Paŝtista letero por La Festo de la AnoNco de la Sinjoro

Ŝajnas, ke jam eĉ la Eŭropa Unio rekonis, ke Eŭropo eniris demografie en seneliran straton. Sociala komisionano Špidla diris: „La populacio malkreskas. Nombro de pli ol 80-jaraĝaj eksplodos el 18 je 35 milionoj en la jaro 2050.

En la tuta Eŭropo dum lastaj 150 jaroj plilongiĝis la perspektivo de la ĝisvivo je duoblo. Dankon al Dio! Sed dum lastaj tridek jaroj havas ĉiuj nacioj en Eŭropo katastrofan naskokvanton. Konsekvenco: Eŭropo griziĝas. Dum 100 jaroj ekde la jaro 1950 ĝis la jaro 2050 kreskos kvoto de pli aĝaj ol sesdek jarojn nur en Aŭstrio el 15 % je 36 %, dum la indikilo de la naskokvanto malkreskis je 72 %. Tio signifas: pli da pensiuloj kaj malpli da laboraktivuloj, do kreskantaj pretendoj por la sanitara servo, pensioj, sed malkreskanta enspezo, malkresko de la ekonomia forto je duono. Kial havas Eŭropanoj dum lastaj jardekoj ĉiam malpli da infanoj?

Nia sociala sistemo premiigas egoisman pensmanieron kaj seninfanecon, sed punas kreskon de la familio kaj riĉecon de la infanoj. La maljuniĝanta Eŭropo bezonas nenion tiel urĝe kiel eksplodon de la nasko-kvanto, sed la infanoj estas por la junaj paroj la plej granda risko de la malriĉeco. Tio estas paradokso! Samtempe elmergiĝis pensmaniero de la seninfaneco eĉ al la infanoj malamikeca: naskiĝas malmulte da infanoj, ĉar la gepatroj sin kontraŭ la infanoj defendas. Naskiĝas malmulte da infanoj, ĉar multaj infanoj estas abortigitaj. Amasaj abortigoj gvidas Eŭropon al demografia katastrofo. Hodiaŭ mankas tiuj infanoj, kiuj estis antaŭ tridek jaroj abortigitaj.

Vi avertas antaŭ barbarismo de la socio

Milionoj da infanoj estis en Eŭropo abortigitaj, ĉar la familioj, ŝtatoj kaj socioj onidire ne povis al si la infanojn permesi, ĉar estis preferataj aliaj prioritatoj: kariero, sinrealigo. Kaj ĉu ni nun povas atendi, ke memvole deprimitaj generacioj rezignos pri sia egoismo kaj zorgos pri la kreskantaj vicoj da maljunaj homoj? Debato pri eŭtanazio estas pli malfrua konsekvenco de la ideologio de la sinrealigo kaj la pensmaniero de amuzado. Kiam tiuj el la lastaj jaroj, kiam ankoraŭ estis multaj infanoj, atingis la pensiulan aĝon kaj niaj socialaj sistemoj staras lime de la kolapso, eŭtanazio montriĝas al la hom-amasoj kiel lasta elirsolvo. Tiun debaton oni volvas en humanismajn argumentojn, simile kiel debaton pri la abortigoj, sed sekvaĵo de ambaŭ estas barbarismo.

Ĉu ekzistas ankoraŭ elirsolvoj el tiu ĉi krizo?

La seninfanecon oni heredas. La infanoj abortigitaj antaŭ tridek jaroj havos neniam infanojn nek nepojn. Ne plu estas post kvin minutoj la dekdua, sed tridek jaroj post la dekdua. Sed ni devas provi ŝanĝon de tiu ĉi evolua tendenco. Ni bezonas novajn sociajn, jurajn kaj financajn valorigojn de la infanoj kaj la familioj, pritakson de la patrineco kaj la vivo. Antaŭ ĉio ni devas denove eklerni transpreni la respondecon: por la propra vivo, por la infanoj, por la estonteco de la socio.

Kath-net

Jesuo Kristo naskiĝis en Betlehemo, por ke Li nin liberigu de terura sklavigo de satano, de la peko kaj la morto. Tial daŭran kaj plenan feliĉon povas homo trovi nur tiam, kiam li ekkredas je Jesuo Kristo kaj ekligas kun Li personan amrilaton.

Post sia resurekto estas Jesuo Kristo konstante ĉeestanta en komunumo de la katolika eklezio. En sakramentoj de pekkonfeso kaj Eŭkaristio Li forviŝas ĉiujn niajn pekojn kaj pridonacas nin per la senlima amo kaj per la eterna vivo. La vera ĉeestado de Jesuo en la sakramentoj, ataŭ ĉio en Eŭkaristio estas la plej granda trezoro por ĉiu homo kaj la tuta homaro.

Tiu, kiu rifuzas Eklezion, tiu rifuzas Kriston

La katolika eklezio, tio estas Jesuo Kristo kaj ni ĉiuj, pekuloj, kiuj bezonas lian mizerikordon. La Sinjoro Jesuo invitas nin al komuneco kun Li, ĉar Li sopiras liberigi nin el katenoj de satano, instrui nin ami puran amon kaj gvidi en la ĉielon. La katolika eklezio estas tiel por ĉiuj pekuloj, kiuj sopiras konfidi tutan sian vivon en Dian mizerikordon.

Jesuo komparas komunumon de la Eklezio al vinberujo: „Mi estas la vinberarbo; vi estas la branĉoj; kiu restadas en mi, kaj mi en li, tiu donas multe da frukto; ĉar sen mi vi nenion povas fari.“ (Joh 15,5) Aliloke estas la komunumo de la Eklezio nomata mistika korpo de Kristo (komp. Kol 1,18; 1 Kor 12,27): „Ĉu vi ne scias, ke viaj korpoj estas membroj de Kristo?“ (1 Kor 6,15) Se mi pere de kredo kaj bapto akceptas Kriston kiel mian ununuran Sinjoron kaj Savinton, mi aŭtomate iĝas parto de lia korpo – la komunumo de la Eklezio.

La aŭtenta kredo kaj amo al Kristo estas samtempe la amo al lia mistika korpo, do al la katolika eklezio. Ĉiu, kiu rifuzas la katolikan eklezion, rifuzas Kriston. La sankta Paŭlo klare montras absurdecon de decido rifuzi Eklezion: „Oni neniam malamas sian propran karnon, sed nutras kaj prizorgas ĝin, kiel ankaŭ la Sinjoro la Eklezion, ĉar ni estas membroj de lia korpo.“ (Efe 5,29-30)

Donaco de la sakramenta sacerdoteco

En komunumo de la katolika eklezio havas gravan rolon la sakramenta sacerdoteco, ĉar Jesuo Kristo mem pere de servitudo de la sacerdoteco pardonas pekojn kaj en Eŭkaristio Li al ni donas eternan vivon. La sanktan donacon de la sakramento de sacerdoteco enmetas la Sinjoro Jesuo en malfortan kaj pekeman homan koron, sed en la sakramenta servo de la sacerdotoj agas Li mem. Kristo mem pardonas niajn pekojn, kiam ni pekkonfesas. Tion mem Jesuo Kristo ĉeestadas siajn turmentojn, morton kaj resurekton, kiam la sacerdoto celebras la sanktan meson. Ni scias, ke la sankta donaco de la sacerdoteco de Kristo estas tenata „en argila vazo“ (komp. 2 Kor 4,7) kaj ĝia povo devenas de Kristo mem sendepende de la sankteco de homo.

La sacerdoteco estas unu el la plej gravaj donacoj, kiujn Jesuo oferis al homaro. Sankta paroĥestro de Ars, Johano Vianney, en unu el siaj predikoj tiel klarigis al la paroĥanoj grandecon de la sakramento de sacerdoteco: „Se ne ekzistus sakramento de sacerdoteco, ni ne havus inter ni Sinjoron. Kiu ja Lin metis en tabernaklon? La sacerdoto. Kiu akceptis viajn animojn en komunumon de la Eklezio, kiam vi naskiĝis? La sacerdoto. [...] Kaj kiam animo falis en la mortigan pekon, kiu ĝin revivigas por la vivo? Kiu redonos al ĝi pacon de la konscienco? Nur la sacerdoto. Vi trovos neniun bonon de Dio, se malantaŭ ĝi ne staras sacerdoto. Provu pekkonfesi antaŭ la Virgulino Maria aŭ antaŭ iu el anĝeloj. Ĉu ili donos al vi absolvon? Ne. Ĉu ili povas al vi doni Korpon kaj Sangon de la Sinjoro? Ne. La Plejsankta Virgulino Maria ne havas povon venigi sian Filon en hostion.

Eĉ se antaŭ vi starus du cent anĝeloj, ili ne havus povon pardoni al vi pekojn. Nur la sacerdoto havas povon diri al vi: »Foriru en la paco, viaj pekoj estas pardonitaj.« La sacerdoteco estas vere io granda. La sacerdoton ni klare ekkomprenos nur en la ĉielo. Se ni ekkomprenus surtere, kio estas la sacerdoteco, ni mortus ne pro emociiĝo, sed pro la amo. [...] Sed la sacerdoto ne estas sacerdoto nur por si mem. Li al si mem ne povas doni pekabsolvon. Li ne povas al si mem doni iun sakramenton. La sacerdoto ne vivas por si mem, li vivas por vi. Post Dio la sacerdoto estas la plej grava! Lasu la paroĥon dudek jarojn sen sacerdoto, kaj oni en ĝi komencos adori bovidon. [...] Se iu volas neniigi religion, unue li atakas sacerdoton, ĉar tie, kie ne estas sacerdoto, ne plu ekzistas la sankta mesofero, ne plu ekzistas Dia kulto.“

La Sinjoro tiel alparolis la sanktan Faustina: „Mi donas al vi por zorgi du perlojn valoregajn por mia Koro, ili estas animoj de sacerdotoj kaj animoj de ordenanoj, intence de kiuj vi prefere preĝos, ilia povo estos en via abnegacio. Preĝojn, fastojn, humiliĝon, laboron kaj ĉiujn suferojn vi kunigados kun mia preĝo, fasto, humiliĝo, laboro, sufero kaj poste ili havos antaŭ mia Patro povon.“ (Taglibreto, 531)

Estu por ni vortoj el la Taglibreto de Faustina instigo kaj alvoko al persista preĝo por sacerdotoj, ke ili estu fidelaj al sia misio, ke ili superadu ĉiujn tentojn kaj iĝadu sanktaj.

Sac. Mieczysław Piotrowski TChr, El Miłujcie się! 5/2018

al la indekso

Du anĝelaj pilrimantoj haltis por pasigi nokton en domo de riĉa familio. La familio estis negastema kaj rifuzis lasi la anĝelojn en la ĉambro por gastoj. Anstataŭ tio ili estis loĝigitaj en malvarma kelĉambro. Post kiam ili aranĝis kuŝlokon sur la malmola planko, la pli aĝa anĝelo ekvidis en la muro truon kaj ŝtopis ĝin. Kiam la pli juna anĝelo mirante demandis kial, la pli aĝa respondis:

„La aferoj ne estas tiaj, kiaj ili ŝajnas esti.“ Venontan nokton ili eniris por ripozi en tre malriĉan domon de tre gastema farmisto kaj lia edzino. Post tio, kiam la geedzoj kun ili dividis iom da manĝo, ili diris al la anĝeloj, ke ili tranoktu en iliaj litoj, kie ili bone ripozos.

Matene post tagiĝo trovis la anĝeloj farmiston kaj lian edzinon kun okuloj larmoplenaj. Ilia ununura bovino, kies lakto estis ununura enspezo de ilia familio, kuŝis morta en la brutstalo. La pli juna anĝelo demandis la pli aĝan, kiel povis tio okazi. La unua viro havis ĉion kaj vi helpis al li, li riproĉis. La dua familio havis malmulton, sed ĝi volonte dividis kun ni ĉion, kaj vi permesis, ke ilia bovino mortu. Kial?

„La aferoj ne estas tiaj, kiaj ili ŝajnas esti,“ respondis la pli aĝa anĝelo. „Kiam ni estis en kelĉambro mi rimarkis, ke en la murtruo estis provizo da oro. Ĉar la posedanto estis obsedita per monavido kaj per malkomplezo dividi feliĉon, mi ŝtopis la muron, por ke li ne trovu la trezoron. Kiam ni venontan nokton tranoktis en litoj de farmisto, alvenis la anĝelo de morto por lia edzino. Anstataŭ ŝi mi donis al li bovinon.“

La aferoj ne estas tiaj, kiaj ili ŝajnas esti. Plej ofte ni ne konas ĉiujn interligojn. Eĉ se vi havas kredon, vi ankaŭ bezonas fidon, ke ĉio, kio okazas, ĉiam celas vian utilon. Kaj tion oni ekkomprenas nur post tempopaso. Iuj homoj alvenas en nian vivon kaj rapide foriras, iuj iĝas niaj amikoj kaj dummomente restos. Tamen ili restigas en niaj koroj belegajn spurojn – kaj ni neniam restos tute egalaj, ĉar bonaj homoj nin aliformigas!

Hieraŭo estas historio. Morgaŭo sekreto. Hodiaŭo, la estanteco estas donaco. La vivo estas neordinara kaj gusto de ĉiu momento neripetebla!

Tiom da doloro kaj sufero estas en la mondo.“

(El interreto)

al la indekso

 OKULTISMO – LA MORTCIVILIZACIO

En la ĝardeno Edeno la civilizacio de la vivo – sub la influo de satano – kaŭze de malobeo de unuaj homoj estiĝis mortcivilizacio. La vero pri la ekzisto kaj agado de la satano estas hodiaŭ negata – multaj asertas, ke li ne ekzistas. La plej granda ruzaĵo de la diablo estas lia strebo konvinki nin, ke li ne ekzistas – skribis en la 20-a jarcento Charles Baudelaire. Se la homo ne agnoskas ekziston de la satano, li/ŝi ne estas preta por kontraŭstari dum la vivo liajn tentojn kaj sieĝantan malbonon.

Johano Paŭlo la Dua dum la renkonto kun fideluloj en la 1-a dimanĉo de Karesmo 2002 per tre emociigita voĉo diris, ke “Satano estas realeco, kiu senĉese tuŝadas vojojn de la Eklezio kaj la homo”. Ĉiu, kiu volas lin neglekti, riskas la grandan malsekurecon kaj maldolĉan disreviĝon – la eraron kun malĝojaj sekvoj.

Se la homo malrespektas la unuajn vortojn de Dekalogo “Ne ekzistu ĉe vi aliaj dioj antaŭ Mi“ (Eli 20,3), li eniras en idolkulton, en la malluman mondon de okultismo. Satano elĵetita el la kredo, revenas en superstiĉo – la moderna mondo sin malfermas al magio, spiritismo, aŭgurado, satanismo. Homo ekster Dio volas akiri povon, riĉecon kaj ĝojojn de ĉi tiu mondo.

Okultismo kaj praktikoj kun ĝi ligitaj estas komprenata kiel la okulta scienco. Ĝi kondukas homon en eksternaturan kontakton kun demonaj fortoj. Ĉiuj okultismaj praktikoj serĉadas eksterkutiman forton ekster Dio, kiel tion konfirmas la Sankta Skribo. Ĉi tiu povo, energio, devas manifestiĝadi en kosmo, en homo mem kaj en kontaktoj kun la mondo de spiritoj.

Kontaktiĝado kun la spiritisma mondo laŭ la diversaj teknikoj kaj ritoj estas verdire ebla, sed ĝi kondukas al falsaj konvinkoj kaj eĉ al dependeco je magiaj praktikoj, kaj finfine kaŭzas la spiritan morton. Dio, pri kio oni povas legi en la Sankta Skribo, malpermesas ĉiujn ajn okultismajn praktikojn – estas do malpermesitaj ĉi tiuj praktikadoj, kaj por la personoj, kiuj praktikas ilin, estas antaŭdirita akra puno.

Jen kanaloj, tra kiuj enfiltriĝadas mortiga tokso de malnovtempa serpento.

Satanismo – ribelo kontraŭ Dio, manifestado de gloro al satano, sin turnado al ĝi por helpo, interkonsento de pakto, partopreno en ritoj de sekto, aparteno al framasonaro; ankaŭ malbenoj ekz. iru al diablo, ludado je diablo, portado de satanaj simboloj.

Idolkulto – la homo adoras anstataŭ Dion aliajn diojn, povon, monon, uzaĵojn, rason, praulojn, ŝaton praktikadi kultojn de aliaj religioj ekz. eldiradi mantrojn.

Spiritismo - spiritistado kaj elvokado de mortintoj, serĉado de scio ĉe ili; turni sin al spiritoj por gvidado – la metodo de Silva, psikoterapiaj lokigadoj de Hellinger, festo de spiritoj Hallowen.

Aŭgurado – antaŭvideblaĵoj de estonteco pere de aŭguristino, astrologo, tarok-kartodivenado, numerologio, kiromancio, pendoleto, sonaŭgurado, vaksoverŝado.

Nigra magio – sorĉoj, magiaĵoj, sorĉaĵoj, voodoo (animisma kulto de okcident-hindaj nigruloj) – malbono plenumata fare de magiistoj, sorĉistinoj, helpe de malpuraj spiritoj tra diversaj ritoj; blanka magio estas ankaŭ vokado al fortoj de malhelo.

Malbenoj – malbenoj de infanoj, gepatroj, familianoj, najbaroj, kunlaborantoj, maljustaĵfarantoj.

Superstiĉoj – malraciismaj konvinkoj, ke io devas aŭ povas okazi; plenumado de superstiĉaj faroj; kredo je Zodiako-signoj (la 12 signoj de ŝajna vojo de Suno), horoskopoj.

Okultismo New Age – la kulto de energio, puriĝado kaj disvolvado de ĉakroj, kundalini (speco de jogo kaj tantro en budhismo), legado de aŭro, feng-shui (praktikado por certigo de protekto kontraŭ malbono), telepatio, aŭtomata skribado, psikokinezio (hipnota psika efikado je pozicio kaj movo de materiaj objektoj), klarvidado, hipnoto, astraj vojaĝoj, rekono de reinkarnacio.

Okultisma medicino – bioenergoterapio, metodo reiki (spirita energio), homeopatio, akupunkturo, energiiga masaĝado, popolaj praktikoj pri malfarado, serĉado de helpo ĉe ŝamanoj, laikaj ekzorcistoj aŭ klarvidantoj (viziuloj).

Esoterisma literaturo – “Harry Potter”, “Biblio de Satano”, libroj pri magio, sorĉado, ritoj, pri kultoj de aliaj religioj, revuoj pri aŭguristado.

Satanisma muziko – akra rokmuziko, heavy metal (la plej dura stilo de rok-muziko), teĥno-muzikstilo – partopreno en iliaj koncertoj, disko-dancado.

Komputilaj ludoj – malsekurecaj humuraĵrakontoj, fabeloj kaj filmoj – hororoj; aliro al ritoj kaj tekstoj satanaj helpe de interreto.

Lernaj praktikoj – ekzercado pri mallaŭtigado, spirado, pentrado de mandaloj (religiaj magiaj cirkloj, simboloj de budhismo), meditado, laŭvidigado – ĉi-teknikoj posedas ofte prisilentigadan spiritan-religian karakteron.

Orientaj metodoj de plibonigado de korpo kaj menso – ekz. karateo, jogo, transcendentala meditado, Tai-Chai (ekzerco de sinkoniĝado).

Tatuoj – drako, skorpio, inversita kruco; orelringoj en diversaj korpolokoj – ankaŭ tiuj en oreloj estas la pagana kutimo markanta sklavaron.

Talismanoj por feliĉo – la ringo de Atlantoj, hufofero, elefantetoj, skulptaĵetoj de dioj, maskoj, amuletoj, objektoj de kultoj de aliaj religioj, insencaĵetoj, bildetoj de Budho, Sai Baba (hinda sinkretista mistifikanto).

Generacia ŝarĝado – okultismaj praktikoj el antaŭaj generacioj, abortigo, prostituado, drinkado, malbenoj, malamikeco, sendieco, malkonkordo, farata maljustaĵo.

Sklavigoj – narkomanio, alkoholismo, nikotinismo, erotomanio, kuracilomanio, sklavigo per televido, komputilo, hazardaj ludoj, malamo, prempenso pri maldignaĵoj, pornografio.

Sakrilegio – tra falsa konfeso kaj Unua Sankta Komunio; malhonorigo de Eŭkaristio, sanktaj lokoj, kruco, sanktaj pentraĵoj.

Nuntempaj animzorgantoj konvinkiĝas, kiel multaj homoj forlasas kredon je viva Dio kaj senpripense disvastigas la agadspacon de satano.

Unu el la plej urĝaj aferoj hodiaŭ estas defendo kontraŭ malbono, kiu nomiĝas diablo. La batalo kontraŭ satano – kiel diris la 25-an de marto 1984 Johano Paŭlo la Dua – estas aktuala ankaŭ hodiaŭ, ĉar satano estas pli verve aktivanta en la mondo.

Surbaze de Sankta Bapto ni estas vokitaj por la batalo kontraŭ agadoj de la Malbonulo. Sankta Johano skribis, ke: “Por tio la Filo de Dio elmontriĝis, por ke li detruu la farojn de la diablo” (1 Joh 3, 8).

En ĉi tiu spirita batalo por la kristano la ŝirmilo estas la viva kredo; la glavo la Vorto; la forto – preĝado, Rozario, fasto kaj sanktaj sakramentoj. La kristano en la spirito de la kredo portas sanktigitan kolmedalioneton, skapularion aŭ kruceton. Konsekvence de la deturno de ĉiuj ligoj kun okultismaj rondoj aŭ asocioj estas la rezigno de kontaktoj kun la personoj, kiuj kunlaboras kun la fortoj de mallumo, forigi talismanojn, librojn, revuojn, muzikdiskojn kun satanisma muziko kaj objektojn malbeligitajn per magio. En specifaj okazoj de la diabla turmentado, la Eklezio venas kun la helpo de pastroj – ekzorcistoj.

Pastro Edmund Szaniawski MIC
El Żródło, n-ro 44/2010,esperantigis Stanisław Śmigielski

 al la indekso

 ANTAŬ 80 JAROJ MORTIS LA ĈEĤA KARDINALO KAREL BOROMEJSKÝ KAŠPAR

Li estis ĉefepiskopo de Prago kaj primaso bohemia dum la jaroj 1931-1941.

Li naskiĝis la 16-an de majo 1870 en Mirošov, en distrikto Jihlava, en nuntempa Ĉeĥa Respubliko.

Li studis unue en seminario en Plzeň kaj poste en Romo ĉe la Pontifika Roma Universitato de sankta Apolinaro.

Li pastriĝis la 25-an de februaro 1893. Post pluaj studoj, en la jaro 1899, li estis nomumita kanoniko de kapitulo de la katedralo en Prago.

La 11-an de aprilo 1920 la Papo Benedikto la XV-a nomumis lin episkopo – titulara de Betsaida kaj helpepiskopo de Hradec Králové.

La 13-an de junio 1921 li iĝis episkopo de Hradec Králové.

La papo Pio la XI-a nomumis lin la 22-an de oktobro 1931 ĉefepiskopo de Prago.

La sama papo nomumis lin kardinalo presbitero dum la en Romo okazinta konsistorio, la 16-an de decembro 1935. La 19-an de decembro 1935 la papo donis al li kiel atributan preĝejon de la sanktuloj Vitale, Valeria, Gervasio kaj Protosio.

En la jaro 1939 li partoprenis la konklavon, kiu elektis Papon Pio la 12-a.

Kardinalo Karel Boromejský Kašpar mortis en Prago la 21-an de aprilo 1941.

 VERKOJ:

• La vojo al la vivo: sep tempaj fastaj paroladoj, Praha, eldonejo Kotrba, 1900.
• Eklezia leĝaro pri religiaj kongregacioj I.
• Eklezia leĝaro ekstera, Praha, Kotrba, 1903.
• Eklezia leĝaro pri religiaj kongregacioj II.
• Eklezia leĝaro interna, Praha, Kotrba, 1904.
• La papo Leono la 13-a kaj la Pontifika kolegio en Romo memore al la 25-a papa jubileo de Lia Sankteco, Praha, Kotrba, 1905, la 2-a eldono.
• Vojaĝo de la unua ĉeĥa episkopo al Ameriko okaze de la 28-a Eŭkaristia Kongreso en Ĉikago, Hradec Králové, Tiskové družstvo (Gazetara kooperativo), 1927.

Por DB preparis Jitka Skalická, Romo

Virino eliris el domo kaj ekvidis tri blankharajn maljunulojn sidantajn en la antaŭo de la korto. Ŝi ne ekkonis ilin. Ŝi al ili diris: „Mi vin ne konas, sed certe vi malsatas. Bonvolu eniri por ion manĝi.“

„Ĉu la dommastro estas hejme?“, ili demandis. „Ne“, ŝi respondis. „Tial do ni ne povas eniri“, ili respondis.

Vespere, kiam la edzo revenis, la edzino diris al li, kio okazis. „Iru kaj diru al ili, ke mi estas hejme kaj invitu ilin.“

La virino eliris eksteren invitinte virojn eniri. „Ni ne povas kune eniri la domon“, ili respondis. „Kial ne?“, ŝi demandis. Unu el la maljunuloj komencis tion klarigi. Li montrante al unu el ili diris: „Lia nomo estas Sano“. Li montris al la dua: „Tiu ĉi nomiĝas Sukceso kaj mia nomo estas Amo.“ Poste li aldonis: „Nun iru kaj pridiskutu kun via edzo, kiun el ni vi volas en via domo havi.“

La virino revenis kaj diris, kion ŝi aŭdis. Ŝia edzo tre ekĝojis. „Kiel agrable!“ li diris. „Konsidere al tiu ĉi situacio ni invitu Sanon. Li venu kaj plenigu nian domon per sano.“

Lia edzino ne konsentis. „Karulo, kial ne inviti Sukceson?“

La bopatrino, kiu aŭdis ilian interparolon, eniris la ĉambron kun sia propono: „Ĉu ne estus pli bone inviti Amon? Nia domo estus plenigita de amo!“

„Ni akceptu proponon de la bopatrino,“ diris la edzo al sia edzino. Iru eksteren kaj invitu Amon, tio estos nia plej bona gasto.“

La virino eliris eksteren demandinte la tri virojn: „Kiu el vi estas Amo? Eniru, mi petas kaj estu nia gasto.“ La viro nomiĝanta Amo ekstaris kaj iris al la domo. La du ceteraj ankaŭ ekstaris kaj lin sekvis. La surprizita virino demandis Sanon kaj Sukceson: „Mi invitis nur Amon, kial ankaŭ vi iras?“

La maljunuloj kune respondis: „Se vi invitus Sanon aŭ Sukceson, la ceteraj du restus ekstere, sed vi invitis Amon kaj kien ajn li iras, ni iras kun li. Ĉie ajn, kie estas Amo, tie estas ankaŭ Sano kaj Sukceso!“

Mia deziro por vi: Tie, kie estas doloro, mi deziras al vi kvieton kaj pacon. Tie, kie estas duboj, mi deziras renovigon de la konfido pri via kapablo labori por ilin akiri. Tie, kie estas laciĝo kaj senfortiĝo, mi deziras al vi komprenon, paciencon kaj novajn fortojn. Tie, kie estas timo, mi deziras al vi amon kaj kuraĝon.

El interreto - aŭtoro nekonata

Pro manko de monrimedoj la lasta paperforma n-ro de la revuo Espero Katolika aperis en la unua kvaronjaro de la jaro 2018. Ekde tiam ĝi zorge de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio plu regule aperadas en elekronika versio PDF. Libere ĝi estas elŝutebla el: www.ikue.org/cz

Milí bratři a sestry a ostatní milí čtenáři Dio Benu, všechny Vás srdečně zdravím v naději, že prožíváte tento čas bez vážných problémů, které ještě sužují lidstvo po celém světě. Díky Bohu, zdá se, že pomalu, ale jistě tato pandemická vlna slábne, že brzy dojde k normalizaci života nejen u nás, ale po celém světě.

Současně, jak čas běží, tak přibývají roky každému z nás, a u nás dříve narozených přibývají také zvláště zdravotní problémy, které s sebou přinášejí i starosti, jak to vše půjde dál, zda se najde někdo, kdo také převezme štafetu naší sekce. Když v roce 1991 začal vycházet tento náš časopis Dio Benu, tak jsem si dal předsevzetí, že s pomocí Boží by mohl vycházet alespoň třicet roků. A letos už tento počet překračujeme o jeden rok. Je to dobře, i když pomalu, ale jistě, z počátečních více než 200 členů naší sekce každoročně několik ubylo následkem úmrtí nebo závažných zdravotních problémů až k nynějšímu počtu 48. Jelikož náš časopis dostávají také jeho zahraniční čtenáři a někteří nečleni naší sekce, tak můžeme ho ještě tisknout v počtu 125 kusů. Rád bych do jeho vydávání zasvětil někoho mladšího znalého esperanta, kdo by měl o tuto bezplatnou činnost zájem. K této úvaze mě pobízí dostavivší se nečekané zdravotní problémy, které jsou obvyklé s přibývajícícím věkem. Tak zůstávám v naději a těším se, že se někdo na tuto moji výzvu ozve.

Doporučuji všem, kteří mají možnost stáhnout si časopis IKUE Espero Katolika, který také dočasně rediguji.

Všechny Vás zdraví Váš bratr Miloš.

Monkontribuaĵoj ricevitaj por IKUE kaj la Ĉeĥa IKUE-Sekcio de la 1.4.2021 ĝis la 30.6.2021: Blahuš Marek, Grenda Štefan, Havlík František, Kepencay Tibor, Kepeňová Marta, Kovář Jan, Matoušek Jan, Mrázková Růžena, Nosek Václav, Stoklas Vladimír. Tre koran dankon!