Bonan tagon, karaj gefratoj. Hodiaŭ mi volas halti ĉe demando de la vivmedio, kiel mi tion ĉe diversaj okazoj jam plurfoje faris. Proponas tion al mi ankaŭ la hodiaŭa Monda Tago de Vivmedio, proklamita fare de Organizo de Unuiĝintaj Nacioj, kiu forte apelacias pri bezono malebligi malŝparadon de nutraĵoj kaj ilian neniigon.

Parolante pri vivmedio, pri kreitaĵo, mi imagas unuajn paĝojn de la Biblio el la libro Genezo, kie tekstas, ke Dio donis al viro kaj virino teron por primastrumi kaj gardi ĝin (komp. Gen 2,15). Kaj mi metas la demandojn: Kion signifas primastrumi kaj gardi la teron? Ĉu vere ni primastrumas kaj gardas kreitaĵon? Aŭ ĉu ni elrabas kaj malzorgas ĝin? La verbo „primastrumi“ atentigas pri zorgo de la terkulturisto pri la tero, por ke ĝi povu donadi fruktojn, por disdividado. Kiom da atento, prizorgo kaj sindonemo tio postulas! Kulturado kaj ŝirmo de la kreitaĵo estas indikilo, kiun Dio ordonas ne nur komence de la historio, sed al ĉiu el ni; ĝi estas konsistaĵo de lia plano, laŭ kiu devas la mondo respondece disvolvadi, fariĝi ĝardeno, la loko loĝebla por ĉiuj. Benedikto la Deksesa plurfoje memorigis, ke la tasko, kiun konfidis al ni Dio la Kreinto, postulas akcepton de ritmo kaj logiko de la kreitaĵo. Ni ofte lasas nin gvidi per tromemfido de superregado, posedado, manipulado kaj ekspluatado; ni ne ŝirmas la kreitaĵon, ne respektas ĝin, ne rigardas ĝin kiel senprofitan donacon, pri kiu ni devas zorgi. Ni perdas kapablon de mirego, meditado, aŭskultado de kreitaĵo kaj ni ne plu kapablas kompreni tion, kion Benedikto la Deksesa nomas „ritmo de historio de la amo de Dio kaj la homo“. Kial ĝi estas tia? Ĉar ni opinias kaj vivas horizontalece, ni malproksimiĝis de Dio, ni ne legas liajn signojn.

Sed la „kulturado kaj ŝirmo“ ne inkluzivas nur la rilaton inter ni kaj la vivmedio, inter la homo kaj kreitaĵo; ĝi koncernas ankaŭ la homajn interrilatojn. La papoj parolis pri la homa ekologio, intime interrilatanta kun ekologio de la vivmedio. Ni travivas krizon, kion ni vidas je la vivmedio, sed precipe je la homo. La homo estas en endanĝerigo. Estas certe, ke la homa persono troviĝas hodiaŭ en endanĝerigo, kaj tial estas bezonata la homa ekologio! Kaj tiu ĉi endanĝerigo estas grava, ĉar la kaŭzo de la problemo ne estas kia ajn, sed etika kaj antropologia. La Eklezio tion kelkfoje akcentis kaj multaj homoj diras: jes, ĝuste, tio estas vero..., sed la sistemo estas plu daŭriganta same kiel antaŭe, ĉar regas dinamiko de ekonomio kaj financado, malhavantaj la etikon. Hodiaŭ ne ordonas la homo, sed la mono. Ordonas la mono. Kaj Dio, nia Patro, konfidis taskon ŝirmi la teron ne al la mono, sed al ni, al viroj kaj virinoj. Ni havas tiun taskon! Sed la viroj kaj la virinoj estas oferataj al idoloj de profito kaj konsumo. Tio estas „kulturo de forfalo“. Se difektiĝas komputilo, estas tio tragedio. Sed la malriĉeco, bezonoj kaj dramoj de multaj homoj iĝas normalaj. Se dum la vintra nokto ekzemple ĉi tie proksime, sur la strato Ottaviano mortas iu homo, estas tio neniondiranta sciigo. Tio, ke en multaj partoj de la mondo estas infanoj, kiuj havas nenion por manĝi, estas neniondiranta sciigo, tio ŝajnas esti normala. Tiel tio ne povas esti! Sed malgraŭ tio tiuj aferoj estas normalaj. Iuj senhejmuloj mortas surstrate pro malvarmo kaj pri tio oni ne parolas. Sed se malkreskas en iu urbo borsa kurzo je dek gradoj, tio estas tragedio! Tiel estas forĵetataj homoj, kvazaŭ ili estus forfalaĵoj. Tiu ĉi „kulturo de rubaĵo“ iĝas esti normala pensmaniero, per kiu estas infektitaj ĉiuj. La homa vivo, la homo jam ne estas perceptataj kiel primara valoro, kiun oni devas respekti kaj ŝirmi, precipe se temas pri malriĉulo kaj senfortulo, se li ankoraŭ ne estas utila – kiel nenaskita, aŭ ne plu estas utila – kiel maljuna homo.

Tiu ĉi kulturo de rubaĵo nin igas nesentemaj ankaŭ rilate al malŝparado de la nutraĵoj kaj iliaj forĵetadoj, kiuj estas des pli bedaŭrindaj, kiam en ĉiu mondoparto, bedaŭrinde, multaj homoj kaj familioj suferas pro malsato kaj subnutrado. Niaj pragepatroj estis iam tre zorgemaj por ne forĵeti ion el nutraĵoj, kiuj postrestis. Konsumismo en ni kulturis alkutimiĝon al neglektemo kaj ĉiutaga malŝparado de la manĝovaroj, kiujn ni ofte ne kapablas ĝuste pritaksi, kio ege superas nurajn ekonomiajn parametrojn. Ni ekmemoru bone, ke la nutrovaroj, kiujn ni forĵetas, kvazaŭ ni ŝtelus el la tabloj de tiuj, kiuj estas malriĉaj kaj malsatantaj! Ĉiujn mi instigas pripensi la problemon de la malŝparado de la nutrovaroj, por ke estu trovitaj vojoj kaj manieroj, kiuj tiun ĉi problemaron serioze solvos kaj iĝos iloj de solidareco kaj dividado kun la plej bezonuloj.

Antaŭ kelkaj tagoj en la soleno de Dia Korpo ni legis pri miraklo de multenombrigo de la panoj. Jesuo satigis homamason per kvin panoj kaj du fiŝoj. Grava estas konkludo de la menciita partaĵo: „Ĉiuj satiĝis kaj oni kolektis da postrestintaj fragmentoj dek du korbojn.“ (Luk 9,17) Jesuo postulas de la disĉiploj, ke nenio estus forĵetita: neniuj forlasaĵoj! Kaj poste estas ankoraŭ ĉi tie fakto de tiuj dek du korboj. Kial dek du? Kion tio signifas? Dek du estas triboj de Israelo, kio simbole prezentas la tutan popolon. Per tio estas al ni dirite, ke se la nutrovaroj estas juste solidare disdonataj, neniam estas iu senigita pri tio la plej bezonata kaj ĉiu socio povas iri renkonten al bezonoj de la plej malriĉaj. La homa ekologio kaj la ekologio de la vivmedio iras manenmane.

Mi do volas, ke ni ĉiuj serioze klopodu pri respektado kaj ŝirmo de la kreitaĵaro, estu ni atentemaj al ĉiu homo, kontraŭstarante kulturon de malŝparado kaj forĵetado kaj klopodu pri kulturo de solidareco kaj renkonto.

La preparoj de Johano Paŭlo la Dua por ĉi tiu pilgrimo daŭris ekde la komenco de lia pontifikado. Dum la sankta meso, kiun li ĉefcelebris la 3-an de junio 1979 en la pola urbo Gniezno, super la kapoj de la arigitaj fideluloj li rimarkis la sloganrubandon kun la surskribo en la ĉeĥa lingvo: „Pamatuj Otče na své české děti“ (Memoru, Patro, pri viaj ĉeĥaj infanoj). La Papo spontanee respondis: „Ne povas ĉi tiu papo, kiu portas en si mem la heredon de Vojteĥo (Adalberto) forgesi pri tiuj infanoj“.

Kiam la 15-an de septembro 1979 Johano Paŭlo la Dua episkopigis la sacerdoton Jozefon Tomko, la ekziliton el Slovakio, en Ĉeĥoslovakio ekzistis deviga malpermeso de la episkopaj ordinigadoj sen la aprobo de regantoj.

La 19-an de marto 1985 Johano Paŭlo la Dua subskribis la leteron por animpaŝtistoj de Ĉeĥoslovakio, rememorigante la sanktulojn Cirilon kaj Metodon, kiujn li en la jaro 1981 proklamis kunpatronoj de Eŭropo. La okazintan solenaĵon en julio de la jaro 1985 lige kun la milcentjariĝo de la morto de la sankta Metodo en Velehrad, la pola papo deziris ĝin persone partopreni. Tamen la registaro de Ĉeĥoslovakio rifuzis doni al li la enirvizon.

Kiam en la jaro 1989 la komunista reĝimo sentis sin ankoraŭ forta, kaj la grava parto de la sacerdotoj en Ĉeĥoslovakio por la plenumado de la animzorgaj servoj ne ricevis permeson de la ŝtataj regantoj, Johano Paŭlo la Dua anoncis la kanonizon de princino Agnesa la Ĉeĥa. Tio „restarigis“ la esperon eĉ de multaj sin konsiderantaj kiel nekredantaj loĝantoj de ĉi tiu lando, ke plenumiĝos la 700 jarojn estanta antaŭdiraĵo, ke kiam okazos kanonizado de la princino Agnesa, devas okazi iu miraklo.

La pilgrimantoj el Ĉeĥoslovakio, kiuj unuafoje ricevis de la regantoj la permeson por la pilgrimo al Romo, dum la papa aŭdienco en Aŭlo de Paŭlo la Sesa aŭdigis la ĝojkrion: „Papež musí do Prahy!“ (La papo devas en Pragon!). La Sankta Patro respondis ŝerceme: „Jak tylko mnie wpuścicie“ (Nur kiam vi min enlasos).

Li sian promeson efektivigis. La 21-an de aprilo 1990, salutante sur la praga flughaveno Ruzyně la polan papon, la kortuŝita ŝtatprezidento Václav Havel diris:

„Mi ne scias, ĉu mi scias, kio estas miraklo. Malgraŭ tio mi kuraĝas diri, ke mi estas ĉi-momente la partoprenanto de la miraklo: La homo, kiu ankoraŭ antaŭ ses monatoj estis malliberigita kiel la malamiko de la ŝtato, hodiaŭ li kiel ĝia prezidento salutas la unuan papon en la historio de la katolika eklezio, kiu ekstaris sur la tero de ĉi tiu ŝtato.

Mi ne scias, ĉu mi scias, kio estas miraklo. Malgraŭ tio mi kuraĝas diri, ke hodiaŭ posttagmeze mi estos la partoprenanto de la miraklo: Sur la loko, kie antaŭ kvin monatoj, en la tago, kiam ni ĝojis pro la kanonizado de la Agnesa Ĉeĥa, estis decidite pri la estonteco de nia lando, la pontifiko de la katolika eklezio hodiaŭ celebros la sanktan meson kaj verŝajne li dankegos al nia sanktulino Agnesa por la propeto ĉe Tiu, kiu tenadas en siaj manoj la misteran pasadon de ĉiuj eventoj.

Mi ne scias, ĉu mi scias, kio estas miraklo. Malgraŭ tio mi kuraĝas diri, ke mi estas la partoprenanto de la miraklo: En la landon neniigitan fare de ideologio de la malamo, alvenis heroldo de la amo. En la landon neniigitan fare de la regadpovo de malkleruloj, venas la viva simbolo de la klereco. En la landon ĝis antaŭnelonge detruatan fare de la ideologio de konfrontado kaj dividado de la mondo, venas la heroldo de la paco, dialogo, reciproka toleremo, estimado kaj afabla interkomprenado, la anoncanto de la frateca unueco en diverseco. Dum lontempaj jardekoj estis el nia patrujo elpelata la spirito. Mi havas hodiaŭ la honoron esti atestanto de la momento, kiam ĝian teron kisas la apostolo de spiriteco.

Via sankteco, mi bonvenigas vin en Ĉeĥoslovakio.“

Sebastian Karczewski
El la taggazeto: Nasz Dziennik, 8.5.2020 Esperantigis Stanisław Śmigielski

En unu el miaj pasintaj publikigaĵoj mi menciis fiŝlagon, en kiu mortadis multaj fiŝoj. Ili naĝis, sed mortaj nur surnivele. Iĥtiologoj rekomendis enŝuti en la akvon diversajn ĥemiaĵojn. Sed la fiŝoj mortadis eĉ spite de iliaj fakaj rekomendoj. La solvon alportis sole maljuna kampulo, reganta per hodiaŭ jam malofta eco. Per la sana kampula racio li rekomendis purigi la fiŝlagon. Forfluigi la malnovan, malpuran akvon kaj enfluigi la akvon novan.

La ĥemiaj solvoj, kiel ilin rekomendadis fakuloj, estis senefikaj, la helpo venis nur post radikala interveno. Estis necese forŝovi ĝis profundo, forigi ŝlimon kaj komenci per ŝanĝo de medio.

Dumtempe ankaŭ ni supraĵiĝis kiel tiuj fiŝoj. En eduko, konceptoj, humuro kaj interrilatoj. Pro la supraĵemo ni perdas vivdirekton kaj kiel tiuj fiŝoj „per ventro supren“ ni estas pasivaj rilate tion, kio ĉirkaŭ ni okazas kaj kien nin pelas fluo de la tempo.

Solvon ni serĉas en ĥemiaĵoj, estu ili psikofarmakaĵoj, drogoj aŭ alkoholo. Estas necese purigi venenecan medion. Senigi nin de la supraĵeco kaj forŝovi ĝis la profundo. Nur viva fiŝo kapablas naĝi kontraŭ fluo kaj mergiĝi ĝis profundo. Krome – ĉiuj trezoroj troviĝas en profundoj, neniu kesto kun diamantoj flosas sur marnivelo.

Certa evento rakontas pri bela knabino Sapientia, kiu vivis rande de dezerto. Multaj svatiĝantoj interesiĝis pri ŝi. Sed ŝi havis unu kondiĉon. Ŝi edziniĝos nur kun tiu, kiu por ŝi konstruos sur la dezerto domon.

Ĉiu, kiu pri Sapientia sopiris, kaŭze de tia kondiĉo rezignis, konsciante, ke sur la sablo domon konstrui ne eblas.

Sed vivis ne malproksime de ĉi tie tri fratoj. Kaj ĉiuj pri ĉi tiu bela knabino interesiĝis.

La plej maljuna el ili pripensis kaj cerbumis, ĝis en lia kapo aperis tiu ĉi ideo: en la sablon li enprofundigos kvar skafaldo-ferajn stangojn, li metos sur ilin ŝirman tolon kaj loĝejo estas preta. Okazis. Sed li ne antaŭsupozis tion, ke nokte venos dezerta ŝtormo, kiu lian loĝejon detruos.

Envice estas la dua el la fratoj. Instruiĝita per eraro de la pli aĝa frato, li decidis fosi. Li decidis en la sablo de la dezerto fari tiel profundan foson, ĝis li trafos malmolan fundon. Sub tiu ĉi granda sablotavolo devas ja ekzisti iu firma subgrundo. Sur ĝi li konstruos altan kolonon kaj sur ĝia supro dometon.

Li do komencis fosi kaj ĉion, kion li en la kavo elfosis, li elĵetis eksteren. La kavo estis ĉiam pli kaj pli profunda... ĝis ĉe elĵeto de unu ŝovelpleno da sablo la tuta elfosita sabloamaso revenis al sia origina loko kaj la mezaĝan fraton ĝi ŝutkovris. Envice do estis la plej juna frato. Instruiĝita per eraroj de siaj fratoj, li komencis fosi kaj ĉion elfositan li forveturigis malproksimen de la kavo. Tio estas laciga laboro. Elfosi, elĵeti kaj forveturigi... Kiam jam rompiĝis ĉiu lia ilaro, li komencis permane fosi. Kaj tiam tio okazis. Sub liaj sangmakulitaj fingroj elŝprucis akvo.

Li estis surprizita kaj samtempe malĝojigita. Tiom da penlaboro kaj geedziĝo ne okazos.

Eble ekaperas al vi demando: Mi preĝas, kaj miaj preĝoj ne estas elaŭditaj. Kial? Tio povas havi pli multajn kaŭzojn (eĉ ja povas okazi, ke Dio elaŭdis ilin kaj donis al mi aŭ por mia estonto preparis ion ankoraŭ pli bonan ol tio, kion mi petis). Sed pri unu grava kaj ofte malzorgata kaŭzo atentigas patro Elias Vella:

Estas grave, ke mi ne forgesu unu praktikan rimarkon. Nekapablo pardoni estas ĉiam granda malhelpo por la preĝo. En la evangelio de Marko ni legas vortojn de Jesuo: „Pro tio mi diras al vi: Kion ajn vi petos, preĝante, kredu, ke vi tion jam ricevis, kaj vi ĝin havos. Kaj kiam vi staras preĝante, pardonu, se vi havas ion kontraŭ iu, por ke ankaŭ via Patro, kiu estas en la ĉielo, pardonu al vi viajn erarojn.“ (Mar 11,24-25) Kiel vi vidas, Jesuo al ni diras: Antaŭ ol vi ekpreĝos, pardonu. Kiam ajn estas en nia koro nepardono, eĉ se la nepardono rilatas alian homon, ne vin, estas mia preĝo blokata.

Kutime mi ne kapablas reagi al ies rimarkoj, kiuj koncernas kristanojn, sprite kaj „plenpulme“, sed nur poste mi konsciiĝas, kion mi estis devinta diri al diversaj pikaj rimarkoj. Sed antaŭ nelonge okazis al mi tia ridiga okazaĵo, kiu, mi esperas, celtrafis nigron kaj eble instigis aliulojn por enpensiĝi.

Ni loĝas en malnova, sed nove rekonstruita ludomo en Prago. El originaj loĝantoj tie loĝas nemultaj kaj el novaj loĝantoj, kiuj tie aĉetis loĝejon, ni bedaŭrinde estas praktike unusola normala familio ‒ do edziĝintaj, nedivorcitaj kaj havantaj infanojn anstataŭ de unu aŭ pliaj hundoj.

Sana realeco aŭ nur incitemaj iluzioj

Foje vespere mi revenis hejmen kaj surkoridore mi renkontis najbaron, kiu videble ĝuis edifan humoron. En liaj okuloj eklumis, kiam li ekpensis, kiel min amikece inciteti. Li laboris kiel ekonomia direktoro de unu televidstacio. Kamaradece ekridetante li diris: „Ĵus ni en la vespera tempo komencas elsendi erotikajn programojn per sporta kanalo.“ Sed poste li kompreneme kaj kompateme malsereniĝis aldirinte: „Sed tion ja vi, katolikoj, havas malpermesitan, ĉu jes?“ Unue mi volis nur ekrideti kaj iri plu, sed poste al mi, danke al Dio, ekaperis en mia menso ĝusta respondo kaj mi diris al li: „Sciu, ni, katolikoj, havas feliĉan geedzecon, do kial ni devus erotikon spekti per televido?“ Estis videble, ke tio lin trafis. Li nur ekridetis, ĉi-momente ne plu kompreneme, sed bonrilate, kaj tiel iom malĝoje li iris hejmen.

Kvalito kontraŭ kvantito

Kiam oni parolos pri pureco kaj moraleco, tre ofte estas parolo eĉ en la katolika eklezio nur pri tio, kio estas malpermesita, kaj jam oni forgesas pri la kaŭzo kial. Oni forgesas eksplikadi, ke la katolika eklezio ĉiam celas kvaliton kaj ne kvantiton. Tio koncernas ne nur kredon, sed la tutan vivon inkluzive de la rilatoj al aliuloj, kaj do eĉ de intimeco de geedzeco. Hodiaŭ estas homoj ĉiupaŝe superŝutitaj per seksumado kaj anstataŭ feliĉo ili trovas malesperan malplenecon, kiu el donaco, kia seksumado estas, faris paradokse suferilon. Kiam homoj ekkomprenas, ke la malpermesoj ĉe katolikoj estas limoj, kiuj avertas antaŭ supraĵa kaj malplena vivo, ili malkovras belecon kaj plenecon de la vivo, pro kiuj valoras vivi en tiu ĉi mondo. Ili ekkomprenas, ke senegale pli bona estas ununura kaj plena rilato al edzino ol deko da amrilatoj finantaj matene per postdiboĉa kapdoloro, aŭ avida faŭkado kun varmegigita sopiro pri la utopia mondo de televidaj iluzioj, dum la reala vivo ĉiam pli kaj pli velkas.

1. Danku la Sinjoron, la vivodonanton, pro la du okuloj, kies vidkapablo helpas nin distingi nigron de la blanko kaj la stelojn brilajn en la ĉielalto / kaj la amaton mian en la homamaso.

2. Danku la Sinjoron, la vivodonanton, pro la du oreloj, kies aŭdovasto kaptas tagon, nokton, grilojn kaj birdkantojn, batojn kaj turbinojn, bojojn kaj pluvfalojn kaj la voĉon mildan de la koramato.

3. Danku la Sinjoron, la vivodonanton, pro la voĉdonaco kaj la literaro, kiuj donis vortojn al la pensimago, panjo, amiko, frato kaj la luma pado, kiun laŭiras lante la amata paso.

4. Danku la Sinjoron, la vivodonanton, pro la longaj vojoj kaj la piedlaco, ili min kondukis al la urboj kaj vilaĝoj, bordoj kaj dezertoj, valoj kaj montaroj kaj al via domo, korto kaj loĝstrato.

5. Danku la Sinjoron, la vivodonanton, pro la kor’ sentema al la homaj agoj. Tremas ĝi vidante homajn cerbumaĵojn, tremas ĝi vidante la malbonovaston, tremas ĝi vidante vian okulklaron.

6. Danku la Sinjoron, la vivodonanton, pro la rid’ kaj ploro, kiuj pro la kvanto distingigas ĝojon de malĝojoplanto, tiujn du substancojn de ĉiu mia kanto kaj de via kanto, tutegala kanto, kaj de ĉies kanto, tiu sama kanto.

1. Ni festas la novan Patronon en Vi,
mortintan pro hom-malkonkordo,
agintan per amo ordone de Di´,
preĝantan por nova pac-ordo!
Leviĝu nia preĝ´ al Dia trono,
animon nian enrigardu ni,
ke kresku kverke, dank´ al Vi, Patrono,
la hom-noviĝo vaste en naci´!

2. Al ĉeĥoj, al poloj, por paco-konstru´
Vi vokis al ĉiu nacio;
kaj ke silentigu milita arm-bru´,
Vi donis la vivon al Dio!
Najbara-lande jam aŭdiĝu sono
de l´ sama preĝo, preĝo sen envi´,
por ke ekfloru helpe de l´ Patrono
la pac´ najbara, sava por naci´!

3. Vi portu nin pense al Land-Moravi´,
akorde al viaj kor-batoj,
kaj diru: ni estas infanoj de Di´,
do ankaŭ de l´ mondo gefratoj!
Kaj pro martira via sankta krono,
la repaciĝo iru vente for,
tra l´ tuta mondo, ĉiu tera zono,
al ĉiu lando, ĉiu homa kor´!

La mondan pacon certe donos Di´,
se ni la pacon kreos inter ni!

Wiesław Tomaszewski, Varsovio

Milí bratři a sestry, čtenáři Dio Benu, opět dostáváte do svých rukou další číslo Dio Benu, které v letošním roce vychází již třicátým rokem. Ano, tak rychle ubíhá čas, rok za rokem, a ani se nechce věřit, že už to jsou tři desetiletí od začátku jeho vydávání. Jak vzniklo jméno našeho časopisu už mnoho jeho čtenářům zřejmě není známo. Vraťme se tedy na moment k jeho začátkům.

Ve dnech od 30.11. do 1.12.1990 se konal v Třebíči 6. kongres Českého esperantského svazu, v rámci kterého se uskutečnilo také setkání katolických esperantistů. Na tomto setkání bylo rozhodnuto, že naše znovu existující sekce katolických esperantistů, která tehdy měla téměř pětkrát více členů než je tomu nyní, potřebuje mít svůj časopis, který by byl spojníkem mezi členy. Přemýšleli jsme o jeho názvu. Z několika návrhů vyšel vítězně návrh sestry Marie Bartovské, která navrhla jeho název Dio Benu (Bůh žehnej). A v prvním jeho čísle bylo k tomu uvedeno toto sdělení:

“Tutan jaron ni revis pri nia bulteno, pri la ligilo de ĉiuj niaj sekcianoj. La revo fariĝis realaĵo. La unua numero estas en viaj manoj. Ĝia titolo estas DIO BENU, do la jam longe uzata saluto de la katolikaj esperantistoj. Sed ĝi ne estas nura titolo de la bulteno, sed efektiva saluto esprimanta sinceran deziron de Dia beno al vi kaj al ĉiuj, kiuj legos nian bultenon. „Sen Dia beno, vana estas homa peno“, diras la saĝa popola proverbo. Kaj ĝi pravas. Tion ni, la kristanoj, bone scias kaj pro tio ni salutas nin reciproke per tiu ĉi bela saluto, dezirante benon de Dio por ĉiu nia agado.”

A že Bůh žehnal nejen našemu časopisu, ale také naší sekci, o tom nelze pochybovat. Ale čas běží a roky přibývají, tak je potřeba se zamýšlet, kdo z mladších převezme kormidlo naší sekce a pokračování vydávání časopisu Dio Benu. Také jsme měli časté požehnání od našich biskupů a zvláště častou jejich návštěvu na našich dvanácti táborech v Sebranicích.

V letošním zvláštním roce, jaký nikdo z nás nepamatuje, kdy nás navštívil nezvaný a nedobrý host koronavirus, nebylo možné uvažovat o nějakém setkání naší sekce s volbou výboru. Proto doufejme, že bude k tomu možnost v příštím roce.

A jelikož už druhým rokem nevychází v papírové verzi nejstarší dodnes existující esperantský časopis – orgán IKUE Espero Katolika, byl jsem požádán, abych dočasně zajistil jeho vydávání v elektronické verzi. Můžete si jej stáhnout z: www.ikue.org./cz/

S přáním Božího požehnání a ochrany Panny Marie s Vámi zůstává
                                                                                                  Miloslav Šváček.

Mária Beláňová, sac. Battista Cadei, Antoni Gradek, František Havlík, Leonarda Chaloupková, Jaroslav Chodníček, František Jemelka, Jan Kovařík, Ladislav Láni, Alfred Lotter, Václav Nosek, Vladimír Stoklas, František Rytíř.