Se ni metas antaŭ malgrandan infanon skatolon kun diversaj sukeraĵoj dirante, ke ĝi elektu, ofte ni estas atestantoj, ke ĝi prenas unu pecon el ĉiu speco. Ankaŭ ni, la plenkreskuloj, tiel farus, sed ni konsciiĝas pri la societa konvencio, kiu diras, ke el la proponataj pecetoj oni prenas nur unu. Momenton ni hezitas, kaj poste elprenas.

La elekto super skatolo da bombonoj ne estas tiel komplika kiel super skatolo de gravaj vivdecidoj. Ili, kvankam povas esti enpakitaj per brilantaj pakmaterialoj kiel sukeraĵoj, ili ne devas havi simile dolĉan enhavon. Krom tio estas elekto de kelkaj decidoj tiel devoliga, ke eĉ se ili post la tempo ne plu bongustas al ni, ne estas eblo forĵeti ilin kiel dolĉaĵon kaj alpaŝi al la nova elekto. Kaj tiaj decidoj estas en la vivo de la homo multaj...

Hezitemuloj tial havas la tendecon heziti, atendi ĝis senfino, ĝis tio “mem” decidos, aŭ ili venas por konsilo al konataj personoj kaj poste agas laŭ iliaj rekomendoj. Longa decidado povas subteni ekeston de neŭrozo, sed ofte povas komplikadi la tutan vivon. Mi konas loĝanton en hejmo de pensiuloj, kiu konstante decidas, ĉu edziĝi aŭ resti libera fraŭlo. Li sekvas la devizon: “Tiel gravan decidon oni ne povas trorapidigi.”

Kiel pli facilan tion havas kompare kun la homoj la marionetoj. La marionetistoj destinas al ili ludrolon, tiras la ŝnuretojn kaj la marionetoj saltetas. Ili estas sen zorgoj. Iuj homoj sopiras pri tiuj “ŝnuretoj”. Precipe tiuj, kiuj ne povas decidi - ĉu pro la timo de la respondeco aŭ pro maldiligenteco serĉi la elirpunkton.

Se ni serĉas kaj ekkonadas, esploras kaj prijuĝas, la bonon ni lernas kaj malbonon rifuzas, estas niaj decidoj ne nur oftaj, sed ofte eĉ pli facilaj.

Al la ĝojo de la homa animo apartenas serĉado, ekkonado kaj distingado. Ankaŭ sankta Paŭlo rekomendas en la letero al tesalonikanoj, ke ili ĉion esploru, la bonon firme tenu kaj detenu sin de ĉia formo de malbono.

Malgrandaj infanoj en certa aĝo havas oftajn demandojn, kiuj komencas per la vorto kial. La devo de la gepatroj estas doni al la infanoj kompreneblajn eksplikojn. La infanoj demandas, por kontentigi sian scivolemon, kiu estas patrino de la ekkonado. Post certa tempo ili ne plu demandas, sed male komencas saĝigi siajn gepatrojn.

Sed al iuj homoj restadas superflue ofta kial kiel dumviva eco. Poste ni povas distingadi du fontojn, el kiuj iliaj demandoj eliras. La unua estas deziro ekscii, la dua estas scivolemo. La unua sin montras ĉe sciencistoj kaj inventistoj, la dua ĉe scivolemuloj kaj - dece dirite - ĉe la ĥronikaj disportantoj de la strataj informoj.

Ni distingas ne nur tiujn, kiuj la demandojn metas, sed dividi ni povas ankaŭ mem la specojn de la demandoj. La demandoj stultaj kaj inteligentaj, senbezonaj kaj principaj, sencohavaj kaj sensencaj, konkretaj kaj abstraktaj, malfermitaj kaj fermitaj, intimaj kaj publikaj, konvenaj kaj malkonvenaj. Specifa kategorio estas la demandoj, kiujn oni ofte nomas bazaj aŭ filozofiaj, kio estas la demandoj pri pli alta senco de la estado. Ĉiujn demandojn oni povus ankaŭ partigi je du kategorioj: la veraj, kiuj klopodas pri ekkono de la vero, kaj vantaj, kiuj kontentigas la homan scivolemon, mokemon aŭ avidemon pri la sensacioj.

La pluan specifan kategorion mi nomus kiel “la demandoj mirinde nemetataj”. Al ili apartenas ekzemple la demando: Kial ni skribas ĝuste tiun ĉi jarnumeron, kiun ni skribas? Ie mi legis, kaj poste mi tion ankaŭ praktike verigis, ke la devenon de la jarkalkulo ne konas kvarono de la juna populacio. Ĉiutage ili ie plenigas demandilojn, raportojn aŭ dokumentojn, en kiuj oni enskribas kiel jaron de la naskiĝo, tiel ankaŭ la aktualan jarnumeron, sed precize ĉe tiu kvarono ankoraŭ neniam ekaperis la bezono meti al si la demandon, kial ili estas ĝuste tiuj numeroj.

La metado de la demandoj apartenas al normaleco kaj vivriĉeco. Meti al si la verajn demandojn estas la signo de la sana racio. Sed tio estas nur la triona vojo al la vero. La dua triono estas ĝusta, la vera respondo kaj la tria triono estas la akcepto de la ekkonita vero. El tiuj ĉi tri partoj la unua estas la plej facila. La lasta estas la plej malfacila. Malfacile oni ĝin akceptas.

Al la ĝojo de la homa animo apartenas serĉado de la vero. Jesuo ĝian ekkonadon pravigas per tio, kiel skribas la evangeliisto Johano, ke la ekkonita vero nin liberigos.

Max Kašparů

Ĉu en la buŝon aŭ sur la manon?

Tio estas la temo, kiu estas konstante ardanta kaj kapablanta varmegigi la kapojn. Mi tre precize rememoras pri tio, kiel mi en tiama mia hejma paroĥo (ĝi estis ankoraŭ Lejpcigo) iris al la altaro, por kiel kutime akcepti la sanktan komunion, tiel kiel mi tion praktikadis ekde mia unua sankta komunio. Kaj subite mi spertis, ke la Hostio estis al mi rifuzita. Tio okazis fine de la sesdekaj jaroj, dume finiĝis la Dua Vatikana Koncilio, kiun ni kun granda intereso pro Stasi (sekreta ŝtata polico) sekvis nur sekrete.

Okazis tio tute neatendite dum unu sankta meso – tiam ankoraŭ en universitata pre ĝejo en Lejpcigo. Antaŭ la sankta komunio ni estis alvokitaj, por fari vicon, aliri al la altaro kaj resti starantaj. Antaŭe ni genuiĝadis antaŭ la barilo, la sacerdoto iris de unu al la alia kaj al ni genuintaj donis la sanktan Hostion en la buŝon. Nune mi aperis antaŭ la pastro, li estis nia juna kapelano, kiu „helpis al mi ekstari“: Mi devus etendi la brakojn kaj poste li estus devinta doni al mi la Hostion sur la manon. Mi restis embarasite staranta kaj lasanta la manojn kunmetitajn, kiel laŭkutime, sed tuj li ordonis al mi foriri kaj ne malakceli la ceterajn en la vico. Liaordone mi paŝis flanken, ekgenuis antaŭ la Sankta Sakramento kaj foriris.

Tio estis mia tute unua renkonto kun akceptado de la sankta komunio sur la manon... Mi kredas firme kaj neeraripove, ke en la sankta komunio temas pri la Korpo de nia Sinjoro, en kiu per sensanga maniero ĉeestantas mistere historia ofero en la sankta meso; Mysterium fidei – Mistero de la kredo – estas la vortoj senpere post transsubstanciĝo, kiuj atentigas pri la Dia ĉeestado sub formoj de la pano kaj la vino. Dum la ecoj de la pano kaj la vino daŭras kaj restadas, transsubstanciĝis substanco de la eŭkaristiaj donacoj je Korpo kaj Sango de nia Sinjoro Jesuo Kristo.

La sacerdoto, kies manplatoj estis en sacerdota sakramento sanktoleitaj, kaj li per tiu sakramento iĝis kapabla por diservaj agoj, estas ĉe la altaro kiel mem Kristo (alter Christus) kaj li per tio tute diferenciĝas frapmaniere de ni la kredantoj. Ĉu ni ĉiam tion memoras, kiam ni ĉeestas la sanktan meson kaj akceptas la sanktan komunion?

Por mi persone el tio klare rezultas, ke mi la Korpon de la Sinjoro povas akcepti nur en la buŝon. La akceptado sur la manon estas por mi tute neakceptebla. Ne estus juste, se mi nun al tiuj, kiuj decidas akceptadi la komunion sur la manon, atribuus pli malmulte da honoro, respekto al la Plejsankta Sakramento, kiam ili iras al la tablo de la Sinjoro. Sed tamen estas necese tute klare nomi la du aferojn, kiuj estas ligitaj kun tiuj du praktikadoj.

Antaŭ ĉio estas necese eliri el tio, ke eĉ sur la manplato kaj sur la fingroj algluiĝas tute malgrandaj eretoj, jes, mikroskopaj eretoj, kiuj ĉe la juĝa traktado ne estus pruva atesto, sed ni kredas, ke eĉ en la plej malgranda ereto de la konsekrita Hostio estas ĉeestanta la tuta korpo de Kristo.

Duaflanke estas necese konsideri, ĉu la estimo al la vera, reala ĉeesto de Kristo povas esti per tuŝado de niaj manoj esprimita per maksimuma maniero, ĉu tio estas vere esprimo de la pieco, kiun ni povas kaj devas ĉiutage esprimadi al vera ĉeesto de Dio. Se ni ion prenas permane, altenigas tion per fingroj kaj mem ni metas tion en la buŝon, tio estas pli ĝuste kutima, ĉiutaga profana praktikanta maniero, kiu havas neniun religian esprimon aŭ sencon. Mi estas konvinkita, ke ekzistas en tio grava diferenco, se la sacerdoto al ni metas la Plejsanktan Sakramenton rekte sur la langon, aŭ metas ĝin al ni sur la manon. Ekde la Kristkorpa Festo 2008 la Papo Benedikto la 16-a senescepte disdonas la sanktan Komunion rekte sur la langon al la komuniiĝantoj, kiuj genuas sur la preparita genubenko. Je tio estas necese pensi.

Foje mi spertis, kiel iu sinjorino forportis la sanktan Hostion en la benkon, derompis peceton kaj metis ĝin en la puran naztukon. Konstante mi observis ĉi tiun virinon kaj post fina pastra beno mi ŝin demandis pri tio. Ŝi eksplikis al mi, ke ŝi derompis peceton, por ĝin alporti al sia hundo, kiu kuŝas hejme kaj estas „maljuna, malforta kaj malsana“ kaj „bezonas fortigilon“. Ŝi ne estis iu primitiva virino kaj tute klare ŝi sciis, ke ŝi „aliris al la tablo de la Sinjoro“, kiel ŝi mem diris. Mi ne volas tion plu priparoli, sed tio tamen montras, kiel facile povas fariĝi la sanktigita Hostio nura simbolo, anstataŭ ke en ĝi estu komprenata reala ĉeesto de la Sinjoro.

Estas bedaŭrinde konataj kazoj, kiam la konsekrita Hostio ne direktas en la buŝon, sed alidirekten, plej ofte en la poŝon de la pantalono, por ke ĝi estu grave malhonorigita en satanista ritaro. Lastfoje ĉi-aprile raportis kath.net pri la okazo de ŝteloj de Hostioj ĝuste pere de ilia disdonado sur la manon. La disdonado sur la manon pligrandigas riskon de malhonorigo de la Plejsankta Sakramento per diversmanieraj formoj de sakrilegio. Povas tio okazi ankaŭ ĉe akceptado de la sankta komunio en la buŝon, sed tie ĉi ne estas tio afero tiel facila kaj probabla.

Post kiam dum la jaroj en mia patrujo enhejmiĝis preskaŭ nure la akceptado de la sankta komunio sur la manon, la eklezio al ni diras, ke ekzistas eblo tion praktikadi ambaŭmaniere.

En la paroĥo, kie mi vivis ĝis mia foriro al misia agado, tio estis neniam „problemo“. Tie ĉi jam dum multaj jaroj okazadis konstanta adorado kaj la kredantoj havis inter si dividitajn horojn, kiam ili genuadis antaŭ la eksponita monstrancio kaj adoris nian Sinjoron. La pastro neniam sin lasis voĉdone superi per la paroĥa konsilio, kaj tiel li tenis la situacion en siaj manoj. Ĉiu povis komunii laŭ sia decido, kiel li diris, sed superis la praktikado komunii en la buŝon. Sed kiam mi post kelkaj jaroj revenis, tute mi ne ekkonis mian iaman paroĥon. La kredantoj mem alvenadis al la altaro, ili mem priservis sin, trempis la Hostion en la Sangon de Kristo, poste iom reverencis aŭ krucosignis sin kaj foriris al sia loko. La celebranto sidis sur la seĝo ĉirkaŭita de mesoservantinoj. Malgraŭ tio, ke mi partoprenis tiun ĉi sanktan meson ekde la komenco, mi rezignis partopreni tiun ĉi manieron de la sankta komunio kaj la duan fojon mi foriris „kun malpleno“, kio min tre tuŝis. Post la sankta meso mi eniris sakristion, kie mi estis tre kore akceptita, sed kiam mi intencis ekparoli pri la sankta komunio, mi estis rezolute rifuzita kaj malafable elpelita.

Eĉ ĉe mia kuracista servo mi ĉiutage ĉeestadis la sanktan meson, kiel nur tion permesadis al mi la okupo, kaj ankaŭ dum ĉeesto en kongresoj kaj vojaĝoj mi ĉiam esploris, kie estas la katolika preĝejo kaj kiam tie vespere okazas la sankta meso. Ne estis problemo tien peraŭtomobile veturi kaj reveni inter miajn gekolegojn. Sed mi observis sur mi, ke ĉiam post la enmesa oferado ekbategis mia koro kaj mi timzorge demandis: „Ĉu mi povos komunii surgenue?“ Por ke mi neniun obstaklu aŭ provoku, sed kontentigu mian estimon al la Eŭkaristio, mi alvenis por komunii ĉiam kiel lasta, sed mi ekkomprenis, ke tiu ĉi maniero de akcepto de la sankta komunio facile puŝiĝas kontraŭ opono. Foje mi kiel lasta ekgenuis antaŭ la sacerdoto, sed li min alvokis, ke mi ekstaru kaj etendu la brakojn. Mi kapneis kaj lasis miajn manojn kunmetitajn. „Ĉe ni ne estas tia kutimo,“ diris la pastro, sin turnis al la altaro kaj la sanktan komunion ne donis al mi. Mi sentis, kiel al mi direktis okuloj de ĉiuj ĉeestantoj. Mi ne kapablas eldiri, kiel mi min sentis: parte kiel mizerulo, sed samtempe ankaŭ kiel „brava“ en sia decidema sekvado de nia Sinjoro Jesuo Kristo. Mi ricevis kuraĝon almontri je nia Sankta Patro Benedikto la 16-a, kies profundan amon al Eŭkaristio mi povis persone sperti.

Eĉ hodiaŭ mi tion konstante travivas, kiam mi ĉeestas la sanktan meson en alia urbo, kiel kreskas mia nebona sento, ju pli proksimiĝas momento de la sankta komunio, ĉar mi scias, ke mia persona elekto komunii en la buŝon kaj mia persona estimo al la Dia Savinto puŝiĝas kontraŭ malemo. Dume mi parolis pri la kazoj en Germanio. Sed ne restis nur ĉe tiu lando. Ankaŭ en Italio dum pilgrimo al sankta Patro Pio el Pietrelcina estis al mi la sankta komunio en la buŝon rifuzita, sed poste la kapuceno konsciiĝis kaj donis al mi la Hostion sur la langon.

Demando de higieno

Unue koncize kelkajn rimarkojn: Kaŭzantoj de la malsanoj, kiel bakterioj, sponguloj aŭ parazitoj povas esti transportataj per tiel nomata „guteta infekto“ aŭ „kontakta infekto“ el persono al persono. Ĉe guteta infekto eliĝas mikroskope malgrandaj gutetoj el la homa spiro kaj muko, ili ŝvebas en la aero kaj aliaj homoj ilin enspiras. Infektitoj disvastigas siajn portantojn per tuso, mungo aŭ terno en sia ĉirkaŭaĵo kaj povas per tio esti infektitaj eĉ personoj en distanco de tri metroj. Okazas tiel plej ofte en la tempo de malvarmumo de la supraj spirvojoj.

La kontakta infekto povas okazi ĉe kontakto kun sango, ekstrementoj, urino, muko, eventuale salivoj. Unuavice staras transporto per rektumo kaj buŝo tra malpurigita nutraĵo kaj akvo, tra kontaminitaj manĝovaroj kaj ĉe nesufiĉa higieno, pere de insektoj, kies piko enportas en la sangocirkuladon infektajn materiojn.

Dependas dume ĉe grado de koncentreco de la infektaj portantoj. Ĝi estas la plej granda en la sango kaj fekaĵoj.

En la homaj salivoj male troviĝas vico da materioj, kiuj tie ludas gravan rolon (lisozimoj, histatinoj, peroksidoj kaj pluaj substancoj). Ĉiuj ni havas sperton, kiel rapide kaj bone saniĝas la vundoj en la buŝo ĝuste danke al la materioj en la salivoj.

Ĉe enmeto de la Hostio en la buŝon povas okazi kiel „flanka efekto“, ke la pastro tuŝas perfingre ankaŭ la langon. Iuj pastroj kunportas ankaŭ purigan tuketon (purifikatorium) kaj la fingron en tiu kazo viŝas.

Timo pro infekto tiuvoje estas simile troigita kiel zorgo, por ke la infano sin pro higienaj kaŭzoj „neniam malpurigu“. Dum 1100 jaroj, kiam oni praktikadas donon de la sankta komunio en la buŝon, ne ekestis infektoj pro la komunioj problemo, kvankam antibiotikoj estas konataj eĉ ne 100 jarojn kaj la aliaj metodoj estas ankoraŭ pli novaj. La Sankta Spirito certe atentemas pri la afero kaj dependas de ni, por ke ni havu ankaŭ bezonatan konfidon.

Mensogplena mitologio de la moderna „humanismo“ asertas, ke blankaj kristanoj ekigis sklavecon de indianoj kaj nigruloj sur afrika kaj precipe amerika kontinentoj. Ĝiaj viktimoj onidire estis nekristanaj (animismaj aŭ paganaj) indianoj kaj nigruloj. Fi, vi blankaj kristanoj, hontu! Tio estas mesaĝo, kiun adresas movado Black Lives Matter (BLM) al nuntempa blankula, respektive al la tuta kristana civilizacio. La mesaĝo, kies konsistaĵo estas forŝiritaj aŭ detruitaj preĝejoj, krucoj kaj statuoj de la sanktuloj en Usono eĉ en Eŭropo.

Sed kia estas la historia vero? Tute alia. Tute diferenca ne nur de tiu, kiun proklamas krimaj demagogoj de BLM, sed eĉ de tiu, kiun ni ĉerpis en lernejo el lernolibroj de historio.

1) La novtempa sklaveco de indiĝenoj sur amerika kaj afrika kontinentoj ne estis invento de blankuloj, sed ĝi ekzistis profunde enkodigita en triba civilizacio mem de la paganaj indianoj kaj nigruloj. Estis tute evidente, ke la apartaj triboj inter si militis. La venkintoj ĉe venkitoj elmurdis tiujn, kiuj ne povis „esti utilaj“, kaj la restantojn ili igis esti siaj sklavoj.

2) Kiam hispanoj inspiritaj per tiu ĉi ekzemplo (kaj naŭzigitaj pro homoferaĵoj de majaoj kaj aztekoj) prenis sur amerika kontinento indianojn en sklavecojn, la reĝo kaj imperiestro Karolo la Kvina tion malpermesis pro premo de la katolikaj misiistoj kaj de la papo Paŭlo la Tria, kiu kontraŭ tio eldonis en la jaro 1537 specifan buleon. Tion ripetas denove ĉirkaŭ tridek jarojn pli poste lia anstataŭanto papo s-ta Pio la Kvina kaj poste pluaj papoj en la 17-a jarcento.

3) Sklavojn el nigra Afriko komencis transporti al amerika kontinento koloniismaj ŝtatoj: en la 17-a jc. la protestanta Anglio, pli poste en la 18-a jc. Francio kaj Portugalio frunte kun iluminataj regantoj, kies kortojn mastris framasonoj. La papo Benedikto la Dekkvara (1740-59) publikigis kontraŭ sklavigo de la nigruloj kaj ilia negocado akran buleon, dum korifeo de la kontraŭkristana iluminismo kaj „patro de la novtempa toleremeco kaj libereco de la konscienco“ Francois Arouet Voltaire precize tiutempe investas ne malgrandan parton de sia havaĵo ĝuste en negocadon kun nigraj sklavoj, transportataj el Afriko al amerika kontinento. En siaj „Eseoj pri moroj“ Voltaire skribas, ke onidire la nigruloj ne estas homoj, nur iuj fuŝajoj ekestintaj el seksaj kuniĝoj de homoj kun simioj. Ankaŭ la papoj de la 19-a jc. senkompromise stariĝis kontraŭ sklavigo de nigruloj kaj la negocado kun homoj, plej radikale papo Gregoro la Deksesa en buleo „In Supremo Apostolatus“ en la jaro 1839. Brazilo kiel lasta ŝtato de Sudameriko nuligis sklavecon de la nigruloj en la jaro 1888 surbaze de premo de la papo Leono la Dektria kaj de la brazilaj episkopoj.

D-ro Radomír Malý: Historio, refuto de mitoj, 18.8.2020, www.duseahvezdy.cz

Ĉu ekzistas io post la morto? Neniu ankoraŭ revenis. Kiel vi tion povas scii? Por niaj demandoj ekzistas la respondo en la sekva rakonto:

En ventro de graveda virino troviĝas tri embrioj... Unu el ili estas malgranda kredanto, la dua malgranda dubemulo kaj la tria malgranda skeptikulo.

La malgranda dubemulo demandas: „Ĉu vi kredas pri la vivo post la akuŝo?“

Malgranda kredanto: „Jes, kompreneble, estas ja evidente, ke la vivo post la akuŝo ekzistas. Nia vivo ĉi tie estas nur pro tio, por ke ni kresku kaj prepariĝu por la vivo post la akuŝo, por ke ni estu sufiĉe fortaj por tio, kio nin atendas.“

Malgranda skeptikulo: „Tio estas sensencaĵo, neniu vivo post la akuŝo ekzistas. Kiel do povus tia vivo aspekti?“

Malgranda kredanto: „Eĉ ne mi tion precize scias. Sed certe tie estos pli da lumo ol ĉi tie. Kaj eble, ke ni eĉ tie kurados kaj manĝos per la buŝo.”

Malgranda skeptikulo: “Tio estas tuta sensencaĵo. Kuradi, tio ja ne eblas. Kaj manĝi per la buŝo, tio estas tute ridinda imago. Ni ja havas umbilikan funiklon, kiu vivtenigas nin. Kaj krom tio estas neebla, ke ekzistas vivo post la akuŝo, ĉar la umbilika funiklo jam nun estas mallonga.”

Malgranda kredanto: „Certe tio estas ebla. Nur ĉio ĉirkaŭ ni estos iom alia, ol ni estas al tio ĉi tie alkutimiĝintaj.“

Malgranda skeptikulo: „Sed ankoraŭ neniu neniam el la postakuŝo revenis. Per la akuŝo simple la vivo ĉesas. Kaj krome, la vivo estas unu granda suferado en malhelo.“

Malgranda kredanto: „Mi allasas, ke mi precize ne scias, kiel la vivo post la akuŝo ekzistos... Sed ĉiukaze poste ni ekvidos panjon, kiu zorgos pri ni.“

Malgranda skeptikulo: „La patrino?!? Ĉu vi kredas je la patrino? Kaj kie ŝi do estas?“ Malgranda kredanto: „Ja ŝi estas ĉi tie ĉie ĉirkaŭ ni. Ni estas kaj vivas en ŝi, pere de ŝi. Sen ŝi ni tute ne povas ekzisti.“

Malgranda skeptikulo: „Tio estas bela sensencaĵo! De iu patrino mi ankoraŭ vidis eĉ ne peceton, do estas klare, ke ŝi ne povas ekzisti.“

Malgranda kredanto: „Iam, kiam ni estas tute kvietaj, vi povas ekaŭdi, kiel ŝi kantas. Aŭ senti, kiel ŝi glatumas nian mondon. Mi firme kredas tion, ke nia vera vivo komencos ĝis poste!“

(El la libro de M. Svatošová: Pri la espero)

Staĉjo revenis hejmen el la lernejo. Lia lasta leciono estis kateĥizado.

- Kion hodiaŭ vi lernis en la lernejo? - demandis lin lia onklino.

- Hodiaŭ – komencis raporti Staĉjo – nia pastro rakontis al ni pri Moseo, kiu savis la elektitan popolon de la faraona armeo. Kiam la Ruĝa Maro haltigis Izraelon kaj ili jam kapablas vidi la egiptan militistaron, antaŭ ĉio Moseo ordonis flamigi milojn da fumiĝantaj kandeloj kaj la izraelaj sapeistoj konstruis la pontonan ponton. Moseo reviziis, ĉu pontonistoj konstruis la fortan ponton, poste li donis signon per sia bastono kaj Izraelo sur ĉi tiu ponto transiris la Ruĝan Maron al la alia marbordo. Pasigis la longa tempo, kiam finfine la egipta armeo trovis vojon trans la grandegaj fumaj nuboj kaj eniris en la izraelan kampon, sed neniun jam ekvidinte, ili rapidege marŝis sur la spuroj de la forfuĝanta Izraelo. Kiam Moseo ekvidis la egiptan militistaron sur la pontona ponto, per sia bastono li donis signon al la pontonistoj, kiuj eksplodigis la antaŭe kaŝitan dinamiton. Tiam la ponto dispeciĝis kaj ĉiuj egiptaj militistoj dronis en la akvo de la Ruĝa Maro.

- Ĉu vere la pastro rakontis tiamaniere ĉi tiun historion al vi?

- Ne, mia onklino, iom alie. Sed neniu kredus al mi, se mi rakontus tiel, kiel nia pastro rakontis al ni.

La onklino de nia Staĉjo bonege konis la Biblion kaj ŝi sciis, kiel Moseo transkondukis la Elektitan Nacion el Egiptujo trans Ruĝa Maro ĝis elektita Tero. Pripensu kaj respondu al vi mem: Kial la onklino de Staĉjo ne volis kredi al li? Kiamaniere oni devas paroli, ke niaj aŭskultantoj kredu al ni?

Ĉu vi kapablas ekkredi al mi, kara leganto, ke verdire okazis kolizio de aŭtomobilo kun submarŝipo? Feliĉe, neniu perdis vivon, neniu estis vundita. Ĉi tiu stranga kolizio okazis en stokholma haveno antaŭ kvindeko da jaroj, kiam ekmalsupreniĝis kaŭze de malfortaj bremsiloj la aŭtomobilo haltigata sur la strato, kiu haltiĝis sur la marborda kajo ĝuste en loko, kien albordiĝis la submarŝipo.

Sac. Jan Sadowski, OMI

Katolikaj esperantistoj, do ne nur IKUE-anoj, de la tuta mondo estas invitataj partopreni virtualajn renkontiĝojn de IKUE, kiuj okazas pere de la virtuala ilo ZOOM kaj kies gvidantino estas prezidantino de IKUE fratino Marija Belošević. La virtualaj renkontiĝoj komencis per oktaga programo de Virtualaj Tagoj okazintaj de la 14-a ĝis la 21-a de aŭgusto 2020, kiun partoprenis katolikaj esperantistoj el diversaj lokoj de la mondo. Gravas aldoni, ke la tagoj okazis inter la festotagoj de du ĉielaj patronoj de IKUE: s-ta Maksimiliano Kolbe kaj s-ta papo Pio la Deka.

La programo de la Virtualaj Tagoj estis diversvaria. Ĉiu tago de la aranĝo komenciĝis per medito koncernanta la Evangelion de la tago gvidita de kelkaj sacerdotoj – esperantistoj: sac. Albert Reiner, fra Patryk M. Rygiel, OFMConv kaj precipe sac. Serhij Prudko. Poste preskaŭ ĉiutage sekvis muzika ekzercado gvidata de sac. Albrecht Kronenberger. Sekvis dum kelkaj tagoj programo de fotoekspozicio prezentanta kroatajn sakralajn konstruaĵojn pere de Željko Grganić el Kroatio kaj fotoekspozicio pri la s-ta papo Johano Paŭlo la Dua (aŭtoroj: Marija Belošević kaj Marko Puškarić el Kroatio). Kompreneble ne mankis ankaŭ programo koncerne la pandemion de KOVIM-19 prezentita de D-ro Gabor Markus kaj sufiĉe longa diskuto pri la aktuala situacio en diversaj lokoj de la mondo. Al la temo valoran kontribuon donis Alberto Garcia Fumero el Kubo, prezentante la agadon de la Eklezio dum ĉi tiu malfacila tempo.

Ĉefa programo de la dimanĉa posttagmezo estis dediĉita al rememoro pri la sankta papo Johano Paŭlo la Dua sub titolo: La papo kaj esperantistoj. Dum ĝi povis la virtuale ĉeestantaj personoj esprimi siajn impresojn el renkontiĝo kun la papo.

Pri la agoj kaj defioj de la katolika eklezio en brazila Amazonio raportis Vitor Luiz Rigoti Dos Anjos el Brazilo kaj pri la okjara petveturinta mondvojaĝo Bruno Robineau el Francio. Robineau same prezentis pilgrimon kun la familio al Santiago de Compostelo. Pripensi pri la valoroj de la nuna tempo per prelego „Pasio por la vivo, el valoroj al la Valoro, la demando pri la valoroj“ la partoprenantojn instigis Milton Paulo de Lacerda el Brazilo.

Ankaŭ estis krom la papo Johano Paŭlo la Dua memorigitaj ceteraj ĉielaj patronoj de IKUE: s-ta Maksimiliano Maria Kolbe, beata Tito Brandsma kaj sankta papo Pio la Deka. Nu kaj tio instigis enprogramigi ankaŭ pritrakton de la nuntempa grava kaj aktuala temo: IKUE hieraŭ, hodiaŭ kaj morgaŭ kaj la ceterajn informojn koncerne de IKUE. La unuan fojon oni provis analizi la situacion de IKUE per FLAM-analizo.

Indas mencii ankaŭ prelegon de Pavol Petrík pri P. Mikuláš Lexman, OP, pastro kaj esperantisto de Slovakio. Same oni menciis aliajn esperantistojn martirojn de la totalitaraj reĝimoj de la dudeka jarcento.

Ĉiutaga antaŭlasta programero estis komuna rozaria preĝo. Estis tio kortuŝa travivaĵo, kiam esperantistoj el diversaj lokoj de la mondo samtempe sin turnas per la rozaria preĝo al la ĉefa patronino de IKUE – Nia Sinjorino de la Espero. Ni do esperu, ke la ĉielaj patronoj de IKUE efike helpos revivigi kaj revigligi ĝin, se ni fide nin turnos al ilia tiucela propeto.

Kaj rememore pri la IKUE-kongresoj estis projekciitaj prezentaĵoj faritaj de Miloslav Šváček pri la kongresoj okazintaj en Parizo, Francio, en Kalwaria Zebrzydowska, Pollando, en Zagrebo, Kroatio, en Pécs, Hungario, en Velehrad, Ĉeĥio, en Nitra, Slovakio kaj en Olomouc, Ĉeĥio. Tiuj, kiuj deziras akiri ne nur tiujn ĉi prezentaĵojn, sed eĉ aliajn, bv. vin turni al M. Šváček [m.svacek@seznam.cz].

Indas ankaŭ mencii koncerton de Perla Mielo el Hungario sur perkutinstrumentoj kun piana akompano de Andrea Berg. Gravan kontribuon al la vespera programo donis Edvige Ackermann kaj Elda Doerfner el Italio, kiuj aranĝis du poezivesperojn. La unua estis dediĉita al sac. Ivan Golub (1930-2018) kaj la dua ĝenerale al la origina kaj tradukita poeziaĵoj kun la religiaj temoj. Al la partoprenantoj sian verkon – la meson komponitan honore al IKUE – prezentis Christoph Dalitz el Germanio. Ĉe la fino, kiel dum realaj aranĝoj, ĉiuj kontribuis al la programo de la amuzvespero.

 Oni povas diri, ke kvankam la virtuala aranĝo nek anstataŭis, nek pretendas esti nomita „kongreso“, la partoprenantoj unuanime proponis, ke ĝi trovu sian lokon en la listo de la kongresoj. La partoprenantoj alte taksis la enhavon de la aranĝo. Krome, tio estis bona okazo almenaŭ virtuale revidi konatulojn kaj ekkoni plurajn novajn personojn. Kaj jes, ni ne forgesu aldoni, ke ĝi iasence al pluraj malfermis tute novan, kvankam virtualan mondon kaj la tagoj estis bona okazo trejni uzante la novan ilon.

Marde la 1-an de septembro okazis vespere komuna virtuala preĝo de la sankta rozario, kaj sabate la 5-an de septembro okazis la monata programo konsistanta el: medito, kantado, pensoj kaj preĝoj de la Patrino Tereza kaj la rozaria preĝo.

Konklude oni povas diri, ke estas planataj ĉiumonataj virtualaj renkontiĝoj. La interesatoj pri la partopreno en ili, bv. vin anonci ĉe IKUE reto: ikue.reto@gmail.com por ricevi pluajn informojn. Ne hezitu tiamaniere partopreni la renkontiĝojn de la katolikaj esperanistoj!

Miloslav Šváček, Marija Belošević

La malgranda abio kreskis dum multaj jaroj. Ĝi tre obstiniĝis kaj nun amuziĝis kun la vintraj ventoj. Ĝi sentis sin sufiĉe forta, por kontraŭstari eĉ la plej fortajn impetegojn. Ĝiaj radikoj, kiuj disforkiĝis vaste en tero, aldonadis al ĝi aŭdacan sekurecon. S

ed dum iu frosta decembra mateno, kiam la neĝeroj flugis malvigle, la abio eksentis, ke iu ilo distranĉas kaj forŝiras ĝiajn radikojn. Baldaŭ pli poste du viraj manoj, malmolaj kaj malagrablaj, elŝiris ĝin el tero kaj lokigis en valizejon de aŭtomobilo, kiu tuj forveturis al urbo.

La vojaĝo estis terura por la povra abieto, kiu elploris ĉiujn siajn rezinajn larmojn. Post multaj doloraj suprenĵetoj ĝi finfine ekvidis la tagan lumon. Oni lokigis ĝin en la grandan florpotegon. La kulturebla tero en ĝi estis freŝa, la abio eksentis mildigon kaj ekesperiĝis. Ĝi estis eĉ plena de ĝojo, kiam mildaj virinaj manoj kaj etaj varmaj manetoj de infano komencis enplektigi sur ĝiajn branĉetojn origitajn fadenojn, kolorajn lumetojn kaj brilantajn globetojn.

„Ili vidas en mi la reĝon de arboj,“ ĝi pensis. „Mi vere havis la feliĉon. Tio estas tute alia, ol la starado vintre en la neĝo...“

Dum kelkaj tagoj ĉio estis bona. La abio aspektis belege kun siaj brilantaj ornamaĵoj. Ĝi estis kontenta ankaŭ pro kripeto, kiun oni starigis sub ĝi. Kortuŝita ĝi okulumis al Maria, Jozefo kaj Infaneto kuŝanta en la kripeto, kaj same al azeno kaj bovo.

Vespere, kiam ĉiuj koloraj lampetoj estis lumigitaj, loĝantoj de la domo spektadis la abieton kaj diris: „Ho, vidu, kiel bela!“

Poste la abieto komencis senti la soifon. Komence tio estis eltenebla. „Iu certe rememoros kaj donos al mi iom da akvo“ – ĝi sin konsoladis. Sed neniu memoris pri tio kaj la suferado de la arbeto estiĝis terura. Ĝiaj pingloj, ĝiaj belege verdaj pingloj komencis flaviĝi kaj forfaladi. Ĝi konsciis, ke ĝi malrapide mortas.

Iuvespere sub ĝin oni metis multajn pakaĵetojn, envolvigitajn per brilanta papero kaj ligitajn per koloraj rubandetoj. Regis la granda ekscitiĝo. Poste infanoj kaj plenkreskuloj malvindis la pakaĵetojn, ridetis, krietis kaj sin brakumis.

La abio apenaŭ vivkapabla ekpensis: „Ĉiuj ĉi tie parolas pri la amo, sed permesas al mi morti.“ Tuj tuŝis ĝin la eta mano. Ĝi ege ekmiris; antaŭ ĝi staris la Infaneto el la kripeto.

„Ho, abieto“ – ekdiris la Infaneto Jesuo – „ĉu vi volas reveni al via arbaro, kaj esti inter viaj fratoj?“

„Ho jes! Mi petas!“

„Nun, kiam ĉiuj ricevis donacojn, vi ne estas grava por ili... Kaj ankaŭ mi...“

La Infaneto Jesuo prenis la abieton, kiu tuj verdiĝis kaj viviĝis. Poste ili kune malaperis en la krepusko de nokto.

Bruno Ferrero Esperantigis Stanisław Śmigielski

Mallonge post edziĝfesto revenis la edzo hejmen kaj vidas sian edzinon plorantan. Tuj li alsaltas, elprenas puran naztukon kaj viŝas al ŝi tiun plej belan vizaĝeton, kiun li konas kun la vortoj: „Ho, kio okazis al vi, karulino?“ „Sed imagu, skarabeto, mi bakis por vi unuan rijeton, ĝi bonsukcesis, la krusteto orkolora, kaj kiam mi poste iris en la provizejon, por alporti kompoton, tiam ĝin nia – propradire hundo, kiun vi por mi aĉetis, formanĝis.“ La edzo respirante trankviligas sian edzineton per la vortoj: „Nu, ne plu ploru, estu kontenta, ke ĝi almenaŭ longe ne suferis, tuj morgaŭ mi aĉetos por vi alian hundon.“

„Gardu vin, sentaŭgulo! – koleras pensiulo – “mi iros en la lernejon akuzi vin pro la fumado!“
„Vana peno! Mi ankoraŭ ne vizitas la lernejon.“

Půjdem spolu do Betléma.      Esperantigita Sac. Prof. Jan Filip

2. Prenu, Kubo, muziksakon, dujdaj, dujdaj, dujdaj, da, Jesuo-Etulo, mi Vin lulos kun kantado, Jesuo-Etulo, mi Vin lulos kun kantad´.

3. Kaj vi, Janko, je fajfilo, dujdaj, dujdaj, dujdaj, da, Jesuo-Etulo, mi Vin lulos kun kantado, Jesuo-Etulo, mi Vin lulos kun kantad´.

4. Kaj vi, Vavro, ludu base, rumrum, rumrum, rumada, Jesuo-Etulo, mi Vin lulos kun kantado, Jesuo-Etulo, mi Vin lulos kun kantad´.

Milí bratři a sestry, čtenáři Dio Benu, dostává se Vám do rukou poslední letošní číslo našeho časopisu. Doufám a přeji si, aby Vás alespoň něco z jeho obsahu zaujalo. Tento časopis naší sekce pravidelně vychází už třicátý rok a doufejme, že nějaký čas ještě jeho vycházení potrvá. Velmi bych však uvítal, kdyby jeho čtenáři přispívali do jeho obsahu zajímavými články. V současné době už druhým rokem provizorně rediguji také orgán IKUE revui Espero Katolika, který kvůli nedostatku finančních prostředků přestal vycházet v papírové formě, ale existuje dále alespoň ve formě elektronické. Ten je možné si stáhnout ve formátu PDF z internetových stránek naší sekce: www.ikue.org/cz/. Přiznám se, že je to určitá zátěž vymýšlet obsah pro oba časopisy. Proto velmi doufám, že pro časopis Espero Katolika se podaří brzy nalézt vhodnou osobu. Nadějné oživení IKUE do značné míry negativně ovlivnila virová pandemie, což dalo podnět k akcím přes virtuální prostředek ZOOM. Kdo máte přístup k internetu, jste zváni sdílet s katolickými esperantisty z několika kontinentů společná virtuální setkávání. Blíže lze se s tím seznámit na stránce 22 tohoto čísla DB.

Bratři a sestry, přeji Vám příjemné čtení našeho časopisu a také příjemné prožití celého zbytku letošního roku. Věřím, že s pomocí Boží a pod ochranným pláštěm naší nebeské Matičky Panny Marie se nám podaří vstoupit do nového roku a pokračovat v naší činnosti.

Zdravím Vás naším pozdravem „Dio benu!“ Váš bratr Miloslav Šváček.

Černá Květoslava, Dzuňová Anna, Gleisner Karel, Hamajdová Jaroslava,
Karbe Norbert, Wirges Willi.