Sub tiu ĉi titolo aperis en la decembra numero de 2015 en la semajngazeto „Gość Niedzielny – Dimanĉa Gasto“, artikolo, kiu estas ekzemplo, kiel islamano, posteulo de la gento senpere devenanta de Mahometo, finleginta kun plena komprenemo la Koranon kaj sekve la Biblion, ekamis Jesuon.

Tiu ĉi artikolo komenciĝas per la vortoj: „Mohammed Al-Musavi. Ne nur la antaŭnomo, populara inter islamanoj ligis lin kun la Profeto. Ankaŭ la nomo de la gento, Musavi, donadis al li kaj al lia familio privilegian lokon en la iraka socio. Imamo Musa estis unu el la posteuloj de Ali, la kuzo kaj samtempe bofilo de Mahometo. Por la ŝiitoj (unu el la ĉefaj apud sunitoj specoj de islamo), Ali estas ankoraŭ grava kiel Mahometo. Hodiaŭ la gento de Musavi troviĝas en Irano, Irako kaj Libano.“

La patro de Musavi, la gentestro, estis ĉirkaŭita per la plej alta estimo de la irakanoj. La sama honoro koncernis ankaŭ la pluajn familianojn, lin kaj liajn fratojn. Mohammedo estis favorato de sia patro, kiu lin asignis esti sia sekvonto. La aŭtoro de la artikolo Jacek Dziedzina renkontiĝis Mohammedon Musavi en la lublina regiono, kie kun jam la ŝanĝitaj nomoj Joseph Fadelle, li rekolekcias sub la devizo: „La fido, kiu kostas.“

En la jaro 1987, kiam daŭris la milito iraka-irana, la 23-jara Mohammedo estis rekrutigita, kaj li ekloĝis kun kristano en la sama ĉambro. La nomo de la kristano estis Masud. Al Mohammedo tute ne plaĉis, ke li ekloĝis kun kristano, sed la estroj ne konsentis, ke li loĝu aliloke. Tio estis la unua interkonatiĝo kun kristano por li. Li prezentis sin al Masud fiere: „Mi estas noble naskita, Musavi, mi devenas de la Profeto mem.“

Mahommedo rimarkis, ke tiu kristano estis respektata kaj ĝuis la estimon de la ceteraj soldatoj.

Komence Mahommedo intencis Masudon konverti al la islamo, por savi lin kontraŭ la infero. Li demandis Masudon antaŭ ĉio, ĉu la kristanoj havas libron similan al la Korano.

Kiam Masud parolis pri la Biblio, Mohammedo proponis, ke li alportu ĝin, kaj tiam – li ekpensis enmense – li montros al li, kiel granda falsaĵo estas la kristanismo. Masud demandis Mohammedon, ĉu li konas la Koranon. Mohammedo konfesis, ke li ĝin legas dum ramadano, sed sen plia komprenemo, ĉar tiel instruas imamoj. Masud tiam diris: „Mi kunportos al vi la Biblion, sed kun unu kondiĉo: Legu unue la tutan Koranon kun komprenemo.“ Mohammedo la kondiĉon aprobis.

„Mi komencis legi la versojn de la Korano kun tia atentemo kiel neniam ĝisnune.“ Kaj kun sia timego li komencis percepti ĉiam pli kaj pli multe da kolizioj en tiu ĉi libro. „Mi ne povis ekĝui trankviliĝon, legante la versiojn ordonantajn perforton, mortigon. Mi iris al ŝejko, por ke li klarigu al mi, ekzemple la versojn traktantajn la virinojn kiel malpli valorajn ol la viroj, kaj eĉ permesantajn bati ilin pro malobeemo kaj fari kun ili ĉion en la seksa sfero. La respondo de la ŝejko ne kontentigis min. Tiam li proponis al mi legi la biografion de Mahometo. Sed tio ĉi finmalkontentigis min entute, precipe kiam mi legis, ke la Profeto edziĝis al sepjara knabineto, kaj kiam li edzigis sian adoptitan filon, li mem prenis al si lian edzinon, kiu tiamaniere fariĝis lia sepa virino. Mi diros koncize: post tio ĉio, kion mi legis, la biografio de Mahometo fariĝis por mi la kaŭzo esti pli proksima al honto aŭ ol fiero. Post kelka tempo mi eksentis, ke en mia koro mi disiĝas malrapide for de la islamo, ke mi perdas la grundon subpiede, la subtenon, sur kiu mi apogis mian vivon, la fieron pro mia nomo kaj deveno.

Masud kunportis la Biblion, sed ne pli frue ol post kvin monatoj. Kiam Masud demandis, ĉu mi volas legi la Evangelion, mi konsentis sen entuziasmo, ĉar mi jam ne intencis konverti lin al islamo,“ – li konfesas.

Antaŭ la ricevo de la Biblio li havis sonĝon, precize en la nokto antaŭ la reveno de Masud el la paspermesa libertempo. „Mi vidis, ke mi staris apud rivero, proksime al la bordo, unu metron de la akvo, kaj sur la alia flanko estis viro. Kaj mi sentis tutklare la stimulon proksimiĝi al li. Mi volis transsalti la riveron, sed mi eksentis, ke mi ekpendis en la aero. Mi eĉ ne povis fali nek retiriĝi, nek paŝi al la alia bordo. La viro etendis la manon kaj diris: ٫Se vi volas transiri la riveron, vi devas gustumi la panon de la vivo.ʼ Mi vekiĝis kaj konstatis, ke mi neniam pli frue aŭdis tiun vortumon, ĝi estis tute nekonata en nia kulturo. La saman tagon la reveninta Masud donis al mi la Evangeliojn. Li konsilis komenci la legadon de la sankta Mateo. Mi tamen malfermis antaŭ ĉio la hazardan fragmenton de la Evangelio laŭ la sankta Johano. Kaj la unua frazo, kiun mi en la vivo legis en la Biblio estis: ٫Mi estas pano de la vivo.ʼ“

Post la lego de la laŭvicaj fragmentoj Mohammedo diris al Masud, ke li kredas al Jesuo. Masud estis timegita. Sed post kelka tempo li fariĝis la gvidanto de la fido por Mohammedo. Li mem post la fino de la militservo, komencis sekrete alveturadi la centron de Bagdado, al la kristana urbo-kvartalo. Komence li ankaŭ vizitis vendrede la moskeon, sed laŭ la kuro de la tempo, tio komencis esti al li ĉiam pli kaj pli malema. En Bagdado li pordobatis, tutlaŭvorte, al diversaj preĝejoj kun la peto, ke oni lin baptu aŭ almenaŭ lasu ĉeesti la liturgion. Li ne scipovis kompreni, kial neniu lin volis bapti. Finfine li sukcesis viziti episkopon. Kiam li diras al li, ke li estas islamano, kaj ke li kredas je Kristo, la terurigita hierarko postulis, ke li foriru. Fine en unu el la preĝejoj preskaŭ li kriis al pastro, ke li estas jam ĉe la deka preĝejo, en kiu oni ne volas lin akcepti. „Poste mi tion ekkomprenis: ili estis negrandaj spiritaj komunumoj, ĉiu konis unu la alian, kaj en la lando, kie la konvertiĝo estas malpermesita, fremdulo, t.e. islamano, estis traktata kiel sendito por spioni,“ li diras hodiaŭ.

Dume la patro de Mohammedo edzigas lin al virino nomiĝanta Anvar. La edzino post du jaroj naskis filon kaj poste filinon.

Post kelka tempo la edzino rimarkis, ke la edzo regule dimanĉe ien forveturas. Ŝi eksuspektis, ke pro iu virino. Ŝi diris al li pri tio, por ke li diru veron. „Mi devis konfesi al ŝi, ke mi estas kristano. Ŝi estis ŝokita. Islamo traktas iun similan kiel malpurulon, do ŝi ne povis al mi proksimiĝi. Ŝi forveturis al la gepatra hejmo. Mi estis certa, ke ŝi min denuncos, kaj oni tuj venos por min aresti aŭ tuj mortigi. Post kelkaj tagoj mi telefonis al ŝi. Mi sciiĝis, ke ŝi al neniu ion diris. Mi petis ŝin, ke ŝi revenu kaj aŭskultu min. Ŝi konsentis kaj revenis por esti kun mi. Dum la venanta unu kaj duono de jaroj ni interparolis, ŝi legis pri Jesuo, fine ŝi venis al mi kaj diris, ke la islamo estas por ŝi fremdaĵo, kaj ke ŝi ankaŭ fidas al Jesuo...“

BAPTO EN JORDANIO

Nun ili ambaŭ komencis alvenadi ĉiudimanĉe al preĝejo. Ili fine renkontis pastron Gabriel, kiu komencis ilin prepari al la bapto. Tamen ne li estis ilia baptanto. Li baldaŭ ordonis al ili forveturi al la pli tolerema Jordanio, por ne kaŭzi danĝeran situacion al la kristanaj spiritaj komunumetoj en Irako.

Tamen pli frue ol ili aranĝis sian transloĝiĝon, Mohammedo travivis provon de fajro. La fratoj, kiuj probable neniam pardonis al li lian favoratan pozicion, se temas pri la rilatoj kun la patro, komencis suspekti liajn ligojn kun la kristanoj. Dum Mohammedo malestis hejme, ili enpaŝis lian domon kaj ekvidis tie la Biblion. Ili demandis lian filon, kien paĉjo forveturas ĉiudimanĉe. La filo krucosignis.

„La patro alvokis min al sia hejmo. En la salonego estis sidantaj li kaj miaj fratoj. Ili katenis miajn manojn kaj krurojn. Ili diris, ke ni veturos al Muftio, por ke li deklaru la verdikton konkorde al la ŝario. Muftio verdiktis sur dokumento kun sigelo. Li deklaris fatvon: mi estis kondamnita je morto. Ili veturigis min de li per aŭtomobilo, mi estis konvinkita, ke ili mortpafos min, ie en dezertaĵo, sed montriĝis, ke ili veturigis min al malliberejo,“ li rakontas. En la karcero li pasigis 14 monatojn. Dum tri monatoj li estis torturita kaj devigita malkonfesi la fidon al Kristo, pridemandita pri la kontaktoj kun pastroj, kiuj lin gvidas. Senrezulte.

Mi demandis lin, ĉu li scias, kial ili ne mortigis lin tuj, kvankam ili havis tian eblon. „Mi supozas, ke kiel Musavi mi estis traktata speciale, eble ili konsideris, ke influe de la torturoj mi rapide retiriĝos kaj revenos al la islamo“, li konfesas. Li sciis, ke la fatvo senĉese al li daŭras kiel danĝero, tial post la forpaso de la malliberejo, denove li volis kiel eble plej rapide akcepti bapton, por morti kiel kristano. Tiam li aŭdis de la pastro Gabriel ordonon, kiel li memoras, deklaritan en la nomo de la Eklezio: „Vi devas forveturi el Irako!“

Tiel ankaŭ li faris. Kun la edzino kaj la paro de infanoj ili forveturis al Jordanio. En Amman, la ĉefurbo de Jordanio, la 22-an de julio 2000 la tuta kvaropo akceptis la bapton, al kiu, de tiu ĉi momento Jusuf preskaŭ devigis lokan episkopon. La preĝejo, apartenanta al unu el la ordenoj, komisiis al tio la pastron Basam Rabah. Li elektis grandan sanktejon, kiu havas multe da enirejoj ĉe diversaj flankoj; tio estis por la sekuro. La pastro Rabah ne venis tamen al la solenaĵo, kiun partoprenis sume naŭ personoj. Kelkajn tagojn post la bapto, surstrate de Amman la vojon al la novbaptito baras kvar liaj fratoj kaj onklo.

KORANO DANĜERA POR ISLAMANOJ

Ili trovis lin en Jordanio kaj venis plenumi la ordonon de la patro. Revenigi lin al islamo aŭ lin mortigi. La devo de la ekzekuto (de fatvo), tiukaze mortigi pro la perfido de la islamo, unuavice apartenas al la plej proksima familio. Ili atakis lin surstrate, sidigis lin en aŭtomobilon kaj veturigis lin ekster la urbon. „Dum tri horoj ni interparolis; mi parolis al ili pri la amo de Kristo. Tio ĉi ilin nur pli kolerigis. Finfine la frato eligis pistolon kaj diris, ke ili devas realigi la fatvon, ĉar veriĝas la diraĵo, ke kiu estas infektita per la kristanismo, por tiu ekzistas neniu medikamento.

„Mi komencis kuri, ili pafadis al mi, fine mi falis, mi perdis la konscion, mi vekiĝis en hospitalo. Mi havis nur unu gambon vunditan. Al mi venis konata monaĥo, kaj poste dum ok monatoj mi vagadis de domo al domo, ĉiutage ŝanĝante la loĝlokon,“ li kontinuas la rakonton. Dum kelkaj monatoj li klopodis ricevi la vizon por Francio. Fine ili forflugas en la famili-pleno. Jam pasis dek kvar jaroj, sed eĉ tie ili ne povas senti sin sekure.

„De tempo al tempo la polico ordonas al mi ŝanĝi la loĝlokon pro la sekuro. Pro tio la infanoj devas ofte ŝanĝi lernejon. Nun pasis jam du jaroj post la lasta transloĝiĝo,“ li kromdiras. Post jaroj li telefonis al la frato, kiu estis al li pafanta. Li telefonis el Belgio, por ke oni ne havu eblecon retrovi iel la francan telefon-numeron. La frato diris nur al li, ke la patro kaj patrino forpasis. Neniuj paroloj pri la religio.

„La islamanoj estas normalaj homoj. Oni ne povas diri, ke ĉiuj estas ekregitaj per la malamo“, li diras. „Nur en la Korano ili trovas la inspiron por mortigi. La atencintoj tion faras en la nomo de la Korano, kaj tie ili trovas la ordonon por tiel konduti. Kaj tiuj el la Islama Ŝtato estas la modelo de la islamanoj engaĝitaj. Ĉio, kion faras la Islama Ŝtato, estas pravigita per la Korano. La Korano estas danĝero por la islamanoj mem.

Por Dio Benu esperantigis Andrzej Kler