Al iu kamparano forkuris ĉevalino en arbaron. „Kia malfeliĉo,“ diris najbaroj. Sed la kamparano diris: „Ĉu malfeliĉo aŭ feliĉo, kiu scias?“ La ĉevalino revenis kaj alkondukis kun si sovaĝajn ĉevalojn. La najbaroj ekkriadis: „Kia feliĉo!“ Sed la kamparano nur diris: „Ĉu feliĉo? Ĉu malfeliĉo? Kiu scias?“ Lia filo dresis sovaĝan virĉevalon, li falis rompinte sian kruron. Kia malfeliĉo! Nur la kamparano denove ripetis sian: „Ĉu feliĉo, malfeliĉo? Kiu scias?“ Venis rekrutistoj kaj rekrutigis ĉiujn junajn virojn por multaj jaroj al militservo, nur la kamparanan filon kun rompita kruro ili lasis hejme. „Kian feliĉon vi havas!“ diradis najbaroj! Ĉu feliĉo, mal feliĉo, kiu scias? Ĉu ni ĉiam scias, kio por ni estas feliĉo? Ĉu mi spertis, ke la feliĉo transformiĝis je malfeliĉo kaj male? Ke Dio ĝin transformigis?

 LA BIOGRAFIO DE PASTRO JOSEF XAVER KOBZA

La sacerdoto Jozefo Ksavero Kobza naskiĝis en la vilaĝo Herbortice (Ĉeĥio) la 27-an de februaro 1921 kiel sepa infano en familio de la malriĉa kampara laboristo. Post trapaso de la bazlernejo en la jaro 1935 li komencis lerni profesion de razisto kaj frizisto. Kiel frizisto li laboris ĉe sia frato en Černošice precipe dumsomere, dumvintre li laboris diversloke en respubliko (Louny, Vyšehrad, Plzeň). Ankaŭ li iĝis membro de la skolta grupo en Černošice, kiun gvidis Zdeněk Lžičař. Li skoltumis ĝis deklaro de Protektorato Bohemio kaj Moravio. En la jaro 1939 li sukcese finis metilernantan ekzamenon.

En sia dudekjariĝo li decidis sacerdo tiĝi. En la jaro 1941 li eniris Instituton por malfrua sacerdota vokiĝo en la urbo Písek, alinomata Petrinum. Bedaŭrinde tuj post unujara studo li devis foriri Germanion por deviga laboro kune kun aliaj sep seminarianoj. Unue li laboris en grejsa ŝtonejo en Braunau am Inn. En julio 1943 li estis loĝigita en barakaro en Neudorf. Ĉi tie li laboris kiel helplaboristo ĉe konstruado. Post transiro al barakaro en Boden See, li laboris kiel frizisto, pli poste kiel sanitara laboristo. En decembro de la jaro 1943 li malsaniĝis je difterio kaj tial li povis viziti familion en Bohemio. Sekve li laboris kiel frizisto en Braunau am Inn, kie li travivis finon de la milito.

Post la milito li revenis hejmen kaj fine li povis post tri jaroj daŭrigi la studadon. Ekde septembro li komencis studi sekston de gimnazio en České Budějovice. En la 25-a de aŭgusto 1946 li komencis novicadon en Kongregacio de Fratoj de la Plej Sankta Sakramento, alivorte Petrinoj. Post unu jaro de novicado li komencis plenumi servon de la asistanto de la privata gimnazio por kredantaj knaboj Petrinum en la urbo Bruntál. En la jaro 1948 komunistoj gimnazion ĉesigis. Frato Jozefo komencis studi teologion en Dioceza Seminario en České Budějovice. Tiam validis, ke la ordenanoj povis havi nur ses klasojn de gimnazio kaj post tio ili povis ekstudi teologion.

En la jaro 1950 li estis kune kun ceteraj kunfratuloj forveturigita al Hejnice, kie estis koncentritaj ordenanoj sub gardo de polico. Ĉi tie ili strebis ilin reeduki. Unue ili strebis ilin konvinki, ke ili rezignu pri la monaĥa vivo, pli poste al ili estis proponita studado en nove estigita teologia fakultato en Prago, kiu estis establita fare de komunistoj. Ĉar Jozefo rifuzis, li estis sendita al PTP – Helpa Teknika Bataliono (armea tendaro de devigaj laboroj). La elementan rekrutan ekzercadon li travivis en armea regiono Libavá. Sekve li laboris ĉe konstruado en Plzeň kaj en Henčlov ĉe Přerov. Pro sanproblemoj li denove komencis labori kiel frizisto. Tiutempe li komencis sekrete renkontiĝadi kun ceteraj kristanoj, precipe kun ordenanoj. Ilia grupo estis malkaŝita kaj Jozefo estis kun aliaj kristanoj decembre 1953 arestita kaj enmetita en esploran areston en Prago – Ruzyň. Li estis transportita al Plialta Armea Tribunalo en Kapucena strato proksime de Loreto en Prago, kie li estis kulpigita pro ŝtatperfido, spionado, sekreta kolektado, renverso de respubliko ktp. Antaŭ la juĝa tribunalo ilin bonŝance defendis unu pli aĝa defendisto, kaj tial ili estis kulpigitaj nur pro malpermesita kolektado. Jozefo estis kondamnita je dujara puno de malliberigo, sed danke al amnestio de ŝtatprezidento Zápotocký lia puno estis mallongigita je unu jaro. En malliberejo li do pasigis nur du monatojn, ĉar la restantajn monatojn li pasigis dum aresto.

Post reveno hejmen li trovis patrinon malsanan kaj la patron post grava operacio. Li decidis resti kun ili laborante kiel frizisto. Li finis studadon de la vespera gimnazio. Post morto de la patrino li kelkfoje sin aliĝis al la teologia fakultato en Litoměřice, sed ĉiam li estis rifuzita pro nejuna aĝo. Sekrete li studis teologion kaj en la jaro 1967 li estis private ordinita sacerdoto fare de sekreta episkopo de Brno Felix Maria Davídek.

Li vizitadis kursojn de Esperanto. En la jaro 1969 li komencis organizi Esperantajn tendarojn. Li ankaŭ partoprenis Internaciajn E-kongresojn. Ekde la jaro 1969 li laboris kiel sakristiano en la preĝejo de la Virgulino Maria Rozaria en České Budějovice.

Post interkonsento kun regiona (kontraŭ)-eklezia sekretario li estis dekretita administranto de la paroĥo en Bošilec. Ekde la jaro 1972 li praktikis sian animzorgan servon en Lažiště kiel administranto. En la jaro 1990 li estis sendita en la urbon Písek, kie li estis rektoro de la preĝejo de Altigo de la Sankta Kruco kaj ankaŭ kiel administranto de Putim kaj Kestřany. Li helpis ripari ordenajn konstruaĵojn kaj ankaŭ helpis ĉe la fondo de la studenta hejmo Petrinum. Ekde la jaro 2008 li vivis dek jarojn en porpastra hejmo en České Budějovice. Li mortis la 7-an de novembro 2020 en la Karitata Domo de la sankta Francisko en Veselí nad Lužnicí.

al la indekso

(Carlo Caretto el libro „Pensoj por ĉiu tago“)

 RIĈA RIĈIĜAS, MALRIĈA MALRIĈIĜAS...

Eble ni ĉiuj tion konas. Riĉulo, kiu havas abundon de ĉio, ĉiam plu pli riĉiĝas, la malriĉulo, kiu havas preskaŭ nenion, povas ankoraŭ pli malriĉiĝi kaj almozuliĝi. La riĉulon ne surprizos eventuala ekzekucio, dum la malriĉulon ĝi povas alkonduki en la straton kiel senhejmulon. Ofte tio ŝajnas al ni kiel maljustaĵo kaj malfacile ni povas konsenti kun tio, ke tion povus Jesuo propagandi.

La frazo de Jesuo pri abundo kaj malabundo rilatas ion alian ol la materian riĉaĵon. Eble ĝi povas validi pri ekkono kaj sciado, sed precipe ĝi povas validi pri travivado de tio, kiel Jesuo pri ni zorgas, kiajn miraklojn Li faras en niaj vivoj, pri lia intereso pri ni. La travivado de ĉio en nia vivo kun Li nin povas puŝi iom pli entaŭen kaj tiel plifortigi nian kredon. Temas pri „la interna riĉigado“, danke al kiu povas esti feliĉaj ne nur ni, sed ankaŭ tiuj, kiuj estas ĉirkaŭ ni.

„La pilgrimado de homo al Dio similas al la vojo de homo al montaro“, skribas en sia libro „La Tero sen horizonto“ ĝia aŭtoro L. Heryán. „Surgrimpu la monton, kiu ŝajnas esti la plej alta. Jam vi ne povas, sed ankoraŭ vi superos elĉerpiĝon kaj surgrimpos vi supron. Tie vi ekscios, ke antaŭ vi estas plua monto, kiu estas ankoraŭ pli alta. Sed eĉ ne tiu estas la plej alta supro. Simila tio estas kun kredo: Estas tio io belega, sed samtempe peniga. Sed fine homo troviĝas en la plej alta supraĵo kaj estas feliĉa.“

www.vira.cz

La Senmakula, la Reĝino de la ĉielo kaj la tero, Rifuĝejo de pekuloj kaj nia plej afabla Patrino. Al Vi konfidis Dio la tutan ordon de mizerikordo. Mi ... neinda pekulo, falas al Viaj piedoj kaj humile mi petas, ke Vi min tutan kaj plene akceptu kiel Vian objekton kaj propraĵon, kaj faru kun mi, kun ĉiuj kapabloj de mia animo kaj mia korpo, eĉ kun la tuta mia vivo, morto kaj eterneco, kion ajn laŭ Via plaĉo.

Se Vi volas, uzu min tutan sen iu ajn kondiĉo por realigo de tio, kio pri Vi estis dirita: „Ŝi frakasos vian kapon” kaj ankaŭ: „Vi mem sur la tuta mondo ekstermis ĉiujn herezojn“, ke mi iĝu en Viaj senmakulaj kaj plej afablaj manoj utila ilo por veko kaj plej granda kresko de Via gloro en tiomaj erarvagantaj kaj indiferentaj animoj, kaj tiamaniere ke mi kontribuu al la plej granda disvastigo de la feliĉega regado de la Plej Sankta Koro de Jesuo. Ĉar kien ajn Vi envenos, tie Vi elpetos gracon de konverto kaj sanktigo. Ja per Viaj manoj elfluas sur nin ĉiuj gracoj el la plej dolĉa Koro de Jesuo. Permesu al mi, ke mi laŭdu Vin, la sanktega Virgulino.
Donu al mi la povon venki kontraŭ viaj malamikoj.

al la indekso

Pri nenio tro zorgu, sed pri ĉio, per preĝo kaj peto kun dankesprimo, viajn dezirojn sciigu al Dio. Kaj la paco de Dio, kiu superas ĉian intelekton, gardos viajn korojn kaj pensojn en Kristo Jesuo. (Flp 4,5-7)

„Pri nenio tro zorgu!“ Ĉu ne estas tio iama provoko, precipe en tiu ĉi kronvirusa tempo, kiu al niaj kutimaj zorgoj aldonas multajn pliajn, kiujn ni neniam antaŭe devis solvi? Certe ni estus kontentaj, se ni zorgojn ne devus fari, sed ĉu eblas ilin ĵeti laŭkomande malantaŭ kapon? Kaj ĉu tio vere estus sinteno kristana, kaj ne senrespondeco? La alvoko de la apostolo Paŭlo elvokas multajn demandojn.

Eble la ĝustan finon kaptis tiuj, kiuj al si per kovimo simple la vivon ne komplikigas. Iuj dubas pri ĝia ekzisto, aliaj pri ĝia graveco, iu atentigas pri kaosaj decidoj, per kiuj ni ja ne lasos nin limigadi. Iuj kristanoj la alvokon de Paŭlo aktualigis per „pri kronviruso ne zorgu“ kaj kiel malfortajn en la kredo ili opinias tiujn, kiuj al si faras zorgojn. Ĉu tio estas aŭtentika interpretado de la biblio, aŭ erariga kaj ne tro kristana mallongaĵo? Ni restu ĉe tio, ke tio ja ne tro multe funkcias. Ignorado aŭ bagateligado de la pandemio ne senigas nin de zorgoj, nur ĝi alportas aliajn. Kaj tutcerte ĝi ne alportas Dian pacon superantan ĉian ekpenson, pri kiuj parolas la epistolo al la Filipianoj. Pli ofte mi renkontis multajn incitecojn ĝis agreso rilate al ĉio, kio tiun ĉi elektitan sintenon alsukcesigas. Tio kiel fruktoj de la Dia Spirito ne aspektas (vidu Gal 5,22).

Kiel do la vortojn de Paŭlo kompreni? La apostolo en siaj epistoloj heroldas evangelion, do „la bonan mesaĝon“ aŭ „ĝojan mesaĝon“ (tio estas senco de la greka vorto euangelion), kaj poste li instigas al tio, ke ni opiniu evangelion serioze, ni apogu nin je ĝi kaj laŭ tio ni agu. Ĉi tie estas la bona sciigo, je kiu ni apogu nin, certigo, ke la Sinjoro estas proksime. La Sinjoro Jesuo, por kiu mi estas grava, kiu scias, kion mi bezonas, kiu pri mi zorgas. Poste la sencon donas instigo, ke mi dankeme kaj konfide prezentu ĉiujn zorgojn kaj bezonojn. Tio estas la vojo al tio, ke la zorgoj ne premadu min, ĉar mi ekkomprenos, ke por ilia solvo mi ne estas sola. Simile nin kuraĝigas ankaŭ la apostolo Petro en sia letero: „Surĵetu sur Lin ĉian vian zorgon, ĉar Li zorgas pri vi!“ (1 Pet 5,7)

Kaj la sperto kun la amplena zorgo min plenigos per paco, kiu estas io pli profunda ol neĉeesto de zorgoj.

Do dum la kronvirusa tempo eĉ dum kiu ajn alia: Ni turnadu nian menson eĉ koron al Jesuo, ni danku Lin, ke Li estas proksima al ni, kaj dankeme ni al Li konfidu niajn be zonojn.

www.vira.cz

Inter komunismo kaj naziismo ne ekzistas diferenco Ekde la dudekaj jaroj de la 20-a jarcento la Eklezio solenas feston de Kristo la Reĝo. Starigis ĝin papo Pio la XI-a kiel tagon, kiu devas memorigadi suverenecon de la regado de Kristo super ĉiuj politikaj reĝimoj. Tiutempe tre rapide diskreskegis komunismo kaj naziismo, kiujn la papo opiniis kiel novtempaj formoj de paganismo kaj li ne vidis inter ili diferencon.

Elkrio antaŭ morto: „Viva Cristo Rey!“

La Eklezio dum dudekaj jaroj trapasis la gravan persekutadon. Unuavice en Meksikio. Tiama diktatoro decidis ekstermi religion. Estis ruinigataj preĝejoj, en kelkaj regionoj la kristanismo estis opiniata kiel kontraŭŝtata ago. Trafe la tiaman situacion en Meksikio priskribas Graham Greene en sia konata romano Potenco kaj gloro. Tiun ĉi genocidon de la katolikoj iuj loĝantoj ne toleris kaj tial ili insurekciis kontraŭ registaro – ilia insurekcio eniris historion kiel leviĝo de „cristeros“. Sed iliaj taĉmentoj estis malbone armitaj nepovante konkurenci kontraŭ meksikia armeo. Fine ĉiuj ĝis la lasta viro estis mortpafitaj.

Sed la sango de la miloj da martiroj, kiu superverŝis landon, klopodigis tiujn, kiuj transvivis. Centoj da martiroj mortadis kun la kuraĝoplena krio, kiu samtempe estis ilia kredkonfeso: „Viva Cristo Rey!“ – Vivu Kristo la Reĝo!

Ne nur la ekstera endanĝerigo de la Eklezio

La persekutado de la kristanoj ne okazadis nur en Meksikio, sed ankaŭ en Hispanio, Sovetunio kaj Germanio. La ideo de la festo de Kristo la Reĝo do ekestis en situacio de la granda endanĝerigo de la kristanoj – tute komparebla kun la persekutadoj dum la unuaj jarcentoj.

Sed la festo de Kristo la Reĝo ne koncernas nur la eksteran endanĝerigon de la Eklezio. Ni nuntempe frontas pli malbonan danĝeron: la sekularigon de la Eklezio dein terne. La Eklezio povas hejmeciĝi en neniu epoko, precipe ne en tiu, kiu al ĝi permesas certajn privilegiojn kaj eblon komfortiĝi. „En la mondo vi havos suferadon, sed kuraĝu, mi venkis la mondon,“ diris Jesuo (Joh 16,33). Tio estas ununura, je kio sin povas la Eklezio apogi.

Jesuo Kristo estas celo de la historio

La regado de Kristo ne estas el ĉi tiu mondo, ĝi ne penetrigas sin perforte, ruzece eĉ ne per kiu ajn homa faro. Ĝi kreskas malrapide kiel la sinapa semo. La regado de Jesuo en tiu ĉi mondo sin esprimas per neostentativa servo al tiuj, al kiuj ni nome de Kristo alvenas, kaj ne lastvice – per sekvado. Ĝi ĉiam estas aktivado de malsupre. Kaj samtempe per encelado: Jesuo Kristo – nia Sinjoro kaj Reĝo – estas celo de homhistorio, punkto, en kiu kolektiĝas deziroj de la historio kaj civilizacio. Kaj tial estas skribite de la evangeliisto Marko: „Pentu, kaj kredu al la evangelio!“

www.vira.cz

Diablo ne alportas Prada-varojn, sed Halloween, kaj li ne kontentiĝas per tio, ke „li ion malbonan al ni kaŭzos, se ni ne donos al li donacon aŭ regalaĵon“. Malantaŭ image senkulpa karnavalo kaŝiĝas tre ama ra realeco, diris Sac. Francesco Bamonte, I.C.M.S., por itala gazeto Avvenire (31.10. 2017). La prezidanto de la Internacia Asocio de Ekzorcistoj avertas antaŭ vespero de Halloween precipe gepatrojn kaj edukistojn kaj li ilin alvokas: Ni ne subtaksu ĝian influon.

„Mi ne opinias Halloween kiel pure infa nan amuzon, ĉar ĝi kiel komerca produktaĵo sin turnas al adoleskuloj kaj junaj homoj. Ĉu temas pri nedamaĝa distriĝo, aŭ pri io vere danĝera, oni povas – pli prefere ol el principoj kaj antaŭjuĝoj – tion rezultigi surbaze de ĝiaj efikoj. Persone mi opinias, ke Halloween disponigas nenion veran, ĝi supozas nenion bonan kaj montras nenion belan. Konsekvence de tio ĝi ne helpas al tio, ke mi estu pli vereca kaj pli bona kaj ke mi sekvu vojon de beleco, kio min maltrankviligas. Estis al mi enkapigite, ke Beleco savos mondon,“ opinias la itala ordenano.

El propra sperto de ekzorcisto eĉ el scioj de siaj kolegoj li poste konkludas, ke Halloween eĉ ĝia preparo estas privilegiita periodo, kiam junaj homoj kontaktiĝas kun sektoj kaj okultismo. Tiu ĉi fakto serioze influas ne nur spiritan nivelon, sed ĝi endanĝerigas psikofizikan integrecon de juna homo, klarigas la aŭtoro. Estas konate, ke en kalendaro de magoj, okultistoj kaj satanistoj estas la vespero de Halloween unu el la plej gravaj „solenoj“. Kompreneble tio ne signifas, ke ĉiuj, kiuj tielnomate solenas Halloween, devas nepre sperti ion negativan, sed la enhavo de tiu ĉi renversita festo kaj la maniero de ĝia travivado tre malfortigas, se ne rekte eligas nian defendokapablon, eksplikas sac. Bamonte.

Kiel do „forbeni“ la danĝeron? Pri tio la itala ekzorcisto donas daŭre validan respondon: „Ekkonadi kaj vere ekami Jesuon kaj lian neatingeblan, tre favorkoran Patrinon. Jesuo, kiu estas Dio, estas Vero, Bono kaj Belo, kaj lia Patrino tute en Li speguliĝas. Kiam ni rigardas ilian belecon kaj ni ekamas ĝin, ni povas Halloween-on, eĉ se nur por momento rigardi nur kun granda penado.“ Neanstataŭeblan respondecon ĉi tie havas gepatroj kaj edukistoj, al kiuj devus esti klare, ke ĉi tie temas pri provo, kiel enpeli infanojn kaj junajn homojn en brakumon de malamiko de Kristo, emfazas plu la prezidanto de la Internacia Asocio de Ekzorcistoj kaj li aldiras: „Sufiĉas konsciiĝi, ke en Usono estis antaŭ kelkaj jaroj starigita statuo de diablo Baphomet – la simbolo, kiun de la komenco adoradis okultistoj kiel dion. Tiu estaĵo duone homo kaj duone virkapro – reprezentas potencon de malheleco; sed sub ĝi staras du infanoj, kiuj ĝin kompleze rigardas. Ĝia celo do estas alkutimigi novan gene racion al tio, ke ili ne timu antaŭ proponoj de diablo, sed sekvu lin kaj akceptu lin kiel gvidiston. Poste iuj ludilproduktaj firmaoj donis al merkato novajn pluŝulojn – kaj tute hazarde estas tio ĝuste bafometoj. Same kiel Halloween ili devas celi tion, ke la nova direktigo – la nova kultura tendenco – estu por infanoj akceptebla.“

La paganaj praktikadoj tiel alproprigas al si estimon pli antaŭe apartenantan al sanktuloj. La kulton de la sanktuloj devus denove praktikadi kiel la kristanaj familioj, tiel la sacerdotoj, insistas la patro Bamonte: „Estas necese la sanktulojn ekkonadi kaj ekligi amikecon kun almenaŭ unu el ili. En pasinteco tiu ĉi ekkonado saturiĝadis per patronaj festoj akompanantaj per predikoj, kiuj prezentis vivon de la sanktuloj, iliajn verkojn, manieron, per kiu ili konkrete rilatis Dion eĉ homojn. Por multaj kristanaj familioj konsistis granda helpo en legado de hagiografioj aŭ en rakonto pri la vivoj de la sanktuloj, pri kiu zorgis precipe ĉefo de la familio aŭ iu alia estimata persono – ni ekpensu, kion signifis onklo Ksavero por la papo Johano la Dudektria. Ankaŭ la sacerdotoj devus reveni al alparoloj pri la sanktuloj kaj pilgrimadi kun la kredantoj – precipe kun infanoj kaj junularo – al lokoj, kie la sanktuloj vivis kaj kie ripozas iliaj relikvoj. Ekzistas multaj sanktuloj de infanoj kaj junularo, kiuj atendas tion, ke ilin iuj ekkonu, kaj kiuj povus iĝi fidelaj amikoj de siaj samaĝuloj. Se ni kun tia baza preparo aliros al la liturgia soleno de Ĉiuj Sanktuloj, pli bone ni ekkomprenos ĝian signifon kaj ni povos ĝin pli bone travivadi,“ konkludas la prezidanto de la Internacia Asocio de Ekzorcistoj en la taggazeto Avvenire.

Fonto: www. radiovaticana.cz, 31.10.2017