Kiam la trian tagon post la krucumo de Jesuo iris liaj du elrevigitaj disĉiploj al Emaŭso, Li mem alsocietiĝis al ili dirinte al ili: “Ho malsaĝuloj kaj kore malviglaj por kredi ĉion, kion la profetoj antaŭparolis! Ĉu Kristo ne devis suferi ĉion tion, kaj eniri en sian gloron? Kaj komencante de Moseo kaj de ĉiuj profetoj, Li klarigis al ili el ĉiuj Skriboj la dirojn pri Li mem (Luk 24, 25-27).

Kristo tiel nin atentigis pri la unika evento, kiun ni povus nomi literatura miraklo.

Kion sub tio pensi?

Fakton, ke la personon de Jesuo Kristo skizis libroj de la Malnova Testamento multajn jarcentojn antaŭ lia naskiĝo.

En daŭro de 4000 jaroj paŝon post paŝo estas skribata biografio de la Mesio pli frue, ol Li naskiĝis. Ido de virino, kiu piedpremos kapon de la tentanto, promesita komence de la homhistorio, iĝas espero de Israelo. Abrahamo ekscias, ke Li devenos el lia nacio; pli poste aperos antaŭdiraĵo, kiu el la dek du israelaj triboj donos devenon al la Mesio: estos tio domo de Jehuda kaj en ĝi la reĝa familio de Davido. Kiel tiamaniere mallarĝiĝis rondo ĉirkaŭ la estonta Mesio, la profetoj aldonis pliajn konturojn por kompletigo de lia bildo. Laŭ Jesaja Emanuelo, aŭ “Dio kun ni” ‒ ankaŭ la nomo estas okulfrapa ‒ naskiĝos el virgulino; Micha antaŭdiras, ke loko de lia naskiĝo estos Betlehemo; Malaĥi en la kvina jarcento antaŭ Kristo precizigas, ke speciala antaŭulo preparos lian alvenon; Jesaja kaj psalmoj antaŭdiras, ke adorklinos antaŭ Li saĝuloj el oriento; laŭ Hoŝea Li portempe loĝos en Egiptujo. Zeĥarja, Jesaja kaj kelkaj psalmistoj kompletigis bildon multkolore: estonta Mesio estos malriĉa, Li pene ekde la juneco laboros, sed dume Li estos iu paŝtisto kaj reĝo. Li serĉos perditajn ŝafojn, Li venos heroldi ĝojan mesaĝon al malriĉuloj, al la malliberuloj Li heroldos liberigon, al blinduloj ricevon de vidpovo. Perfidos Lin tridek arĝentaj moneroj, oni surkraĉos Lin, per vinagro estingos lian soifon.

La 21-a psalmo enmetas en la buŝon de la estonta Mesio tiujn ĉi vortojn:

“Mia Dio, mia Dio, kial Vi forlasis Min? Ĉiuj, kiuj min vidas, insultas min; malfermas la buŝon, balancas la kapon. Ĉirkaŭas min hundoj, bando da krimuloj obsedas min. Ili vundis miajn manojn kaj piedojn: Mi povas nombri ĉiujn miajn ostojn. Ili dividas inter si miajn vestojn; pri mia tuniko ili lotas...”

Fine Danielo antaŭdiras pli precize eĉ la tempon, kiam venos la Mesio: ne tutajn mil kvincent jarojn post denova konstruo de la jerusalema templo.

Por montri tion ni tralegu fragmentojn el Jesaja pri la suferado de “la servanto de la Sinjoro” (Jes 52): “Li ne havis staturon nek belecon; ni rigardis Lin, sed

Li ne havis aspekton, per kiu Li plaĉus al ni. Vere, niajn malsanojn Li portis sur si, kaj per niaj suferoj Li sin ŝarĝis; sed ni opiniis Lin plagita... Tamen Li estis vundita pro niaj pekoj, dispremita pro niaj krimoj... Li estis turmentata, tamen Li humiliĝis kaj ne malfermis sian buŝon; kiel ŝafido kondukata al buĉo kaj kiel ŝafo muta antaŭ siaj tondantoj, Li ne malfermis sian buŝon... Inter malbonaguloj oni donis al Li tombon... iliajn pekojn Li portos sur si... Li estis alkalkulita al krimuloj, dum Li portis sur si la pekon de multaj kaj petis por la krimuloj...”

Ĉi tie ni havas la tutan teologion pri la substitua sufero de Kristo. La kvar kantoj de Jesaja pri “servanto de Javeo” pli taŭgas por Nova ol Malnova Testamento. Ne senkaŭze iuj nomas Jesajan la kvina evangeliisto. Tiu ĉi profeto priskribas estontan suferon de Jesuo kvazaŭ Li ĝin jam vidus, malgraŭ tio, ke Lin de Kristo dividis ankoraŭ tutaj jarcentoj. Iuj modernaj racionalistoj volis tion solvi kaj eligi tiun ĉi literaturan miraklon tre simple: ili proklamis, ke tiu ĉi partaĵo estis verkita post la morto de Kristo. Nu denove ekparolis rokoj kaj papirusoj: la grotoj de kumranaj altaĵoj disponis en kvindekaj jaroj, dum centjaroj kaŝitajn skribrulaĵojn kaj inter ili ankaŭ la manuskripton de la tuta nia Jesaja. Tiu ĉi kopiaĵo ververe devenas el la unua ĝis la dua jarcento, sed antaŭ Kristo. Tio signifas, ke la originalo de la antaŭdiraĵo de Jesaja devenas el ankoraŭ pli malproksima tempo antaŭ Kristo.

Se ni do per unu mano prenos biografion de Jesuo el la Nova Testamento kaj per la dua mano ĉiujn profetaĵojn pri Mesio el la Malnova Testamento, ni ne povas eviti la demandon, kiel eblas klarigi sufiĉe perfektan priskribon de la persono de Kristo kaj la certan specon de lia biografio ante litteram, priskribita kvincent jarojn antaŭ lia naskiĝo. Ĉu tio ne estas iu literatura miraklo? Kaj kiel ĝin klarigi?

Ĉu vi opinias, ke pri kreo de la kredo pri dieco de Jesuo Kristo havis gravan influon kredo je lia resurekto, sed kiun neniu propraokule vidis?

La resurekto de Kristo certe firmigis la kredon de liaj disĉiploj pri lia dieco. La resurekto estis dekomence unu el la ĉefaj punktoj de la kristana kredo.

El broŝuro Kristo hieraŭ kaj hodiaŭ (Kristus včera i dnes) de Kard. Jozef Tomko

Italio. Por dialogo de la postkoncilia eklezio estas framasonoj nek proksimaj, nek malproksimaj. Ili estas tute ekster la eklezio, ili estas ekskomunikitaj – diris episkopo Antonio Staglianò dum renkontiĝo kun reprezentantoj de la italaj framasonoj. En Sirakuzo en Sicilio okazis renkontiĝo organizita fare de Loĝio de Granda Oriento de Italio pri la temo: “Ĉu la eklezio kaj framasonismo, tiel proksimaj kaj tiel malproksimaj?

La evento, certasence fundamentŝanĝa, ĉar la diskuton oficiale partoprenis ankaŭ la katolika episkopo, komence elvokis polemikon. Ekestis ŝajno, ke la eklezio volas serĉi kompromison kun framasonoj. Sed nenio simila okazis. La episkopo Staglianò eksplikis, ke al la renkontiĝo kun la italaj framasonoj li iris obeante la vortojn de Jesuo, kiu sendas siajn disĉiplojn kiel ŝafojn inter lupojn kaj ordonas al ili amon al la malamikoj.

Kiel episkopo kaj antaŭ ĉio kiel teologo mi volis al ili ekspliki, ke ili ne apartenas al la komuneco de la eklezio,” emfazis la ordinario de la sicilia diocezo Noto. Li rimarkis, ke li decidis viziti framasonojn ankaŭ pro tiuj, kiuj estas misinformiĝintaj argumentante, ke eblas aparteni al framasonismo kaj samtempe vizitadi preĝejon, kaj eĉ akceptadi la sanktan komunion. “Tio ne estas ebla. Kaj ke oni diras, ke al framasonoj apartenas ankaŭ iuj sacerdotoj kaj espiskopoj? Ĝuste tial estis necesa ĉeesto de la episkopo, kiu klare diris, ke tio ne eblas. Se do iu katoliko, inkluzive de la sacerdotoj aŭ episkopoj, apartenas al la framasona loĝio, tio signifas, ke li ignoras ekskomunikigon havante problemon kun sia katolika identeco,” diris la episkopo Staglianò.

Laŭ www.radiovaticana.cz, 14.11.2017

 LA EKLEZIO EN AFRIKO DEFENDAS SIN KONTRAŬ FRAMASONAJ
   INFILTRADOJ

Lokaj afrikaj eklezioj defendas sin kontraŭ problemo de framasonaj kaj pluaj esoteraj grupoj. Lastatempe kvar episkoparoj avertis siajn kredantojn antaŭ membriĝo en tiuj ĉi organizoj.

Kiel informas episkopoj de Kamerunio, en la eklezion ĉiam pli multe infiltriĝas framasonaj rondoj. En iuj paroĥoj, animzorgaj konsilioj, kaj eĉ en diocezaj institucioj ĉiam pli ofte troviĝas anoj de la framasonaj loĝioj kaj de aliaj esoteraj kaj okultismaj movadoj, tekstas en la letero de kameruniaj episkopoj, kiel informas gazeto La Croix.

Kiel unuaj prezentis tiun ĉi aferon episkopoj de la Ebura Bordo. Montriĝis tio necesega post tio, kiam februare 2017 kardinalo Jean-Pierre Kutwa rifuzis katolikan entombigon de la grandmajstro de la framasona loĝio en tiu ĉi lando. Du monatojn post tio la episkopoj publikigis deklaracion, en kiu ili avertas kredantojn antaŭ framasonismo, kaj unu jaron post tio ili publikigis paŝtistan leteron, per kiu ili eksplikas, kial framasonismo ne akordiĝas kun la kristana kredo. Simile sin esprimis ankaŭ episkoparaj konferencoj de Kongo kaj Benino.

Julie al ĉi tiu temo sin esprimis ankaŭ episkopoj de Kamerunio. Ili avertas antaŭ provoj de framasonoj infiltriĝi en la eklezion pere de financa subteno. Tial ili sin turnas al pastroj kaj laikoj respondecaj pri la ekleziaj institucioj kaj movadoj kun peto, ke ili observu specifan singardemon, kiam iu al ili proponas financan helpon.

 www.vaticannews.va, 26.8.2019

al la indekso

Sinjoro, instruu al mi ne paroli kiel tintanta bronzaĵo aŭ sonanta cimbalo, sed kun la amo.

Igu min kapabla kompreni kaj donu al mi la fidon, kiu formovas la montojn, sed kun la amo.

Instruu al mi tiun amon, kiu estas ĉiam pacienca kaj ĉiam afabla: neniam ĵaluza, aroganta, egoisma aŭ ofendiĝema; la amon, kiu sentas ĝojon en la vero, ĉiam pretan pardoni, kredi, esperi kaj toleri.

Fine, kiam ĉiuj finohavaj aĵoj dissolviĝos kaj ĉio estos klara, mi povu esti estanta la malforta, sed konstanta reflekto de via perfekta amo.

Patrino Tereza

Ni renkontiĝas ĉe la Virgulino Maria por primediti ŝiajn ecojn, ŝian vivon kaj la sencon, kiun tio por ni, la kristanoj, havas. Kiam la Virgulino Maria staris sub la kruco de sia Filo, indikis Ŝin Jesuo kiel nian patrinon, Ŝi do estas la patrino de ĉiuj kristanaj generacioj. Ĉiu patrino kaj ne nur en la senco, ke ŝi naskis la infanon, sed en la vere plenvalora senco, ke ŝi siajn infanojn amas, ilin ŝirmas, ilin akompanas, ilin instruas kaj en la kazo de la danĝero al ili helpas, tia patrino en la plej plena senco de la vorto patrineco estas la Virgulino Maria. Ŝia patrineco estas nia helpo. Tial ni Ŝin honoras kiel helpantinon de la kristanoj. La homo ofte bezonas helpon de iu aliulo. Estus naive opinii, ke mi en ĉio tute mem sufiĉos. En materiala sfero mi bezonas helpon de la najbaro, helpon de la kuracisto, mi bezonas helpon de iu firmao, ĉar mi ne scipovas fari ĉion. En la spirita senco estas nia helpantino la Virgulino Maria. Ne nur en tio, ke Ŝi estas potencega propetantino, ke Ŝi estas pordego, tra kiu ni iradas, kiu pli potencigas niajn petojn, ke Ŝi estas la stelo, kiu montras al ni la direkton, ke Ŝi estas la turo, per kiu ni supreniras kaj ni havas pli grandan elvidon en nian kristanan vivon, tio ĉio estas memkompreneble grandega helpo, sed ŝia grandeco estas ankaŭ en tio, ke Ŝi estas senprofitema. Nur ni rigardu ĝuste hodiaŭ, nuntempe, kiel ni devas pripensi, al kiu nin turni, kiu helpos al ni, por ke ni duaflanke ne akiru ankoraŭ pli grandan damaĝon. Kiom da helpantoj estas en la mondo, kiuj estas helpopretaj nur, se vi povas tion pagi. Ĉiun servon oni hodiaŭ tre multekoste pagas kaj vico da homoj ne povas la helpon postuli, ĉar ili ne kapablas ĝin pagi.

La Virgulino Maria estas la senprofitema helpantino. Ni povas kiam ajn, kun kio ajn turni al Ŝi kaj tute ni ne devas pensi pri tio, ĉu ni kapablas tion pagi. Ĉi tie mi volus atentigi pri la granda detalo. Ni alkutimiĝis al la Virgulino Maria alvenadi kiel al la helpantino kaj propetantino, kaj kiam al ni la patrino de Dio helpas, ni komencas tion kompreni kiel normon. Kvazaŭ ni dirus al ni, tio ja estas via devo, tio estas la tasko de via ekzisto esti je dispono. Kaj nenion plu.

La Virgulino Maria estas ĉiam preparita antaŭmeti niajn petojn al sia Filo kaj peti por ni. La tasko kaj la enhavo de nia vivo en la rilato al la Virgulino Maria, al ŝia Filo estas tio, kion ni forgesas. Kaj tio estas dankado. Ni dekutimiĝis surgenuiĝi antaŭ nia helpantino, propetantino kaj patrino kaj de tempo al tempo diri, dankon, dankon por ĉio, dankon por tio, ke Vi nin ne forlasas. Dankon por tio, ke Vi nin aŭskultas, dankon por tio, ke Vi nin helpas.

Ni alkutimiĝu dividi ĉiun preĝon al la Virgulino Maria je la parto, kiam ni dankas kaj je la parto, kiam ni petas. Kaj se ni tion ellernos en la lernejo de Maria, ni tion scios en la rilato kun Dio, kaj ankaŭ en la rilato kun homoj. La mondo malrapide dekutimiĝas de tiu natureca nobleco, eleganteco en la rilatoj. La servon mi pagis, kial mi ankoraŭ danku. La patrino min naskis, kio alia restis al ŝi, kiam ŝi estis graveda kaj proksimiĝis la tempo de la akuŝo, kial mi por tio danku. La Virgulino Maria min subtenis ĉe sia Filo, kial mi diru tiun ununuran vorton, dankon. Ni konsciiĝu, ke la nobleco kaj eleganteco de la homa agado estas signo de la kristana kavalireco kaj estas necese esti la kavaliro de la Virgulino Maria ne nur en la rilato al Ŝi, sed ankaŭ al tiuj, kiuj estas inter ni, por ke nin la mondo vidu alie, por ke ĝi sciu, al kiu ni apartenas, por ke ĝi sentu, ke en tiuj plej bazaj rilatoj ni vivas alimaniere ol nia ĉirkaŭaĵo. Tio estas la grandega atestado. De la helpantino de la kristanoj ni ellernu ankoraŭ unu aferon, esti helpantoj al ĉiuj, kiuj nin bezonas. Ni estu malfermitaj al la bezonoj de tiu ĉi mondo, al la bezonoj de tiuj, kiuj alvenas al ni, ni ja havas bonan modelon, la patrinon de Dio mem.

Sac. D-ro Max Kašparů

 „POSTE NI SENĈESE ESTOS KUN SINJORO“

Ĉu ni antaŭsentas eternecon? Sanktuloj estis per „potencoj de la estonta mondo“ (Heb 6,5) tiel okupitaj, ke en ili estis profunda sopiro pri tiu ĉi alvenanta gloro: „Mi havas deziron morti kaj esti kun Kristo, kio estas multe pli bona. Tamen mia restado en la karno estas pli bezona por vi, por via progreso kaj ĝojo de fido...“ (Flp 1,23-24) Tiel tion travivadis Paŭlo: ardan sopiron pri tio „esti ĉe Dio“ kaj „esti ĉe Kristo“. Ĉar tio estas la ĉielo.

La surtera vivo kompare al tio estas kvazaŭ „la vivo en fremdlando“ (2 Kor 5,6). Vera patrujo estas la ĉielo! „Nia patrujo estas en la ĉielo.“ (Flp 3,20) Tiu „aero“, kiun Paŭlo povas spiri kaj en ĝi ĝoji, estas Dia Spirito, ĉeesto de Dio, medio de Dio, „la ĉielo“. La ĉielo konsistas por li en tio, por senĉese „vivi por la Sinjoro“ kaj ne plu „por si mem“. Dum la homo vidas nur sin mem, pensas pri si, vivas por si, zorgas nur pri sia bonfarto, li vivas „malpie“, apartigita de Dio, en la peko pro disiĝo de Dio.

Nur kiam Spirito de Dio malfermis okulojn kaj koron, ekkonas la homo tion eternan, konstantan, pli grandan, propran vivcelon, plenecon kaj sanktecon. Nur poste komencas sinfordonemo al senlime granda, sankta Dio: „Ĉar se ni vivas, ni vivas al la Sinjoro, kaj se ni mortas, ni mortas al la Sinjoro. Ĉu ni vivas, aŭ mortas, al la Sinjoro ni apartenas!“ (Rom 14,8)

„Fortoj de la estonta mondo“ komencas per tio, ke niaj okuloj malfermiĝas pro Dio, pro lia gloro. Centro de nia vivo ŝanĝiĝas: Ni ne plu opinias nin kiel centron de la vivo, sed ekde nun la centro de nia vivo kaj mortado estas Dio, nia ĝojo kaj espero, nia forto kaj sciado. – Tio estas la momento, kiam nin vizitis Spirito de Dio: Dio nin ĉirkaŭas per sia Spirito, per sia ĉeesto, per sia amo. Li nin faras unuecigitajn kun Dio! „Ne vivas mi mem, sed Kristo vivas en mi!“ (Gal 2,20) Tio estas la ĉielo, jam nun. Tio estas la ĉielo, kiu foje efektiviĝos. „Kristo en mi! Li vivas! Li plenigas min per sia pensado, per sia amo, per sia forto. Tio estas „fortoj de la estonta mondo“, fortoj de Kristo. Tio estas „la forto el altoj“, „forto de la Sankta Spirito“.

La ĉielo komencas jam ĉi tie surtere, se ni starigis Dion kiel centron de nia vivo kaj se ni plene nin direktas laŭ Li: „Celu unue Lian regnon kaj Lian justecon kaj ĉi tio estos aldonita al vi.“ (Mat 6,33) – Tiel kiel ŝtono ĵetita en la akvon kaŭzas ondojn kaj la ondoj disvastiĝas en cirkloj, tiel estas same kun nia sinfordonemo al Dio, se ni plene nin fordonas al Li kaj en Lin ni samtempe „mergiĝas“. Poste ekestas „cirkloj“, kiuj disvastiĝas: La cirkloj de la amo, la cirkloj de la forto, la cirkloj de la Dia ĉeesto. Se ni nin al Dio plene fordonas, en Lin „mergiĝas“, sekve sin merĝas en nin amo de Dio: spirito de la amo, spirito de Dio, ĉeesto de Dio...

Herbert Madinger Schweizerisches Katholisches Sonntagblatt 24/2013

Ekzistas pruvitaj faktoj de travivaĵoj mistikaj, spiritaj eĉ religiaj el stato, kiam la homa cerbo ne funkciis kaj la korpo estis en stato de klinika morto. Atestado de la homoj, kiuj transvivis klinikan morton, konfirmas kiel erara estas asertado de ateistoj, ke la homa menso, konscienco kaj konsciiĝo de propra ekzisto estas nura rezulto de elektrokemiaj procesoj, kiuj okazas en la cerbo kaj en momento de la morto ili ĉesas ekzisti. Materiistoj opinias homojn kiel biologiajn aŭtomatojn aŭ kiel „pupojn el karno“, kiuj estas kontrolitaj pere de neŭronoj kaj genoj. Absoluta rifuzo de ekzisto de spirita realeco fare de ateistoj ne staras sur pruvitaj faktoj, sed sur naiva kredo je materialisma dogmo, ke ekzistas nur la mondo materia. Se la ateistoj havus veron kaj ekzistus nenia homa animo vivanta post la morto de la korpo, la travivaĵoj de la homoj el dislimo de la vivo kaj la morto verdire ne estus eblaj.

Libro Immortality, the Other Side of Death prezentas dokumentitajn kazojn de tiuj personoj, kiuj transvivis klinikan morton. Inter ili estas gravega atesto de blindulo, kiun trafis tragika akcidento; post kiam li denove revenis en la vivon, li priskribis tutdetale siajn travivaĵojn – kiel li forlasis sian korpon kaj vidis ĝin per „okuloj“ de sia animo dum reviviĝado. Verecon de liaj informoj konfirmis sanitara laborularo kaj vidatestantoj. Se la tuta funkcio de la cerbo estus nura produkto de materiaj signaloj elektrokemiaj, la blindulo kapablus nenion vidi.

Ekzistas ankaŭ pluaj raportoj de blinduloj ekde la naskiĝo, kiuj en stato ekster propra korpo observis kaj poste priskribis procedon de reviviĝado kun tiaj detalaĵoj, kiel estas koloro de vestaĵoj aŭ formo de biĵuterio de la sanitara laborularo. Ekde naskiĝo blinda 45-jara Vicki Umipeg tre detale rakontis pri tio, kion ŝi vidis, kiam ŝi troviĝis ekster sia korpo.

Pri kio argumentas kazoj de la homoj, ĉe kiuj okazis kompleta malapero de cerbaj signaloj (kio signifas, ke ilia cerbo ĉesis funkcii), kaj malgraŭ tio tiuj homoj vidis kaj memoris eĉ plej detalaĵojn de revivigado de la propraj korpoj? Tiuj faktoj pruvas, ke persona „mio“ kune kun konscio de la homo ne estas dependanta de la cerbo kaj estas plu ekzistanta eĉ post la morto.

Gary R. Habermas kaj J. P. Moreland priskribas kazon de virino, kiun kuracistoj deklaris mortan. Kial oni ŝin post tri kaj duono de horoj post eldono de mortatesto forveturigis en kadavrodeponejon, la virino subite reviviĝis, rektiĝis kaj forĵetis littukon, kiu kovris ŝian korpon. Kiel poste montriĝis, ŝi memoris ĉion el la tempo, kiel ŝia korpo kaj cerbo estis en stato de klinika morto. Ŝi rakontis, ke dum provo pri la reviviĝo ŝi troviĝis super sia korpo kaj ĉion ŝi klare vidis kaj aŭdis. Detale ŝi priskribis procedon de reanimado. Tiu ĉi kazo estis detale reviziita fare de kuracistoj kaj hospitala laborularo. Kun granda miro ili konfirmis, ke la raporto de pacientino tute estas konforma al la vero.

En la jaro 1991 al 35-jara usona kantistino Pam Reynolds oni diagnozis grandan cerbotumoron. Estis necesa operacio, kiun faris neŭrokirurgo R. Spetzler en Barrowa neŭrologia instituto en Phoenix. Antaŭ operacio li uzis hipotermian ĉesigon de sangcirkulo per korpmalvarmigo de la kantistino je 15,5 de Celsia grado. Kiam ŝia koro haltis kaj elekroencefalografia registraĵo de cerbaj impulsoj montris tutan halton de cerbaktivado, komencis kirurgo malfermi ŝian kranion per kirurgia segilo. Tiam – kiel pli poste la kantistino sciigis – ŝi forlasis korpon kaj klare ŝi vidis kaj aŭdis, kio dum operacio okazis. Ŝia priskribo similis kaj tiel koincidis kun tio, kio fakte okazis, ke per tio ŝi mirigis neŭrokirurgon kaj sanitaran laborularon. S-ino Reynolds spertis translokiĝadon direkten al mistera lumo pere de io, kio memorigas kvazaŭ misteran tunelon. Kiam ŝi superis ĝin, ŝi troviĝis en agrabla lumo kaj varmo de Dia graco, atendis ŝin tie mortintaj geparencoj kaj geamikoj. Tiu nekredebla travivaĵo finiĝis, kiam ŝin ŝia mortinta onklo akompanis, por ke ŝi denove kuniĝu kun sia korpo, kiu kuŝis sur operacia tablo. Tio ĉio okazadis en stato de klinika morto, kiam estis s-ino Reynolds sub konstanta kuracista observado. Ĉesis ĉiuj vivagoj de ŝia korpo, finiĝis funkcio de cerbo kaj kortekso montris neniun aktivadon.

La kazo de la kantistino Reynolds kaj multaj pluaj raportoj de la homoj, kiuj transvivis klinikan morton, atentigas pri fakto, ke eĉ se cerbaj funkcioj estingiĝas, tamen plu funkcias spirita homa menso. Post forlaso de korpo havas la homa animo, alivorte persona homa „mio“, konscion kaj estas el alia perspektivo atestanto de surtera okazo, travivas veron pri la vivo post la morto, pri mistero de ĉielo, purgatorio kaj infero.

Usona kuracisto pri internaj malsanoj van Lommel komencis en 80-aj jaroj kolekti de siaj pacientoj informojn, kiuj koncernis travivaĵojn el dislimo de la vivo kaj la morto. Li interparolis kun 344 homoj, kiuj post koratako transvivis klinikan morton. Tiuj in terparoloj realiĝis unu semajnon post ĉiu travivaĵo.

El materialisma vidpunkto persono en stato de klinika morto nenion travivas. Sed 18 % de esploritaj personoj tiajn travivaĵojn memorfiksis kaj eldiris ilin (komp. Denyse OʼLeary, Mario Beauregard, Duchowy mózg, Wydawnictwo WAM, 2011, p. 247).

Kompreneble, ke tiuj personoj havis grandegajn problemojn siajn travivaĵojn el dislimo de la vivo kaj la morto priskribi, ĉar ili estadis en realeco, kiun la homa lingvo ne sukcesas adekvate priskribi.

Van Lommel asertas, ke tiuj travivaĵoj havas kvar komunajn karakterojn:

1. Estadon ekster korpo kaj klaran konscion de sia propra „mio“.

2. Supervidon de okazintaĵoj el la tuta vivo, dum kiu estas klare videbla, kiel bonaj agoj kaj pensado profundigas kaj kreas amoplenan rilaton kun Dio kaj aliaj homoj. Male malbonagoj kaj pensoj influas detruige, pereigas amligojn al Dio kaj al aliaj homoj kaj estas kaŭzo de sufero. Tiam la homo komencas plene konsciiĝi konsekvencojn de sia bona aŭ malbona agado en rilato al si mem, al aliaj homoj kaj al Dio. Ĉiu maljustaĵo kaj doloro kaŭzita al aliulo estas samtempe maljustaĵo kaŭzita al ĝia kreinto.

3. Renkonton kun mortintaj geparencoj kaj geamikoj, kiuj estas tuj ekkonitaj. Interkomuikado kun ili okazas senpere per interŝanĝo de pensoj.

4. Ĉe plejmulto de homoj, kiuj trairis tiujn travivaĵojn, la korpa morto ĉesis veki timegon, kaj ilia reveno en korpon, al kiu ili ricevis ordonon aŭ de mistera Estulo el Lumo, aŭ de siaj mortintaj geparencoj, okazadis malvolonte (komp. Duchowy mózg, p. 248).

Eldiraĵoj de pacientoj, kiuj transvivis klinikan morton kaj memorfiksis travivaĵojn el tuŝlimo de morto, montras al fakto, ke plejmulto el ili trairis tra decidiga interna ŝanĝo. Ekzisto de Dio iĝis por ili la plej grava vero; ili estas konvinkitaj pri ekzisto de ĉielo, infero kaj purgatorio. Ili konsciiĝas, ke surtera vivo estas unu kaj neripetebla. Ili ĉesis timi pro morto kaj sian vivon ili subiĝis al postuloj, kiujn ordonas Dio.

Lasta kriterio, helpe de kiu estas distingebla fidindeco de la travivaĵoj el dislimo de la vivo kaj la morto, estas instruo de Kristo. Se iuj ajn vidpunktoj en tiuj raportoj ne identiĝus kun evangelio, tio signifus, ke ĉi tie ion submetas malbona spirito. Estas necese memori, ke satano havas kapablon hipokriti kaj montradi sin kiel „anĝelo de lumo“ celante la homojn tenti al forlogo de Jesuo Kristo, kiu en pleneco revelaciis veron pri Dio, pri lasta vojo de homo, pri mistera juĝo en momento de morto, pri ĉielo, purgatorio kaj infero. La verdira Dio, kiu iĝis vera Dio en Jesuo Kristo, surprenis konsekvencojn de pekoj de ĉiuj homoj, travivis homan morton; resurektis, superis morton kaj elaĉetis ĉiujn pekojn. Tiamaniere Li donis al ĉiuj homoj eblecon de la savo, partoprenon en sia lasta venko kontraŭ satano, peko kaj morto. Nur en Jesuo Kristo ekzistas eblo trovi respondon al ĉiuj demandoj koncernantaj la lastajn aferojn de homo.

Juĝo en momento de morto

„Ŝajnis al mi, ke estis al mi prezentita tuta mia ĝisnuna vivo en versio de panorama tridimensia superrigardo, ĉiu evento estis ligita kun konscio de bono aŭ malbono, kun ekkompreno de kaŭzo kaj sekvaĵo. Ne nur ke mi ĉion perceptis el propra perspektivo, mi ankaŭ konis pensojn de ĉiuj personoj engaĝiĝintaj en tiu evento, kvazaŭ iliaj pensoj estus en mi. Tio signifas, ke mi observis ne nur tion, kion mi mem faris, sed ankaŭ mi ekkomprenis, kiel tio influis aliulojn“ – tio estas fragmento de eldiraĵo de viro, kiu post koratako transvivis klinikan morton (komp. Duchowy mózg, p. 247).

Estas necese memori tion, ke homoj transvivintaj klinikan morton, ne travivis realan morton, ili nur alproksimiĝis al ĝia limo, kaj tial en iliaj eldiraĵoj oni povas trovi nur iujn ekbrilojn de vero pri tiu fakto. La tuta teologia vero pri la morto kaj la vivo eterna troviĝas nur en la Sankta Skribo kaj instruo de la katolika eklezio.

El la Sankta Skribo ni scias, ke en momento de morto „ni ĉiuj devas elmontriĝi antaŭ la tribunala seĝo de Kristo, por ke ĉiu ricevu tion, kion li faris en la korpo, laŭ siaj faritaĵoj, ĉu bonaj aŭ malbonaj“ (2 Kor 5,10). Tiam okazos juĝo: „... estas dekretite por homoj unufoje morti, kaj post tio juĝo.“ (Heb 9,27) Jesuo Kristo montras, el kio ĝi konsistos: „Kaj jen estas la juĝo: ke la lumo venis en la mondon, kaj la homoj amis la mallumon pli ol la lumon, ĉar iliaj faroj estis malbonaj. Ĉar ĉiu, kiu faradas malbonon, malamas la lumon, kaj ne venas al la lumo, por ke liaj faroj ne estu malaprobitaj. Sed tiu, kiu faras la veron, venas al la lumo, por ke liaj faroj estu montrataj, ke ili estas faritaj en Dio.“ (Joh 3,19-21)

Ununura kriterio, laŭ kiu nin Jesuo Kristo en momento de la morto juĝos, estas amo. Jesuo emfaze konfirmas, ke la homoj, kiuj dum la surtera vivo faradis malbonon, „ekamis la mallumon“, „malamas la lumon“. Tio signifas, ke ili malamas Dion – alivorte ili rifuzos donacon de la savo, kiun al ili Jesuo proponas. Dum tiuj, kiuj iris la surteran vivon laŭ vojo de Diaj ordonoj kaj „plenumadis pretendojn de la vero“, „alproksimiĝis al la lumo“, alivorte akceptos donacon de la savo, kiun al ili Dio donacis. Tiel do la Savinto dum la juĝo lasas la decidon al la homo: „Antaŭ la homo estas kaj la vivo kaj la morto kaj estos al li donite, kion li elektos.“ (Sir 15,17) Tiun plej gravan vivdecidon en la momento de la morto influas la paso de la tuta surtera vivo: „Ĉion, kion oni semas, tion ankaŭ li rikoltos. Ĉar kiu semas por sia karno, el la karno tiu rikoltos putradon; sed kiu semas por la Spirito, el la Spirito tiu rikoltos eternan vivon.“ (Gal 6,7-8)

En la momento de la morto en ĉiu homo finiĝas procedo, kiu dum la tuta vivo okazis – kreado de la homeco, maturiĝo en libereco kaj la amo. Ĉiu konscia kaj libervola strebado pri la vero, malfacilaĵoj de la kredo kaj la preĝoj, lukto kontraŭ propra egoismo kaj propraj pekoj – ĉi ĉio malfermas la homon por efikado de Dia Spirito, kiu en li kreas kaj disvolvas liberecon, kapablan por heroeca amo. Aliflanke ĉiu peko, ĉiu neglekto de bono kaj orientiĝo laŭ logiko de egoismo la homon sklavigas kaj fermas antaŭ Dia efikado, deformas lian homecon kaj pereigas lian kapablon de la amo. Malemo por konvertiĝo kaj obstino en la peko povas tiel la homon detrui, ke li absolute egoistiĝos, kiu la lumon de la graco kaj vero komencos malami kaj kiu „amos“ sin per la amo transformita ĝis malamo al Dio.

La surtera vivo do estas por ĉiu homo la tempo de neripetebla kaj definitiva maturiĝado al eterna amo en la ĉielo, aŭ la tempo de degenerado kaj direktado al absoluta egoismo kaj la eterna pereo. Kiam en la momento de la morto, dum la persona juĝo la homo ekstaras antaŭ Kristo vid-al-vide, tiam – kiam li ekvidos verece tutan sian surteran vivadon – devos akcepti sian lastan decidon por Kristo, aŭ kontraŭ Li. Tiu ĉi decido estos realigo de la vero pri la homo – do pri tio, kiel formiĝadis lia libereco en periodo de la surtera vivo. En la momento de la juĝo, kiam la homo ekkonas tutan plenecon de la amo de Kristo, akceptas ĉiu homo lastan decidon, ĉu li ĝin akceptos, aŭ rifuzos. „Jes“ dirita al Kristo iĝos ĉielo aŭ purgatorio, dum rifuzo de lia amo iĝos infero.

Post la morto ekzistas nenia eblo de reveno al surtera vivo. La homo vivas surtere nur unufoje. Dio avertas: „Ne forgesu, ke la vojo reen ne ekzistas...“ (Sir 38,21a) La ideo pri reenkarniĝo do estas submetita mensogo de satano.

Se en la momento de la morto la mortanto havos almenaŭ minimuman bedaŭron pro siaj pekoj kaj sin malfermos al amo de Kristo, tial tiu ĉi homo estos savita. La Sankta Skribo diras, ke li mem saviĝos, tamen per trairo tra fajro (1 Kor 3,15). Tiu fajro montras al sufero, kiu lin atendas en purgatorio pro la pekoj faritaj dum la surtera vivo, kies konsekvencoj kaŭzas suferadon al la homoj surtere vivantaj. La homo simple dirite devas maturiĝi al unuiĝo en la amo kun Triunua Dio, kaj tial li mem sopiras pri tiu ĉi ofte doloriga procedo de purigo kaj maturiĝo en la purgatorio.

En momento de la morto ricevos ĉiu homo tion, pri kio li sopiris; kaj la homo sopiros laŭ tio, kio li estis dum la surtera vivo: „Malantaŭ la mistera mortpordego sin trajtas eterneco de edziĝo en kuneco kun Dio aŭ puno en malproksimeco de Li.“ (s-ta Johano Paŭlo la Dua, Reconciliatio et paenitentia, 26)

Kial ne ĉiuj estos savitaj? Tial, ĉar ne ĉiuj tion volos. Graco, kiu estas senpaga, savos nur tiujn, kiuj pri la savo sopiros, kaj tiujn, kiuj tion ne volis, ne savos.“ (s-ta Johano Chryzostom, Homilio pri temo de Letero al Romanoj, XVIII, 5)

Sac. Mieczysław Piotrowski TChr El Miłujcie się! 4/2013

al la indekso