Kiam vi rimarkas, ke vi dum tiu ĉi surtera vivo pli multe baraktas meze de ventegoj kaj ŝtormoj, ol ke vi paŝas sur firma tero, ne forturnu okulojn de lumo de tiu ĉi stelo – la Virgulino Maria, se vi ne volas, ke vin superŝutu ondoj. Kiam eksplodas ŝtormoj de tentoj, kiam vi aperas inter rokoj de aflikto, ekrigardu la stelon, voku al Maria. Kiam vin baraktigas la ondoj de fiero, ambicio, kalumnioj, ĵaluzo, ekrigardu la stelon, voku al Maria. Kiam la ŝipeton de via animo skuigas kolero aŭ avareco aŭ la avido de la karno, rigardu al Maria. Kiam vin terurigas grandeco de riproĉoj, kiam timigas vin malpura konscienco, kiam vin terurigas severa juĝo kaj jam volas vin engluti la profundeco de malespero, pensu pri Maria.

Dum danĝero, dum angoroj kaj dum duboj pensu pri Maria, voku al Maria. Ŝia nomo ne forlasu vian buŝon, ĝi ne malaperu el via koro.

Kaj por akiri ŝiajn propetojn, ne forgesu la ekzemplon de ŝia vivo. Sekvu Ŝin kaj vi ne erarvagados. Petu Ŝin kaj neniam vi restos sen espero. Pri Ŝi pensu kaj neniam vi eraros. Ŝin vi tenu kaj vi ne falos. Sub ŝia protekto vi ne ekkonos timon. Se Ŝi kondukos vin, vi ne laciĝos. Se Ŝi estos al vi gracoplena, vi atingos la celon. Kaj tiel sur vi mem vi spertos, kiel ĝuste parolas la evangeliisto: „La nomo de tiu virgulino estis Maria.“ (Luk 1,27)

S-ta Bernardo: Homilio Missus est, II,17

La krizo de la eŭropa kontinento havas antaŭ ĉio sian spiritan devenon, kiam la kontinento distanciĝis de siaj spiritaj radikoj, tradicioj de simboloj kaj ceremonioj, ja eĉ hontas pro ili, kaj fariĝas sub la taktobastono de la Eŭropa Unio paganeca kaj aroganta. La kristanismo, ĉar ĝi ne falas survangen antaŭ la (novtempaj) imperiestroj kun tradicio de la pereigaj ideologioj, estas tial paradokse kvazaŭ en intereso de malsevereco kaj egaleco malantaŭata, diskriminaciata kaj premata al konformismo kun entrudata samtempa eŭropa ideologio kaj regularo, en kiu ne plu estas la loko por Dio. En tiu ordo superas personaj ambicioj la kolegiecon kaj interesojn de la tuto, kiu tiel direktas al perdo de sia misio kaj respondeco en la mondo kaj pluen direktas al degenero, diris la kardinalo Angelo Bagnasco.

 LA VIRGULINO FIDELA

Kio estas fideleco? Vico de samtempuloj dirus – eco, kiu malhelpas la disvolviĝon de la personeco. Anakronismo, antaŭjuĝo, io, kion oni hodiaŭ ne portas kaj kio ne havas estontecon.

La homoj je unu flanko sopiras pri tio, ke iu estu fidela al ili, sed je dua flanko sufiĉas tre malmulto al tio, ke ili estu malfidelaj al la aliuloj.

Malgraŭ tio la fideleco estas la signo de la spirita nobleco.

Se ni hodiaŭ parolas pri la nuntempa homo kaj la fideleco, tiam ni ĝin kompreneble komprenas en senco partnereca, kiam du personoj estas al si fidelaj.

Sed por ni, la kristanoj, la ideo de la fideleco transiras tiun limigitan fidelecon de la du homoj kaj disvastigas al ni ĝian horizonton ankaŭ je fideleco al la vorto. Je fideleco al Dio. Je fideleco al idealoj, kiujn ni ekkonis kaj kiujn ni akceptis.

Ne povas por ni temi nur pri la fideleco al nia vivpartnero. Ni ja estas alvokitaj al pli altaj aferoj. Kaj al tiuj pli valoraj apartenas ankaŭ la fideleco al la propra vorto, al nia promeso, al nia Dio.

La virgulino Maria estas por ni tiuloke modelo.

El la evangelio ni scias, ke Ŝi malmulte parolis. Ni tie trovas neniun ŝian tutecan prelegon, sed tamen el tio, kion la Dipatrino eldiris, kaj kion mi povas legi tuj en la dua ĉapitro de la evangelio de s-ta Luko, ni pruvas, kiel treege Ŝi taksis Dian fidelecon al israela nacio, kaj kiel dum sia tuta vivo Ŝi restis fidela al tiu vojo, al kiu Ŝi estis elektita kaj al kiu Ŝi diris sian “jes, fariĝu al mi tiel”.

Estus eble senbezone tiuloke paroli pri la fideleco al sia edzo aŭ sia edzino. Sed estas necese mencii fidelecon, en kiu fiaskas la kristanoj, kaj tio estas la fideleco al la vortoj de Jesuo Kristo.

La fideleco al baptaj promesoj. La fideleco, kiun promesas kavaliroj al sia sinjoro, kiam lianome ili foriras al la batalo, tiel kiel ni foriras en la batalon en la nomo de Jesuo kaj ni renkontiĝas kun la batalantoj en tiu belega senco de la vorto en konfirmacio.

Estas necese de tempo al tempo memorigi al ni ĉiujn niajn promesojn, kiujn ni iam antaŭ Dio faris, kaj demandi, ĝis kia mezuro ni restis al tiuj promesoj fidelaj, ĉu nia vivo, niaj pensoj ne direktis al aliaj samtempaj religioj, ĉu ni estis fidelaj al unua Dia ordono kaj krom ununura Dio ni ne adorkliniĝadis ankoraŭ antaŭ aliaj idoloj. Ĉu ni estis fidelaj al ĉiuj ceteraj ordonoj kaj ne starigis sur iliajn lokojn elturniĝojn, ekskuzojn kaj dubigajn eksplikojn.

Resti fidela ĝis la fino, persisti, kuri la bonan kuron, batali la bonan batalon, kiel pri tio parolas la sankta apostolo Paŭlo.

Per kio la sanktuloj sanktuliĝis? Ĉu per tio, ke ili ne sentis doloron? Ne, ili toleris ĝin same kiel ni, la homoj de tiu ĉi tempo. Ĉu ili eble fariĝis sanktuloj tial, ke ili naskiĝis esceptecaj? Tute ne. Ili naskiĝis sammaniere kiel venis sur la mondon ni kaj la ceteraj. Sed ĉiuj sanktuloj senescepte havis tiun econ, kiu nomiĝas fideleco.

Max Kašparů

La venonta Eŭropo, la vera Eŭropo estos Eŭropo de Kristo, kies nova konstitucio devas esti kristaneco kaj Evangelio. Tiu ĉi estas la mesaĝo de la nova movado, kiu ĵus formiĝis en Pollando laŭ la iniciato de Pastro Infulato Ireneo Skubiś. „Eŭropa Christi“ devas esti la granda vokado de kristanoj kaj katolikoj eŭropaj, por ke la reveno al Kristo, al Evangelio estu la fermentilo de la nova erao kaj de la nova homo, por ke ĝi kontribuu al la ekvivigo de la kredo, espero kaj amo en ni – skribas en la manifesto „Eŭropa Christi“ Pastro Infulato Skubiś. La 14-an de marto 2017 en Varsovio la iniciatintoj de la nova movado rememorigis la personojn forĵetitajn fare de Eŭropa Unio – la fondintojn de la unuiĝinta Eŭropo – Robert Schumann, Alicide de Gaspari kaj Konrad Adenauer. Du unuaj politikistoj, franco kaj italo, proklamitaj Diservantoj, estas la kandidatoj de la Katolika Eklezio por honorigo je altaro. Por ilia baldaŭa beatigo oni preĝadis en la Sanktejo Klara Monto en Częstochowa. Inter la eksterlandaj gastoj de la simpozio „Europa Christi“, kiu okazis en la Universitato de Kardinalo Stefano Wyszyński en Varsovio, estis ankaŭ Frato Prof. Bernardo Ardury, norbetano, la postulatoro de la beatiga procedo de Roberto Schumann, kaj la itala parlamentano Rocco Buttiglione, kiu pro la difino, ke samseksemo estas peko, estis ekskluzivita el la kandidatoj por la posteno de komisionano de la Eŭropa Unio. Inter la italaj geamikoj de la movado „Eŭropa Christi“ estas la plej maljuna filino de Alicide de Gaspari Maria Romana de Gaspari.

Tio estas nur la komenco de la movado, al kiu deklaris sian aliĝon prezidanto de la Instituto de la Pensoj de Roberto Schumann Prof. Zbigniew Krysiak. La Grupoj de Schumann estas en Varsovio jam kelkaj kaj ili ne povas esti erarigitaj kun la Parado de Schumann, kiu ĉiujare piediras tra la stratoj de la polaj urboj kun la ĉielarkaj standardoj al la granda ĝojo de la „dua Rosa Luksemburg“, la eŭrodeputito Rosa Maria Gräfin von Thun Hohenstein.

La movado „Eŭropa Christi“ sin turnas al ĉiuj kristanoj, kristanaj organizoj, ĉiuj homoj de bona volo kun la invito aliĝi al ĉi tiu movado. La kristaneco formigadis Eŭropon de nacioj kaj plu ĝi devas ĝin formadi.

Wojciech Reszczyński, famkonata pola ĵurnalisto El semajnrevuo „wSIECI“,
20-26.03.2017 esperantigis Stanisław śmigielski

 LA TRADICIA IKUE-RENKONTIĜO EN LA SANKTA MONTO

Dum la semajnfinaj tagoj de la 12-a ĝis la 14-a de majo 2017 okazis la tradicia renkontiĝo de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio. Nunjare ĝi okazis en la fama kaj la plej grava pilgrimloko de Bohemio (landparto de Ĉeĥio) en Svatá Hora u Příbrami – Sankta Monto ĉe la urbo Příbram. La renkontiĝon partoprenis 30 personoj kaj vizite venis kelkaj karaj gastoj. Inter la partoprenantoj estis ankaŭ kara frato Johannes Moser el Berlino kaj tri karaj gefratoj el Slovakio: Pavol Petrík (prezidanto de la Slovakia IKUE-Sekcio kaj estrarano de IKUE), fratino Mária Beláňová kaj frato Inĝ. Tibor Kepencay. Inter la partoprenantaro ankaŭ troviĝis du junaj geedzaj paroj kun siaj infanoj: MUDr. Petr Adam Dohnálek kun la edzino Lucie kaj la infanoj Anastázie kaj František, kaj Mgr. Marek Blahuš kun la edzino Veronika kaj la filineto Rozaria.

La vendreda posttagmezo estis destinita por alveno kaj loĝigo de la partoprenantoj. Kiuj venis pli frue, tiuj povis partopreni la rozarian preĝon en la belega baziliko de la Ĉielenpreno de la Virgulino Maria. Post la vespermanĝo, por memorigi al la ĉeestantoj pasintjarajn IKUE-aranĝojn – la 69-an Kongreson de IKUE okazintan en la slovakia urbo Nitra kaj la tradician IKUE-renkontiĝon de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio okazintan en la bela pilgrimloko de la Virgulino Maria en Vranov apud Brno, estis ebleco spekti projekciaĵojn pri tiuj aranĝoj.

Por komenci la sabatan programon, estis enprogramigita la esperantlingva sankta meso. Sed unu tagon antaŭ ĝi anoncis ĝia celebronto frato Sac. D-ro Max Kašparů nealvenon pro ekmalsaniĝo. Spite de tio la esperantlingva sankta meso okazis, ĉar en la pilgrimloko Sankta Monto vivas nia longjara membro – la IKUE-ano, la jam 92-jaraĝa pastro redemptoristo Sac. Ladislav Škrňa, kiu volonte akceptis la taskon mescelebri la esperantlingvan sanktan meson denove post 26-jara paŭzo. Danke al Dio, la E-sankta meso estis belega travivaĵo. Ĉar la sabatan tagon ni travivis kunigitaj kun la papo estanta en Fatimo kaj kun la tuta Eklezio memore al la 100-jara datreveno de la unua apero de la Virgulino Maria en Fatimo, do fine de la sankta meso okazis honore al la Virgulino Maria renovigo de la sinkonsekro de nia IKUE-sekcio kaj la IKUE-movado al la Senmakula Koro de la Virgulino Maria.

Koncerne la mescelebranton de la esperantlingva sankta meso Sac. Ladislav Škrňa mi povas malkaŝi, ke min kun li ligas jam 48-jara konateco. En la jaro 1969, kiam ni decidiĝis organizi unuan Katolikan (IKUE) Esperanto-Tendaron en la vilaĝo Herbortice (Ĉeĥio), tiam lin, kiel novpastron – esperantiston, sendis al la tendaro tiama episkopo de Prago František Tomášek, por mescelebri en la tendaro kaj praktiki animzorgan servon al la plejparte junaj getendaranoj. Kaj dum la okazinta en la jaro 1991 la IKUE-renkontiĝo en la urbo České Budějovice, li ankaŭ tie mescelebris esperantlingve por la partoprenantoj de la renkontiĝo.

Post la sabata sankta meso kaj la matenmanĝo okazis Konferenco de la Katolika Sekcio de la Ĉeĥa E-Asocio – la Ĉeĥa IKUE-Sekcio. Kadre de ĝi okazis elekto de la sekcia komitato por la plua trijara balotperiodo. Kiel prezidanto, kasisto kaj redaktoro de la sekcia revuo Dio Benu, estis reelektita frato Miloslav Šváček, la vicprezidanto Inĝ. Jan Kalný kaj la komitatanoj Jaroslav Chodníček kaj Mgr. Marek Blahuš.

Je la 11-a horo ni partoprenis la solenan sanktan meson kun multnombra pilgrimantaro intence de la sacerdotaj vokitecoj, kies ĉefcelebranto estis la ĉefepiskopo de Prago Mons. Kardinalo Dominik Duka OP, kuncelebrantoj estis helpepiskopoj de Prago Mons. Karel Herbst, Mons. Václav Malý kaj pluaj sacerdotoj. Estis tio belega kaj spirite ege riĉa travivaĵo.

La posttagmezan konatiĝon kun la belega Maria-pilgrimloko realigis neorganizite ĉiu mem, ĉar mankis konvena ĉiĉerono.

Post tio devus okazi planita prelego de la frato Max Kašparů. Pro lia neĉeesto okazis prelego planita por vespero de frato Inĝ. Jan Kalný memore al la 100-jara datreveno de la aperoj de la Virgulino Maria en Fatimo. La prelego estis kompletigita per projekcio de du nelongaj filmoj pri ŝiaj aperoj en Fatimo.

Post la vespermanĝo kaj la esperantlingva rozaria preĝo okazis anstataŭa tre interesa programo pri la temoj: Genetiko – sian historion ĉiu mem portas en si; Tradicia Genealogio, kies esperantlingvan akompanon dum projekciado erudite okazigis frato Mgr. Marek Blahuš.

La dimanĉan ĉeĥlingvan sanktan meson ni partoprenis en la superba baziliko de la Ĉielenpreno de la Virgulino Maria kun ceteraj ĉeestantaj paroĥanoj kaj pilgrimuloj. Post ĝi okazis neformala interbabilado, dum kiu apartaj gefratoj informis pri la aktivadoj en siaj loĝlokoj. Ankaŭ karaj gastoj informis pri siaj aktivadoj, precipe s-anino Margit Turková, konata tradukistino en Esperanton. Gaste ĉeestis ankaŭ anoj de KELI (Kristana Esperantista Ligo Internacia). Post la dimanĉa tagmanĝo estis la renkontiĝo oficiale finita kaj ĝiaj kontentaj kaj spirite riĉigitaj partoprenantoj feliĉe revenis en siajn hejmojn.

Okazigo de tiu ĉi nia semajnfina IKUE-renkontiĝo en la pilgrimloko Svatá Hora estis preparata jam en la jaro 2015. Sed pro kompletaj riparaj laboroj en la tuta pilgrimloka konstrukomplekso ĝi devis esti nuligita kaj tiam la tradicia renkontiĝo okazis en anstataŭa ankaŭ bela loko, la historie grava sudbohemia urbo Třeboň. Kaj kie okazos la renkontiĝo venontjare? Ankoraŭ ne estas konate, sed ni petegas niajn sekcianojn proponi konvenajn lokojn por ĝia okazigo. Estus bone, se la venontjara renkontiĝo okazu en Moravio (landparto de Ĉeĥio).

Nian elkoran dankegon pro la bele kaj spirite riĉe travivitaj semajnfinaj tagoj en la pilgrimloko Svatá Hora – Sankta Monto ni adresu unuavice al nia Sinjoro Jesuo Kristo kaj la Virgulino Maria – arde tie honorata. Ankaŭ nian dankon ni adresu al la pastro Ladislav Škrňa kaj la prelegintoj fratoj Jan Kalný kaj Marek Blahuš. Kaj mi dankas al vi ĉiuj gepartoprenintoj de la renkontiĝo, ke vi venis al Sankta Monto, kie ni povis kune travivi belajn tri tagojn, kiujn ni longe rememoros.

Dio vin ĉiujn benu kaj la Virgulino Maria vin ŝirmu per sia patrineca ŝirmmantelo.

Miloslav Šváček

Dum la sankta meso kaj la Alportantoj kaj la Ofero estas senlime dignaj; Li estas tiu, pri kiu mem Dio la Patro diras: „Ĉi tiu estas Mia Filo, la amata, en kiu Mi havas plezuron.“ (Mat 3,17) Tial la sankta meso havas senliman valoron. Per la sankta meso estas al Dio farata la senfina honoro. La mesofero havas la saman valoron kiel la ofero sur Kalvario, ĉar ĉi tie estas oferata la sama Filo kiel tiam. Tiel kiel suno per sia brilo superas ĉiujn planedojn kaj la Tero superas ĉiujn stelojn entute, tiel superas pia ĉeestado de la sankta meso ĉiujn niajn verkojn en sia honorindeco kaj utileco.

Faru ĉion eblan, por ke vi povu ĉiutage ĉeesti la majestan oferon de la sankta meso. Ĉar la sankta meso estas centro de la kristana religio, suno de la spiritaj ekzercoj, koro de ĉiu pieco kaj beateco. Ĝia aŭskulto estas eĉ pli utila ol la plej bonega speco de la preĝo, meditado. Ĉar dum meditado ni Kriston nur imagas, sed en la sankta meso Li estas persone ĉeestanta. Sed se gravaj kaŭzoj malhelpas al vi la ĉeston de la sankta meso, vi devas almenaŭ alporti koron al la altaro kaj tiamaniere ĉeesti ĝin almenaŭ per spirita maniero.“ (S-ta Francisko de Sales).

Kiu volas ricevi grandan gracon de la bona morto, tiu aŭskultu vortojn de la sankta Bernardo: „Ne estas eble, ke kristano, kiu ofte kaj pie ĉeestadas la sanktan meson, mortu per malbona morto.“

Ni do prenu kiel sian devizon: „La sankta meso estas mia ĉielo.“

El Dienst am Glauben 3/201

Oni skribis la jaron 1917. En tiu tempo furiozis kruela unua mondmilito, vasta tragedio, kian historio ĝis tiu tempo ne ekkonis. Tamen eĉ en Eŭropo tiam ekzistis regionoj, kie vivis simplaj loĝantoj relative trankvile. Al tiaj apartenis ankaŭ kamparo de centra Portugalio. La loĝantoj tie bredis bestojn kaj zorgis pri malgrandaj kampoj. En montara vilaĝo Ourém en distanco de 123 km norde de Lisbono vivis du parencaj familioj, kies tri simplaj infanoj paŝtis ĉiutage ŝafojn en proksima ĉirkaŭaĵo de Fatima, sed pro tio ili ne povis frekventi lernejan edukon. La plej aĝa dekjara Lucia dos Santos kaj ŝiaj gekuzoj Marto – naŭjara Francisko kaj sepjara Hiacinta.

Ni rimarku vivojn de tiu pridonacita triopo. Lucia rakontis, ke jam en la jaro 1915, kiam la milito pereigis milojn da homoj kaj detruis multajn landojn, montris sin al ŝi eĉ al aliaj paŝtistinoj anĝelo dum ili preĝis rozarion. Unu jaron poste, kiam la milito ekscesis per plena forto, niaj tri gepaŝtistoj renkontiĝis kun la anĝelo, kiu instruis ilin jenan preĝon, kiun vi certe konas:

„Mia Dio, mi kredas je Vi, mi ador-kliniĝas antaŭ Vi, mi fidas je Vi kaj mi Vin amas. Mi petas pardonon por tiuj, kiuj ne kredas je Vi, ne adorkliniĝas antaŭ Vi, ne fidas je Vi kaj Vin ne amas.”

Poste la anĝelo aperis al tiuj tri infanoj ankoraŭ kelkfoje kaj instigis ilin multe preĝi. Li prezentis sin kiel gardanĝelo de Portugalio. Niaj etaj infanoj, eĉ se ili estis analfabetaj, bone ĉion rememoris kaj fidele ĉiutage preĝis. La anĝelo anoncis al ili, ke la plej sanktaj koroj de Jesuo kaj Maria volas komisii ilin por intencoj de mizerikordo.

Venis printempo de plua milita jaro, jam la kvara - 1917. La 13-an de majo la infanoj kiel kutime paŝtis la ŝafojn en la kaldronvalo Cova da Iria. La naturo en tiu bela suna tago estis plena de bonodoroj eĉ kvieto. Je la tagmezo la paŝtista triopo ekvidis subite abruptan ekfulmon. La infanoj ektimis kaj tuj ekpelis sian ŝafgregon hejmen. Kiam ili alvenis al granda kverko, nova forta ekfulmo blindigis ilin. La timo instigis la infanojn por kuri rapide for. Post iu momento ili haltis kaj gapante observis super juna kverketo ŝvebi brilegan staturon de ia juna sinjorino. Tiu mansignis al ili kaj trankviligis ilin per vortoj: „Ne timu, mi ne malutilos vin.“ La infana grupeto rigardis ĉi tiun fenomenon kun vera mirego. Nur Lucia kuraĝis demandi: „De kie vi estas?“ „Mia patrujo estas la ĉielo,“ respondis la misterplena virino kaj eksplikis kialon de sia apero. „Mi alvenis por peti vin, ke vi venu ĉi tien sesfoje en jena sama horo ĝis la monato oktobro ĉiumonate la 13–an tagon. Oktobre mi diros al vi, kiu mi estas kaj kion mi de vi postulas. Lucia jam kuraĝiĝis kaj demandis, kiu el ili tri atingos la ĉielon, poste pri postmorta sorto de kelkaj mortintaj knabinoj. Al ĉiuj demandoj ŝi ricevis kontentigajn respondojn.

Poste la nekonata sinjorino demandis, ĉu la infanoj volas konfidi sin al la Sinjoro kaj alportadi oferojn por konverto de pekuloj, kiuj ofendas Dian Majeston. Lucia respondis entuziasme en la nomo de ĉiuj tri viziuloj: „Jes, ni volas“. Tiam la mistera estaĵo rimarkeble ĝojigita anoncis al niaj paŝtistetoj, ke ili multe suferos kaj disetendis siajn manojn, el kiuj radiis brilega lumo. Ili metis sin sur la genuojn kaj laŭdis Sanktan Triunuon. Fine la aperaĵo rekomendis al ili ĉiutage preĝi rozarion por elpeti al la mondo pacon. Poste la mistera staturo suprenlevis sin kaj malaperis en la suna lumo. Interesa estas la fakto, ke ambaŭ knabinoj ĉion vidis eĉ aŭdis, sed parolis kun la estaĵo nur Lucia, dume Francisko ĉion vidis, sed aŭdis nur voĉon de Lucia. Same tio okazis eĉ dum venontaj vizitoj de la Sinjorino.

La infanoj volis pri tiu eksterordinara evento tute silenti, sed malgranda Hiacinta tamen ne povis tion elteni kaj rakontis pri ĝi al sia patrino. Tiu ne kredis al la filino, sed malgraŭ tio iris al la patrino de Lucia demandi, ĉu la knabino ankaŭ tion travivis. Ĝis tiu tempo ŝi silentis, sed de nun estis jam necese defendi verecon de koncerna okazintaĵo. Sinjorino Santos tute ne ekkredis al rakontado de la infanoj kaj ekis sian dekjaran filineton eĉ puni pro suspekto, ke ŝi mensogas. Tamen sciigo pri tiu kurioza afero rapide disvastiĝis. Multaj homoj eĉ mokis, oni dubis pri vereco de ties priskribo, krome kelkaj el ili estis tre scivolaj.

En tia etoso venis la 13-a de junio. Laŭ sia promeso la tri paŝtistoj iris denove kun grupo de aliaj homoj al la kaldronvalo Cova da Iria. Tie denove aperis belega Sinjorino. Al demando de Lucia, kion ŝi deziras, la estaĵo respondis: „Ke vi venu ĉi tien la dektrian de venonta monato kaj preĝu ĉiutage la rozarion.“ Nun ŝi konfidis al niaj viziulinoj sekreton, kiu rilatis al la estonteco. De ŝiaj manoj elradiis du lumaj fluoj, la unua direkte al la ĉielo kaj la dua al la tero. Antaŭ ŝia dekstra mano montris sin koro ĉirkaŭvolvita de dornoj. La infanoj komprenis, ke la lumradianta ĉiela persono, kiu poste malaperis, estas Virgulino Maria mem.

La konfiditan mesaĝon aŭdis ja nur ambaŭ knabinoj, kiuj poste ne volis al aliaj homoj ĝin malkaŝi. Tamen scivolemaj homoj, kiuj aŭdis ĉion, kion Lucia dum tiu evento parolis, disvastigis rapide sciigon pri jena revelacio en sia ĉirkaŭaĵo. Tio kaŭzis, ke ĉie en tiu regiono oni parolis nur pri ĉi tiu afero. Opinioj de homoj estis diversaj. Iuj konsideris, ke temas pri fantaziaĵo aŭ sugesto, aliaj suspektis la viziulojn pri mensogoj, sed ekzistis eĉ seriozaj voĉoj, ke necesas observi objektive evoluon de la afero. Loka paroĥestro en Fatima dubis pri vereco de ĝi kaj eldiris sian opinion, ke povus temi pri diabla mistifiko. Precipe tiu frazo tre maltrankviligis Lucian.

Ambaŭ tuŝitaj familioj ektroviĝis en komplika situacio. Ankaŭ la tri infanoj fariĝis konataj personoj, diversaj homoj volis ilin vidi kaj paroli kun ili. Sed ne ĉiuj el tiuj havis purajn intencojn.

La 13-an de julio kolektiĝis kelkaj miloj da personoj en Cova da Iria apud Fatima por ĉeesti dum miraklo. Lucia, kiu nun baraktis per duboj, spitis unue iri al tiu loko, sed poste tamen ŝi kun siaj geamikoj venis. Kiam la ĉiela virino aperis, la knabino demandis: „Kion vi postulas de mi?“ „Mi volas, ke vi ĉi tien denove la 13-an de venonta monato nepre venu kaj ĉiutage preĝu al honoro de Dipatrino rozarion por baldaŭa fino de la milito, ĉar nur la Patrino de Dio povas al vi helpi.“ La knabino ĝis nun ankoraŭ iom skeptika petis la Sinjorinon, ke ŝi malkaŝu sian nomon kaj montru miraklon por amaso da homoj. Al tiu postulo la ĉiela vizitantino do respondis: „Venu ĉi tien ĉiumonate. En oktobro mi diros al vi, kiu mi estas kaj instigos grandan miraklon, por ke ĉiuj ekkredu.“

Enhavo de pluaj frazoj, kiujn ambaŭ knabinoj aŭdis, estis: “Alportu oferojn por pekuloj pro la amo al Jesuo kaj repaciĝo pro ofendoj de la Senmakula Koro de Maria”. Sed poste kunvenintaj homoj vidis, ke la viziuloj subite paliĝis kaj tremis, Lucia eĉ dolore duonvoĉe ekkriis. Ĉeestantaj vizitantoj nenion vidis eĉ ne aŭdis krom vortoj de la knabino. Tamen ĉiuj observis negrandan nubon, kiu ekflugis super la arbeton dum la sunlumo rimarkeble malfortiĝis. La homoj estis vere ekscitiĝintaj. Post la fino de tiu revelacio multaj homoj demandis, kio okazis. Lucia al tio respondis, ke temis pri sekreto, kiu tuŝas la tri infanojn. Por aliaj ĝi estas aŭ ĝojiga aŭ malĝojiga.

Nur post 24 jaroj Lucia malkaŝis du ĉapitrojn de la triparta sekreto, ricevinte por tiu paŝo konsenton de la ĉielo. Pri kio temis? Kiam la Sinjorino instigis la viziulojn pri oferoj por pekuloj, tiam unu radio el ŝiaj manplatoj penetris kvazaŭ en la teron kaj malkovris por iliaj okuloj inferon. La infanoj vidis neestingeblan fajran maron kaj en ĝi ŝvebantajn, terure aspektantajn staturojn de diabloj kaj homajn animojn dolore lamentantajn. Tiu hororiga sceno estis rigardebla nur tre mallonge, ĉar niaj etaj observantoj ne eltenus plu esti ties spektantoj.

La ĉiela mesaĝportistino tiam aldonis: „Vi vidis inferon, kien venos animoj de kompatindaj pekuloj. Por ilia savo la Sinjoro volas estigi sur la tero estimon al mia Senmakula Koro.“ Kaj ŝi poste daŭrigis eksplikante, kio okazos, se homoj akceptos ŝiajn alvokojn aŭ male, se ili senĉese ofendados Dion. Do enhavo de la dua parto de la sekreto estis profetaĵo de venonta evoluo en la mondo. Ĝi estis publikigita nur en la jaro 1942 de la papo Pio la XII-a.

De tiam longan tempon nekonata restis ankoraŭ la tria sciigo de la sekreto, kies version prizorgis la fratulino Lucia Santos, kiu vivis en monaĥinejo en la portugala urbo Coimbra. La viziulino transdonis koncernan tekston unue al sia konfesprenanto kaj poste ĝin ricevis la papo en sigelfermita koverto, sed li decidis ne publikigi ĝin. Same tiel faris la sekvintaj pontifikoj.

Nur la 13-an de majo en la jubilea jaro 2000 Johano Paŭlo la II–a malkovris al la homaro tiun ege gravan mesaĝon, kiu enhavas scenon de lasta tempo antaŭ la dua alveno de Jesuo Kristo sur la Teron. Ni povas nun aldoni, ke granda parto de la antaŭdiroj de la Sinjorino jam plenumiĝis, sed bedaŭrinde laŭ tiu negativa varianto, ĉar la homaro elektis malĝustan vojon. Pro tio okazis la dua mondmilito ankoraŭ pli terura ol tiu unua. En Rusio estiĝis ateisma reĝimo, kiu vastigis malbonon en la mondo. La homaro sentis punojn pro multaj krimoj, sendankemo al Dio kaj persekuto de la Eklezio.

La vidantaj infanoj tiam eksciis, ke Maria venis, por ke la mondo sin konsekru al ŝia Koro kaj enkonduku interpaciĝan sanktan komunion en unuaj sabatoj de monatoj. La plej grava profetaĵo estis ja ŝiaj lastaj vortoj: „Fine mia Senmakula Koro venkos!“ La Sinjorino ankoraŭ instruis la infanojn aldonan preĝon, kiun ili diru post ĉiu dekumo de la rozario. Ĉi tiun ni bone konas, ĉar nun oni prononcas ĝin ĉiam dum ties preĝado. Niaj viziuloj do poste konscience plenumis ĉiujn postulojn kaj submetis sin al multaj oferoj.

Raportoj pri eventoj en Fatima rapide disvastiĝis tra la tuta lando. Reagoj de homoj estis diversaj. Multaj el ili eĉ dubis pri vereco de ili, levis sin eĉ forta kontraŭeklezia propagando. En Portugalio regis en tiu tempo liberala reĝimo malamika al la Eklezio, karakterizita de fortaj ateismigitaj tendencoj. Diversaj sciigoj venis ankaŭ al oreloj de distrikta administranto, kiu havis reputacion de konata malamiko de religio.

Kiam venis la dato 13-a aŭgusto, nia infana grupeto devus denove iri al renkontiĝo kun la ĉiela Estaĵo en Cova da Iria. Multaj homoj amasiĝis tie – oni taksas la nombron eĉ 20 mil –, sed kiam ekestis tagmezo, ili vane rigardis, kiam montros sin la infanoj. Jen inter ili disvastiĝis sciigo: la infanoj estas arestitaj!

Subite ektondris, en la valo en tiu momento ĉiuj homoj eksilentis. Fulmo trafis lokon apud konata kverketo kaj super ĝi montris sin radianta nubeto. En homamaso aŭdiĝis ekkrio: „Madono, Madono!“

Fakte malamikaj potencoj koncentris sin al malhelpo de nova revelacio. Intertempe la ruza distriktestro proponis al la viziuloj veturigon per aŭtomobilo kun li al la loko de mirakla apero, sed anstataŭ tio ili direktis sin al distrikta urbo Vila Nova de Ourém. Tie la reprezentanto de la politika povo demandesploris la simplajn infanojn kaj precipe volis de ili perfidon de la sekreto kaj strebis devigi ilin pri konfeso, ke ili mensogis. Li minacis al ili eĉ per kruela mortigo, sed vane, ili ĉiam heroe rezistis kontraŭ lia premo. La etaj paŝtistoj estis ja komplezaj eĉ perdi siajn vivojn, sed neniam perfidi la sekreton, kiun en Cova da Iria konfidis al ili la ĉiela estaĵo.

Do la malbona viro enmetis ilin en malliberejon. Tie niaj senkulpaj etuloj travivis unu tagon eĉ nokton komune kun ŝtelistoj kaj batemuloj. Tamen ĉia perforto estis vana, la estro devis ja entute rezigni vidalvide al gracigitaj analfabetuloj kaj liberigi ilin. Do li veturigis ilin reen al Fatima, la brava triopo venkis, sed tamen la infanoj tre bedaŭris, ke tiu fanatikulo malhelpis la renkontiĝon kun Virgulino Maria.

Post iu tempo okazis ja eksterordinara evento. Kiam dimanĉe la 19-an de aŭgusto paŝtis la infanoj gregon de ŝafoj en proksima valo Valinhos, tiam aperis ĉiela Sinjorino denove super granda arbo. Ŝi plendis unue pri tio, ke oni malebligis al la viziuloj venon al la loko de revelacioj en Cova da Iria. Pro tio la promesita miraklo en oktobro estos malpli esprimforta. Poste ŝi memorigis al la infanoj, ke ili preĝu la rozarion kaj venu certe ankoraŭ dufoje por renkontiĝi. Ŝi ankaŭ respondis al Lucia kelkajn demandojn, sed ĉefe instigis ilin multe preĝi kaj alportadi oferojn por pekuloj, kiuj ofte falas en inferon, ĉar neniu preĝas por ili.

Dekjara Lucia, naŭjara Francisko kaj sepjara Hiacinta tre serioze plenumis petojn de Maria. Ili multe preĝis, libervole alportadis personajn oferojn kaj portis tagnokte krudajn ŝnurojn ĉirkaŭ siaj lumboj. Tiamaniere ili volis kompleze kontribui al repaciĝo de grave ofendata Savanto kaj liberigi pekulojn. Tia konduto tre plaĉis al la Sinjorino.

La kvina apero efektiviĝis la 13-an de septembro denove en la origina loko. La viziuloj ĉi-foje devis sin trapremi per densa amaso da homoj, kiuj dumvoje preĝis kaj vokis al infanoj diversajn petojn, por ke Lucia prezentu ilin al la ĉiela Patrino. Dum la alveno de la atendata belega virino ĉiuj ĉeestantoj observis, ke sur la firmamento ŝvebas de oriento ĝis okcidento fajra radia kuglo. Lucia transdonis al la Sinjorino la petojn de pilgrimantoj kaj ŝi respondis, kiuj el ili estos plenumitaj kaj kiuj ne. Poste la knabino sciigis al ŝi, ke homoj deziras sur ĉi tiu loko konstruon de kapelo kaj demandis, kiel disponi pri kolektitaj donacoj. Ŝi jesis pri tiu postulo de kredantoj kaj konfirmis tiel, ke Cova da Iria fariĝos pilgrimloko.

Proksimiĝis jam promesita lasta tago de revelacioj kun akompanota granda miraklo, por ke ĉiuj ekkredu. En la tuta Portugalio regis emocia ekscitiĝo. Unuaj streĉe atendis ion eksterordinaran, ĉar ili aŭskultis atestojn de tiuj, kiuj jam vidis apud Fatima nekutimajn fenomenojn, sed aliaj, precipe liberaluloj, ridindigis la tutan aferon. Ekestis eĉ minacoj. Por familioj Santos kaj Marto en Aljustrel tio ĉio signifis nur penigan situacion. Tiam nur la tri etaj viziuloj restis trankvilaj.

La 12-an de oktobro 1917 en la kvara jaro de la unua mondmilito celis jam miloj da preĝantaj pilgrimantoj al la loko de konataj revelacioj. Malgraŭ tio, ke pluva vetero estis nefavora, multaj homoj travivis la nokton ekstere. Ekis neagrabla mateno de la atendata tago. Oni kalkulas, ke entute venis ĉi tien proksimume sepdek mil pilgrimuloj, kiuj antaŭ la tagmezo ekpreĝis rozarion. Precize je la 12-a horo Lucia interrompis la preĝon kaj diris: „Nun ekfulmis“ kaj dufoje ripetis: „ Ŝi estas ĉi tie.“

La knabino demandis: „Kion vi volas de mi?“ „Mi estas Reĝino de sakta Rozario kaj mi volas, ke oni konstruu ĉi tie kapelon je mia honoro. Preĝu plu ĉiutage la rozarion. La milito proksimiĝas al sia fino kaj soldatoj baldaŭ revenos hejmen.“ Lucia post tiuj vortoj petis pri resanigo de kelkaj malsanuloj. La homoj tiam observis ĉirkaŭ la viziuloj formiĝon de blanka nubo, kiu poste leviĝis supren. Ĉiuj ĉeestantoj paliĝis. La Reĝino diris: „Homoj devas pliboniĝi kaj peti pri senkulpigo de siaj pekoj!“ Malĝoje ŝi daŭrigis per petinsista voĉo: „Ili ne plu ofendu la Sinjoron, ĉar li estis ofendata jam tro!“ Tio estis ŝia lasta admono kaj kerno de la tuta mesaĝo el Fatimo.

Dum adiaŭo Virgulino Maria malkovris siajn manplatojn kaj montris al la infanoj sunon. Lucia ekkriis: „ Rigardu la sunon!“ Jen sepdek mil kunvenintaj homoj, kiuj staris ne nur en la valo de Cova da Iria, sed ankaŭ sur ĉirkaŭaj montetoj aŭ aliaj lokoj ĝis la distanco de 5 km vidis propraokule grandan miraklon. Subite ĉesis pluvi kaj nuboj disiĝis. Suna disko rotaciis rapidege ĉirkaŭ sia propra akso kiel flama rado kaj verŝis diverskolorajn radiojn en ĉiujn direktojn. Nuboj, arboj, rokoj eĉ tero estis mergitaj en fantaziajn kolorojn kaj granda amaso da homoj preskaŭ blindiĝis. Por momento tiu spektinda danco de koloroj ĉesis, sed poste ĝi ekis denove kiel belega kaj rimarkinda lumludo. Ankoraŭ unu paŭzo kaj la kolordanco ripetiĝis denove eĉ pli brile ol antaŭe. La arigitaj homoj havis impreson, ke la suno malfirmiĝos de la ĉielo kaj falos sur la teron kaj ekflamigos ilin. Nun aŭdiĝis fortega elkrio: „Miraklo, miraklo!“ Kiel laŭkomande ĉiuj falis sur genuojn en koton kaj lamentis: „Ho, mia Dio, mizerikordon!“ „Mi kredas je Dio!“ „Saluton, Maria!“

Arde kaj estime ascendis pentaj preĝoj supren al la mirakle lumigita ĉielo. Kredantaj eĉ nekredantaj, simplaj eĉ kleraj, ĵurnalistoj kaj liberaluloj devis rekoni, ke tio estis Dia signo, iaj ajn duboj ne povis ekzisti. Patrino de Dio vere descendis el la ĉielo por alporti al la homaro mesaĝon de mizerikordo kaj savo. Dekmiloj da homoj fariĝis ties atestantoj por samtempaj eĉ por futuraj loĝantoj de la Tero.

Intertempe la viziuloj travivis tion, kion antaŭe promesis al ili la Sinjorino. La plej sankta Virgulino ascendis malrapide en la sunlumo supren kaj malaperis. Apud la suno elmergiĝis bildo de staturoj de la Sankta Familio. Dekstre la Dia Patrino, maldekstre sankta Jozefo kun Jesueto benanta la mondon per krucosigno. Kiam tiu sceno finiĝis, Lucia ankoraŭ vidis Jesuon, kiel li benas la popolon, poste ankoraŭ denove la Sinjorinon, unue en versio de la Patrino Dolorplena kaj poste kiel la Virgulinon de la monto Karmelo. Same kun malapero de la impona revelacio finiĝis eĉ la kolorigo de la firmamento kaj de la tero.

Inĝ. Jan Kalný

En la tagoj la 12-an kaj la 13-an de majo 2017 okazis pilgrima vizito de la papo Francisko en Fatimo, dum kiu li kanonizis du geviziulojn Franciskon kaj Hiacintan Marto, al kiuj (kaj al tria viziulino Lucia dos Santos) ĝuste antaŭ 100 jaroj la 13-an de majo 1917 la unuan fojon aperis la Virgulino Maria.

Alivorte: Bona prediko disde la malbona diferencas kromalie per tio, ke post bona homilio la aŭskultanto enpensiĝos super si, kaj post malbona – super la predikanto.

Max Kašparů

Ĉi tiun eventon el la Dua Mondmilito (1941-1945) al mia patrino Ona rakontis Klemensas Karosas, kuzo de ŝia patro Juozas (Jozepo) Karosas. Kl. Karosas loĝis en la vilaĝo Drobĉiunai (paroĥo Svedasai, regiono Anykŝĉiai). Dum la milito tra lia bieno iris taĉmento de militistoj. Lia bieno estis granda, tial rusaj militistoj haltis por ripozo. Unu el militistoj, verŝajne ilia estro, eniris en domon, kaj tie en ĉambro sur muroj estis multaj bildoj de sanktuloj. Tiu militisto venis al mastro kaj demandis: „Pro kio ĉi tie pendas tiom multe da bildoj?“. Kaj mastro respondis: „Ĉi tie estas nia Dio.“ Tiu militisto diris: „Neniu Dio ekzistas, ĵetu tiujn bildojn teren.“ Kaj mastro diris:

„Mi ne ĵetos“. La militisto denove paŝas, paŝas tra la ĉambro, alvenis al mastro kaj denove diris: „Ĵetu ilin (bildojn de la sanktuloj) teren“. „Mi ne ĵetos“– ankoraŭfoje respondis Kl. Karosas. Sur la tablo staris malgranda krucifikso, kaj tiun krucifikson la militisto ĵetis sub liton.

Kaj tuj ili ekaŭdis, ke alflugas aviadiloj. La militisto malfermis pordon kaj ekstaris sur la sojlo. Kl. Karosas ankaŭ aliris kaj ekstaris apud li. Ili ambaŭ staris inter pordokadro ŝultro ĉe ŝultro. La aviadilo nur traflugis super domo (la pordoj de ĉambro kaj antaŭĉambro estis malfermitaj) kaj bombo falis proksime de la domo. La bombo eksplodis, kaj splitoj de la bombo trafis ventron de tiu militisto. La militisto terenfalis, kaj Kl. Karosas trafis nek unu spliteto. La falinta militisto kuŝanta sursojle vokis al Dio ruslingve: „Boĵe moj, Boĵe moj“ (Dio mia, Dio mia. Antaŭ nelonge li diris, ke neniu Dio ekzistas, kaj ĉi-momente li vokas Lin.

Alkuris aliaj militistoj el la korto kaj kuŝiĝinte la militiston sur brankardon, veturigis lin en hospitalon. Sed dum veturo al la hospitalo la militisto mortis.

Valdonė Skujienė

al la indekso