Karaj legantoj, karegaj gefratoj en Jesuo Kristo, senatende ni estis devintaj transpaŝi sojlon de la nova jaro, el kiu la tempo tagon post tago pecojn fortranĉas. La tempon neniu kapablas haltigi, tial ni devas tiun realon humile akcepti. Pli ol retrorigadi al la forpasinta jaro, ni devas fiksi la rigardon al la nuna nova jaro. Sed ni almenaŭ por momento retrorigardu la pasintan jaron. Ni devas konstati, ke danke al Dio ni ĝin travivis en paco, kiu en la nuntempe ŝtormanta mondo estas valorega donaco de Dio. Ni povis partopreni tre belan, bone organizitan kaj spirite riĉan la 69-an Kongreson de IKUE en la slovakia urbo Nitra. Kelkaj niaj membroj kaj pluaj IKUE-anoj partoprenis ankaŭ post ĝi la tie okazintan la 101-an Universalan Kongreson de Esperanto. Nu kaj niaj katolikaj esperantistoj kaj kelkaj karaj eksterlandaj gastoj partoprenis la tradician sekcian renkontiĝon pasintjare okazintan en bela Maria-pilgrimloko Vranov apud Brno. Do dankon al Dio pro ĉiuj benoj kaj al la Virgulino Maria pro ŝia konstanta protektado.

Nu kaj kio atendas nin ĉijare? Precipe temas denove pri la tradicia renkontiĝo de nia Katolika Sekcio de ĈEA kaj la Ĉeĥa Sekcio de IKUE, kiu ĉijare okazos de la 12-a ĝis la 14-a de majo en la belega, freŝe komplete riparita ĉefa bohemia pilgrimloko de la Virgulino Maria en Svatá Hora u Příbrami – Sankta Monto ĉe Příbram. Tiu ĉi fama pilgrimloko, kiu multnombre estas vizitata ankaŭ de eksterlandaj pilgrimantoj, volonte gastigos ankaŭ la ne nur enlandajn katolikajn esperantistojn, sed ankaŭ karegajn gastojn el eksterlando (vidu paĝon 7). Pliaj informoj pri la renkontiĝo kun aliĝilo estas elŝuteblaj el interretaj paĝoj www.ikue.org/cz.

Partoprenu, karegaj gefratoj, la majan renkontiĝon en la Maria-pilgrimloko Sankta Monto ĉe Příbram. Al la renkontiĝo tre kore vin invitas la IKUE-Katolika Sekcio de ĈEA.

La renkontiĝo okazos en spiritekzerca domo situanta en proksimeco de la fama Baziliko de la Ĉielenpreno de la Virgulino Maria, kiu disponas pri 70 loĝlokoj en tri unulitaj, du trilitaj kaj la ceteraj dulitaj ĉambroj. En ĉiu ĉambro estas lavujo kaj en ĉiu etaĝo estas necesejoj kaj lavejoj. Estas ebla ankaŭ interreta konekto pere de WiFi.

Prezo por nur unu tranokto por persono estas 280 CZK/nokto, por pli ol unu nokto por persono 250 CZK/nokto (1 € = ĉ. 27 CZK).

Prezlisto de la manĝoj:

Ekzistas ebleco kuiri kafon kaj teon. Aĉeteblaj estas trinkaĵoj kaj biskvitoj.

Ĉiuj aliĝintoj ĝustatempe ricevos la bezonatajn informojn.

Provizora programo de la renkontiĝo

Vendredo 12.05.2017:
De la 14:00 alveno, loĝigo, kafumado.
16:30 Ebleco partopreni rozarian preĝon en la Baziliko.
17:30 Vespermanĝo.
19:00 Programo kun projekciado pri okazintaj aranĝoj.

Sabato 13.05.2017:
07:00 Esperanta sankta meso en kapelo.
08:00 Matenmanĝo.
09:00 Konferenco de la sekcio kun elekto de la sekcia komitato.
11:30 Tagmanĝo.
13:00 Konatiĝo kun la pilgrimloko.
15:30 Prelego de frato Sac. Max Kašparů.
17:30 Vespermanĝo.
18:30 Rozaria preĝo (vespera preĝo).
19:30 Programo celanta la 100-jaran datrevenon de la aperoj de V. Maria en Fatimo.

Dimanĉo 14.05.2017:
08:00 Matenmanĝo.
09:00 Sankta meso en la Baziliko.
10:30 Programo en la kunvenejo, kafumado.
11:30 Tagmanĝo.
12:30 Fermo de la renkontiĝo. Adiaŭo.

La programo restas laŭbezone malfermita por ŝanĝoj kaj kompletigoj.

Aliĝilo en formatoj PDF kaj DOC estas ankaŭ akirebla el la interretaj paĝoj de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio www.ikue.org/cz.

La komitato de la Ĉeĥa IKUE-sekcio sincere invitas ankaŭ la eksterlandajn interesatojn partopreni la renkontiĝon.

 al la indekso

Antaŭ kelkaj jaroj okazis en Germanio ekspozicio de afiŝoj. Surprize venkis la afiŝo, sur kiu estis nur ununura frazo, skribita majuskle: Vi kaj Dio estas fortosupereco.

Ĉe la unua tralego ni povus diri, ke du personoj – la homo kaj Dio – ne povas esti superforto kontraŭ pli granda nombro da homoj. Sed se ni enpensiĝos pli profunde, precipe kiel kristanoj, ni povas diri, ke la komisiono, kiu elektis la plej bonan afiŝon, elektis ĝuste. Tio estas granda vero.

Eĉ se la homo estas venkita nombre, eĉ se li estas venkita fizike, en kunligo kun Dio estas lia potenco morala, kaj la potenco spirita nemezurebla kun la kontraŭuloj. Pri tio parolas la historio mem. En la Malnova Testamento tiel malgranda nacio, kiel estis Israelo, venkadis en la nomo de la Eternulo. La forto de unuj estas en la ĉevaloj, la forto de la aliuloj en veturiloj, nia forto estas en la nomo de la Eternulo, diras psalmisto en la Malnova Testamento.

Sed ni povas pri tiu ĉi granda vero, ke la homo estas potenca pro tio, ke li estas ligita kun Dio, konvinkiĝi eĉ je samtempaj herooj, la herooj de la nuna tempo.

Patro Maksimiliano Maria Kolbe, granda honoranto de la Virgulino Maria, ŝia soldato, kiu vivis sub la standardo de la Dinaskintino, tion pruvis en la naziisma koncentrejo. Jes, li mortis sub fortosupereco de la koncentrejaj gardistoj, sed kion ni pri ili hodiaŭ scias.

La patro Maksimiliano estis kanonizita. Tio estis potenco de la senpotenculo. Tio estis la forto de la malfortulo. Kiel diras la apostolo Paŭlo, nur tiam, kiam mi estas malforta, mi estas forta. Tio estas unu el la paradoksoj de la kredo. La mondo kapablas en siaj butikistaj kalkuloj komparadi nur tion, kiom kontraŭ kiom. En la spirita vivo tiel ne estas.Ĝi estas kun kiu kontraŭ kiu, kun kiu kontraŭ kio.

En tiu situacio troviĝis ankaŭ la Virgulino Maria. Tial ni pri Ŝi diras, ke Ŝi estas la Virgulino potenca, ĉar kun Ŝi estis Dio.

Ne nur kun Ŝi, Li estis en Ŝi. Kaj Ŝi estis por Li. En tiu forto, en tiu konscio, en tiu kunaparteneco al la senfina Triunua Dio, Ŝi trovis la forton persisti ĝis la fino. Kaj tio estas ankaŭ nia vivtasko. Persisti ĝis la fino mem. En tio estas la potenco de la homo esti konektita kun Dio, havi la konscion, ke ni apartenas al Tiu, kiu decidas pri la historio. Ke la malamiko de Dio kaj la malamiko de la homaro ne havas kaj neniam havos absolutan venkon. Gajni kelkajn batalojn ankoraŭ ne signifas gajni la tutan militon. La fina venko apartenas al Tiu, kiu dispremis la kapon de la diablo. Ŝia potenco ne estas en tio, ke Ŝi vivis kiel la homo, ŝia potenco estas en tio, ke Ŝi konektis sin kun Tiu, kiu al Ŝi tiujn forton kaj potencon donadis.

Max Kašparů

Prefekto de la papa domo, la ĉefepiskopo Georg Gänswein, avertas la katolikan eklezion, ke ĝi ne malaltiĝadu al nivelo de spirito de la nuntempo. „La eklezio ne povas direktiĝi per tio, kio ĉi momente estas praktikata, sed ĝi devas heroldi tion, kio estas ĝia tasko,“ menciis persona sekretario de Benedikto la 16-a por germanlingva raport-magazino Focus (13.3.2016). Obĵeton, ke „la eklezio ne sekvas nuntempon“, opinias Mons. Gänswein kiel senbazan kaj senmotivan. La eklezio estos ĉiam „malnovmoda“ aŭ „nemoderna“, por ne perfidi Dian vorton, kiu sur la homon efikas kiel „memcerteco, eĉ se kuracanta“. Jesuo Kristo ankaŭ ne adaptiĝadis al la tempo, sed Li estas supertempa kaj konstante aktuala, aldiras kvindek naŭjara ĉefepiskopo, kiu servas al oficanta kaj eĉ emerita papo.

Vatikano. La datrevenon de reformacio ne eblas bone soleni. Temas pri manifestado de ĉagreno kaj pento – diris kardinalo Kurt Koch en interparolo por agentejo I. Media, kiam li eksplikis la sencon de la papa vojaĝo al soleno memoriganta la komencon de la reformacio. La prezidanto de la Papa Konsilio por Unueco de la Kristanoj memorigis la tragikajn konsekvencojn de disfendo de la eklezio, kiu surverŝis Eŭropon per sango.

Kardinalo Koch ankaŭ rimarkis, ke la eksteraj cirkonstancoj, kiel estas persekutado, sekularigado aŭ migrada krizo postulas de la kristanoj pli grandan proksimiĝon. Sed samfoje li aldiras, ke la ekumenaj rilatoj kun protestantoj dum la lastaj jaroj grave komplikiĝis. „Ankoraŭ en la okdekaj jaroj oni diradis, ke nin kredo dividas kaj starpunktoj kunigas. Hodiaŭ tio estas preskaŭ male,“ emfazas la ĉefo de la vatikana ofico kaj li memorigas, ke la katolikoj kaj protestantoj diferenciĝas en aliro al multaj bazaj demandoj de la homa vivo, kiel estas abortigoj, eŭtanazio, geedzeco, familio, seksualeco aŭ gender-ideologio. Dume, kiel emfazas kardinalo Koch – ĝuste en tiuj aferoj devus kristanoj paroli per unu voĉo.

La prezidanto de la Papa Konsilio por Unueco de la Kristanoj ankaŭ memorigis la signifon de la vatikana deklaracio Dominus Iesus el la jaro 2000, kiu kaŭzis multajn miskomprenojn. Nome en ĝi tekstas, ke la protestantaj komunumoj ne estas eklezioj en la senco, kiel tiun nocion komprenas katolikoj. Sed tio ne signifas, ke ili ne estas ekleziaj komunumoj, emfazis la kardinalo Koch. Laŭ lia opinio tiu ĉi dokumento estas invito por komenci dialogon pri koncepto de la eklezio, kio estas temo, kiu plu prezentas gravan obstaklon survoje al unueco.

  LA CIVILIZADO DE LA AMO KAJ LA MORTO NUN EN LA TEKNIKE EVOLUINTAJ LANDOJ DE LA MONDO

 Prelego de MUDr. Štefan Grenda prezentita kadre de la 69-a Kongreso de IKUE okazinta en la urbo Nitra 2016

Karaj gefratoj, estu laŭdata Jesuo Kristo, Di-benitan tagon al vi ĉiuj!

Komence de mia alparolo permesu al mi diri kelkajn vortojn pri mi mem. Laŭprofesie mi estas faka kuracisto, neŭrologo. Mi interesiĝas pri la moralaj problemoj en medicino. Mi loĝas en la montara regiono de Altaj Tatroj en la urbo Poprad, Slovakio.

Ĉiu kristano havas la devon esti anoncanto de la Evangelio. Kristano estas homo, en kiu Jesuo vivas. La homo ne povas vivi sen la amo. Li estas vokata ami Dion kaj la proksimulon. La homo estas elaĉetita pere de la amo.

Deirante de la ĝenerala principo, ke ne ĉio, kio estas teknike farebla, estas morale akceptebla. La homa vivo devas esti absolute respektata jam ekde la koncipiĝo. Tion diras al ni ankaŭ la sankta Eklezio.

La homa koncipiĝo devas esti la frukto de la ama sekskuniĝo de la geedza paro, kaj ne la produkto de la teknika manipulado. La embrio – la ĵus koncipita homido estas vera malgranda antaŭnaska infano. La familio baziĝas sur la geedziĝo kaj fidela amo de viro kaj virino.

La kristana tradicio nun estas en teknike evoluintaj landoj en profunda krizo. Ni estas zorgoplenaj pro tiu ĉi krizo. Ni estas konvinkitaj, ke Eŭropo devas resti fidela al siaj kristanaj radikoj. La ŝtataj leĝaroj devas respekti la moralajn principojn.

Memkompreneble la Biblio estas la fundamento de la pensmaniero por ĉiuj kristanoj. Tiuj, kiuj negas Dion, sekve de tio ankaŭ malhavas estimon por la homo.

Por la katolikoj la plej alta aŭtoritatulo estas la Papo. Pro tio lia instruo pri la kompreno de la Biblio estas la plej grava.

Tiujn principojn priskribas:

1) La Encikliko de la papo Paŭlo la Sesa: Humanae vitae.

2) La Encikliko de la papo Johano Paŭlo la Dua: Evangelium vitae.

Ankaŭ aliaj ekleziaj dokumentoj rilatas tiujn principojn.

La papeco reprezentas por la Eklezio firman kaj kunigitan forton, sen ĝi ekestus nur pluaj novaj kaj novaj frakcioj.

Multaj estuloj estas viktimoj de abortigo, eŭtanazio en teknike evoluintaj landoj. Kondamnendaj estas konstruoj de artefaritaj uteroj, klonado, genetika manipulado ktp. La homo ne rajtas manipuli la embriojn cele al selekto de la sekso aŭ de aliaj ecoj de la homido. La scienco kaj tekniko havas ampleksan kampon por kontraŭbatali multajn kazojn de sterileco per teknikoj kaj eksperimentoj morale akcepteblaj.

Intenca abortigo estas la milito kontraŭ nenaskitaj infanoj, ĝi estas brutala ago kontraŭ la vivo mem. La patrino mem estas la dua viktimo de la abortigo pro daŭraj komplikaĵoj korpaj kaj animaj. Tio estas la oferoj de egoismo, materialismo, la civilizado de la morto.

Por kristano devas esti preferata celo la espero de la eterna vivo, sed ne la espero de feliĉo kaj paradizo surtera. Jesuo mem ne hezitas proponi al siaj disĉiploj „mallarĝan“ vojon al la sankteco.

Konservu, helpu, akceptu la vivon de ĉiu persono, precipe de tiu, kiu estas malforta, malsana kaj handikapita. Estu farantoj de la civilizacio de la vivo. Ni ĉiuj estas en la manoj de Dio. La amo nin kunigas kun Dio, La Dia Providenco nin gardu! La malbono kaj morto ne havu la finan vorton, ĉar pli forta estas la amo.

Dankon al Dio, al la Virgulino Maria, al la organizantoj de tiu ĉi kongreso kaj al vi ĉiuj.

En Ruslandon mi venis en aŭgusto 1993. En la tempa perspektivo mi vidas, ke ĝi iĝis historie grava momento, ĉar ĝuste tiam komenciĝis la renaskiĝo de la strukturoj de la Katolika Eklezio en Rusio.

La atestantoj de la renaskiĝo

Servante en la domo de la arkiepiskopo Tadeo Kondrusiewicz en Moskvo, la tiutempa administranto por la katolikoj de la latina rito en la eŭropa parto de Ruslando, mi havis la eblecon travivadi la inaŭguron de la Supera Spirita Seminario. Ĉi tiu okazintaĵo, kiel ankaŭ la apero de la novaj paroĥoj kaj ankaŭ la reviviĝo de la jam ekzistantaj, estis por mi la kaŭzo de granda dankemo por tiuj, kiuj travivis la tempon de persekutoj kaj per sia fideleco ili konfirmis sian amon al Dio. Tiamaniere ili transdonis la fido-donacon al la venontaj generacioj. Danke al ili kaj iliaj preĝoj, kaj ankaŭ al la oferoj de multaj nekonataj de ni personoj, kiuj elpetis la spiritan liberecon, povis realiĝi la ŝanĝoj, pri kiuj ni estis atestantoj.

La grajno de Dia amo

Februare 1998 mi estis translokigita en la novan postenon en Sankt Petersburg, kiu estis inaŭgurita julie 1997. La servo al la paroĥanoj forme de kateĥizo, laboro en sakristio, en apostolado en la polonia¹ medio, estis por mi ĉiam okazo de la spirita pliriĉiĝo. Min akompanis la konscio, ke Dio Sinjoro servas sin per mi, kaj malgraŭ la modest-aspektaj taskoj aŭ la rezultoj de la laboro Li semas la grajnojn de la Dia amo. De tempo al tempo mankis tiom ete – simplavorte esti homo. Diversaj situacioj kaŭzadis la kondiĉojn por mem lerni tion.

El la pola misia revuo „Echo Afryki i innych kontinentów“, n-ro 7-8/2016 esperantigis por Dio Benu Andrzej Kler, Anglujo.

Marte 2007 festis Christa Meves en la nordgermana urbo Ülzen sian 82-an naskiĝtagon. Jam pli ol 40 jarojn ŝi kuraĝoplene aktivadas kontraŭ la spirito de la nuna tempo kaj tiel ŝi povas retrovidi la fruktojn de sia benita aktivado. Siajn longjarajn spertojn de okupado pri la infanoj kaj junularo, kies animoj estas markitaj per teruraj konsekvencoj de sendieca tempo, ŝi perigas pervorte kaj perskribe. Ŝi eldonis 113 librojn, kiuj estis tradukitaj en multajn lingvojn kaj kies legantoj kalkuliĝas je milionoj. Turnas sin al ŝi kun peto pri konsilo multaj infanoj kaj gepatroj, sed eĉ spertaj fakuloj, ministroj kaj profesoroj.

Antaŭ dudek jaroj ŝi decidiĝis pri grava paŝo en sia vivo. Kiel 62-jara protestantino kaj longjara membrino de sinodo de evangeliana eklezio en Germanio ŝi konvertiĝis al la katolika eklezio kaj de tiu tempo ŝi pri tio atestas ankaŭ publike. Ĉi tie estas ŝia persona konfeso:

Okaze de mia konfirmacio la 7-an de junio 1987 al mi mia hejma paroĥo donacis greftaĵon el miljara rozujo el korto de episkopa sidejo en Hiledsheim. Kun tiu ĉi simbola donaco min ekposedis duboj, ĉu estas ankoraŭ eble enradikigi tiel malfrue la radikojn en la katolika eklezio.

Ĝi estis varma somera tago, kiam ni nian valoran kreskaĵon zorgeme forportis en nian ĝardenon, kaj eĉ mia edzo, kiu komprenas ĝardenkulturadon, tion opiniis kiel kuraĝan faron. Kaj fakte, estis necese batali kontraŭ malsekeco, varmo, frosto kaj neĝo. Estis necese pereigi damaĝantan insektaron. Estis necese sterki. Sed poste la roza arbusto belege disvolviĝis kaj en la dua datreveno de la konfirmacio sur ĝi ekfloris rozaj floroj kaj de tiu tempo ĉiujare ĝi estas plena je brilantaj ruĝaj rozberoj. La rozo „sancta ecclesia“ enradikigis siajn radikojn en nia ĝardeno.

Sed kiel alvenas la ĝojo el tio, ke la homo estas katoliko? Kaj kiel povas publicistino, kiu estas rekte referencita al la publika agnosko, mem malutili al si tiel, ke ŝi sin publike konfesas al la katolika eklezio, por kiu la nuna tempo havas atributojn kiel „eksmoda, rigideca, strikta, konservativa, fundamentisma, formalisma, aŭtoritata kaj sopiranta pri lukso“?

Tion ĉi ĉion mi antaŭe pripensis, kaj tamen mi tion faris kaj gustumis mi la senton, ke mi estas en la „nova akirita patrujo“.

Johano Paŭlo kiel instruisto

Tiu, kiu la situacion en la okcidenta Eŭropo rigardis el duono de la sesdekaj jaroj de la pasinta jc. kiel kristano, tiun devis ekposedi maltrankvilo. Juna generacio per kriegoj en universitataj aŭditorioj rapide validigis novan tendencon: la familion estas necese forigi, la homa seksualeco ne darfas esti limigata, la infanojn estas necese liberigi de ĉiu kuratoreco. Al antaŭo estis starigata homo, kiu realigas sin mem – sen Dio. Mezuro de la spirita kaj anima difektigo de la homo, kiun mi dum mia laboro ĉe ruinigitaj unuopuloj observis, min profunde maltrankviligis kaj ekposedis min zorgoj pri la estonteco de niaj infanoj kaj pri la ĝusta vojo de la delogata loĝantaro. Germanio sin forturnis de Dio dufoje: en la jaro 1933 kaj en la jaro 1968. La rezultoj estas ĉiam katastrofaj, en la unua kazo estis detruita lando, en la dua kazo la animoj.

La evangeliana-luterana gvidantaro, al kiu mi apartenis, restis koncerne al miaj intervenoj kaj alvokoj surda. Ĝuste male! Ĝi adaptiĝis al la spirito de la tempo. Tute male agis Vatikano. Kun akcento ĝi starigadis en la centron de multaj proklamoj gravecon de la familio, la valorecon kaj gravecon de la patrino, kontraŭdiran karakteron de senbrida seksualeco kaj netuŝeblecon de la nenaskita homa vivo.

El tiu spirita klareco Romo en la okdekaj jaroj ne nur nenion perdis, sed per pontifikado de la pola papo tiu ĉi klarvideco ankoraŭ fortiĝadis. Kiel el torenta fluo aperiĝadis unu encikliko post la alia.

Ĝis min atentigis pri tio unu moka rimarko en la germana gazetaro. En tiu rimarko tekstis, ke la okcidentan Eŭropon ni povas konsideri kiel konkeritan. Kaj plu rezistas nur du personoj: la papo en Romo kaj publicistino Christa Meves en Germanio.

Kaj ekde tiam mi komencis legi proklamojn de la papo kaj mi malkovris: Mi havis grandan kunbatalanton, potencan, spirite grandan. Li pledis kristanan bildon pri la homo, sen ĉirkaŭhaki la veron. Tiel mi ekkonis, kiel la kristanaj komunumoj, precipe en la tempo de ĥaosoj, tre bezonas per la Sankta Spirito inspiritan gvidanton, kiu perigos al ili kristanecon per vortoj kaj agoj per fidinda kaj nedubiginda maniero.

Kiam mi per tiu papo kelkajn jarojn lernis, mi sciis sen ĉiuj duboj, kie ekde nun estas mia loko, kaj mi fariĝis feliĉa katolikino. Por tio mi tre dankemas al tiu granda papo.

Mi trovis precize tion, kion mi serĉis

Mia inklino al la katolika eklezio antaŭ ĉio kreskis ankaŭ per tio, ke mi kiel nekuraĝa spektanto partoprenis la katolikajn aranĝojn kaj mesojn, al kiuj oni min ofte invitis.

Jam tuj komence dum la kantoj de grandaj klasikaj mesoj de Bach, Mozart ĝis Schubert min kaptis io, kio min senkonscie impresis: forto de la estimo, kiun oni ĉi tie tiel sanktece konservadis. Genuado, solena silento, imago, ke Dio estas nune ĉeestanta. Ĝuste tion mi serĉis. Mi konsciiĝis, ke la Eŭkaristia ĉeesto ne estas egaligebla kun Vespermaĝo de la Sinjoro en la evangeliana-luterana eklezio. Mi devis ekkompreni, ke la amo volas esti akceptata kaj estas kapabla malrespekti la naturajn leĝojn. Mistika transformiĝo de la pano kaj vino je Korpo kaj Sango de Jesuo Kristo, tiu mirakla povo de nia Dio, estas denove ĉeestanta dum ĉiu sankta meso. Kiam la homo komencas kompreni tiun ĉi okazaĵon kiel esceptan donacon de la graco, elvokas tio en li ĝojon kaj dankemon.

Nia tempo senigita de la patrino bezonas Patrinon de ĉiuj patrinoj

Kaj kiam mi subite ekkomprenis, kion signifas la sankta meso, baldaŭ malfermiĝis antaŭ mi ankaŭ aliaj sferoj de la katolika eklezio, kiuj ĝis nun estis por mi tre malproksimaj. Klare mi ekkomprenis la rolon de la Virgulino Maria kiel perantinon inter la homoj kaj la Dia Triunuo. Kion bezonas nia tempo senigita de la patrino pli ol modelon de tiu Patrino de ĉiuj patrinoj? Kiel malmulte sukcesas sen Ŝi ni, emancipitaj virinoj de la 20-a jarcento! Kia estas tio perdo, se ni rezignacias pri la Virgulino Maria kiel partnerino de niaj interparoloj! Ĉu la vivo de Maria, ŝia modelo kiel toleri la suferon, ne perigas al ni pli da konsolo, orientiĝo kaj helpo en niaj malfacilaĵoj? Mi tre ĝojas estante nuntempe katolika patrino kaj avino, propradire entute katolika virino kaj ke mi ne devas egaligi min kun la postulo de la spirito de la nuna tempo: esti la sama kiel viro! Kiel multe subtenata fare de la Virgulino Maria povas hodiaŭ sin senti ĉiu kredanta katolikino! La malfacilaj decidoj, ĉu naski kontraŭvolan infanon, aŭ akcepti doloran sorton de la patrino kaj taŭge ĝin plenumi, kiel pli facile tio povas realiĝi ĉe rigardo al la granda „Fiat“ de la Virgulino Maria. Ŝia „jes“ ekde Nazareto ĝis Golgoto estis ankaŭ libera decidiĝo de la homo por Dio eĉ spite de la plej grandaj malfacilaĵoj.

Volonte mi turnas min al la Virgulino Maria ankaŭ tiam, kiam ekestas malgrandaj patrinecaj aŭ avinecaj zorgoj: kun la peto, ke malaperu febro, ke la infanon ne plu doloru la orelo, ke resaniĝu la vundo. Kun libereco de la kristana homo mi akceptas, ke nia sankta Patrino havas ĉi tie pluroblajn plenrajtojn.

Foje, skuita pro sciigo, ke malsaniĝis je pulmkancero unu juna vidvino, kiu estis por ni sufiĉe proksima kaj kiun kvin ŝiaj infanoj nepre bezonis, mi kunigis ĉiujn niajn genepojn. En nia preĝejo mi ilin invitis, ke ili antaŭ la statuo de la Virgulino Maria kunpremu la manojn kaj preĝu por la vivo de tiu ĉi patrino, kompreneble kun aldonaĵo: Ne nia, sed via volo fariĝu, sankta Sinjoro! La vidvino transvivis la operacion kaj hodiaŭ, post pli multaj jaroj, estas sana. Sendube tio estas kapablo de la kuracistoj, sed kial ne ankaŭ interveno de la Virgulino Maria?

Pluaj trezoroj de nia kredo

Survoje de tiuj spertoj la sakramento iĝis por mi centraj ĝojoj. Tiel ekzemple bapto estas granda festo plena de graco kaj ekzemple en nia familio ĝi daŭras kutime du tagojn.

Same tiel mi travivas katolikan geedziĝon kun sankteca konsekro por la tuta vivo, kun promeso elteni kune dum bonaj kaj eĉ malpli bonaj tagoj! Multaj el la eksedziĝoj hodiaŭ estus senbezonaj, se la partneroj akceptus la geedziĝon kaj familion kiel Dian komision kaj kiel taskon reciproke kune kreski, lerni en respektado, pardonado, rezignado de io kaj en la amo al la proksimulo.

Feliĉa katolikino mi iĝis ankaŭ tial, ke mi post dudekjara observado de antikoncipeca periodo ekkomprenis, ke nur encikliko Humanae Vitae parolas veron, kiu savas. Allogo de la junularo al antaŭgeedzeca vivo havis ruinigajn sekvojn.

Iam mi estis favore inklinita al „seksa libereco“, ĝis mi en la propra profesio konstatis, kiel teruraj estis la animaj vundigoj kaŭzitaj ĝuste per tiu ĉi libereco, mi suferis kune kun delogitaj kaj mi skribis protestojn pri la gravaj konsekvencoj: Ŝanĝo de la tendenco ne ekzistis. Estas nur la katolika eklezio, kiu staras kiel roko en ondofrapado, kaj estas por mi ĝojo trovadi apogon kaj esperon tie, kie el la vero oni nenion fortranĉas.

Grava ŝajnas al mi ankaŭ nemoderna sakramento de la pentofaro. El psikoterapeŭta praktiko estas ebleco ekscii, ke la kulpon oni povas sen damaĝo je la sano subpremadi nur certan tempon. Tiu, kiu eĉ plue klopodas teni la konsciencon sub la seruro, tiu malsaniĝos. La malfacilaĵoj estas forbenitaj tiam, kiam la unuopuloj kun la konscienco pezigita per faroj aŭ pensoj pekkonfesos kaj pliboniĝos. La pekkonfeso ebligas konfeson de la pekoj al la sacerdoto, por ke li el ricevita povo donu la absolvon.

Koncerne la estontecon, Christa Meves esperas pri la ŝanĝo de la socio precipe danke al rondoj de la celkonsciantaj familioj kaj pri reveno al kristana vero.

Ŝi diras: „Tiucele mi strebos ĝis lasta spiro.“

Laŭ M. Müller: Von der Lust katholisch zu sein. MM-Verlag Aachen.
El Víťazstvo srdca (Venko de la koro) 54/2007

Malvina ankoraŭ ne estis pensiulino kaj laboris en kolĥoza stalo de bovinoj (tio estis en la jaro 1972 aŭ 1975). Kune kun ŝi en la stalo laboris kiel melkistino pli juna virino. Ŝi estis forlasinta sian edzon kaj jam havis alian partneron. Sed al ŝi komencis plaĉi ankoraŭ alia viro, kiu estis edziĝinta kaj havis 3 infanojn. Verŝajne ŝi volis forlogi lin de la familio. Malvina rakontis, kion ŝi travivis pro konduto de sia kunlaborantino, pro familio de tiu viro kaj liaj infanoj. Jam pli frue ŝi pripensis, ke la 8-an de marto ŝi iros al sia kunlaborantino, ŝin ĉirkaŭbrakos kaj petegos, ke ŝi lasu en trankvilo tiun viron kaj lian familion, por ke la infanoj havu sian patron. Tiun tagon, kiam Malvina venis en la farmobienon, unue ŝi sin turnis al la parto de la stalo, kie laboris ŝia kunlaborantino. Alproksimiĝinte al la enireja pordo Malvina aŭdis, kiel malantaŭ la pordo ŝia kunlaborantino ordigas sitelojn kaj aliajn ujojn, sed proksime de la enirpordo ŝi ekvidis timige aspektantan homaĉon (ĝis lumbo troviĝantan en io kvazaŭ nigra nubo), kiu imperative diris: “Ne iru tien, por diri tion, kion vi intencas al ŝi diri, ne eniru! Ne eniru!” Malvina rakontis, ke ŝi pro ektimego komencis tremi, ke ŝi ne povis eĉ unu paŝon iri antaŭen pro tiu terurege aspektanta homaĉo, kaj lia ordonema voĉo. Tiam ŝi returnis sin kaj iris en alian parton de la bovinstalo al sia laborloko, kie ĵus bovino naskis bovidon, al kiu ŝi helpis ekvidi la mondlumon. Post ordigo de la stalo, plenuminte sian laboron, ŝi denove provis iri al sia kunlaborantino. Kaj denove tiu terurega homaĉo haltigis ŝin kaj per impertinenta voĉo ne plu tiel forta ordonis, ke ŝi tien ne eniru.

Malvina pro ektimo denove kapablis fari eĉ ne unu paŝon antaŭen. Tiam ŝi revenis al sia laborloko en alia parto de la stalo, surmetis siajn vestojn kaj iris hejmen. Irante hejmen ŝi renkontis la alveturintajn patrinon de la kunlaborantino kaj ŝian edzon. Okazis, ke ili venis por viziti la kunlaborantinon de Malvina, kaj trovis ŝin jam sinmortigintan. Jes, la diablo sian taskon plenumis bone, gajninte por si unu animon, kiu sin deturnis de Dio. Malvina nun estas 85-jara kaj tre bedaŭras, ke tiam “pro manko de sperto, eble sufiĉus tiam krucosigno, por povi eniri stalon kaj deturni sian kunlaborantinon de sinmortigo”. Malvina pri sia renkontiĝo kun terurega homaĉo rakontis al siaj gefiloj, sed ili ne kredas ŝin, nur opinias, ke la patrino tion eltiris el sia subkonscio. Sed ŝia frato, sacerdoto, multajn fojojn demandis ŝin pri tiu evento, por asertiĝi pri vereco de la evento.

Ĉi tiun rakonton mi notis dumparole kun Malvina mem.

  ATESTO DE JANINA RAILIENĖ

En Litovio okazis kaj plu okazas multaj trompoj de maljunaj homoj. Pli frue trompistoj tion faris nur nokte, sed nun multaj trompoj jam okazas dumtage. Pri tio oni ofte legas informojn en gazetoj kaj televido, sed malgraŭ tio la maljunuloj konfuziĝas, kiam ili ricevas pertelefonan sciigon, ke al ilia filo aŭ nepo okazis aŭtoakcidento, ke grave vundiĝis ŝoforo aŭ preterpasanto aŭ rakontas aliajn mensogajn historietojn, ke tiukaze estas necesa mono. Kaj homoj, dezirante helpi al kara parenco, fordonas monon al veninta nekonatul(in)o. Laŭ konstato de polico, plej ofte por transpreni la monon venas nur kuriero, kaj la veraj trompistoj tiutempe troviĝas eĉ en malliberejo.

Okazis tio en la jaro 2001 post noktomezo, kiam Janina Railienė estis ĵus endormiĝinta, vekis ŝin telefonsonoro. Ŝi prenis la telefonaŭskultilon kaj aŭdis per tre konvinka voĉo sinprezenton de iu viro, ke li estas esploristo de akcidentoj, ke ŝia nomita parenco pro akcidento troviĝas en malsanulejo, kaj li ŝin povas tien veturigi. Janina rakontis, ke la voĉo estis tiel konvinka, ke ŝi tuj ekkredis pri vundiĝo de ŝia parenco, sed al propono ŝin veturigi en malsanulejon, ŝi respondis: „Mi mem iamaniere veturos tien.“ Tiumomente ŝi ekvidis rozarion kuŝantan sur litŝranketo. Ŝi rapide prenis la rozarion kaj alpreminte ĝin sur bruston ŝi ekpreĝis: „Maria, estu kun mi! Helpu min!“ Post tiuj vortoj Janina tuj elŝaltis telefonon, lumon, ekstaris ĉe fenestro kaj spektis en korton. Tie ĉe enirejo en ŝian domon ŝi vidis aŭtomobilon, kiu post iom da atendado, kiam la trompisto ne ĝisatendis sian viktimon, la aŭtomobilo forveturis de la domo.

Tio estas vera evento kaj pruvo, ke la sankta Virgulino Maria helpas al tiuj, kiuj fidas al Dio kaj al Ŝi.

Rakonton de Janina Railienė notis Valdonė Skujienė, Litovio

El la pola tradukis Sac. Jozefo Zielonka

Muziko popola Vortoj Petras Čeliauskas            El litova tradukis Jonas Paliūskas

La plej malbona babilaĉo „elverŝiĝas“ per kalumnio de aliuloj. La kalumnio estas malvera babilado pri najbarino kaj ŝiaj malbonecoj, malĝustecoj, envia kaj mensoga elpensaĵo de malvero, kiu celas la proksimulon nigrigi kaj sin konvene altigi. En psiĥologio oni tion nomas ombro, kiun ni ĵetas sur aliulojn, por senobrigi sin mem kaj sian limigitan karakteron! Ni prefere pripensu nin mem.

Jaroslava Hamajdová

Fanatismo estas nesufiĉo de braveco. Ĝi estas timo akcepti mondon en ĝia komplikeco. Ĝi estas forkuro antaŭ respondeco.

Naziismo, komunismo, ateismo kaj islamismo – ĉion ĉi ni jam spertis. Ni ne lasu nin denove sklavigi! Ni defendu nin! Ni estas patriotoj, inteligenta nacio, bazita sur moralaj kristanaj fundamentoj! Kiom da eminentaj, bravaj homoj donis nia ŝtato al la monda socio. Ni povas pri ili fieri kaj ne povas ilin forgesi!

Milí bratři a sestry, zdravím Vás v tomto novém roce naším pozdravem “Dio benu!” Vykročili jsme do tohoto nového roku s nadějí, že uskutečníme setkání katolických esperantistů (a příznivců) na hlavním poutním místě Čech na Svaté Hoře u Příbrami, které po celkových opravách vábí svou nádherou. Tato naše naděje se naplňuje. Termín našeho setkání 12.-14.5.2017 se právě shoduje se 100. výročím prvního zjevení Panny Marie ve Fatimě (13.5.1917). Jistě potěší účastníky setkání, že toto nesmírně důležité jubileum prožijí právě na Svaté Hoře u Panny Marie Svatohorské, kde se duchovně spojíme se Svatým otcem a velikým množstvím poutníků, kteří právě v tyto dny budou pobývat ve Fatimě. Kdo můžete, neváhejte se na toto setkání přihlásit. Naše tradiční setkání je vždy jen jednou v roce, tak využijme této příležitosti k našemu setkání, abychom společně poděkovali Bohu (také při esperantské mši sv.) za dobrodiní, kterým nás zahrnuje, a vzdali hold Panně Marii, která je také oficielní patronkou katolických esperantistů. Na toto setkání můžete také pozvat Vaše zahraniční přátelé. Přihlášku na setkání přikládáme k tomuto číslu Dio Benu. Informace v esperantu i v češtině a přihlášky je možné získat z internetových stránek naší sekce:
http://www.ikue.org/cz/svatahora/svatahora.htm
a
http://www.ikue.org/cz/svatahora/svatahora-cesky.htm.

V rámci našeho setkání proběhne také konference naší sekce, na které zvolíme výbor na další tříleté funkční období. Rádi přijmeme návrhy na kandidáty na funkci předsedy sekce a na členy výboru. Jelikož jsme oficielní sekcí Českého esperantského svazu, podmínkou pro volbu do výboru je členství ve svazu. V letošním roce také proběhnou volby do vedení IKUE, které z technických důvodů nebylo možné realizovat v minulém roce. Zda, kde a kdy se v letošním roce uskuteční kongres IKUE je dosud v jednání, o konečném rozhodnutí budete informováni. S přáním Božího požehnání a ochrany Panny Marie Vás zdraví a těší se na setkání s Vámi na Svaté Hoře Váš bratr Miloslav Šváček.