La 16-a IKUE-prezidanto naskiĝis en Bergamo (Italio) la 2-an de aŭgusto 1943. Doktoro pri matematiko, esperantisto ekde 2000, en 2003 li akiris la superan diplomon de la Itala Instituto de Esperanto. La prezidanto de la itala sekcio de IKUE - ekde 2003 - li redaktis ties organon “Katolika Sento”, kreis kaj prizorgis la oficialan paĝaron de la itala IKUE-sekcio (www.ueci.it). Li gvidis multajn E-kursojn en Milano ĉe la “Universitato de la tria aĝo” kaj en la urba E-klubo. Ekster IKUE li estis membro de la paŝtista konsilio de sia paroĥo, sekretario de la Itala Instituto de Esperanto kaj konsiliano de la E-klubo de Milano. Li forpasis la 26-an de marto 2019 en Milano pro kancero.

La funebra rito por la prezidanto de IKUE D-ro Giovanni Daminelli okazis ĵaŭde la 28-an de marto 2019 je la 15-a horo en la preĝejo de Sankta Siksto en Bergamo, Italio. La rekviemon celebris tri pastroj, inter ili la estrarano de IKUE sac. Pierluigi Svaldi. Ĉeestantaj estis ankaŭ esperantistoj el Milano kaj ĉirkaŭaĵo de Trento. Dum adiaŭo nome de IKUE esperantlingve parolis la unua vicprezidantino Marija Belošević.

Karaj kaj estimataj legantoj, karaj gefratoj en Jesuo Kristo, akceptu koran saluton en la karesmo, kiu nin rapide proksimiĝas al la Pasko ‒ la glora resurekto de nia Savinto Jesuo Kristo, kiu per sia krucofero malfermis al homoj fermitan pordon al la ĉielo.

Kutime la dua numero de nia revuo aperadas en la monato majo ‒ la monato dediĉita al la Virgulino Maria ‒ Reĝino de Majo. Ankaŭ la nunjara dua numero de la revuo devus aperi en la monato majo, sed la trista sciigo pri la forpaso de nia karega prezidanto de IKUE frato D-ro Giovanni Daminelli plirapidigis ĝian aperon, por ke ankaŭ vi, karaj legantoj, perpreĝe rememoradu lin. Frato Giovanni Daminelli estis la prezidanto de IKUE ekde la 20-a de februaro 2012 ĝis sia morto. La partoprenintoj de la 22-a Ekumena E-Kongreso okazinta pasintjare en la urbo Poděbrady (Ĉeĥio) bone memoras lian tiean ĉeeston. En la ĉi-jara monato marto li estis enhospitaligita pro la kancero. La estraranoj de IKUE estis informitaj pri la evoluo de lia sanstato kaj operacioj, ili do aliĝis al la preĝoj akompanante fraton Giovanni sur lia kalvaria vojo. Kaj la 26-an de marto li fordonis sian animon al la ĉiela Patro, reveninte el la valo de larmoj en la definitivan patrujon. Ni do petu Dion, ke Li donu al la frato Giovanni eternan, luman kaj pacan ripozon.

Ĉiuj ni estas migrantoj al la fina celo ‒ la eterneco. La glora resurekto de Kristo plenigu nin per ĝojo kaj fido pri la estonta feliĉa renkonto en la ĉiela patrujo ‒ nia fina celo. Akompanu nin tien nia amata ĉiela Patrino ‒ la Reĝino de Majo.

Dio benu! Kore vin salutas frato Miloslav Šváček.

Enrigardi la infanajn okulojn kaj ne ekmiregi signifas esti anime kaj spirite blinda. (N. N.)

La nuntempa homo malrapide perdas econ, kiu riĉigas lian vivon. La kapablon miregi.

Persone mi opinias, ke tiu ĉi talento restas nuntempe al la infanoj ĉirkaŭe ĝis la kvina jaraĝo. Tiu infaneto estas kapabla senruze kaj sincere ekmiregi ĉe radianta kristnaska arbeto super donacetoj, kiuj estas sub ĝi. Okjara lernanto ne ekmiregas. La kristnaskan arbeton li vidis jam okfoje, tial do entute enuo. Kaj la donacetoj? Chrysler-aŭtomobilo tio dume ne estas, tial kio.

Kaj mi ne parolas pri de la vivo enuigitaj sepdekjaraj gejunuloj, kiuj jam ekĝuis tute ĉion – kaj do ne estas kaŭzo super kio miregi. La vivo komencas esti enuiga. Tial estas necese ĝin variigi per promiskuo, per pli forta alkoholo, drogoj. Almenaŭ iom da ĝojo en tiu simpla, neinteresa kaj nenion alportanta mondo.

Kiu ankoraŭ en maturaĝo kapablas miregi pro sunsubiro, birdkantado aŭ super la infana ĉareto kaj ne retrorigardante, ĉu neniu vidas lin, por ne esti deklarita frenezulo?

Miri pri io, tion ni ankoraŭ kapablus, sed miregi, tion ni apenaŭ plu kapablus. Kiam Jesuo prenas kun si tri siajn apostolojn al montsupro, kie Li estas antaŭ ili transfiguriĝinta, la apostoloj estas en mirego.

Kiam Jesuo nin invitas al sia altaro, kie estas transformiĝinta la pano je lia korpo kaj la vino je lia sango, ni restas dormemaj kiel ĉiun dimanĉon antaŭ tio kaj la partoprenon en tiu ĉi miraklo ni travivas neaktive. Ni kapablas miregi eĉ ne ĉi tie.

Al la ĝojo de la homa animo apartenas ankaŭ la kapablo miregi. Miregi signifas esti dankema, miregi signifas ĝoji pro la mistero, miregi signifas vidi „malantaŭ aferoj videblaj“. Miregi signifas vivi kiel plenkreskulo, sed ĝoji kiel infano. Jam la Skribo en la evangelio de Luko priskribas, kiel post unu miraklo de Jesuo ĉiujn ekkaptis mirego, ili laŭdis Dion estante plenigitaj de timsento kaj diradis: „Kion ni hodiaŭ vidis, tio superas nian konceptadon.“ Kaj aliloke oni parolas pri tio, ke tiu, kiu ne akceptos Dian regnon kiel infano, tiu ne eniros ĝin.

La historio de la 20-a jarcento montras, ke eĉ la plej krimaj ideologioj povas akiri la regon super la cerboj de homoj kaj super la tutaj popoloj. Ĝuste en ĉi tiu perpektivo oni devas vidi la GENDER-ideologion.

Ideologio ne strebas ekkoni la veron. Ideologio estas la teorio, la koncepto kreata ne por formigo de la malkovrita vero, sed en la intereso de iu grupo kaj servanta por la realigo de ĝiaj profitoj. La ideologio estis naziismo servanta al germanoj kiel la ilo de atingo de la regado en la mondo. Ĝi apogadis sin je konvinko, ke interalie la slavaj popoloj estas esence subhomoj, kiuj povas servi nur kiel la labora brutaro. Post tio sekvis persekutadoj, deportadoj, labortendaroj, malliberejoj kaj ĉiuj el la historio konataj homaj subpremadoj.

La teorio gender

Gender-o, tio estas sendube frukto de la agado de la cerbo infektita per la ateisma malsano. La aserto, ke Dio ne ekzistas, estas la terura eraro, kiu nepre en la konsekvenco tiras al si multajn pliajn, tiel kiel la eraro je la komenco en la matematikaj kalkuloj. Gender-o, tio estas la ateisma ideologio, kiu elprofunde falsigas la ekkomprenon pri homo. Ĝi forĵetas Dion, kaj rezulte de ĉi tio ĝi forĵetas tion, kio en la homo estas la plej valora, la plej spirita; ĝi forĵetas ĉi tiun spacon, en kiu homo renkontiĝas kun transcendento.

Homoj, kiuj ne posedas la kredon je Dio, devas starigi en tiun lokon ion alian, „pli modernan“. Kion alian ili havas? Gender-on. Jes ja tio estas la sekvaĵo de komunismo; proklamadas ĝin grandparte la samaj homoj, kiuj pli frue en la altlernejoj proklamadis la marksismon. Ili fakte estas postkomunismaj orfoj, kiuj volas havi neniun novan konon de la vivsenco. Ili sin pravigas per tio, ke ili helpas al tiuj, kiuj estas maljustigataj ‒ la malriĉuloj, persekutataj gejoj, transseksemuloj, lesbaninoj, tiel kiel ili helpadis pli frue, aŭ kiel ili ŝajnigis, ke ili helpas al laboristoj. Ili do „helpadis“ tiel intense, ke laboristoj en la kapitalisma Okcidento havis pli altan vivnivelon ol tiuj en Oriento, tial do homoj el Oriento ofte forfuĝadis Okcidenton.

Ĉar la gender-o estas la teorio kreita grandparte fare de la homoj sekse depravaciitaj, kiuj sian depravaciigon volas diskonigadi, kiuj la aliajn homojn volas depravaciigi laŭ sia identeco, ili do faras preferan atakon al la plej facila celo: al infanoj kaj al junularo. Por ekkompreni la gender-teorion estas necese konsciiĝi, ke la bazangula ŝtono estas ĉi tie aserto, ke nia sekso, do tio, ke ni estas viro aŭ virino, tio estas la efekto ne de la biologia determino, sed nur la kultura agado. La multjara influo de ĉirkaŭo. Gender-o hipotezas, ke ni ne naskiĝas kiel viroj kaj virinoj, sed ni estas tiel edukataj; tio estas rekte la kultura interkonsento. Se mi mem aliros la vidpunkton, ke mi estas virino, mi povas veni al la oficejo de civila stato kaj rekte diri: „Mi sentas min virino, bonvolu ekskribi, ke mi estas Daria Oko“. Tiun ĉi „rajton“ oni strebas oficialigi, kio devus esti rekonigata kaj prizorgata flanke de ŝtato. Tio estas la piramida absurdo, ĝis nun nekonata al la mondo.

Oni ĉi tie bone vidas, ke la ideologio de gender-o estas kolizianta kun la scienco. Ĉar ĝuste la scienco montras al ni, kiel ni estas tre seksaj ‒ per kio kaj kiamaniere ni diferenciĝas. Jam je la hormona nivelo estas la diferenco inter virino kaj viro. Ni havas diference konstruitajn cerbojn. La scio pri tio, kiel ni diferenciĝas estas ĉiam pli riĉa. Se la temo tiel fundamenta, kiel estado de viro kaj virino devus esti nur la afero de interkonsento, de iu socia fantazio, tio do signifus, ke ne plu estas iuj konstantaj punktoj de rilatigoj kaj des pli oni povas ĉion subfosadi.

Samseksema premgrupo ‒ lobio

Samseksemuloj sin prezentiĝas kiel mizera, subpremata minoritato, sed kiam ili jam ekposedas iun povon kaj rajtojn, ili tuj volas, por ke ĉiu homo, kiu al ili adresas apenaŭ unu kritikan vorton, estu malliberigita. Per tio ili al si arogas proprigi la diajn distingilojn, ĉar nur Dion oni ne povas kritiki. Multon ili jam akiris, ĉar tiaj internaciaj organizoj kiel Organizo de Unuiĝintaj Nacioj (UNO), Monda San-Organizo (WHO) aŭ Eŭropa Parlamento estas fare de ili influataj kaj eĉ direktataj. Tiel, kiel antaŭ jaroj Moskvo volis al ni entrudi komunismon per bajonetoj kaj tankoj, tiel same nun Bruselo, Novjorko kaj Strasburgo volas altrudi al la mondo gender-ideologion, uzante perforton juran kaj de komunikaj rimedoj.

Eĉ marksismo kaj naziismo ne rompis familion ‒ tial Germanio povis rapide renaskiĝi. Ni ankaŭ povis suprenleviĝi, ĉar la komunismo ne tuŝis la valoron de familio, defendatan precipe fare de Eklezio. Se temas pri gender-o, ni samtempe havas problemon pro la detruigado de la familio mem, neniigado de la homo en la stadio, dum kiu li/ŝi estas la plej delikata kaj fragila, kiam li/ŝi formiĝas.

Ni rimarku, ke la samaj homoj, kiuj propagandas la homoideologion kaj diras, ke gejo estas OK kaj lesbanino estas OK, volas al ni siajn opiniojn perforte entrudigi. Tiel oni en Germanio oficialigis, ke la seks-lecionoj estas nun devigaj por ĉiuj infanoj. Se la gepatroj ne konsentas pri la partopreno de iliaj infanoj en ĉi tiuj lecionoj, tiam ili riskas esti malliberigitaj. Mi havas tie multajn amikojn kaj mi scias, ke precipe por knabinoj estas tiuj ĉi lecionoj neelteneblaj. Ili estas rekte prihontigataj, kaj poste ili demandas patrinon: „Ĉu mi devas edziniĝi? Ĉu tiel tio devas aspekti?“ Ni diru malkaŝe: ĉi tiuj lecionoj estis pretigitaj fare de la deviaciaj homoj, kiuj travivadas la seksumadon antaŭ ĉio sur la animala nivelo. La homo, kiu havas la spiriton kaj kredon, scias, ke la amo signifas pli multe kaj travivas la seksumadon tute alie.

Nia kulturo ŝanĝiĝas je la putinejo, en kiu estas multe da seksumado, abortigado, veneraj malsanoj. Tio estas tute kontraŭanta Biblion, Revelacion. La plej grava estas la Revelacio, Dia Vorto, la instruado de Eklezio, kiu estas tute unusignifa. Malmulte estas en la Biblio aferoj tiel damnitaj kiel samseksemo. Kaŭze de ĉi tiu peko estis detruitaj la urboj Sodoma kaj Gomora, la bildo de faligo. Ne pro tio, ke estis tiom da samseksemuloj, laŭkutime estas da ili ne pli ol du procentoj inter viroj. Sed tie ĉi ĉiuj volis kunvivi kun la sendinto de Dio, ĉar depravacio atingis jam tian nivelon. La samseksemo estas ofte la lasta fazo de la falo ‒ la seksema kaj la kultura.

Tio ne estas la hazardo, ke la samseksema ideologio disvolviĝas en Pollando kun multaj kontraŭoj, ke danke al la komunaj klopodoj ĝi tamen dume malvenkas. Sed oni devas kontraŭ ĝi konstante batali, kiel kontraŭ bakterioj. Simile kiel la naziismo kaj la komunismo havis en Pollando mafacilan medion, tiel ĝin nun havas malfacilan la gender-ideologio. (...)

(...) En iuj landoj la gendero estas malpermesita. Ekzemple lastatempe Rusio malpermesis propagandi gender-on. Tiel same Litovio ‒ la malgrandaj nacioj estas per ĉi temo precipe minacataj. Se gender-o ĉe ili disvolviĝos, tiam ili mortos tutnacie. En Kroatio la konstitucia tribunalo malpermesis la seksan edukadon en lernejoj, ĉar tio estas fakte la seksa depravacio.

Estas bezonataj fortaj kristanaj disaŭdigiloj, ĉar grandparte la regon super la homa spirito okupas amaskomunikiloj. Homoj spektas televidon kaj pensas, ke tio, kion ili tie vidas kaj aŭdas, estas la vero. Kiel same pli frue la radio de Goebbels superregis germanojn, tiel hodiaŭ la maldekstrisme-ateismaj amaskomunikiloj volas ekregi la konsciencon de homoj. Daŭras la batalo por savo de la animoj de la nacioj.

Sac. Prof. Dariusz Oko - la aŭtoro estas filozofo kaj teologo, lekciisto en la Papa Universitato de Johano Paŭlo la Dua en Krakovo, la animzorganto de kuracistoj. El revuo Michael, 10-12/2018 esperantigis Stanisław Śmigielski

 LA SCIENCISTOJ KONTRAŬ GENDER-IDEOLOGIO

En Italio estiĝis nova sciencista komitato por defendo de familio. Kiel sian celon ĝi volas malkovradi pseŭdosciencajn mensogojn kaj sloganojn, per kiuj sin aŭspicias gendera ideologio. Inter ĝiaj membroj estas famaj pediatroj, ginekologoj, psiĥiatroj, psiĥologoj kaj filozofoj. Proparolanto de la grupo estas profesoro Massimo Gandolfini, neuroĥirugo kaj neuropsiĥiatro el universitato en norditala Brescia. Kiel li diris, la gendera ideologio ofte rekuras sin al t.n. sciencaj faktoj, kiuj ne estas ĝuste motivigitaj, aŭ rekte estas falsigitaj. La nove fondita komitato estas laŭ li necesa pro kulturaj ŝanĝoj, kiuj okazis dum lastaj jardekoj. Ankoraŭ antaŭ tridek jaroj neniu ekpensus, ke iu povos elekti sian seksan orientiĝon spite de biologia kondiĉeco, aŭ ke la infano por sia bona evoluo ne bezonas patron kaj patrinon. Hodiaŭ estas tiuj ĉi aferoj publike heroldataj, kvankam por ili mankas iuj ajn sciencaj bazoj. Krome la tuta scienca literaturo ekde la 20-a jarcento ĝis hodiaŭo parolas kontraŭ ideo de t.n. samseksemeca gepatreco (homogepatreco). Maturiĝis tempo por reveni al niaj sciencaj kaj kulturaj radikoj – emfazas profesoro Gandolfini.

www.radiovaticana.cz, 31.10.2015

al la indekso

Tiun ĉi eventon rakontis viro post operacio de koro. Unu tagon antaŭ la operacio venis al li en la ĉambron flegistino. Ŝi prenis lian manon, premis ĝin kaj lin instigis la manpremon reciproki. Ŝi diris al li:

„Sciu, morgaŭ kuracistoj haltigos vian koron por ĝin operacii. Ĉe la vivo vin tenos aparato. Ĝis la kuracistoj vian koron riparos, ili denove ĝin funkciigos kaj finos la operacion. Vi vekiĝos en reanimada sekcio, sed dum ses horoj vi ne povos moviĝi. Eble dum tiu tempo vi ne kapablos eĉ movi la fingron, vi ne povos paroli eĉ ne malfermi okulojn, malgraŭ tio, ke vi havos konscion kaj vi aŭdos kaj sensos ĉion, kio ĉirkaŭ vi okazos. Dum ĉiuj tiuj ses horoj mi estos kun vi kaj mi tenos vian manon same, kiel mi ĝin tenas nun. Mi restos kun vi, ĝis vi tute rekonsciiĝos. Eĉ se vi sentus vin senpova, en via manplato vi sentos mian manon kaj vi scios, ke mi vin tie ne forlasos.“

„Ĝuste tiel okazis,“ daŭrigis tiu ĉi viro. Kiam mi vekiĝis el narkozo, mi sukcesis diri eĉ ne vorton. Sed mi sentis, kiel ŝi dum ĉiuj horoj premas mian manon, kaj tio donadis al mi forton.“

Dio tenas ĉiun el ni per la manoj dum la tuta vivo. Kaj per tio Li al la homo donas la forton.

(El libro de B. Ferrer: refreŝiĝo por la animo)

Por ni, kristanoj, estas tre malfacile tion agnoski. Ja ankoraŭ ekzistas restoj de la kristana kulturo, kies disfloron Eŭropo travivis. Tiel nuntempe multaj opinias. Ankaŭ multaj moralaj konceptoj, kiuj formas nian kunekzistadon, havas la kristanajn radikojn: ke estas necese respekti proprieton, protekti la vivmedion, ke la mensogo neniigas kunvivadon, ke estas necese respekti proksimulon kaj lin subteni, se li tion bezonas...

Dankon al Dio, ke ekzistas tiu ĉi inercio. Alikaze en niaj landoj de longa tempo ekestus ĥaoso. Sed la sistema subfosado de la kristana bildo de la homo daŭras. Kaj tio tuŝas ankaŭ la vivon de la kristanoj. Antaŭ ne multaj monatoj publikigita krizo en la eklezio malvaste estas koneksita kun la antagonismo de la evoluo de la kristana bildo kaj la moderna vivmaniero.

Tiu ĉi evoluo estis atendebla jam antaŭ jarcentoj. Kun ekesto de iluminismo ekestis klara konfronto. La historiisto Jean Daujat ekzemple skribas pri la Enciklopedio kaj el ĝi eliranta tiu ĉi pensado: „Enciklopedio devus disponigi kompletan superrigardon pri la tuta homsciado, kiu estis akirita fare de la homa racio. Ĝiaj iniciatintoj, Diderot kaj granda matematikisto d´Alembert, el ĝi faris armilon kontraŭ kristanismo kaj ĉiuj religioj, ĉar ili asertis, ke ĝi montras senlimajn kapablojn de la homa racio. Enciklopedio grave influigis disvastigon de racionalismo, kiu kontraŭis ĉiun revelacion kaj ĉiun Dian influon...“

Tre proksima tial estis la strebo anstataŭ Dio igi homon leĝodonanto. Emmanuel Joseph Sieyès, unu el la pioniroj de la Franca revolucio, alkondukas la renverson ĝis tiu ĉi punkto: „La nacio estas antaŭ ĉio cetera, ĝi estas la aŭtoro de ĉio. Ĝia volo estas legala, ĝi mem estas la leĝo... La nacio povas voli iamaniere, sufiĉas, ke ĝi volas... ĝia volo estas ĉiam la plej supera leĝo.“

Joseph Ratzinger ankoraŭ kiel kardinalo priskribis tiun ĉi situacion klare en la libro Ohne Wurzeln ‒ Der Relativismus und die Krise der europäischen Kultur. „Tiel travivis kristanismo en Eŭropo sur unu flanko sian plej efikan version, sed samtempe elkreskis en Eŭropo kulturo, kiu reprezentis la plej radikalan reziston kontraŭ religiaj kaj moralaj tradicioj de la homaro entute.“ Tiu ĉi antagonismo trovas sian malvenkon en la modernaj konstitucioj. Tie ekzistas eĉ ne eta rilato al pli alta ordigo de la valoroj. La aŭstria konstitucia leĝo estas de tio brila ekzemplo. La artikolo 1 diras klare: „Aŭstrio estas demokrata respubliko. Ĝia juro eliras el la popolo.“ Ĉiu juro, sen la limigo.

Povus aperi opono, ke ja nuntempe ni devas respekti la homrajtojn. Tio estas vero. Sed tiuj ankaŭ estas la homa verko. Kiel flekseble oni povas ilin uzadi, ni vidos plue: ili estas nenia baro kontraŭ milionoj da abortigitaj infanoj, kontraŭ mortigado de maljunaj kaj suferantaj, kontraŭ enkonduko de la rajto de la samseksemuloj adopti infanojn, kontraŭ neniigo de nocio geedzeco... La oficistoj de la Eŭropa Unio eĉ strebas legaligi abortigon kiel homan rajton!

Estas fakto, ke niaj okcidentaj socioj estas ĉi tie sen la firma interrilato, sen larĝ-horizonte valida ordo. Kaj ĉi tie estas ebla ĉiu nehomeco. Nuntempe estas koncedata, kio konvenas al influhavaj klikoj kaj kion oni longtempe disponigas en amaskomunikiloj.

Adekvatmaniere la kardinalo Ratzinger menciis nian situacion en sia prediko antaŭ la papa elekto en la jaro 2003: „Havi klaran kredon laŭ la Kredo de la Eklezio estas ofte opiniata kiel fundamentalismo, kontraŭe al tio la relativismo, kiu kiel en la vento moviĝas laŭ iuj opinioj tien kaj reen, hodiaŭ estas opiniata kiel ununura samtempa sinteno. Kreiĝas diktatoreco de la relativismo, kiu agnoskas nenion kiel definitive validan kaj fine lasas validan nur la propran mion kaj ĝiajn deziregojn.“

Sed sen firma bazo la kristanoj ne povas rezisti en la sendieca ĉirkaŭaĵo. Baldaŭ aŭ pli poste ili malvenkos kontraŭ tentoj, allogoj, argumentoj kaj erarinstruoj, kiuj superas en ilia ĉirkaŭaĵo. Per tiuj erarinstruoj kompreneble ne estas trafitaj nur laikoj, sed ankaŭ sacerdotoj kaj episkopoj. La skandaloj de la seksaj misuzadoj aperintaj lasttempe publike en tiom da landoj (Aŭstralio, Germanio, Usono, Ĉilio, Honduraso, Irlando...), tion bedaŭrinde tre klare montras.

Mi preskaŭ ne kuraĝas tion diri, ĉar tio sonas tiel filistre, ja eĉ „fundamentalisme“: Kio estas necesa, estas konscio de sindifino rilate al la novpaganeco, la forkliniĝo de la false komprenata „aggiornamento“, la senkompromisa aliĝo al tio, kion la eklezio instruas dekomence. Nur tiel povas la eklezio eliri fortigita el la nuntempa krizo.

El VISION 2000 - 6/2018

 Christof Gaspari

 „TIO ESTAS MIA KORPO“

Ĉu abortigo kiel antinomio de Eŭkaristio?

Ĉiujare mortas pro abortigoj milionoj da infanoj kaj multaj politikistoj kaj aliaj homoj la abortigojn eĉ plu subtenas. La socio diras klare: „Tio estas via korpo,“ kial vi ne povus kun ĝi fari, kion vi volas?

Ĉu ni entute havas politikistojn, anojn de la politikaj partioj kaj homojn alie interesiĝintajn, kiuj iam haltis kaj rigardis la grandegan valoron de la korpo? La Sankta Skribo al ni diras: „Aŭ ĉu vi ne scias, ke via korpo estas templo de la Sankta Spirito, kiu estas en vi kaj kiun vi havas de Dio, kaj ke vi ne apartenas al vi mem, ĉar vi estas aĉetitaj per prezo? Gloru do Dion en via korpo.“ (1 Kor 6, 19-20) Vi ne apartenas al vi mem: Estas interese, ke la Skribo al ni diras ion tute alian kaj tre kontraŭdiran rilate al tio, kion diras la mondo. La mondo al ni diras: „Ni proklamas, ke por virino estus maljuste, se ĝi devus naŭ monatojn toleri fizikan kaj psikan ŝarĝon pro infano, kiun ŝi eĉ ne volas.“

Sed ĉu ne estus por Jesuo pli facile diri ion similan: „Patro, kial mi devas lasi bati min kaj vipi kaj krom tio travivi tiel grandegan fizikan doloron por savi viajn homojn? Ĉu mi ne povas morti per natureca morto kaj post tri tagoj resurekti?“ Cetere, tio estus lia korpo. Sed Jesuo tiel ne faris. Li oferis sin por ni tutece.

Nuntempe pri la vivo kaj la morto de la infano decidas ĝia patrino. Ankaŭ Kristo devis decidi, ĉu ni vivos, aŭ ni mortos. Kristo elektis vivon. La vivon tra la morto. Lia ofera morto por ni ebligis, ke ni povas vivi el lia Korpo kaj Sango. Pere de la Plejsankta Eŭkaristio estas al ni proponata ĉiu peceto de lia Korpo, por ke ni havu vivon.

Ni ne apartenas al ni mem. Multekoste ni estis elaĉetitaj. Pere de la plej sankta ofero de Jesuo Kristo ni povas havi vivon kaj ni povas ĝin havi abunde. Tial ni gloru Dion en nia korpo.

Fonto: https://churchpop.com, 29.8.2016

“Ĉio koncernas monon”, diros al vi nuntempaj junaj homoj, estas egale pri kiu temo vi komencos interparolon. Estas preskaŭ nekredeble, kiom da diversaj proverbaj kaj popolaj diraĵoj pri la temo de mono ni havas en nia ĉeĥa kulturo. Kaj ili alkreskas! La homoj al vi denove kaj denove asertos, ke ĉio rondiĝas ĉirkaŭ la mono. Hodiaŭ la mono regas mondon! Kaj se vi ilin havas sufiĉe, vi havas ĉion.

Mono, mono kaj denove mono

Ni iĝis sklavoj de mono, ŝajnas, ke ĝi nin persekutas ĉiupaŝe. Ĉion ni vidas kaj aprecas tra la mono. Kiam poste multaj homoj konfesas, ke eĉ la grandega monsumo al ili ne garantiis feliĉan kaj longan vivon, ni diras al ni: “Tio ne koncernas min. Mi pere de tiom da mono mastrumus pli bone.” Sed eĉ milionoj en banko nin ne ŝirmos kontraŭ neatendita naturkatastrofo, kontraŭ maligna malsano, kontraŭ perfido de “iamaj” amikoj. Multaj tamen ŝatas sian monon kaj sian havaĵon pli multe ol la vivon de la aliuloj. Ili vivas nur por si mem, por sia memameco.

Tragika okazintaĵo

Kiam ni parolas pri la mono, eble antaŭ ni aperos persono de Judaso. Historieto pri li estas elokvente priskribita en la Biblio. Judaso estis unu el la disĉiploj de Jesuo, li estis atestanto de Liaj mirakloj, kiuj konfirmadis, ke Jesuo estas la Filo de Dio. Fine li perfidis Lin. Pro mono. Por sufiĉe alta monsumo. Tute lin ravegis iluzio de tio, kion li povus per ili por si havigi. Por tridek arĝentaj moneroj li vendis Jesuon al liaj malamikoj. Tiel Judaso “aprecis” sian Majstron. Kiam li poste vidis, kiel Jesuo estis kunkatenita, forkondukita kaj venigita al Pilato por mortkondamno, moviĝis en li konscienco. Sed tro malfrue. Vane li ankoraŭ provis renversi kuron de la paskaj okazaĵoj per redono de la mono. Malfrue li vokas: “Mi pekis, perfidante senkulpan sangon!” Libervole li finis sian vivon. La konsciencriproĉoj estis pli fortaj ol forto kaj potenco de mono. Bedaŭrinde, ankaŭ hodiaŭ inter ni vivas tiuj, kiuj estas kapablaj fari ĉion pro la mono.

Principa elekto

Jesuo allasis Judasan perfidon nur tial, por ke estu plenumita volo de Lia Patro en la ĉielo. Fine Li mallaŭde mortas surkruce por pagi niajn pekojn. Sur la loko, kie devus esti ni, mortas Li mem. Ni ne estis elaĉetitaj per pereemaj objektoj, oro aŭ arĝento, sed per multekosta sango de Kristo. Estas preskaŭ nekredeble, ke Dio tiel alte aprecis valoron de nia vivo, ke Li oferis sian propran Filon.

Eble vi ĉi-momente diros al vi: “Kaj kiel tio koncernas min? Al neniu mi agis maljuste kaj de neniu mi ion petis. Mi sukcesas mem regi mian vivon.” Kaj plu vi iros vian vojon. Sed mi volonte memorigas al vi, ke laŭ la Dia justeco ni ĉiuj estas pekemaj. Neniu estas senkulpa. Post la morto ni estas kondamnitaj al la vivo sen la amanta Dio, en eterna sufero. Sed ankaŭ por vi validas: se vi ekkredos, ke Jesuo Kristo mortis surkruce por viaj pekoj kaj se vi akceptos Lin kiel Sinjoron de via vivo, vi estos savita por la eterna vivo en la ĉielo. Temas nur pri la demando de via elekto. Decidu ĝuste! Via vivokazaĵo povas havi feliĉan finon.

Jan Titěra

al la indekso

 APUD LA KRUCO - LA KRUCVOJO