Je la horo 15:30 dimanĉe posttagmeze la 12an de septembro 2021 la papa aviadilo alteriĝis sur la flughaveno en la ĉefurbo de Slovakio Bratislava. La papon Franciskon bonvenigis tie la ŝtatprezidentino de Slovakio Zuzana Čaputová, kun kiu ankoraŭ la papo renkontiĝis iom pli poste por mallonga persona interparolo en flughavena saloneto. Poste la papo Francisko translokiĝis al nunciejo por renkonti reprezentantojn de la Ekumena Konsilio de la Eklezioj agantaj en Slovakio kaj poste antaŭ vespermanĝo okazis privata renkontiĝo kun anoj de jezuita ordeno en Slovakio, kiel tion kutimas fari la papo dum siaj eksterlandaj vojaĝoj.

Lunde antaŭtagmeze la Sankta Patro renkontiĝis en la Prezidenta palaco kun reprezentantoj de slovakia ŝtato. De la ŝtatprezidentino la papo ricevis panon kiel simbolon de unueco el multaj grajnoj. En sia alparolo la papo menciis, ke li venas kiel pilgrimulo en junan landon kun delongtempa historio, kun profundaj radikoj lokigitaj en la koro de Eŭropo. Laŭde li ankaŭ menciis senkonfliktan dividon de Ĉeĥoslovakio antaŭ 28 jaroj. Sekve la papo renkontiĝis en katedralo kun episkopoj, pastroj, geordenanoj kaj katekistoj.

Lunde okazis renkontiĝo kun fratulinoj de Patrino Tereza, juda komunumo kaj kun politikistoj. Marde la papo vizitis grekkatolikojn, junularon kaj romaan minoritaton en Prešov kaj Košice.

La apostola vojaĝo de la papo Francisko kulminis merkredon en Baziliko de la Sepdolora Virgulino Maria en Šaštín.

La lastan tagon de la apostola vojaĝo komencis la papo Francisko per preĝo kun la slovakaj episkopoj en baziliko de Sepdolora Virgulino Maria en Šaštín. Post tio dum ĉeesto de ĉ. sesdek mil kredantoj li celebris la sanktan meson en terspaco antaŭ la sanktejo. La ferma tago de la papo Francisko en Slovakio okazis en Šaštín en mariakulta spirito.

En la hodiaŭa liturgia memoro de la Virgulino Maria Dolora ĉiujare en Šaštín okazas tradicia pilgrimo al tiu ĉi patronino de Slovakio, kiun tiel proklamis papo Pio la XIa en la jaro 1927. En la jaro 1964 la papo Paŭlo la Sesa altigis la sanktejon en Šaštín je baziliko minor. La skulptaĵon de la Virgulino Maria Sepdolora donis el piruja ligno pretigi Angelika Bakičová, edzino de mastro de Šaštín, la grafo Imrich Czobor, kiel esprimon de dankemo por konvertiĝo de la edzo. Ne hazarde ĉi tie la kredantoj sin turnas al la Patrino de Dio antaŭ ĉio en familiaj aferoj. La sanktejon de Šaštín ĉiujare vizitadas miloj da pilgrimuloj. Vizitis ĝin ankaŭ Patrino Tereza el Kalkato kaj la sankta Johano Paŭlo la Dua, kiu ĉi tie en la jaro 1995 celebris la sanktan meson dum sia apostola vojaĝo en Slovakio.

La apostolan viziton de Slovakio fermis liturgio el festo de la Virgulino Maria Sepdolora, la patronino de Slovakio, kiu estas ankaŭ la ŝtata festotago de Slovakia Respubliko.

En spaco antaŭ la baziliko de Šaštín kolektiĝis ĉirkaŭ sesdek mil kredantoj, kiujn la papo dum duonhoro salutis el papamobilo. Kun la anstataŭanto de Petro kuncelebris la sanktan meson naŭdek episkopoj, inter ili estis multaj el la Ĉeĥa Respubliko, kaj pli ol kvincent sacerdotoj. Al ĉefaj kuncelebrantoj en proksimeco de la papa altaro apartenis ankaŭ emerita ĉefepiskopo de Trnava Róbert Bezák, kiu kun la papo renkontiĝis jam lunde la 13an de septembro, kiam lin la papo kun liaj parencoj akceptis en Apostola nunciejo en Bratislava.

Konklude de la liturgio al la papo Francisko dankis por lia vizito metropolito de Bratislava, la ĉefepiskopo Stanislav Zvolenský, kaj fine la papo sin turnis al la ĉeestantoj kun vortoj de dankoj. Eksplicite li poste taksis ĉeeston de la slovakia ŝtatprezidentino kaj de membroj de la Ekumena Konsilio de Eklezioj. Li finigis sian viziton de Slovakio per jenaj adiaŭaj vortoj:

„Ekestis momento de adiaŭo kun via lando. Dum ĉi tiu Eŭkaristio mi dankis Dion por lia donaco, kiu estis mia vojaĝo al vi, kaj por tio, ke mi povis ĉi tiun vojaĝon finigi en pia ĉirkaŭbrako de via popolo kaj kun ĝi festi religian kaj ŝtatan feston de via patronino, la Dolora Virgulino. Elkore mi dankas vin, karaj fratoj episkopoj, por tuta preparo kaj akcepto. Ripete mi esprimas dankon al la ŝtatprezidentino kaj al ŝtataj oficoj. Mi dankemas ĉiujn, kiuj diversmaniere tiuvoje kunlaboris, kaj tion precipe perpreĝe. Kaj ĝojigas min, ke mi denove povas saluti membrojn de la Ekumena Konsilio de Eklezioj, kiuj honorigis nin per sia ĉeesto. Mi portas vin ĉiujn en la koro. Mi dankas al ĉiuj!“

Pino Pellegrino, la konata kolektanto de okazaĵoj por enpensiĝo, rakontas tiun ĉi anekdoton:

Unu severa kaj necedema reĝo havis tre durajn pretendojn por ĉiuj siaj subuloj. Je eĉ ne nur por homoj, sed ankaŭ por bestoj. Li venis al kokinejo kaj ordonis: „De morgaŭo oni plialtigas normon: ĉiutage ĉiu kokino tri ovojn! Por neplenumo de la ordonita ovumado: tordi kolon kaj tuj doni por la supo...!“ Sekvan tagon li sendis soldaton por kontroli, kiel en la kokinejo estas plenumata la ordono de ovumado, kaj al neobeemaj kokinoj fari mortverdikton. Li kontrolis la unuan kokinon: „Unu, du, tri ovoj – do en ordo!“ La plua: „Unu, du, tri – en ordo!“ La tria: „Ĉu nur unu ovon? Pro malobeemo kaj pigreco vi iros en la supon!“ La plumulo ekploris: „Sed mi vere ege klopodis – kaj mi por plenumi ordonon donis ĉion. Mi estas koko...“

Postuli de ĉiuj la samajn farojn estas la plej granda maljustaĵo. Estas tio kvazaŭ postuli, por ke ĉiuj tomatoj aŭ fragoj maturiĝu samtage. Dio volas, ke ni ĉiuj iĝu sanktaj. Li donas al ni sian Sanktan Spiriton, kun kies helpo ni tion povas kaj devas per diversaj manieroj realigi (fine en la ĉielo estos nur sanktuloj!). Sed ĉiu vojo, kiel iĝi sankta, havas sian originan belecon. Dio volas kun ni kreadi nur samajn originalojn. Kaj kian sencon havas studo de biografioj de sanktuloj? Eble la similan kiel studado de teknikoj de diversaj eminentaj pentristoj. Multajn elementojn ni ne devas mem senutile longe kaj pene denove malkovradi. Kaj tio ne nur validas pri tio, ke per mikso de blua kaj flava koloroj ekestas la koloro verda... Kaj krome: la ekzemplo de la sanktuloj povas entuziasmigi kaj ilia propeto helpas al ni.

 Sac. Pavel Zahradníček, el revuo Milujte se, 57/2021

Por la ĉeĥa opozicio kontraŭkomunisma – diference al la pola opozicio – la religio ne estis la rilatiga punkto. Multgrade tio rezultiĝis el fakto, ke ĉeĥoj estas unu el la plej laikigitaj kaj ateismigitaj nacioj en Eŭropo. En la 20a jarcento estis inter ili viva la kontraŭkatolika resentimento rezultiĝanta el historiaj travivaĵoj. La malamiko numero unu iĝis Habsburgoj, kiuj en la batalo apud Blanka Monto en Prago en la jaro 1620 neniigis la ĉeĥan nobelaran eliton – ĉefe protestantan – kaj sekve dum tri jarcentoj la ĉeĥoj vivis sub ilia regado, aranĝinte en la lando la katolikan ordon. Nenio estas miriga, ke ili konstruante sian modernan identecon en la opozicio al aŭstroj, konstruadis ĝin ankaŭ en la opozicio al la romkatolika eklezio.

La patro de la sendependa Ĉeĥoslovakio Tomáš Garrigue Masaryk skribis, ke la senco de la historio de lia nacio devas baziĝi sur la humanisma heredaĵo de ĉeĥaj fratoj kaj la husana revolucio. Pro tio la simbola fondiga akto de la estiĝinta ĉeĥoslovaka ŝtato post la unua mondmilito estis detruo de la kolono de la Plejsankta Dipatrino Maria sur Malnovurba Placo en Prago. La vivukrianta homamaso skandis: For de Vieno! For de Romo!

Havel mem estis liberalulo en la origina (ne nur ekzistanta) signifo. Li estis ankaŭ agnostikulo, kvankam bonvolema rilate al kristanismo. Li apartenis al la intelektularo, por kiuj la demando pri Dio estiĝis la grava ekzistenciala problemo. Li bedaŭris tion, ke homoj perdis la metafizikan dimension de la vivo, sed ankoraŭ pli ĉagrenigis lin tio, ke ili eĉ ne rimarkas tion. Li estis ankaŭ siamaniere moralisto, sed ne rilatanta al iu ajn religia sankcio. En ĉi tiu senco proksima al li estis la etiko de Conrad, apogiĝanta je la sento de devo kaj respondeco, tamen sen rilatoj al kristanismo.

Alexandr Vondra, kvankam traktis Havelon kiel sian plej grandan aŭtoritatulon, tamen iradis laŭ siaj vojoj. La intelektualaj kaj spiritaj serĉadoj, karakterizaj por la personoj starigantaj la demandojn pri la senco kaj celo de la vivo alkondukis lin al la decidoj, ke li devas akcepti bapton. Edukita tamen en la ateisma familio li eĉ ne estis baptita. Komence li inklinis al la protestantisma eklezio. Tamen li sentis, ke tio ne estas lia vojo. Mankis al li sacrum, la sento de mistero. Ekrilatante la katolikan eklezion – li tie trovis pli da loko por preĝado kaj meditado. Ŝajnis, ke li katolikiĝos, sed ĝuste tiam tute ensorbis lin la opozicia kontraŭkomunisma agado. Absorbigita per politiko li flankenmetis la bapton al pli posta tempo. La animo aktiva superis la animon kontempleman.

En februaro 1989 Vondra estis kondamnita al kondiĉa mallibereja punrestado pro meto de floroj al la monumento de la Sankta Venceslao en Prago sur la lokon, kie ĝuste dudek jarojn pli frue proteste kontraŭ komunisma invado de armeoj de la Varsovia Pakto en Ĉeĥoslovakion, sin brulmortigis praga studento Jan Palach. En septembro samjare la komunistaj regantoj tamen konkludis, ke Vondra malrespektis la juĝkondiĉojn, kaj tial li estis malliberigita. Li estis liberlasita unu semajnon antaŭ la manifestacio en Prago, kiu iĝis la fajrejo ekbruliganta la meĉon sub la velura revolucio. Pluaj okazintaĵoj jam akiris rapidegan tempon. Komunismo disfaliĝis kiel la dometo el kartetoj. La netutajn du monatojn pli poste la dudekokjaraĝa disidento jam eklaboris kiel oficisto de la prezidenta palaco – en funkcio de konsultanto por la eksterlandaj aferoj de Václav Havel – kiu estiĝis la ŝtatprezidento de Ĉeĥoslovakio. Li estis unu el kunfondintoj de Civitana Forumo – la partio, kiu post la falo de komunismo trasprenis la regadon en la lando.

Post la velura reĝimrenverso kaj disfalo de Ĉeĥoslovakio Vondra realigis rapidegan politikan karieron, sed jam en alia politika rondo – nome en la ĉirkaŭaĵo proksima al la tiama ĉefministro Václav Klaus, la prezidanto de la Civitana Demokratia Partio (ODS). Li estiĝis la anstataŭanto de la ĉefo de la ĉeĥa diplomatio Josef Zieleniec, la tiama plej proksima kunlaboranto de Klaus. Tio estis la periodo de la liberiĝado de sub la influoj de Havel, kaj precipe de lia idealisma pensado pri politiko. El la politika naiveco kuracis sinjoron Vondra precipe... germanoj.

Ankoraŭ en oktobro 1989 Václav Havel sendis al tiama prezidento de Federacia Res publiko Germanio Richard von Weizsäcker leteron, en kiu li skribis interalie: „Mi mem – kiel multaj miaj amikoj – malaprobas la forpelon de germanoj post la milito. Mi ĉiam opiniis tion kiel la plej profunde malmoralan agon.“ La 2an de januaro 1990 Havel, jam kiel la ŝtatprezidento, kiel unua realigis eksterlandan viziton de Bonn. Li renkontiĝis tiam kun von Weizsäcker, al kiu li diris: „Ni malakceptas la ideon de la kolektiva kulpo kiel morale nejustigeblan. Se ĝi estis utiligata ankaŭ kontraŭ la ĉeĥoslovakaj civitanoj kun la deveno germana, tio tutcerte ne estis prava.“

Václav Havel, pardonpetante tiamaniere publike por la devigaj deportadoj de germanoj post la dua mondmilito, li tion vidis kiel sian geston en la moralaj kategorioj.

Li traktis ĝin kiel la unuan paŝon orientige al la konkordigo ĉeĥagermana. La politikaj elitoj de Federacia Respubliko Germanio akceptis tamen ĉi tiun akton en la kategorioj de la hardita Realpolitiko. Por ili tio estis la signo de la subordigo kaj la signalo de la diplomatia ofensivo. Rapide aperis do postuloj, por ke ĉeĥoj redonu la proprietaĵon al ĉiuj forpelitaj germanoj kaj rekonigu al ili rajton reveni al siaj iamaj teritorioj. La germanaj postuloj estiĝis por la regantoj en Prago kiel la malvarma duŝo. Pasis sep jaroj, ĝis FRG reteniĝis el ĉi tiuj postuloj al ĉeĥoj. Tamen nur en la jaro 1997 estis subskribita la komuna deklaracio inter ambaŭ ŝtatoj, en kiu germanoj rezignis pri la provoj reakiri sian iaman havaĵon. La negocisto, kiu flanke de la ĉeĥa registaro gvidis ĉi tiujn negocojn ĝis la feliĉa fino, estis ĝuste Alexandr Vondra.

En la jaroj 1997 ĝis 2001 li estis la ambasadoro en Usono, kaj poste en la registaro de Mirek Topolánek li estis ministro de la eksterlandaj aferoj kaj poste la ministro por la eŭropaj aferoj. En la jaro 2010 li iĝis ministro de landodefendo en la dekstrula kabineto de Petr Neĉas. Post du jaroj li demisiis post la malkaŝo de la korupta afero en la ministerio. Vondra mem havis nenion komunan kun ĉi tiu afero, sed li asertis, ke li pro tio, kio okazas en la ministerio, portas la politikan respondecon. Ne helpis al li ankaŭ la fakto, ke en la jaro 2011 la dekstrula politikistino Veronika Vrecionová malkaŝis, ke ŝi havas kun li la eksteredzecan filon (la frukton de la romanco, kiun ili havis en la jaro 1991, kiam ili ambaŭ laboris en la oficejo de la prezidento Havel). Tio ĉio kaŭzis, ke Vondra por iu tempo retiriĝis el la politika aktivado. Li trovis tiam pli multe da tempo por la ekzistencialaj pripensoj.

Kvankam dum preskaŭ dudek kvin jaroj li troviĝis en la kirlo de la politika agado, la deziro de bapto senĉese revenadis al li. En la intervjuo por la slovaka portalo „Postoj“ li pri tio diris: „Neniam min tio tute forlasis. Mi sentis, ke tio estas mia malsukceso, ke mi tion ne faris. Mi parolis pri tio hejme, do post ĉi tiuj interparoloj mia edzino (rideto) konsentis kun la bapto. Poste la tuta triopo de niaj infanoj estis baptita. Mi revenis al tio, kiam mi demetis la ŝtatajn devoligojn kaj mi havis pli da libera tempo.“

Fine ankaŭ li maturiĝis ĝis la decido pri akcepto de la bapto. Tio okazis en la Sankta Sabato la 15an de aprilo 2017. Li ne ŝatas pri tio paroli, ĉar – kiel li akcentas – tio estis lia lasta persona decido. En la menciita intervjuo sondigita fare de slovakaj ĵurnalistoj, kion li trovis en katolikismo, li respondis: „La strebon por la savo de la animo. Mi spertis ĉion en mia vivo. Mi scias, kion homo povas fari, kaj kion li ne povas. Mi ekkredis jam antaŭ longe, tio do ne estas tiel, ke mi nun vekiĝis. Nun mi tamen al tio koncentriĝis. Mi regule vizitas preĝejon, okazigas konfeson, akceptas la sanktan komunion, ĉar mi tion bezonas. Mi ne plu povas sen tio vivi.“

Sian bapton li kunligas kun la komuneca dimensio de la kredo kaj kun neanstataŭebla rolo en la socia vivo, kvankam li tuj aldonas: „Mi tamen ne volas tion sociologigi. Tio estis por mi la intima decido. Sed samtempe tio estis la ago, kiu ampleksigas la socion. Mi ne estas ermito. La kredo estas la kuniĝo. La kuniĝo kun Dio, kaj pere de Dio ankaŭ kun homoj. Tio estas nekutime grava por nia kapablo de la transvivo de malfacila tempo, kiu certe atendas nin.

En la jaro 2019 Alexandr Vondra revenis al granda politiko. Li estis elektita deputito de la Eŭropa Parlamento. Li estas en Bruselo, kaj do en la loko, en kiu estas plej bone videblaj realaĵoj de la nun ruliĝanta kulturbatalo en Eŭropo. Li posedas jam la alian konsciencon ol iam. Li parolas malkaŝe pri la atakoj kontraŭ la eklezio kaj familio, pri la minacoj por libereco kaj kredo flanke de la fortoj sin nomantaj progresaj. Li estas granda apoganto de la Viŝegrada Grupo kaj Intermarujo. Li vidas en ili ne nur la politikajn projektojn, sed ankaŭ la komunumojn, kiuj kapablas kontraŭstari la maldekstrajnliberalismajn ideojn de la socia inĝenierio provantaj traplugi nian kontinenton. Certe ni ankoraŭ pri li aŭdos.

Grzegorz Górny – ĵurnalisto, publicisto de la semajnrevuo „Sieci“, Varsovio. Transprenita el la revuo Polonia Christiana, januarofebruaro 2020. Elpoligis Stanisław Śmigielski

Ho mia ĉiela Patro,
Vi, kiu min kreis per la amo
kaj faris nin via infano,
mi amas Vin,
mi gloras Vin,
mi dankas Vin.

Ho mia Jesuo, Filo de la Patro,
Vi enkorpiĝis kaj mortis surkruce,
por min savi,
mi amas Vin,
mi gloras Vin,
mi dankas Vin.

Ho Sankta Spirito,
kiu loĝas en mia animo
kaj donas al mi Dian vivon,
mi amas Vin,
mi gloras Vin,
mi dankas Vin.

Ho Plejsankta Triunuo,
la Patro, la Filo kaj la Sankta Spirito,
Vi faras min via viva kaj
sankteca templo donante al mi esperon
pri la eterna kaj glora resurekto,
mi amas Vin,
mi gloras Vin,
mi dankas Vin.

Mi konsekras senkondiĉe al Vi
mian tutan estaĵon
kaj la tutan mian vivon.
Mi fordonas min al Vi plenkonfide.
Faru al mi, kio plaĉas al Vi.
Amen.

En nia naskiĝdomo oni pri Dio ne parolis kaj dimanĉe la Eŭkaristion ni ne ĉeestadis. Mia kontakto kun eklezio estis reduktita je bapto kaj la unua sankta komunio, post kiu mi dum 23 jaroj ne transpaŝis sojlon de la preĝejo. Mi memoras pri la kruco, kiu hejme surmure pendis, sed ĝi estis por mi nur peceto da ligno. Ekde infanaĝo mi aŭdis, ke la eklezio kaj la sacerdotoj estas nura malbono. Dum religia instruado en la baza lernejo mi nur disputis kun kateĥisto memorigante al li ekleziajn deliktojn, pri kiuj mi aŭdis hejme. Kiel ununura el la tuta lernejo mi rifuzis akcepti konfirmacion. Tiam mi tenis min tre fierece... Mi volis esti ribelantino, kiu malrespektas ĉiujn konvenciojn; mi estis solidara kun tiuj, kiuj havis similajn opiniojn kaj vidon: akrajn ŝminkojn, nigran veston, nigran hararon, nigran koron... Mi portadis okultismajn kaj satanismajn simbolojn. Imponis min, kiamaniere min rigardis homoj el nia urbeto. Ili ne kaŝis abomenon kaj skandalon, kvankam iuj min mokis. Mi aŭskultadis duran rokmuzikon kaj muzikon kun satanismaj tekstoj kaj ikonoklastaj videoklipoj. Ju pli laŭte, des pli bone; vulgaraĵoj anstataŭ kelkaj punktoj... En la manojn komencis venadi al mi pluaj libroj pri okultismo, spiritismo, vampirismo kaj satanismo. Trafita per fascinado mi komencis esplori okazon de la nigra meso kaj informojn pri demonoj. Ekaperis aŭgurado, tarotoj, ĥiromancio, vizitoj ĉe mediumoj. Mi estis ekzaltita, kiam mi dum unu tia sesio ekaŭdis, ke mi en antaŭa enkorpiĝo estis sorĉistino. Tre mi volis ekkoni estonton, regi misterajn sciadojn. Mi fosis en ezoteraj vendejoj. Filmo kaj literaturo – se ili ne enhavis sufiĉe multajn brutalajn scenaĵojn, murdojn kaj sangon – tiuj ne indis mian atenton. Mi mokis Dion kaj kredantajn homojn. Ili estis por mi stultuloj, kiuj dum la vivo ne kapablas batali pri siaj opinioj. Mi publikigadis sakrilegiajn kaj kontraŭekleziajn tekstojn. Preĝejo estis lasta loko, kien mi enirus. Fascinis min malbono kaj la tuta aŭro de mistereco. Humileco, bono kaj mildo estis por mi nocioj de malforteco kaj stulteco. Okulon por okulo... Mi estis venĝema; se iu iamaniere faris al mi ion malbonan, mi tion repagis eĉ kun interezoj. Mi konsentis kun eŭtanazio kaj ankaŭ kun abortigoj. Multfoje mi deklaris, ke se mi gravediĝus, mi ne hezitus tiun „problemon“ forigi...

Jaroj forpasadis... Agresoj kaj deprimoj, tiuj ĉi du estis miaj statoj. La senton de senespero kaj malpleneco mi kapablis per nenio plenigi. La unuaj ekpensoj pri memmortigo aperis ĉe mi, kiam mi ankoraŭ estis adoleska. Tiutempe mi sentis malamon por homoj kaj por mi mem. Min ekokupis opinio, ke mi bezonas viziti psikiatron. Unu kontraŭdeprima medikamento sekvis la duan, la trian. Senrezulte... Mi aŭdis de kuracisto opinion, ke tio ne estas ebla, ke mi ne sentas plibonigon. Ĉu vi ne trompas, kaj ĉu vi vere tiujn pilolojn prenas? Mi kapablis trakuŝi en la lito tutan tagon. Mi ne havis forton por ekstari. Mi senkaŭze ploris, kaj post momento mi kapablis ĵeti planken ĉion, kio estis proksime de mi. Inundis min ĉiam pli densa tenebro... Ekaperis alkoholo (sinsekve ĝis kelkfoje dumsemajne), sed ĝi ne helpis. Iutage mi ekaŭdis pri apostato. Jes, tion mi volis fari. Mi volis havi nenion komunan kun Dio, nenion komunan kun eklezio. Mi ripetadis, ke kiam mi mortos, mi volas havi profanan entombigon sen sacerdoto.

Kiam mi serĉis informojn pri tio, kiel sin elskribi el eklezio, mi ekaŭdis informojn pri la meso intence de resanigoj de la animo kaj la korpo. Mi ekreagis al tio per rido kaj surprizo, kiel eblas je io tia kredi. Fine mi decidis al tiuj naivaj homoj pruvi, ke tio estas nura ludo kun emocioj. Mi ekiris. Malgranda ligna preĝejo, la antikva preĝejo de la sankta ĉefanĝelo Mikaelo. En kia tempo ni vivas, ke iu ankoraŭ parolus pri Dio? Li ja ne estas... Ne ekzistas. Mi rigardas malŝate homojn ĉirkaŭ mi. La pastro brilas ĝis per suspekta ĝojo, kaj mi emas iun bati, ŝiri, kraĉi. Kion ajn, nur ke mi eligu el mi tiun ĉi furiozon, kiu grandiĝas. Kongesto. Mi volas foriri, mi sentas malforton kaj spirmankon... Komencas adorado. Kio ĝi do estas? Neniam antaŭe mi ion tian ĉeestis. Kuŝejo de mallumo denove ekgenuas. Mi sidas dum tuta tiu ĉi teatraĵo. Neniu min al io devigas. Mi rigardas blankan Hostion, mi – la batalanta ateistino, subite mi eksentas ardantan ondon trapenetranta mian tutan korpon. Tuta mi skuiĝas. En la koro mi sentas vivan fajron. Amo... Ĉu tio estas la amo...? Torento da larmoj fluas sur miaj vangoj. Laŭte mi ploras. Mi ne povas trankviligi min... Mi sentas rigardojn de tiuj, kiujn mi ankoraŭ antaŭ momento primokis. Mi aŭdas kanton de gloro, sed mi havas senton, kvazaŭ mi estus ekster ĉio tio. Mi estas en intima rilato kun Savinto, kvazaŭ en la sanktejo estus neniu alia. Nur Li kaj mi. Li enpremas sian ĉeeston en mian animon kiel oceanon da tenero en sekan, diskrevitan teron. Ankoraŭ... Ankoraŭ, mi petas... Mi sopiras, ke tiu ĉi travivaĵo daŭru senfine. Ĝi estas reala kaj pli ekzaltiga ol ĉio, kion mi ĝis tiu tempo travivis. Mi rigardas krucon ĉe la altaro. Ĝi ne plu estas peco da ligno. Dio tiel amis mondon, ke Li donis sian Filon, por ke per lia morto kaj resurekto estu savita mondo. Ankaŭ mi... Tio ĉio estas la vero aperinta en mia interno. Mi eliras el la preĝejo. Estas decembro, kelkaj tagoj antaŭ Kristnasko. Senĉese mi skuiĝas, Mi ne kapablas paroli. Mi scias, ke io ŝanĝiĝos. Ankoraŭ mi ne scias, ke ŝanĝiĝos ĉio... Graco – grandega, nemeritita, reviviganta...

Mi observas homojn en la preĝejo, kiam ili ekstaras kaj kiam genuiĝas. Mi scias nenion. Mi lernas preĝojn. Mi bezonas instrukcion, kiel uzadi rozarion. Mi ĉeestas pluajn Eŭkaristiojn kun preĝo por resaniĝo, dum kiuj fluetas purigantaj larmoj kaj mi travivas grandan amon, kiun oni ne kapablas pervorte eldiri. Mi sopiras pri Dio pli olpri kio ajn alia ĝis tiu ĉi tempo. La Sankta Spirito kun granda amemo tuŝas mian koron, ĝiajn vundojn kaj tenebrojn. Li sanigas min, liberigas kaj purigas. Mi sopiras pekkonfesi. Pli ol unu semajnon mi preparas min por ĝenerala pekkonfeso. Mi petas la Sanktan Spiriton pri lumo kaj kuraĝo. Mi plenigas kelkajn paperpaĝojn. Mi interkonsentas kun pastro la pekkonfesan sakramenton – interparolon. Mi parolas unuspire, du horojn sen preparitaj rimarkoj. Mi eliras malpezita je pekoj amasigitaj dum 23 jaroj. La kradeto de la konfesejo – estas ununura, tra kiu estas akirata libero. Mia dua la unua sankta komunio. Mia koro volas elsalti el brusto, mi sentas kvazaŭ ŝvebon kaj nekredeblan varmon kaj amon. Mi akceptas Korpon de Kristo, vivan kaj veran Dion. Mi klopodas esti milda kaj amema. Ni ne volas Lin vundi. Tio ja estas Jesuo mem. Konfronto de lia lumo kun mia mallumo.

Post kelkaj semajnoj komencas malfacilaĵoj kun akceptado de la Plejsankta Sakramento. Mi travivas realan batalon. Spiritan kaj fizikan. Kiam mi englutas Hostion, mi sentas, ke ĝi revenas en mian gorĝon. Ĝiaj randoj estas akraj kaj mi havas impreson, ke ili detruas mian laringon. Mi retenas vomemon. Tiu ĉi mia sento daŭras kelkajn horojn. Ĉiutage la sama... Mi proksimiĝas al la Plejsankta Sakramento kun timo, kio post momento okazos, kaj samtempe kun grandega sinfordonemo kaj sopiro. Kvazaŭ mi interne aŭdus: „Eltenu tion!“ Dumnokte mi vekiĝas paralizita. Mi ne povas ekmoviĝi. Mi sentas timon kaj egan ŝarĝon, kiu min premas. Mi estas timkonsternita. Tiu sufokado de tempo al tempo revenas. Mi dormas kun manplato ĉirkaŭita per rozario. Mi sentas ĉeeston de la malbona spirito iranta sur mia lito. Mi bruligas ekzorcigitajn kandelojn, mi preĝas. La flamo brulas kvazaŭ ĝin iu volus blovestingi. Vekigas min bruo. Mi aŭskultas. Mi timas ekmoviĝi. Fine mi ellitiĝas serĉante fonton de la bruo. Granda ligna plado kun pomoj, kiu havas sian konstantan lokon sur ŝranketo en kuirejo, nun kuŝas surplanke en koridoro, same kiel disŝutitaj fruktoj... Mi travivas diversajn turmentojn. En mia loĝejo mi aŭdas hundan graŭlon. Hundon mi ne havas... Dum kelkaj minutoj mi sentas fiodoron de la putrita viando, poste tio subite malaperas. Kiam mi eksidiĝas en aŭtomobilo, svarmas en ĝi verdaj muŝoj, malgraŭ tio, ke antaŭ kelkaj horoj tie estis eĉ ne unu muŝo... Ofte ekaperas en mi korelverŝoj de nekontrolebla furoro. Mi iras por renkonti ekzorciston. Mi ricevas karteton kun surskribitaj paŝoj por malbona spirito. Ili indikas, kun kio mi havis kontakton, verdire kun ĉio. Post la preĝo mi ekscias, ke tio estas turmentoj fare de la malbona spirito. La pastro ekkonas, ke iu intence de mi arde preĝis. Ja neniu intence de mi preĝis... Subite mi ekmemoras tempon, kiam mi estis kvarjaraĝa aŭ kvinjaraĝa. Mi vidas avinon Maria, kuŝantan enlite, jam ĉe fino de sia vivo. Ĉiam kun rozario. „Petu por ni pekuloj...“

Mia Jesuo... Vi donas al mi forton kaj decidemon sopiri pri Vi. Ja eĉ kiam mi travivas pezon. Dum tiom da jaroj mi estis pupo en la manoj de la malbona spirito. Nun li strebas min timigi, delogi, denove min akiri. Turmentoj fare de la demonoj estas por multaj homoj nuraj temoj de misprezentitaj hororoj. Laŭ ili ne estas necese kredi je ekzisto kaj agadoj de satano, por ke li havu realan influon je nia vivo. Sed li fakte batalas por akiri ĉiun animon... Mi povus demandi: Kial tion Dio allasis? Mi ja ĉiutage preĝis, ĉiutage mi akceptadis lian sanktan Korpon. Mi ŝanĝis mian vivon. Kie Li estis? Li estis ĉi tie apud mi. Kiel ĉiam. Per tiuj travivaĵoj Li fortigadis min kaj mian kredon. Li demandis, kiel multe mi pri Li sopiras. Li demandis, ĉu mi estos fidela kaj amanta nur tiam, kiam tio estas facila kaj agrabla, aŭ ĉu eĉ tiam, kiam mi devos suferi kaj batali por nia interrilato.

La atakoj de la malbona spirito malfortiĝas. Mi preparas min por konfirmacio. Marta Maria Faŭstina, la apostolino de la Dia mizerikordo, estas proksima al mi.

En la tagoj de la 7a ĝis la 14a de aŭgusto de la nuna jaro okazis en Pollando en la silezia urbo Legnica Kongreso de la Kristanaj Esperantistoj. Kadre de ĝi okazis la 70a Kongreso de Kristana Esperantista Ligo Internacia. La kongreson partoprenis kristanaj esperantistoj el Hungario, Svedio, Pollando, Francio, Ĉeĥio, Slovakio kaj Rumanio. Origine la kongreso devus okazi pasintjare, sed pro kovima pandemio ĝia okazigo estis unu jaron prokrastigita.