgeso dum pli ol 30 jaroj. Post multaj jaroj kapitano Roskovickij publikigis siajn malkovrojn en usona gazetaro.

Pri la problemo de la arkeo dum multaj jaroj okupiĝis ankaŭ la usona historiisto kaj misiisto D-ro Aaron Smith, eksperto pri la problemoj de la Tutmonda Diluvo. Li estis verkinta plenan literaturan historion pri la Arkeo de Noa. En 1951 D-ro Smith, akompanata de skipo el 14 personoj, vane serĉadis en daŭro de 12 tagoj la restaĵojn de la ŝipo sub la glaciaj montosuproj de Ararato. “Malgraŭ ke ni ne malkovris postsignojn de la Arkeo de Noa, li skribis poste, mia konfido en la biblia priskribo de la Tutmonda Diluvo fariĝis ankoraŭ pli firma. Ni denove revenos”.

En 1952 la juna franca esploristo de Groenlando Jean de Riquet, subtenata de D-ro Smith, supreniris sur la vulkandevenan montaron, sed ankaŭ li revenis sen atingi sukceson.

En la sama jaro, la 17-an de aŭgusto 1952, Ferdinando Navarra grimpis la supron kaj vidis la ŝipon sub la glacioj. Tio okazis je alteco de 4200 metroj. Li priskribis tion per la vortoj: “Ravitaj kaj interesiĝintaj ni komencis esplori ĝian formon por difini ĝiajn dimensiojn. Paŝon post paŝo ni mezuris ĝian longon. Ĝi estis 300 ulnojn. Poste ni eniris la internon de la arkeo. Ĝi sendube havis formon de grandega korpo de ŝipo”.

Post tri jaroj, la 5-an de julio 1955 Navarra revenis la saman lokon kun specialaj instrumentoj. Li komencis fosi profunde en la glacion, kiu kovras la ŝipon kaj sukcesis derompi lignan pecon longan 137 centimetrojn.

Pri la temo de la Tutmonda Diluvo estas verkitaj pli ol 80 000 verkoj en 72 lingvoj, el kiuj 70 000 mencias la konserviĝintan ŝipon.

Estas evidente, ke Dio konservis la Arkeon de Noa kiel ateston por la generacioj kaj tiumaniere Li senmaskigas ĉiujn kritikulojn, kiuj daŭre difinas la biblian rakonton mito.

Fine mi volus aldoni ankoraŭ unu nekontesteblan pruvon pri la ekzisto de la Arkeo de Noa. En la bulgara gazeto “Trud” (Laboro), en la numero de la 10–16-a de septembro 1991, estas publikigita la jena artikolo:

“Sur la montaro Ararato en Turkujo estas malkovritaj bone konserviĝintaj restaĵoj de la Arkeo de Noa kaj de la mumiiĝinta kadavro de ĝia fama kapitano. Ili estis duone enterigitaj tie, kie teologoj kaj sciencistoj delonge supozis, ke la biblia ŝipo kuŝas de miljaroj”, skribis antaŭnelonge la semajna gazeto “Sun” (Usono).

Tiel la teologoj, kiel same la scienculoj, kvalifikas tiun malkovron kiel la plej rimarkindan por ĉiuj tempoj. Profesoro Terence Formby deklaris: “Estas ege probable, ke tio estas la kadavro de la granda viro de la Biblio!” La profesoro gvidas la fosaĵojn, kiuj okazas sur la plej altaj partoj de la montaro Ararato.

“La korpo troviĝis en kuŝanta pozicio en malgranda ĉambro, kiun ni trovis sub la ĉefa ferdeko de la ŝipo kaj kiu similis al malgranda kabano. Tiu viro estis mezaĝa, havis longan grizan hararon kaj estis vestita en brunkolora pelerino kun kapuĉo – rakontas prof. Formby kaj daŭrigas: Ĉi tie, en la montaro Ararato, la klimato sekigis kaj frostigis la korpon”.

La esploristoj akiris sensacian pruvon jam en 1959, kiam turka aviadisto faris fotojn de la montaro desupre. Ili montris figuron de malklara objekto simila al ŝipo, kiu estis entranĉiĝinta en pinton sur montaro Ararato. Ĝis nun neniu sukcesis surgrimpi ĝis tie kaj alporti ian nerefuteblan pruvon.

“Ni estis jam preskaŭ rezignontaj surgrimpadi plu, kiam iu el ni deflankigis sian rigardon de la sin montranta pejzaĝo antaŭ niaj okuloj kaj ekkriis ĝoje!” – rakontis iu el la anglaj partoprenintoj en la ekspedicio Peter Johnson.

“Tie, en la monta deklivo, elstaris pruo de ŝipo, kaj ĝi estis vere grandega ŝipo! Pro la akraj rokoj kaj ekskluzive malglata surfaco ni estis devigitaj translokigi nian bivakon kaj ni supreniris kvaronmejlon pli alten. De tie dum du fruktodonaj semajnoj kun eksterordinara atento ni malsupreniris ĝis la ŝipo kaj returne supreniris laŭ la monta deklivo. Ne estas eble per vortoj precize priskribi niajn sentojn, kiam finfine ni eniris la korpon de la ŝipo mem. Niaj delongaj atendoj estis superitaj, kiam ni vidis Noan” – konkludas Johnson.

La ŝipo restis nedifektita, tuta kaj seka je distanco de 2000 futoj sub pinto de montaro Ararato, kiu estas alta 17 000 futojn (1 futo egalas al 30,48 cm).

“Ĉiuj ricevitaj de ni rezultoj de tiu ekskluziva malkovro pruvas kaj konfirmas la de la Biblio donitajn informojn pri Noa kaj pri lia ŝipo” – diras pastro Sergio Donati, alia membro de la ekspedicio, speciala sendito de Vatikano, kiu estis elektita persone de la papo kaj sendita por esplori tiun grandiozan ŝipon.

“Mi estas 99 % certa, ke la trovita en la interno de la ŝipo homo estas Noa mem. Por mi tamen restas enigmo, kial li restis tie?” – daŭrigas la vatikana sacerdoto.

“Eble lia familio decidis uzi la ŝipon kiel ĉerkon kaj lokon de enterigo kiel esprimon de lia fido kaj oferpreteco antaŭ Dio! En ĉiu okazo tio estas kaŭzo de eksterordinara ĝojo por la kristanaro en la tuta mondo!” – konkludas pastro Donati.

Inter la partoprenintoj en la ekspedicio estis ankaŭ iu obstina kaj longjara ateisto, la esploristo Robert Kistler, sed ankaŭ li estis devigita konfesi, ke la trovitaĵo sur la supro de la montaro sendube rilatas al la historio de Noa, priskribita en la Biblio:

“Certe devus esti Granda Diluvo, por ke ĝiaj akvoj suprenlevu tiun ĉi ŝipon tiom alten, ke ĝi haltu sur tiu deklivo kiel sur lasta haveno. Mi konvinkiĝis ankaŭ en tio, ke en la ŝipo troviĝis diversspecaj bestoj. Ni trovis kaj alportis grandan amason da diversspecaj bestharoj, plumoj kaj lano, kiel ankaŭ ŝtoniĝintajn amasetojn de bestaj ekskrementoj” – li aldonis.

Fakuloj supozas, ke plena elfosado kaj malsuprenigo de la ŝipo desur la montopinto por pli detala esplorado daŭrus almenaŭ tri jarojn. La kadavron, kiun oni konsideras esti de Noa, jam estas sendita al Ankaro, kie ĝi konserviĝas en speciala kamero kun fridiga instalaĵo, ĉe kondiĉoj proksimaj al tiuj sur la montaro Ararato.

Kion ni povus diri plu krom ĉio ĉi dirita? Vere, la faktoj parolas pri si mem – la Tutmonda Diluvo, priskribita en la Biblio ne estas elpensaĵo, fantazio aŭ mito, sed ĝi estas fakto nerefutebla, pruvita de centoj da sciencistoj, esploristoj, ordinaraj homoj, kiuj havas nenian kaŭzon prezenti false la faktojn.

Sed ekestas la demando: “Kial, ĉe tiom da nerefuteblaj pruvoj, estas homoj, kiuj neas, aŭ en la plej bona okazo prisilentas tiun ĉi historian fakton?”

La respondo povus esti nur unu: Se ili konfesus tiun ĉi fakton fidinda, ili devus konfesi ankaŭ la ekzistadon de Dio, Lian elaĉetan faron sur la kruco kaj la kondamnon de la peko.

La antaŭstaranta Dia puno estos por ĉiuj, kiuj ne akceptas Jesuon Kriston kiel sian Savinton kaj Sinjoron, kiuj ne volas aŭdi pri lia baldaŭa alveno por juĝi la teron kaj starigi sian 1000-jaran Regnon sur la tero.

Tion la mastro de tiu ĉi mondo Satano ne volas permesi kaj ĉiumaniere strebas malklarigi la mensojn de la homoj, por ke ili ne venu al la vero de la Biblio.

Vere, ne estus eble ekiri la vojon al savo por tiu, kiu ne dezirus surpaŝi ĝin.

Nikola Uzunov, novembro 2009

al la indekso

 AL NIAJ VETERANOJ

 al la indekso

 NI DEKLARU NIN MINORITATO

Pasintsomere mi estis atestanto de sekva evento. Renovigita kampara paroĥejo, proponanta eblecon de tutjara loĝigo, luigis si-ajn spacojn al altlernejaj studentoj. Surprizis min, ke la studentoj (de humanisma fako!) komencis post sia loĝigo forigi el la muroj de la ĉambroj objektojn kun kristana temaro, do la krucetojn kaj bildetojn de la sanktuloj. Al mia demando, kial ili tion faras, mi ricevis sekvan eksplikon: „Ne estas nia devo rigardi la simbolojn de la instruo, kun kiu kiel ateistoj ni ne konsentas. La eklezio ne rajtas influigi nin dum ĉi-tiea restado per religia ideologio, kiun tiuj ĉi objektoj simbolas. Ni havas nehaltigeblan rajton tiujn objektojn ne rigardi kaj la eklezio estas devinta tiujn ĉi niajn opiniojn respekti.“

Tiu ĉi evento min transportis kelkajn monatojn reen al Slovakio. Tie la amaskomunikiloj sin dediĉis al konflikto inter la eklezia antaŭlernejo kaj la patrino, kiu tie lokigis sian infanon. Ŝi postulis, ke la ordenaj fratulinoj, kiuj en la antaŭlernejo laboras, ne surhavu la ordenan veston, ĉar ŝi ne deziras, ke ŝia infano devu rigardi la ordenajn personojn. Ŝi havas la rajton doni la infanon en kiun ajn antaŭlernejon, sed ŝia infano ne havas la devon esti en tiu medio kiel ajn, eĉ se nur per monaĥina robo, mondkonceptece influata.

La rememoron pri la evento en la paroĥa tranoktejo redonis al mi antaŭ kelkaj monatoj Eŭropa Tribunalo, kiu verigis plendon de itala patrino kontraŭ la krucoj en tieaj lernejoj. Niaj studentoj ja eĉ decidon de la Eŭropa Tribunalo antaŭigis kaj la ordon en la paroĥejo ili mem faris. Ili eble antaŭsentis, kian rezulton verŝajne la tribunala organo ordonus.

Antaŭ kelkaj semajnoj mi aŭdis pri preparata plendo de la loĝantoj de la malgranda urbeto, kiujn ĝenas dimanĉa sono de la sonorilo el la preĝejturo. Kial ili, nekredantoj, devas toleri ĝenadon ĝuste dimanĉe matene per la sonorila bruo, kiu alvokas al la preĝejo nur la kredantajn personojn.

Mi ne volas esti suspektata el paranojula pensado, sed per simpla observado de la eventoj mi opinias, ke en estonto atendas la kristanojn sur nia kontinento malfacilaj tempoj. Sufiĉas tralegi reagojn de la skribantoj en interreto, kiuj sin tie esprimas rilate al la ekleziaj eventoj kaj ni povas el tiu ĉi specimeno derivi agordigon de la majoritanta socio rilate al la kredantoj. De humiligado trans ironia traktado ĝis insultoj. Kaj ke ne temas nur pri la fenomeno ligita kun la ĉeĥlanda kaldronvalo, tion konfirmas ankaŭ reagoj en aliaj landoj. Aŭstrio, Germanio aŭ Anglio estas de tio plua atesto.

Eĉ ne iom mi estas inklinita al opinioj de kelkaj niaj ekleziaj patroj, ke la ĉeĥa nacio ne tiom multe estas ateisteca kaj ili tion dokumentas per la indicoj pri la nombro de la baptitaj civitanoj aŭ per la nombro de la partoprenantoj de la noktomezaj Diservoj.

Mi eĉ ne fervoras pri t.n. „timeme piaj kristanoj“, kiuj onidire ili estas, sen ke tion ili antaŭscias. Argumenti pri la nombro de la baptitoj kaj timemaj piuloj ŝajnas al mi, se temas pri traktado de la eklezio kun sekularaj instancoj, malfeliĉa.

Persone mi eliras el realaj nombroj. El nombroj de t.n. dimanĉaj Diservoj. Tiuj dokumentas, ke la partoprenado diferencas laŭ regionoj, sed mezcifere tio estas en Ĉeĥa Respubliko 4 (pervorte kvar) procentoj. Tiu nombro al mi forte memorigas indikon pri la nombro de la samseksamuloj. Se temas pri la statistiko – kaj per ĝi sin apogas kiu ajn decidado de la kompetentaj lokoj – ni do apartenas inter la minoritatojn.

Tiukaŭze mi opinias, ke estus pli bone, ke la Ĉeĥa Episkopara Konferenco deklaru la katolikan eklezion en Ĉeĥa Respubliko kiel minoritaton postulante, por ke al ĝia ekzisto sin ne dediĉu nur la ministerio de la kulturo, sed ankaŭ la ministerio por minoritatoj kaj homrajtoj. Poste ni eble atingus tion, ke en la paroĥejoj povas surmure pendi bildoj de la katolikaj sanktuloj, en la ekleziaj antaŭlernejoj povas surhavi la ordenaninoj la ordenan robon kaj en la vilaĝoj povus sonori dimanĉe la sonorilo. Verŝajne certe nin (kiel minoritaton) respektus eĉ la Eŭropa Tribunalo por la homaj rajtoj.

2.1.2010 Max Kašparů

La aŭtoro estas ĉeĥa stomatologo, psiĥiatro, pedagogo, premonstrana diakono kaj esperantisto. Li estas ankaŭ sukcesa aŭtoro de spirita literaturo. Fonto: www.christnet.cz

al la indekso

 RADIO VATIKANA - ELSENDOJ EN ESPERANTO

al la indekso

 63-a KONGRESO DE IKUE EN PARIZO PROKSIMIĜAS

Ni ĝojas, ke al la kongreso aliĝis jam dudeko da IKUE-anoj (statistiko komence de januaro) kaj pluraj aliuloj anoncis sian aliĝon. Tamen gravas substreki, ke la aliĝilo validas nur, kiam venas kaj aliĝilo-mendilo kaj aliĝ-kotizo kun la minimume 20 %-a antaŭpago por loĝservo. IKUE jam devis antaŭpagi, kaj tial estas necese ricevi la antaŭpagon de la aliĝintoj.

Ankaŭ grava atentigo: Tiuj, kiuj ne estas membroj de IKUE, pagas 10 € pli la aliĝ-kotizon. Bv. denove tralegi la ĝeneralajn instrukciojn.

Pri la transpago

Ene de eŭropa monmerkato la transpagoj nun libere iras de unu lando al la alia. Do ĝeneralaj baroj pri la transpago de la mono ne plu estas. Nur estas problemo pri la kostoj de tiu servo, kio dependas de la reguloj de la apartaj bankoj mem.

Krome, gravas jena mencio

Eble ne ĉiuj komprenas la sistemon de la restadkotizoj dum la kongresoj. Ĝenerale dum la ekumenaj kongresoj ne plu estas apartaj tarifoj por orient- (A) kaj okcident-anoj (B). Ĉiuj pagas samon, oni donas nur iom pli favorajn kondiĉojn al familioj kaj junularo danke al la fonduso.

La IKUE-kongresoj ĝis nun havis alian sistemon: solidarece okcidentanoj (kategorio B) pagas iom pli kaj tiel ili kontribuas al la kotizoj de la orientanoj (kategorio A).

Laŭ akiritaj spertoj el la kongresoj, kelkaj, eĉ se malmultaj orientanoj, misuzadis tiun solidarecon, evitante partopreni la kongresajn programojn, kelkaj eĉ ne estis parolantaj Esperanton. Tiu ĉi kongreso estos verŝajne la lasta, ĉe kiu oni aplikos tiun ĉi sistemon.

Pri la kongresejo

Eble ne estis sufiĉe bone atentigite, ke la kongreso okazos en la monaĥinejo de benediktaninoj, kiuj gastigas diversajn grupojn, sed ili nepre devas respekti la internajn klostrajn regulojn. De la 17h50 ĝis la 18h30 dum vesproj estas la klostra pordo ŝlosita. Vespere oni ŝlosas la pordon je la 21-a horo kaj malŝlosas je la 8-a matene. Tiujn ĉi kondiĉojn oni nepre devas respekti.

Alia grava punkto estas alveno

Ĉiuj kongresanoj estas petataj aranĝi alvenon ĝis la 17-a horo. La unua servo estos vespermanĝo, kiun ne eblas malmendi, sed se oni antaŭanoncas iom pli postan alvenon, vespermanĝi estos eble.

La personoj, kiuj pro la trafikkonektoj venos antaŭ la 21-a horo, ili nepre tion sciigu. Ne ekzistas ebleco eniri post la 21-a horo.

En la monaĥinejo ne ekzistas parklokoj por aŭtomobiloj. Proksime ekzistas publika parkejo kotraŭ la pago.

Eble la partoprenkondiĉoj ŝajnas al iuj tro severaj, sed estas necese kompreni, ke trovi la eblecon kongresi malmultekoste en Parizo ne estas facila afero. Kun helpo de Dio, via komprenemo kaj helpemo, certe la jubilea kongreso sukcesos.

Plua tre grava atentigo

Pro la fakto, ke en la monaĥinejo regule okazas spiritaj programoj por la grupoj, tie eblas veni kaj tranokti nek antaŭ la 27-a de junio, kaj resti nek post la 3-a de julio. Se vi pro la veturkonektoj devas pli frue veni, aŭ pli poste foriri, vi devas mem zorgi pri la tranoktado ekster la datoj de la kongreso.

La alvenon al la kongresejo bv. plani en la 27-a de junio inter la 12-a kaj 17-a horo, kaj foriron en la sabato la 3-an de julio tuj post la tagmanĝo.

Antaŭ nia kongreso tie estos alia grupo, kaj nova grupo venos tuj post nia kongreso. Neniuj liberaj tranoktlokoj estas por nia dispono antaŭ aŭ post la kongreso.

Kun ĉiuj aldonaj demandoj turnu vin retpoŝte al:
marija@catholic.org aŭ: parizo2010@gmail.com

Perletere al: Marija Belošević, Sveti Duh 130, HR-10000 Zagreb, Kroatio.

Marija Belošević, vicprezid. de IKUE respondeca pri la kongresoj

al la indekso

 ANGULETO DE LA EKLEZIA HUMURO

prizorgata de frato Max Kašparů

Kateĥistino demandas lernantojn: „ Kiu preparis mortigon de princo sankta Venceslao?“ En klaso regas silento. Kateĥistino helpas: „B…. Bo…. Bol….Bol“ Kaj Pepino ekkrias: „Bolŝevikoj.“

☺ ☺ ☺

Kateĥistino demandas lernantojn: „ Kial ni ne darfas al la kato tiri la voston?“ Pepino respondas: „ Ĉar en la Sankta Skribo estas: Kion Dio kunigis, tion la homo ne disigu.“

☺ ☺ ☺

Antaŭ ĉielpordego staris kvinkrono, dekkrono kaj centkrono. Sankta Petro diras: „Kvinkrono kaj dekkrono, bonvolu eniri en la ĉielon.“ „Kaj kio mi?“ demandis la centkrono. „Vi en la ĉielon ne povas“, respondis sankta Petro, „mi vin en la preĝeja monkolektaĵo neniam vidis.“

☺ ☺ ☺

Haltigas policisto pastron. „Pastro, vi punpagos cent kronojn, ĉar vi ne havas ĉe biciklo lumilon.“ „Mi ne bezonas la lumilon, ĉar kun mi veturas gardanĝelo.“ „Pastro, vi punpagos kvincent kronojn, ĉar sur la biciklo darfas veturi nur unu persono.“

☺ ☺ ☺

En la katolikan paroĥejon eniris protestanta predikanto. „Frato, mi malkonstruas nian malnovan protestantan preĝejon kaj ni konstruos novan preĝejon. Tial mi petas iun mondonacon.“ „Ne,“ respondis la katolika pastro, „mi ne estas amiko de ekumenismo.“ Sed sekvan tagon li forsendis al la predikanto mondonacon kun indiko: La mono estas nur por la malkonstruo de la malnova protestanta preĝejo.

☺ ☺ ☺

Enigmo: Kiu sankta havas kvar piedojn? (La Sankta Seĝo.)

Sekce má právní subjektivitu, z čehož vyplývá povinnost vést řádné účetnictví v souladu s příslušnými předpisy. Účetnictví sekce je zpracováváno účetním programem ISO. Všechny položky příjmů a výdajů jsou přesně účetně zaevidované a doložené doklady. Účetní uzávěrka roku 2009 byla předložena revizní komisi sekce ke kontrole a schválení. Na přání plátce mu vystavíme přehled o jeho přijatých platbách, nebo doklad pro odpočet z daně. Obdržené příspěvky od členů a také zahraničních odběratelů časopisu Dio Benu byly v roce 2009 podstatně nižší v porovnání s rokem 2008 a výdaje vyšší nárůstem nákladů za tisk Dio Benu a poštovného. Převodem zůstatku z roku 2009 má ještě sekce finanční prostředky pro další pokračování ve své dosavadní činnosti. Příjmy IKUE tvoří člen. příspěvky a předplatné (částečné) časopisu Espero Katolika. Výdaje IKUE jsou náklady na rozesílání časopisu Espero Katolika a odvod zbylých finanč. prostředků na ústředí IKUE v Římě. Veškerá činnost ve prospěch sekce je prováděna zcela zdarma; rovněž náklady na technické zařízení a jeho provoz, elektr. energii, internet, telefon atd. nezatěžují výdaje sekce. Děkujeme všem, kteří přispěli a opět přispějí v tomto roce na činnost sekce, abychom i nadále zajistili její dosavadní existenci a dobrou funkci.               Miloslav Šváček, předs.