komenciĝis ekzisti kadre de la ekestinta Katolika Sekcio de la Ĉeĥa Esperanto-Asocio la katolika Esperanto-tendaro en la vilaĝo Herbortice, Ĉeĥio, sub oficiala nomo Libertempa Esperanto-Tendaro – Letní esperantský tábor.

Kiel la tendaro naŭfoje okazis dum ekzisto de la totalisma komunisma forte kontraŭreligia ŝtata fi-sistemo, tion ni rememorigos dum la nuna jaro en la kvindeka datreveno de ĝia ekesto en la jaro 1969. Marte 1969 dum la Konstitua Kongreso de la Ĉeĥa Esperanto-Asocio okazinta en la urbo Brno, frato Aleš Berka (surfote) iniciatis kadre de la ekestinta asocio fondon de la Katolika Sekcio, kiu tuj en la sama jaro komencis organizi la katolikajn E-tendarojn.

 al la indekso

Ho, sankta papo Pio la Deka, bona kaj viglanta paŝtisto, Vi, kiu atingis la gloron de la sanktuloj, aŭskultu la petegon, kiun ni konfide adresas al Vi. Helpu, ke ni konu pli kaj pli bone la Sinjoron Jesuon, kaj ke ni amu Lin profunde tiel, ke ni vivu por Li kaj per Li. Savogardu nin kontraŭ ĉiu malbono de l´ animo kaj de l´ korpo. Helpu nin vivi kiel aŭtentikaj atestantoj de la amo de Dio por la gefratoj. Protektu la tu- tan Eklezion, nian diocezon, nian paroĥon, la familiojn. Igu, ke ni imitu vian grandan devotecon al la beata Virgulino Ma-ria, nia ĉiela Patrino. Via protekto atingu ankaŭ ĉiujn civilajn instituciojn kaj tiujn, kiuj aktivas en la socia vivo. Igu nin konstantaj agantoj de la paco inter ni kaj en la socio. Amen.

Ho, sankta papo Pio la Deka, bona kaj viglanta paŝtisto, Vi, kiu atingis la gloron de la sanktuloj, aŭskultu la petegon, kiun ni prezentas ĉe viaj piedoj. Akiru por ni la veran amon al Jesuo tiel, ke ni vivu nur en Li! Ni preĝpetegas por ni vian grandan devotecon al la beata Virgulino Maria, kaj ke ni liberiĝu disde ĉiu malbono de la animo kaj de la korpo! Kaj igu, ke la Eklezio kaj la kristana socio – samkiel Vi tion deziris – kantu la himnon de la venko kaj la paco. Amen.

La sciencaj verkoj ĉiam pli malofte oku-piĝas pri la demando de la historia ekzisto de Jesuo Nazareta. Komence de la dudeka jarcento estis pli multaj provoj meti la tezon, ke Jesuo tute ne vivis, ke lia historio estas nura mito kaj legendo. Sed kiel argumentas en sia plej nova verko Walter Kasper, la profesoro en la universitato de Tübingen: “tiuj tezoj jam delonge sin montris kiel sensencaĵo. Neniu racia dubo povas ekzisti kontraŭ la fakto, ke Jesuo Nazareta vivis en Palestino dum unuaj tri jardekoj de nia jarkalkulo, proksimume de la jaro 6/7-a antaŭ Kristo ĝis la 30-a jaro post Kristo” (Jesus der Christus, Mainz 1974, 2-a eld. 1975, paĝo 75).

Verdire, eĉ hodiaŭ povas ekzisti homoj kaj ideologio, al kiuj estus konvene, se Jesuo ne ekzistus. Oni povas kompreni, ke ili ne volas akcepti diecon de Kristo, ĉar por tio estas necese havi kredon. Sed la ekziston de Jesuo povas neadi nur tiuj, kiuj sekvas “wishful thinking”, ĉar ili pensas laŭ emo, laŭ vento, laŭ mendo kaj ne laŭ historiaj dokumentoj.

Ĉu ekzistas historiaj atestoj pri Jesuo, kiuj devenas de nekristanoj?

Jes, ili ekzistas!
La nekristanaj fontoj pri Jesuo ekzistas en dusencaj specoj: judaj kaj romiaj.

Talmudo kiel verko de rabena literaturo havas rilate al Jesuo akran malamikan sintenon.

Sur unu loko ĝi laŭvorte diras ĉi tion: “En la paska vigilio estis krucumita Jesuo, la galilea sorĉisto, ĉar Li praktikadis magiaĵojn kaj delogadis la israelan popolon al iu fremda religio” (Sanhedrin, 43). Laŭ nuntempaj judaj historiistoj, kiel estas Klausner, tiu ĉi opinio pri Jesuo estis ĉe judoj kreita ankoraŭ antaŭ falo de Jerusalemo. Sed spite al ĉiuj malamikecoj neniam ĉe judoj aperis ideo neadi ekzistadon de Jesuo Kristo, kvankam tion ili volonte akceptus.

Jozefo Flavio, la fama juda historiisto vivanta en la jaroj 38 ĝis 103 post Kristo, mencias en siaj “judaj antikvaĵoj” pri “Jakobo, parolas frato de Jesuo, nomata Kristo” (Antiquitates judaicae XVIII, 9,1). Intence ni lasas flanke alian tekston, en kiu li priskribas publikan vivon de Jesuo, lian krucumon kaj eĉ lian resurekton, ĉar iuj asertas, ke tiu teksto estis almenaŭ parte kompletigita fare de kristanoj.

En la tempo de Jesuo Kristo romianoj havis eminentajn historiistojn. Ĉu alme-naŭ iuj el ili rememorigas lian personon?

Estas necese konsciiĝi, ke por romianoj estis judoj unu el multaj submetigitaj nacioj, kiu obstine rezistis akcepti romian religion kaj kulturon, kaj spite de sia malgrandeco ĝi kaŭzis al romiaj imperiestroj multajn malfacilaĵojn, kiel tion atestas historio de multaj armeaj intervenoj kontraŭ ili. Kiel skribas Jozefo Flavio, romianoj malestimis judan religion kaj opiniis ĝin certa orienta fanatismo. En tiun kadron estas necese enmeti eĉ personon de Jesuo Kristo kaj lian religion. Tial la romiaj historiistoj ne tro emis pri Li skribi, se tio ne estis necesa por iu interrilato kun la politika historio de la romianoj mem.

Des pli grava estas la realisma atesto, kiun pri Kristo donas unu en la plej gravaj malnovtempaj historiistoj, Publius Cornellus Tacitus. Li vivis de la jaro 55 ĝis la jaro 120 post Kristo kaj li dum regado de la imperiestro Trajano estis prokonsulo en Azio. En 16 libroj de Analoj li priskribas romian historion ekde la morto de la imperiestro Aŭgusto jare 14 post Kristo, ĝis la morto de Nero en la jaro 66 post Kristo. Ĝuste kontinue kun bruligo de Romo en la jaro 64 li laŭvorte diras:

“Nero imputis kulpon kaj per la plej kruelaj punoj intervenis kontraŭ tiuj, kiuj de la popolo estis nomataj kristanoj. Aŭtoro de tiu nomo, Kristo, estis dum regado de Tiberio mortkondamnita fare de la romia prokuroro Poncio Pilato; tiu malinda superstiĉo estis por momento subpremita, sed denove ĝi eksplodis ne nur en Judeo, patrujo de tiu ĉi malbono, sed eĉ en la urbo Romo” (Annales 15,44).

Se iu volus dubi pri tiel preciza raporto, li devus dubi eĉ pri la ekzisto de la imperiestro Tiberio kaj prokuroro Pilato. Sed Tacito al ni donas ankaŭ alian gravan raporton, ke do la kristanoj estis jam en la jaro 64 persekutataj pro la kredo je Kristo kaj ke multaj tial estis mortigitaj. Neniu oferas sian vivon pro elpensitaj personoj kaj fabloj. En la sinteno de la unuaj kristanoj dum ilia persekutado kaj minaco de morto ni do havas novan, esprimfortan ateston pri ekzisto de Jesuo Kristo.

La similan ateston donas ankaŭ la sam-tempulo de Tacito Svetonius kiel pri la persekutado de la kristanoj dum regado de la imperiestro Nero, tiel ankaŭ dum lia antaŭulo Klaŭdio.

En la biografio de Klaŭdio li skribas: “La judojn pro Kristo konstante ribelantajn li el Romo elpelis...” Temis pri kvereloj, kiuj eks-plodis inter judoj en Romo ĉirkaŭ la jaro 50 post Kristo, do proksimume 20 jarojn post morto de Jesuo. Iuj el ili jam estis kristanoj kaj agnoskadis Lin promesita mesio, dum la aliuloj tion negadis. Ili kverelis pri la kredo je misio de Kristo, ne pri lia ekzisto.

Komence de la dua jarcento ni havas pli multajn menciojn pri la kristanoj kaj pri ilia devenanto. Ĉirkaŭ la jaro 110 Plinius Pli juna, amiko de Tacito kaj la imperiestra guberniestro en Bitynia, en Malgranda Azio, skribas al la imperiestro Trajan, ke multe tie disvastiĝis kristanoj, kiuj “kolektiĝas en certa tago antaŭ sunleviĝo kaj al Kristo kiel al Dio ili ovacie kantas” (Letero 96).

La imperiestro Hadrian mencias la kristanoj kaj Kriston en siaj du leteroj el la jaro 125 kaj 133; pli poste Lucianus kaj Marus, ambaŭ semidoj, rememorigas Jesuon kaj lian morton.

“Malgranda ateisma vortaro”, eldonita en Prago en la jaro 1962, asertas, ke Kristo ne ekzistis, ĉar Li ne estas menciita en la papirusaj rulaĵoj, kiuj estis trovitaj en Kumrano.

Al tiu ĉi opono eblas aldoni ankoraŭ alian, kiun kontraŭ ekzisto de Jesuo Kristo priskribas Kryveľov en sia verko “Libro pri Biblio” (Bratislava 1961): Unu en kumranaj manuskriptoj, eksplikanta la biblian libron de la profeto Habakuk, parolas pri iu “in-struisto de justeco”, kiu multe similas al Jesuo, sed laŭ sciencaj esploroj tio ne estas Kristo. Kontraŭ ĉia logiko Kryveľov el tio rezultigas: “Tio ĉio nur atestas, ke Jesuon Kriston ne eblas konsideri historia persono...” Poste li aldonas: “Kromalie... estas necese meti en priparolon, ke la dokumento, kiun oni ĉi tie mencias, ne devenas el pli posta tempo ol el duono de la unua jarcento antaŭ nia jarkalkulo. Tial ĉi tie oni ne povas paroli pri Jesuo Kristo” (paĝo 182).

El ambaŭ obĵetoj oni povas vidi, kiel eblas fari tielnomatan “sciencon” je mendo. Kryveľov pravas, ke en la verko, kiu devenas de antaŭ Kristo ne povas esti parolo pri Kristo. Sed dume ankaŭ li, ankaŭ la aŭtoroj de la Vortaro ĝoje pruvas, ke Kristo tute ne ekzistis, ĉar en tiuj verkoj pri Li ne estas skribite. Tio estas kvazaŭ ni volus pruvi, ke la dua mondmilito ne ekzistis, ĉar ja Bernolák ne priskribis ĝin! La Vortaro aldonas ankoraŭ unu falsan atestaĵon: ja pri Kristo skribas eĉ ne Jozefo Flavio, kies mencion pri Jesuo ni pli supre precize citis!

Libro “Cent demandoj de kredantoj al nekredantoj” (Bratislava 1962) sin esprimas pli singarde, asertante: “Multaj personoj en la kristana literaturo estas sendube historiaj personoj. Tiuj, kiuj el ili verŝajne ludis la plej gravan rolon (Paŭlo, Petro, Johano, Jakobo, Jesuo Kristo), verdire ricevadis en procedo de la formado de la kristana religio tiajn konturojn, laŭ kiuj ne eblas difini ilian veran rolon dum ekesto kaj evoluo de la nova religio” (paĝo 140).

Ĉi tie do estas allasata historieco de Kristo. Sed la aŭtoro mem kontraŭdiras al tio, kion li skribis sur la antaŭa paĝo: “Entrudiĝas al ni do pensaĵo, ke la centra persono de la kristana instruo, Jesuo Kristo, estas pli vere mitologia persono” (paĝo 139).

Tiaj argumentoj kaj kontraŭdiraĵoj tamen ne estas allaseblaj eĉ en libro, eldonita en Eldonejo de la politika literaturo, almenaŭ ne tie, kie scienco ne estas politiko!

Estas necese konfesi, ke la politika dialektiko havas eĉ siajn avataĝojn. Ĝi povas ekzemple ŝanĝi opinion kun nova vento. Ekzemple sovetia aŭtoro Kublanov, sekvanta anglan marksiston Robertson, jam en la jaro 1964 allasis ekziston de Jesuo Kristo. Du jarojn pli poste Kaĵdan pledis tiun tezon sur paĝoj de kontraŭreligia revuo “Instruo kaj religio”. Tiu ĉi revuo pli poste malfermite konfesis: “Ne eblas forgesi, ke la anoj de la historia skolo havas ĉemane science grave apogitajn informojn pri Jesuo Kristo kiel historia persono. Netoleremeco koncerne la opinion de la sciencistoj, kiuj allasas veran ekzistadon de Jesuo Kristo, povas malutili la ateisman propagandon.” (Nauka i religija”, majo 1966, paĝo 50-51, ankaŭ 1967, 143-171).

Nedecidemo de la ateisma pseŭdoscienca propagando nur konfirmas, ke kiu ajn historia scienco ne povas direktiĝi laŭ instrukcioj de la reganta ideologio kaj potenco.

La kristanoj havis en la unua jarcen-to de sia ekzistado multajn kontraŭulojn. Ĉu neniu el ili neigis la ekziston de Jesuo Kristo?

Laŭ sciigoj, kiujn ni havas, vere neniu. Ja eĉ ankaŭ kontraŭuloj de Kristo en la dua jarcento, Celzus kaj Tryfon, ne neadis lian ekziston, sed diecon. Kaj tio estas eĉ komprenebla. Ju pli mallonga estas interspaco de iu historia fakto, des pli granda estas eblo de kontrolo en memoro de samtempuloj aŭ de la plej proksimaj generacioj kaj des pli estas malfacile neadi la fakton.

Kaj tial ni povas kontente argumenti, eĉ se ni apogas nin nur je la kristanaj fontoj, ke la historia ekzistado de Jesuo estas pruvita kaj ne eblas pri ĝi racie kaj pravigite dubi. Granda kvanto de la kristanaj atestoj, precipe de la vidatestantoj aŭ iliaj rakontadoj, konfirmas kaj verigas ekzistadon de Kristo pli ol de multaj aliaj malnovtempaj okazintaĵoj aŭ personoj, kies ekziston neniu pridubas.

 ŜLOSILO

Ĉiu institucio havas propran ŝlosilon de la akcepta gvidado.

La Regno de Dio, diference de ĉiuj ceteraj, havas la regulojn neŝanĝeblajn. La akcepta gvidado en ĝi finiĝas – kiel ofte estas ĉe de Dio anoncitaj konkursoj – per paradoksaj rezultoj.

Estas akceptataj malfortaj, por hontigi la fortajn, silentemaj, por ke ili heredu la teron, malsataj, por ke ili estu sataj, puraj en la koro, por ke ili vidu, kion aliuloj ne vidos, insultataj kaj persekutataj, por ke ili ĝoju kaj jubilu.

Alivorte... En la Dian Regnon, diference de la Eŭropa Unio, havas prioritatan eniron malgranduloj kaj malriĉuloj. Ĝi estas unu el la kaŭzoj, kial la Dia nomo ne aperis en ĝia konstitucio. Konsidere al la dua Dia ordono ĝi en la konstitucio ja estus senefika.

Sac. D-ro Max Kašparů

al la indekso

La Savinto laŭ la Dia promeso devis naskiĝi el la gento de Davido. Kaj la gento de Davido havis vicon da generacioj. Oni povus atendi, ke el ĉiu generacio naskiĝos la Savinto. Sed la Eternulo elektis ne nur la tempon konvenan laŭ sia volo, sed Li elektis ankaŭ junulinon konvenan kaj puran ankaŭ laŭ sia volo kaj en la ĝusta tempo tiu junulino koncipis. Ĉu Ŝi estis alia al la junulinoj, ŝiaj samaĝulinoj? Ĉu Ŝi estis alia ol la junulinoj antaŭ aŭ post Ŝi en la gento de Davido?

Jes, Ŝi estis tiu elektita, Ŝi estis preparita. Tiamaniere Ŝi superis la ceterajn anojn de la gento de Davido. Sed tiu supereco ne estis en senco de la fiereco aŭ eĉ superrangeco. Ŝi superis ilin pro sia elektiĝo fare de Dio. Se ni prezentos al ni la genton de Davido kiel grandan urbon, grandegan urbon, en kiu ĉiu ano de la Davida gento estas iu konstruaĵo, poste la Virgulino Maria estas turo inter tiuj konstruaĵoj. La turo, kiu tiujn ceterajn kon-struaĵojn superas. Kaj ĉiu konstruisto al ni konfirmos, ke la turo devas havi multe pli profundan kaj pli fortikan fundamenton ol ĉiuj ceteraj konstruaĵoj, kiuj ĉirkaŭ tiu turo staras. Tiel estis ankaŭ kun la Virgulino Maria.

Ŝi ne estis ordinara konstruaĵo en la urbo de Davido. Ŝi estis la turo, kiun konstruis Eternulo sur de Li konstruitaj fundamentoj.

La turo havas du taskojn: la unua estas tiu, ke ĝi estu de malproksime videbla. Por ke ĝi jam de malproksime informadu, kie la urbo situas. La homo, kiu serĉas, orientiĝas laŭ iuj punktoj. Unu el tiuj punktoj en la urbo estas la turo. La Virgulino Maria kiel la turo de Davido estas por ni ankaŭ tia orientiga punkto.

La dua tasko, kiun havas la turo, estas tiu, por ke tiuj, kiuj supreniros ĝis ĝia supro, vidatingu malproksimon. Atingi la supron de la vivo de Maria signifas trairi tra la vivo de Maria ekde la bazo. Kaj paŝon post paŝo, ŝtupon post ŝtupo antaŭiĝi ĝis la supro de la vivo de Maria.

Kiam la kristano surgrimpos ĝis tien su- pren, kaj tio estas la vojo sekura, ĉirkaŭ-rigardos, li ekvidos ne nur la urbon, li ekvidos ne nur la tradicion de la gento de Davido, ĝian historion, sed li ekvidos ankoraŭ pluen. La Virgulino Maria al ni do havigas kaj la orientigan punkton en la vivo, kaj la eblecon supreniri pli proksimen al la ĉielo. Tio estas la tasko de la turo. Kaj el tiu ĉi loko pli proksima al la ĉielo malsupren rigardi kaj vidi tion, kio per sur-tera irado estas por ni nevidebla. La Virgulino Maria es- tas ne nur la orientiga punk-to por la kristana vivo, sed ankaŭ elvidejo, kiu ebligas al ni vidi malproksimen kaj post malsupreniro el la supro de la turo de Maria, ni scias, kiudirekten ekiri.

La turo de Maria staras jam du mil jarojn. Ĝi staras firme, ĉar ĝi staras sur la firmaj fundamentoj. En tio estas por ni la Virgulino Maria ankaŭ la modelo. Se ĉio, kion ni en nia vivo konstruas, devas stari firme kaj longe, ĝi devas esti konstruita sur honesteco, sur la kredo, ĝi devas esti konstruita sur la valoroj, kiuj estas neskueblaj. Ili estas la valoroj de Dio. Ankaŭ en tiu ĉi komparo de Maria kaj la turo ni povas vidi pluan simbolikon, kiu estas por la kristana vivo tiel grava. Stari firme sur la bonaj fundamentoj. Alti ne pro tio, ke ni aliulojn superu, sed ke ni al ili ebligu la elvidon. Por ke ni ankaŭ kiel la kristanoj estu por la erar-vagantoj kaj migrantoj lumturo, kiun oni povas atingi kun la espero.

Tio estis kortuŝa travivaĵo, pri kiu rakontis paroĥestro de Ars. Iutage li eniris sian preĝejon kaj ekvidis tie kamparanon, kiu tre koncentrite rigardis altaron, krucon kaj ta-bernaklon. Al la demando de la pastro, kion li tie ĵus faras, li nur respondis: “Mi rigardas Lin kaj Li rigardas min.” La kamparano per tio esprimis propran esencon de la kristana pieco. Temas pri tio, estadi ĉe la Sinjoro, volante esti proksime al Li, tiel kiel Maria en Betania, kiu preferis esti apud Jesuo kaj aŭskulti liajn vortojn.

Kompreneble, ke tion Maria havis multe pli facilan ol tiu kamparano en Ars, aŭ ol ni hodiaŭ ‒ ŝi ja vidis Jesuon vid-al-vide, dum al ni Li sin montras kaŝita, en simpla, sed en la sankta transsubstanciĝinta pano. Se al tiu unua estas bezonata profunda koncentriĝo, kiu estas atingebla nur dum silentado kaj preĝo, al tiu dua estas ankaŭ bezonata kredo je ĉeestado de la Sinjoro en la Plej Sankta Sakramento ‒ la kredo kaj fido je tiu, kiu en la vespermanĝejo tiun sakramenton starigis, kaj kiu estis por tiu ĉi starigo kapabla, ĉar Li estas la Filo de Dio.

Dum adorado de la Sinjoro en preĝejo temas pri konfido je unu flanko, sed ankaŭ pri tio, totale sin je Li apogi, kio ne estas de si disigebla: Nur se mi fidas tion, ke Dio promesis al ni sian ĉeeston en Eŭkaristio, mi povas vere tion esperi. Kaj se mi pri tio fidas, pli firme mi kredas, per arda preĝo mi kapablas forigi dubojn, kiuj senĉese revenas.

Eble tio, kio estas kovrita kaj kaŝita, ankaŭ el alia perspektivo havas sian specifan valoron. Eble Li volas en tiu ĉi simpleco montri sian amon kaj instigi nin, ke ni Lin denove ekamu. Se Li venus en fulmoj kaj tondroj, eble ni ne ekkomprenus Lin kun tia amo, ĉar nia timo kaj tremo estus tiel grandaj, ke ni tute ne povus nin turni al Li kun amo.

Sed duaflanke la Biblio informas nin, ke Dio manifestiĝas ankaŭ en potenco. Ekzemple sankta Mateo priskribas, ke la renkontiĝo de virinoj kun anĝelo ĉe mal-plena tombo okazis dum granda tertre-mo (Mat 28, 2). Sed ni ankaŭ ofte bezonas sperti, por ke ni ĉe la amo de Dio konsciiĝu pri graveco de la sekvado. Eĉ se Dio sin montras en la Eŭkaristio tiel malgranda kaj simpla, tamen temas pri la potenca Dio, kiu malgraŭ ĉiu mizerikordo kapablas ankaŭ plenumi justecon.

Sed ĉe tio ne estas necese ŝoki tiun, kiu serĉas renkontiĝon kun Li. Kaj ĉi tie ni deno-ve estas ĉe la kamparano el Ars. Li evidente sukcesis tiel longe kaj tiel intense ĉeestadi apud la Sinjoro, ke li kapablis eksenti, kio estas laŭ promeso de Kristo ankaŭ realeco: “Li rigardas min.” Kaj tiu kamparano ne bezonis por tio akcepti la Eŭkaristion, li ne preĝis antaŭ ekspoziciita Plej Sankta Sakramento ‒ li povis ĝui tiun sperton, eĉ se la eŭkaristia Sinjoro estis kaŝita malantaŭ pordeto de la tabernaklo. Ho kiel li nur devis sperti lian ĉeeston, kiam li renkontiĝis kun la Korpo de Kristo en hostimontrilo ‒ kaj kiel tre multe, kiam Li akceptis Lin en la sankta komunio?

Kiel granda estas nia sopiro pri la ren-kontiĝo kun Kristo nuntempe? Kiam la sankta papo Pio la 10-a komence de la 20-a jarcento permesis oftajn sanktajn komu-niojn ‒ kio antaŭe ne estis kutima ‒, tio estis por multaj piaj homoj eksterordinara donaco. Nuntempe estas por multaj homoj la dimanĉa soleno de la Eŭkaristio io, kio ilin balastas. Longe dormi estas por ili pli grava, futbalon ili preferas. Tio estas tre bedaŭrinda, sed konsciiĝi hodiaŭ pri la donaco de la Eŭkaristio ŝajnas al mi eble nur tiel, ke ni vekigos sopiron pri la renkontiĝo kun Kristo. La unua paŝo al tio estas ‒ laŭ unu sperta animzorganto de la junularo ‒, krei etoson de silento kaj trankvilo, por ke estu evidente, ke tiu ĉi silento pliriĉigas, kaj ĝuste tiam estas aŭdebla voĉo de Jesuo kaj estas eble renkontiĝi kun lia vizaĝo. Kaj post tio ankaŭ eblas en la preĝejo kiel sur la sankteca loko sensi ĉeeston de la Sinjoro en la tabernaklo.

Tio estas longa vojo, kiu postulas de la animzorganto multan penadon kaj dume li certe renkontos ankaŭ malsukcesojn. Sed tio estas la vojo, kiu povas kontribui al la reno-vigo de la kredo kaj al la pieco.

El Der Fels 6/2017

 LA SAKRAMENTO DE LA BAPTO

Kelkaj pripensoj de Sac. Marek Dunda dum baptosakramento

Ĉu valoras nuntempe ankoraŭ bapti? Tiel demandas certe multaj gepatroj eĉ tiuj ceteraj, kiuj tiujn aferojn pripensas. Ŝajnus, ke estas preskaŭ egale, ĉu iu estas baptita aŭ ne. La baptitoj kaj nebaptitoj vivas sian vivon kaj subite la homo konkludas, ke en tio estas neniu diferenco, kial do nuntempe ankoraŭ bapti? Se mi ignoros tion, ke la bapto estas la granda graco kaj efikas en la vivo de la baptito eĉ kiam kun ĝi la homo ne kunlaboras, do la principa diferenco inter la baptito kaj nebaptito ekestas en momento de la morto. La bapto estas la enirbileto en la ĉielon. Se iu laŭ la bapto vivis, tio signifas, ke li rifuzis malbonon kaj fidis je Dio – do li vivis kiel amiko de Dio, poste lin atendas brilega elekto – la eterneco.

Estas klare, ke Dio certe havas ankaŭ aliajn eksterordinarajn eblojn, danke al kiuj Li povas por la ĉielo savi ankaŭ iun, kiu tiun enirbileton de la bapto ne havas. Sed estus tre aŭdace fidi, ke ĝuste por mi aŭ por miaj infanoj validos tiu ĉi escepto. Ekskludita tio do ne estas, sed lasi la plej gravan aferon en la vivo – la eternecon – pendi sur tiel malcertebla privilegio, estas tre malsaĝe. Tial decidi por la bapto kaj la vivo laŭ ĝi en la plena vortosenco estas brilega elekto.

Krom pluaj avantaĝoj, kiujn la baptito havas, indas mencii ankoraŭ tion: Al la homoj ŝajnas, ke en la mondo ekzistas multe da malbono kaj iam ja eĉ, ke ĝi havas superecon, sed fakte Jesuo Kristo jam ĝin venkis kaj lia venko estas senkondiĉa kaj nerefutebla. Ĉiu malbono ekzistas ĉi tie nur dumtempe, kaj tiuj, kiuj sekvos ĝin, estas sur la flanko de venkitoj. Per la bapto la homo enviciĝas inter venkintojn, sen siaj meritoj li povas havi utilon el grandioza venko de Kristo, kiu rilatas ĉiujn, kiuj estas pere de la bapto kaj la vivo laŭ la bapto liaj amikoj.

Kiu el ni ne volus esti en la venka teamo? Per la bapto ni estas tien envicigitaj. Dependas nur de ni, ĉu ni tiun ĉi kuniĝon kun Kristo kiel liaj amikoj konscie konservos. Esti venkinto estas grandioza elekto. Certe eblus aldoni eĉ pluajn motivojn, kial estas taŭga akcepti la bapton kaj vivi laŭ ĝi.

Ni pripensu tion kaj ni estimu nian bapton kaj tiuj, kiuj ĝis nun ne estas baptitaj, danke al ni ceteraj ekkonu, kiel granda ŝanco kaj grandioza elekto al ili pere de la bapto estas proponata. Ni troviĝas en la tempo de la graco, sed ĝi ne estas senlima. Tial ni eluzu la proponitan ŝancon kaj denove ni ektrovu la bapton.

„Sciu, kristano, ke per pia ĉeesto en la sankta meso vi meritos pli multe, ol se vi disdonus ĉiun vian havaĵon al malriĉuloj kaj trairus kiel pilgrimulo la tutan Teron.“ (sankta Bernardo)

„La Sinjoro donos al ni ĉion, pri kio ni en la sankta meso petas, ja eĉ pli multe, Li donos al ni eĉ tion, pri kio ni eĉ ne ekpensis kaj kion ni nepre bezonas.“ (sankta Hieronimo)

 al la indekso