·        LABORATORIO DE LA KREDO (Episkopo Josef Hrdlička)

·        LA PONTO  (B. Ferrer)

·      SANKTA JARO DE MIZERIKORDO EKSTERORDINARA (Jitka Skalická)

·        RENKONTIĜO EN LA SUDBOHEMIA URBO TŘEBOŇ (Miloslav Šváček)

·        SUB VIAN PROTEKTON (poemo de Bogusław Sobol)

·        ROZARIO (poemo de Bogusław Sobol)

·        LITANIO AL LA SANKTA PIO LA DEKA

·        69-a Kongreso de IKUE en Nitra, Slovakio

·        LA KESTO DE INTERLIGO (D-ro Max Kašparů)

·        REMEMORO PRI PRAHA-KOBYLISY (Jaroslava Hamajdová)

·        KARDINALO FRANTIŠEK TOMÁŠEK (Jaroslava hamajdová)

·        KRISTNASKA LETERO DE JESUO POR VI

·        KAFTANETO POR INFANETO (Pietro Barbellini)

·        Vortoj adresitaj al la membroj de la Ĉeĥa IKUE-Sekcio (Miloslav Šváček)

·        Monkontribuaĵoj ricevitaj por IKUE kaj la Ĉeĥa IKUE-Sekcio

·        DIO BENU

 VORTOJ DE LA PREZIDANTO

Karaj legantoj, tiu ĉi nia revuo Dio Benu estas kvaronjara periodaĵo aperanta regule jam dudek kvin jarojn, tial tiu ĉi ekzemplero portas la numeron 100. Ĉu bela atingaĵo? Jes, ĉar ne ĉiuj periodaĵoj sukcesis ekzisti dum tiel longa aperperiodo. Jes, tial ni povas esti kontentaj, sed estas necese konsciiĝi, ke ne estas tio niamerite. Ni ja scias, ke “sen Dia beno vanas homa peno”. Kaj ni vere preskaŭ palpeble sentas la benon de Dio. Ja ĉiu aperinta numero per sia titolo Dio Benu fakte elpetas ne nur por si, sed ankaŭ por ĉiuj niaj aktivadoj la benon de Dio. Krom tio la saluto “Dio benu!” estas la plej ofta saluto de la katolikaj esperantistoj. Tial ni danku al Dio pro la jam centa numero de nia revuo.

Eble nur malmultaj legantoj scias, kiel estiĝis la titolo Dio Benu de nia periodaĵo. Novembre de la jaro 1990 okazis en la urbo Třebíč la 6-a kongreso de ĈEA. Kaj kadre de ĝi okazis ankaŭ kunveno de la katolikaj esperantistoj. Tiam ankoraŭ tiu ĉi nia periodaĵo ne ekzistis, sed estis decidite ekde la jaro 1991 ekaperadi presforme la sekcian gazeton. Estis do necese ankaŭ elekti ĝian titolon. El la proponoj venkis la propono de fratino Marie Bartovská (1912-1999) el Frýdek-Místek. Ekde tiam do ĝia titolo konserviĝis ĝis nun kaj ni esperu, ke Dio plu benos ĝin. Kiel ni jam informis en la pasinta DB, nia kara frato Max Kašparů estis elektita konsiliano de Konsilio de la Ĉeĥa Televido. Tiukaŭze li devis rezigni pri la gvidfunkcio ankaŭ en nia sekcio. Tial la konferenco okazinta septembre en Třeboň decidis, ke mi denove (mi esperas provizore) prezidantiĝu. Tre ĝojiga evento estas, ke nia karega frato Max la 31-an de oktobro sacerdotiĝis por la bizanca rito. Ni esperu, ke li ricevos esceptan permeson mescelebri en Esperanto en la latina rito. Dio benu kara frato Max!

Karaj legantoj, mi do esperas, ke ĉiu el vi trovos ion legindan en la 100-a numero de DB. Kore vin salutas  Miloslav Šváček

al la indekso

 POR ENPENSIĜO

Karaj gefratoj, iu mastro aĉetis por sia bieno muskaptilon.

Muso kuris al kokino kaj petis: „Kara kokino, la mastro aĉetis muskaptilon kaj tio estas granda danĝero por mi kaj por miaj infanoj. Bonvolu forigi ĝin.“

Sed la kokino respondis: „Kara museto, en la muskaptilo estas ĉiam viando, sed mi manĝas nur grenon. Tio do ne koncernas min.“

La muso iris al porko kaj petis: “Kara porko, la mastro aĉetis muskaptilon kaj tio estas granda danĝero ne nur por mi, sed ankaŭ por miaj infanoj. Bonvolu forigi ĝin.“

Sed la porko respondis: „Kara muso, en la muskaptilo estas nur fromaĝo, sed mi man ĝas viandon. Tio do ne koncernas min.“

La muso kuris al bovino kaj diris: „Kara bovino, la mastro aĉetis muskaptilon kaj tio estas granda danĝero por mi kaj por miaj infanoj, bonvolu forigi ĝin.“

Sed la bovino respondis: „Mia kara museto, en la kaptilo estas fromaĝo aŭ viando, sed mi manĝas nur la herbon. Tio do ne koncernas min.“

Nokte aŭdis la mastrino el la doma koridoro „Klakkk“. Ŝi ellitiĝis kaj iris en la koridoron kaj en la muskaptilo estis kaptita je vosto venena serpento, kiu mordis ŝian piedon.

La mastrino iĝis malsana. Ŝi havis altan febron. Ŝia edzo ekhavis ideon. Mia edzino bezonas fortan supon kaj li mortigis la kokinon kaj kuiris la supon. Sed la sanstato de la edzino estis ĉiam pli malbona. En ilian domon alvenadis la parencoj kaj geamikoj. Por ke la mastro povu doni al ĉiuj manĝaĵon, li mortigis la porkon.

Post kelkaj tagoj la mastrino mortis. Al la sepulto alvenis multaj parencoj kaj geamikoj, kaj la mastro devis mortigi por ili ankaŭ la bovinon.

Karaj gefratoj, kio estas la senco de ĉi tiu rakonto?

Do tio, ke ĝi nin atentigas, ke la problemoj de niaj proksimuloj estas ankaŭ niaj problemoj.

Max Kašparů

al la indekso

  LABORATORIO DE LA KREDO

Sankta papo Johano Paŭlo la Dua dum monda renkontiĝo kun junularo en Romo (nelonge antaŭ sia morto) diris en sia emfaza alparolo al la junaj kristanoj, ke ili fariĝu „laboratorio de la kredo“. Konstante mi cerbumas super tiu ĉi metaforo. Kiel tion ĝuste kompreni? Ni scias, kio estas laboratorio. En lernejoj tio estas loko de diversaj fizikaj aŭ ĥemiaj eks perimentoj. Sed en sciencista mondo ĝi estas grava, eble ne ĉiam granda laborejo, ofte nur kun malmultnombra teamo de fakuloj, kiuj faras esplorojn cele al trovo kaj testo de medikamentoj kontraŭ diversaj virusoj de malsanoj, kie oni esploras ties kaŭzojn kaj ecojn, por ke la homaro ilin kapablu re zisti. Se tio sukcesas, tiel kiel jam multfoje okazis, la malkovrita kaj elprovita medikamento estas aplikata al miloj aŭ centmiloj da malsanuloj en la tuta mondo kaj tiel ĝi savas sennombrajn homvivojn. Penadoj, kiujn sciencistoj sur tiu ĉi kampo faris kaj atingoj de ilia spirito estas admirindaj. Jes, ekzistas ankaŭ laboratorioj, kie okazas dubasencaj aŭ morale neallaseblaj eksperimentoj kun homaj embrioj, aŭ kie oni testas kaj produktas substancon kontraŭ vivo, narkotikaĵojn kaj aliajn formojn de la morto, kiujn ni rezolute malaprobas.

„Laboratorio de la kredo“, pri kiu en sia referenco parolas la sanktulo sur la dislimo de la jarmiloj, la papo Johano Paŭlo la Dua, kontraŭe estas laborejo de la Sankta Spirito, ne impona, prefere kaŝita, sed tamen bazgrava por la sorto de la mondo, kie ni devas montri kaj testi la evangelion sur ni mem. Pruvi, ke eblas vivi alimaniere, ol vivas ceteruloj, nia nacio, endanĝerigita per viruso de memorperdo, neĉeesto de konscienco, malemo al oferemo, vivanta en danĝero de falo en la malplenecon de la konsumismo kaj iom post ioma formorto de la hompopulacio kaj detruado de la vivmedio. Ekzistas multaj influoj, kiujn ni hodiaŭ ne kapablas defii kaj kiuj ĵetas homojn en seneliran situ acion kaj perdon de la vivosenco. Kristano estas homo vivanta kun espero viviganta per senĉesa infuzaĵo de la Sankta Spirito. Per tiu ĉi espero, ĝojo kaj sopiro devus la kristanoj abundi.

Antaŭ nelonge estis ĉe ni publikigita esploro de statistikaj institucioj, inspektantaj la vivnivelon de la socio en diversaj regionoj de nia lando. Tie tekstas, ke en regionoj kun pli alta religieco (aŭ religia aparteneco kaj kredo en Dio) estas pruveble pli multe da firmaj familioj kaj pli malmulte da divorcoj, pli multe da infanoj, pli malmulte da abortigoj, pli malmulte da krimoj kaj sinmortigoj. Tio estas atesto, kiun la nacio troviĝanta en krizo ne povas neglekti, tio estas pruvo, ke vere estas eblo vivi alimaniere, en perspektivo de espero kaj estonteco.

Ĉi tie ni povas ekkompreni, ke tiu „laboratorio de la kredo“ ekzistas. Kaj tio en ni. Ĝi testas kuracilon, pruvas ĝiajn efikojn rekte en morala stato de la nacio. Montriĝas, ke la kuracilo kontraŭ malsanoj de la mondo en sferoj de ĉiuj specoj ekzistas kaj estas atingebla. Nur estas necese por ĝi decidiĝi eĉ en la mondo de reklamoj promesantaj sukceson en komerca kaj konsumisma stiloj, kiuj povas alkonduki nenien ol nur en malplenecon kaj brulruiniĝon. Antaŭ ni estas la vojo, sur kiu jam iris antaŭ ni ĉiuj generacioj de niaj antaŭuloj. La vojo de la kristanaj valoroj. Eĉ por ni do validas: Via propra koro povas iĝi laboratorio de la Sankta Spirito, Dia laborejo, invito, lumo kaj vojmontrilo por aliuloj. Denove ni povas diri al la Sinjoro: Ĉi tie mi estas, min sendu!

Sed ne estu tio nur vanta frazaĵo aŭ refreno de la kanto, kiu rapide forsonas, mi devas trovi kuraĝon al vera kaj celkonscia sindonado: en elekto de profesio, en familia kaj geedza vivoj aŭ ankaŭ en pastreca, monaĥa, misiista, karitata misioj.

La tuta Malnova Testamento priskribas la sortojn de malgranda nacio Israelo, kiu defendas sian ekzistadon meze de grandaj civilizacioj: Egiptio, poste Asirio, Babilono, Persio, Grekio, Romo. Tiuj grandpotencoj de antikva epoko regis la mondon, sed unu post la alia sinsekve dekadencis, disfalis kaj malaperis. La malgranda nacio, Dia popolo Israelo, ilin transvivas kaj ekzistas ĝis nun. Sed transvivis nur tiuj, kiuj restis forte enankritaj en la kredo je la Eternulo. La ceteraj, subiĝintaj al idoladoradoj de paganoj ĉesantaj fideli al Dio, elmortis, malaperis el historio, „elŝaŭmis“ en malplenon. El la dek du de la filoj de Jakobo nur unu transvivis ĝis hodiaŭ, la gento de Jehuda (Judoj), kiu malgraŭ senĉesaj provoj konservis la memoron pri la Diaj promesoj. Tio estas espero ankaŭ por ni. „Ne pereos gento, kiu ne ĉesos kredi.“ Devizo aktuala hieraŭ, hodiaŭ kaj dum ĉiuj tempoj.

Eĉ la evoluintaj landoj hodiaŭ ne solvas la problemon de senlaboreco. Ili ne kapablas al studentoj garantii laboron post atingita kleriĝo. Veran malon ni trovas en vortoj de nia Sinjoro: „La rikolto ja estas abunda, sed la laborantoj estas malmultaj.“ (Mat 9,37) En Dia regno estas „liberaj laborlokoj kaj taskoj“ pli multe ol sufiĉe, sed kuraĝaj kristanoj kapablaj sin proponi kaj eklabori por Diaj celoj mankas. Dio invitas, atendas, vokas, proponas, sed sen premo. Ĉiam li respektas liberan decidiĝon de tiu, kiu vere volas respondi. Kiel ni respondos?

Episkopo Josef Hrdlička (El libro Oživ plamen – Vivigu flamon, 2015)

 al la indekso

Vilaĝano kun sia filo iris viziti jarfoiron en apuda vilaĝo. La vojo kondukis trans malgranda ŝtona ponto. Sub ĝi sovaĝe fluis rivero superakvigita pro printempa neĝodegelo. La akvo atingis pli alten ol kutime, el la ponto ĝi dispecetigis ŝtonojn, ĝi estis malnova, ne bontenita kaj ĝi aspektis ne tro sekure. La filo ektimis: „Paĉjo, ĉu vi opinias, ke ĝi kapablas nin porti?“

La patro respondis: „Fileto, mi tenos vian manon.“

La knabo metis sian manon en la patran kaj singardeme kun li transiris la ponton. Momenton post tio ili atingis la vilaĝon, kie estis la jarfoiro.

Hejmen ili revenis dum krepuskiĝo. La knabo diras: „Paĉjo, kaj kion tiu ĉi disfa linta ponto? Kiel ni transiros la riveron? Mi timas.“

La vilaĝano estis fortstatura viro. Li prenis la filon en brakumon kaj diris al li: „Ĉe mi en la brakumo vi estas en sendanĝereco.“

La trankvila piediro de la patro la knabon luldormigis, kaj tiel li profunde ekdormiĝis. Li vekiĝis sekvan matenon – li kuŝis vivanta kaj sana en sia liteto. Tra la fenestro brilis la suno. Li eĉ ne sciis, kiam ili transiris la ondantan riveron.

Tiel aspektas la morto.

Pensadu pri tio, ke...
● vi albordiĝos kaj konstatos, ke vi estas en la paradizo;
● vi premos la proponitan manon kaj ĝi estos la mano de Dio;
● vi spiros freŝan aeron kaj ĝi estos la aero de la ĉielo;
● vi sentos vin pli forta kaj vi konstatos, ke tio estas senmorteco;
● vi transiros el tondranta ŝtormo en konatan kvieton;
● vi vekiĝos kaj konstatos, ke vi estas Hejme!

(El libro de B. Ferrer: Refreŝiĝo por animo)

 al la indekso

Temo

Temas pri eksterordinara jubileo, kiu ha vos en sia centro la mizerikordon de Dio; ĝi estos la Sankta Jaro de Mizerikordo. Ni volas vivi ĝin en la lumo de la vorto de la Sinjoro: “estu kompatemaj, kiel via Patro estas kompatema” (komp. Luk 6,36).

Daŭro

La Sankta Jaro komenciĝos marde la 8-an de decembro, kiam malfermiĝos la Sankta Pordo en Baziliko de Sankta Petro en Romo, en solenaĵo de la Senmakula Koncipiĝo, kaj finiĝos dimanĉe la 20-an de novembro 2016, en solenaĵo de Kristo la Reĝo. Temas pri evento, kiu implikos ne nur la kristanan mondon, sed ĉiujn homojn; ĝi estos speciala periodo, dum ĝi ĉiuj povos remalkovri la mizerikordon de Dio.

Pasinteco

En la pasinteco la Eklezio anoncis aliajn Eksterordinarajn Sanktajn Jarojn: la Papo Pio la 11-a disponigis la 8-an de aprilo 1933 kiel la 24-an Jubileon okaze de la 1900-jara datreveno de Elaĉeto; en la jaro 1983 estis vico de la Papo Johano Paŭlo la Dua anonci ĝin kiel rememoron de 1950 jaroj ekde la Elaĉeto de Kristo. Nun denove oni havas eblon remalkovri, kiel granda kaj senfina estas la mizerikordo de Dio. Tio estas dono, kiun donas la Papo Francisko al la tuta mondo. Nia tasko estas akcepti ĉi tiun donon kaj gardi ĝin en la koro.

Pilgrimantoj petis la Papon Bonifacon la 8-an pri la unua Jubileo, eksciantaj de siaj geavoj, ke ĉiu kristano, kiu vizitas dum la jaro korpojn de sanktaj apostoloj Petro kaj Paŭlo, estos liberigitaj de kulpo kaj puno. Ili portis al Romo atestanton, unu plejaĝulon el Savoia, 107-jaraĝan, por atesti ke ties patro estis en la jaro 1200 en Romo por profiti ĝeneralan indulgon kaj li konfidis, ke se li ankoraŭ vivos, li iros tien ankaŭ kiam okazos jaro de graco en 1300. Tia indulgo interkonsentita je la komenco de ĉiu jarcento havis konfirmon de du francaj pilgrimantoj, ankaŭ ili estis centjaruloj. La atesto de tri plejaĝuloj kaj ankaŭ aliaj motivoj validis por fondi la saman tradicion, precipe se ĝi respondas al la profunda deziro de homo, kiu en ĉi tiu okazo estas la sama kiel de Dio: liberiĝo de kulpoj kaj punoj. La Papo Bonifaco la 8-a post duboj kaj konsultadoj cedis al la premado de la popola amaso kaj matene la 22-an de februaro 1300 proklamis la unuan Sanktan Jaron; ĝi ripetiĝas ĉiam post 100 jaroj. Kiam la Papo Klemento la 6-a vidis la fruktojn, li decidis festi senprokraste la duan en la jaro 1350. Li duonigis la intervalon fiksitan de la Papo Urbano la 6-a en la jaro 1389 kaj proponis festi ĝin ĉiam post 33 jaroj memore de la surtera vivo de Filo de Dio, kiu fariĝis homo.

La signifo

Mizerikordo derivas el du latinaj vortoj: misereor kaj cordis, tio estas “mi havas kompaton” kaj “koro”.

La Evangelio laŭ Luko rakontas, kiel Jesuo realigis jaron de graco de la Sinjoro, jubilean jaron. La krucumita Sinjoro alportis al ni la savon, kiun anoncis anĝeloj en Betlehemo (Luk 2,11), ĝi resonas en Nazareto komence de sia misio (Luk 4,21).

La Agoj de la Apostoloj rakontas pri ĉio, kion Jesuo diris, faris kaj instruis (komp. Agoj 1,1). Ĉiu rakonto de la Agoj estas unu komento al unu paĝo de la Evangelio: ĝi indikas, kiel vivi en la historio nian veron de gefiloj kaj gefratoj; en la festparolado – la inaŭgura parolado en Nazaret, Jesuo diras, ke li venis liberigi la mondon de ĉiu formo de sklaveco (komp. Luk 4,16-21), Li proklamas favorjaron, jaron de graco de la Sinjoro. Tio, kion Li realigis, tiam plenumis, plenumiĝas “hodiaŭ” en tiu, kiu aŭskultas Lin (komp. Luk 4,21). Lia vivo kaj lia morto malfermas al ni vojon, por ke ni atingu nian identecon de gefiloj, kompatemaj kiel la Patro (komp. Luk 6,36).

La tradicio de la kristana jubileo ekestis en la jaro 1300 per instigo de pilgrimuloj, kiuj amase venadis al Romo okaze de la fino de la jarcento, por atendi la novan kun espero, ke ĝi estu vere nova! Tio estis la ago de la Papo Bonifaco la 8-a, konata pere de sia buleo Unam sanctam ...

Homo estas laŭnature “viator”: li estas survoje, ĉar lia hejmo ne troviĝas tie, kie li estas kun la korpo, sed kie lia deziro jam antaŭis lin.

Pilgrimado estas metaforo de vera “mar ŝado – paŝado de homo”, serĉante sin mem. Post la peko ni estas en ekzilo de Li kaj de ni mem, en nostalgio al la ĝardeno, kiun ni perdis. Neniu tiel multe perdis sin kiel tiu, kiu ne scias kien iri.

Dum nia necerta vagabondado la Jubileo volas esti lumo, kiu orientas nin kaj malgraŭ niaj diversaj disvojiĝoj rekondukas nin al nia “kien”.

Kion fari nuntempe?

Rekomenci de nulo. Ĉu tio eblas? Se oni volas eniri Dian regnon, necesas... (komp. Joh 3,3). Se la Jubileo ne helpos al ĉi tiu spirita renaskiĝo, ĝi elĉerpiĝos, kompletigos sin detale en senutila, pli ĝuste bagatela damaĝa religia turismo.

La Sankta Jaro estas absolute nece sa plibonigo, korektilo por transformiĝi al ekonomio de kunpartigo. Nur tiamaniere la tero iĝos loĝebla kaj dezerto reekfloros kiel ĝardeno!

La unuan kristanan komunumon oni priskribas kiel Izraelon, kiu realigas Sanktan Jaron: neniu diras-proklamas-asertas propraĵon tion, kio apartenas al li, ĉiu aĵo estas komuna (komp. Ago 4,32) kaj ĉiu ricevas laŭ propraj bezonoj (komp. Ago 2,45). Kredantoj komprenis, ke la vivon ne garantias “posedaĵo”, “havaĵo”, sed “kunpartigo de la havaĵo”. Ĉi tiujn oni vendis kaj donis je la dispono al ĉiuj, ĉar la vivo ne dependas de la tero, sed de la spirito, kun kiu oni loĝas tie.

Kio estos la Sankta Jaro?

Ĉu oni intencas fari ceremoniojn kaj pilgrimi al Romo? Dio ĉiam ripetas kun profeto Jesaja (1,11-17) tion, kion Li ĉiam diris. Nuntempe necesas plani, projekti kaj programi (re)disdividon de la havaĵo inter “ĉiujn” homojn. Kiel povas konsideri sin filo de Dio iu, kiu ne konsideras siajn gefratojn triamondanojn, malriĉulojn, mizerulojn kaj flankenmetitojn – privilegiitaj gefiloj de Dio? Kion oni proponu kaj kion oni faru, por ke estu ebla fari vere “jaron al Dio favore akceptata?

Ĉu ni vere kredas, ke la Sinjoro savis nin per sia kruco, ke Lia malriĉeco, humileco kaj mildeco estas Liaj riĉeco, gloro kaj povo? Se ni ne konvertiĝos en persona kaj komuna, kolektiva nivelo je ĉi tiu ĝusta punkto, temo, demando, malaperos el la tero homaro kaj poste ankaŭ la homo mem.

Kion fari?, demandis la unuaj kredantoj, por ke oni savu sin de la situacio (komp. Ago 2,37-40). Kion proponi por la savo de ĉi tiu nia epoko? Ne sufiĉas ripeti estintajn formulojn aŭ principojn, elementojn, ankaŭ se ili estas trafaj, sed kiuj ne konkordas kun la realeco. Oni bezonas repripenson, kiu implikos ĉiujn nivelojn de penso kaj ago. Fino de ideologioj faciligas ĉi tiun taskon.

Necesas, ke ĉiuj homoj de bona volo kunlaboru por serioze alfronti la komplek san problemon en landoj de la Tria Mondo.

Estos necesa konvertiĝo, por akcepti la Sinjoron, kiu same kiel li venis antaŭ du mil jaroj, li ĉiam venas kaj venos, ankaŭ en la tria jarmilo. Oni ne povas redukti ĉion je simplaj liturgioj.

Kun la propono de la Jubilea Jaro la kristana komunumo estas vokita konvertiĝi. Ne sufiĉas nur plibeligi la “eternan urbon”.

La Jubileo revokas al pardono de la pekoj.

Kompilis Jitka Skalická

 al la indekso

En la tagoj de la 11-a ĝis la 13-a de septembro okazis tritaga semajnfina renkontiĝo, kiun organizis la IKUE-Katolika Sekcio de ĈEA. Partoprenis ĝin 25 personoj, inter ili ankaŭ la gastoj: Johannes Moser el Germanio, Marija Belošević el Kroatio – vicprezidantino de IKUE kaj Pavol Petrík el Slovakio – prezidanto de la Slovakia IKUE-Sekcio. Gastiganta la renkontiĝon estis la belega sudbohemia urbo Třeboň (Trzebon) kun riĉa historio kunigita kun la gentoj de Rožmberk (Roĵmberk) kaj Schwarzenberg (Ŝvarcen berg). Ĝi estas ankaŭ konata pro ĉarma pej zaĝo kun multaj fiŝlagoj kaj ankaŭ pro torfaj banlokoj. Ekzistas en ĝi multaj pitoreskaj monumentaĵoj. Ĝi estas la ununura urbo en Bohemio, kies urbocentro estas ĝis nun ĉirkaŭita per ĉiuj originaj urbaj pordegoj. Tiukaŭze ĝi estis deklarita kiel urba rezervejo de monumentoj kaj la ĉirkaŭa naturo protektita naturregiono kaj biosfera rezervejo de UNESCO. Estas tie ankaŭ vasta kastela konstru-komplekso kun la apuda parko, pitoreska urboplaco, la jam menciitaj urbaj pordegoj kaj multaj pluaj monumentaĵoj kaj belaj lokoj. Kaj ĉio sur malgranda areo, por kies vizito oni ne bezonas multan tempon.

La renkontiĝo okazis en la antikva aŭgus tenana eksmonaĥejo en la urbo-centro. Ĝi kun la preĝejo de la Virgulino Maria la Reĝino kaj sankta Jiljí (Egidio) estas la plej frapa dominaĵo de la origina urba centro.

Vendrede posttagmeze okazis alveno de la partoprenantoj, loĝigo parte en kelkaj ĉambroj de la eksmonaĥejo kaj parte en la lokaj pensionoj. Antaŭvespere estis ebleco partopreni kun paroĥanoj rozarian preĝon kaj post ĝi la Sanktan Meson. La vespera inaŭgura programo konsistis el projekciado de la prezentaĵoj pri la pasintaj aranĝoj: la kongresoj de IKUE en Parizo 2010 kaj Pécs 2012 en Hungario, kaj la Bibliaj Tagoj en Tuchoměřice apud Prago 2014.

Dum la sabata mateno estis ebleco pli profunde konatiĝi kun la historie tre valora preĝejo kaj la ĉirkaŭkorta galerio kaj belega “Paradiza Ĝardeno” kun la puto enmeze. Erudite tie ĉiĉeronis s-ro Pytelka – la paroĥa administranto. Poste sekvis trarigardo de la belega urbocentro kun la kastela korto kaj la fiŝlago Svět (Mondo). Post la reveno okazis eksterordinara konferenco de la IKUE-Katolika Sekcio de ĈEA. Post koncizaj raportoj koncerne la sekcian aktivadon kaj mastrumadon estis necese elekti la sekcian prezidanton – posteulon de frato D-ro Max Kašparů, kiu pro okupo de la posteno de la konsiliano de la Konsilio de Ĉeĥa Televido devis surbaze de la leĝa normo rezigni pri la gvid-funkcioj. Anstataŭ li estis reelektita frato Miloslav Švaček, kiu esperas, ke ĝis la laŭregula sekcia konferenco en la jaro 2017 oni trovos konvenan kandidaton por la prezidanta funkcio.

Sabate posttagmeze prezentis prelegon pri la heroo de la amo Přemysl Pitter frato D-ro Petr Chrdle. Poste sekvis esperant lingva Sankta Meso, kiun en la monaĥeja kapelo celebris la 94-jara sacerdoto Josef Xaver Kobza. Fine de la Sankta Meso kantis latinlingve kaj precipe esperantlingve kantojn honore al la Virgulino Maria frato Miroslav Smyčka. Pastro Xaver, estas nuntempe loĝanta en la porpastra maljunulejo en České Budějovice. Interrilate al pastro Xa ver menciindas diri, ke en la jaro 1969 li kun frato Miloslav Šváček estis kunfondinto de la katolikaj E-tendaroj en lia naskiĝvilaĝo Herbortice. En la jaro 1977 la tendaro estis invadita fare de la fifama komunista polico StB likvidita kaj du ĝiaj gravuloj juĝitaj. Dumtempe frato Kobza – tiame razisto, praktikante sian profesion private studis teologion kaj poste sacerdotiĝis. Danke al Dio li ricevis ŝtatan permeson praktiki la pastran servon en kelkaj paroĥoj.

Por la sabata vespero estis planita prelego de frato Max Kašparů. Ĉar lia grava familia evento ne permesis al li ĉeesti, anstataŭ li alparolis la ĉeestantojn fratino Marija Belo šević, la vicprezidantino de IKUE. Ŝi informis pri la nunjaraj aranĝoj – la Universala Kongreso de Esperanto en Lillo kaj la Ekumena E-Kongreso en Strasburgo, Francio. Ŝi ankaŭ ne nur prezentis la libron kun la prelegoj okazintaj dum la IKUE-Kongreso en Pécs 2012, Hungario, sed ankaŭ ĝin ricevis la ĉeestantaj gefratoj. Ankaŭ ŝi koncize informis pri la agadoj de IKUE. Post la renkontiĝo en Třeboň ŝi kun frato Pavol Pet rík vizitis la urbon Nitra en Slovakio, en kiu venontjare okazos la Universala Kongreso kaj antaŭ tiu la kongreso de IKUE. La programon ankaŭ pliriĉigis per esperantlingvaj kantoj la eksoperkantisto Miroslav Smyčka.

Dimanĉe okazis lasta prelego pri la “Dia Mizerikordo” rilate al la Sankta Jaro de la Dia Mizerikordo, kiu laŭ deklaro de la Papo Francisko komenciĝos decembre de la nuna jaro. La prelegon prezentis frato Inĝ. Jan Kalný. Poste la partoprenantoj ĉeestis la Sanktan Meson kun paroĥanoj kaj post la komuna bongusta tagmanĝo en banloka manĝejo la renkontiĝo finiĝis.

Konklude indas danki al Dio pro la okazinta renkontiĝo en la urbo Třeboň kaj al frato Jan Kalný pro ĉiuj liaj aktivadoj koncerne la preparon de la aranĝo. Estis necese solvi problemojn, kiuj malhelpis la renkontiĝon okazigi en la printempa sezono. Unue estis ideo okazigi ĝin en la bela Maria-pilgrimloko Klokoty ĉe la urbo Tábor. La lokon persone vizitis frato prezidanto Max Kašparů, kiu konstatis, ke ne ekzistas tie konvena ebleco por loĝigi la partoprenantojn. Tial estis aranĝita la renkontiĝo en tre bonaj kondiĉoj (ĉio sub unu tegmento) en Spirit-ekzerca Domo en la plej grava pilgrimloko de Bohemio Svatá Hora u Příbrami (Sankta Monto ĉe Příbram). Poste ni de tie ricevis sciigon, ke tiu ĉi pilgrimloko pro kompletaj riparaj laboroj fermiĝas por ĉiuj pilgrimoj kaj ceteraj aranĝoj ĝis la fino de la nuna jaro. Do estis necese trovi trian lokon por la renkontiĝo. Nu kaj tion oni sukcesis danke al frato Jan Kalný ĝuste en la urbo Třeboň.

 Miloslav Šváček

 al la indekso

La plej eminenta teoriisto kaj praktikulo de eŭropa naturalismo, la franca verkisto Émile Zola (1840-1902) dum la jaroj de sia verkista famo estiĝis agnostikulo kaj foriris de Dio esprimante la ekstremajn sintenojn kontraŭklerikajn. Li estis la fondinto, membro kaj la granda mastro de framasona loĝio. Se li vizitis preĝejon, tio okazadis ĉiam nur por rikani kaj satridadi pri la „malsaĝa popolo“, kiu preĝas.

Li publikigis la trilogion titolitan Tri Urboj – unu parto estas titolita Lourdes kaj estis skribita en la jaro 1895. Malgraŭ, ke li estis la atestanto de almenaŭ du miraklaj sanigoj en la lurda Groto Massabielle, la miraklojn li prezentis kaj klarigis en la rikana kaj sendia maniero, ĉar en sia libro li volis „senmaskigi la trompon de ŝajnaj revelacioj de Dipatrino en Lurdo. Lia romano estas la plej granda beletra trompo“ (Vittorio Messori).

En la plenkreska aĝo Émile Zola rompis sian gambon. Malgraŭ la penoj de kuracistoj, la vundo ne cikatriĝis; estis do planite amputi la gambon. Sed jen dum la Vigilio de Kristnasko Émile Zola spertis vizion. Ŝajnis al li, ke li venis al preĝejo, kaj tie li ekvidis la Dipatrinon kun Infaneto Jesuo, kantantan kristnaskan kanton. Kiam dum ĉi tiu tago la edzino de Zola ekkantis la saman kristnaskan kanton, Zola ekpetis ŝin, ke ŝi venu al preĝejo kaj eklumigu tie kandelon antaŭ la bildo de la Dipatrino. Dum ĉi tiu tempo la verkisto eksentis la dolorigan lancenon en la malsana gambo. Li provis ekstari – kaj li eksentis kun miro, ke lia gambo estas sana. Émile Zola ekĝuis la miraklon de resaniĝo.

La aŭtoro de la romano falsiganta la veron pri la revelacioj en Lurdo revenis al la katolika kredo kaj al la Eklezio. Li priskribis la miraklon de sia resaniĝo kaj faris la publikan konfeson, en kiu li konfesis interalie: „Nun, kiam mi konvinkiĝis integre, ke dum tridek jaroj mi vivis en eraro, kiam mi eksciis, sur kio baziĝas la tuta framasona sistemo, kies doktrinon mi disvastigadis, volontigante ankaŭ aliulojn por ĝia disvastigado, tiel, ke la granda amaso da homoj ekiris post mi en ĉi tiu eraro – mi sincere bedaŭras. Klerigita en ĉi tiu temo fare de Dio, mi konscias pri la tuta malbono, kiun mi faris kaj rezulte de tio mi rifuzas esti framasonano kaj mi rompas kun framasonismo la devoligojn kaj mi agnoskas kun pento antaŭ la Eklezio miajn era-rojn. Mi petas Dion, pri la pardono de ĉiu ajn malbono, per kiu mi indignigadis dum mia aparteneco al la framasona loĝio kaj mi petegas nian Plejaltan Paŝtiston Lian Sanktecon Papon Leonon la 13-an pri pardono“. En la aĝo de 56 jaroj li rigardis la framasonismon kiel „plej cinikan mensogon“.

La konvertiĝo de Émile Zola kaŭzis ŝokon en la rondoj de malpiuloj, sed rapide ili strebis pri silentigo de ĉi tiu afero – kiel tion dokumentas la biografioj de Émile Zola. Li mortis kiel la konvertiĝinta katoliko kaŭze de asfiksio de karboksido la 28-an de septembro 1902.

Prilaboris Jan Pluta. Esperantigis Stanisław Śmigielski.

La 31-an de oktobro 2015 okazis en urbeto Žirovnice (distrikto Pelhřimov) neordinara solenaĵo. En tiea romkatolika kirko de s-taj Filipo kaj Jakobo oni festis ordinon de nia estimata frato, konata kuracisto-psikiatro eĉ verkisto, prof. D-ro Max Jaroslav Kašparů, ĝisnuna diakono, je grekkatolika pastro. En lia naskiĝurbo renkontiĝis kredantoj de ambaŭ katolikaj ritoj kunitaj sub patreco de la papo kaj familianoj, geamikoj, inter ili ankaŭ esperantistoj. La ordinito estis ja eĉ prezidanto de nia Katolika sekcio de ĈEA kaj multaj televidaj spektantoj lin konas pro interesaj prelegoj kaj diskutoj ne nur je fakaj psikiatriaj kaj spiritaj temoj, sed eĉ pro publika propagando de esperantaj idealoj.

Nian karan fraton Makson ordinis grekkatolika episkopo de Prago Mons. Ladislav Hučko en kunfrateco de aliaj grekkatolikaj eĉ romkatolikaj religiuloj. La neordinara festo estis vere impresa. Poste daŭrigis renkonto de la partoprenantoj en paroĥa domo kun malgranda refreŝiĝo kaj eblo babili reciproke.

La sacerdoto Max Kašparů ekas nun novan etapon de sia vivo. Li funkcios kiel spirita kaj same faka gvidanto de malsanulejaj kapelanoj, do li povos bone utiligi siajn riĉajn tutvivajn diversdirektajn spertojn por profito de tiuj, kiuj tion ege bezonas. Ni estu certaj, ke en lia larĝa koro eĉ ni havos nian firman lokon. Do ni deziras al la novpastro multajn gracojn de la Dia Providenco kaj ŝirmon de la Virgulino Maria sur ĉiuj pluaj vojoj.

Katolikaj esperantistoj

 Suspektinda vizitanto de la preĝejo

Iufoje ekinteresigis la pastron oftaj vizitoj de malzorgeme vestita nekonata viro en lia preĝejo. Tio, kio vekis lian suspekton estis la maniero, kiel ĉi tiuj vizitoj okazadis. La viro eniras la preĝejon, staras kelkajn sekundojn malantaŭe en la preĝejo kaj malaperas. La pastro timis pri enhavo de la preĝejaj monkestetoj. Tial li komisiis la preĝejserviston, ke li observu lin.

La preĝejservisto alparolis la viron kaj demandis lin, kion li tie faras. “Mi interparolas kun Dio”, sekvis lia respondo. “Ĉu vere?”, diris la preĝejservisto. “Apenaŭ vi eniras, tuj vi ree estas ekstere. Tio estas laŭ vi preĝo?” La fremdulo defendis sin: “Nur tiel mi por momento eniras kaj diras al Li: Jesuo, ĉi tie Jim”.

Posttempe vizitis la pastro unu el hospital-sekcioj kaj la ĉefflegistino diris al li, ke ili havas pacienton, kiu eksterordinare bone influas la aliajn malsanulojn. Neniu sciis, de kie li venis, nek iu vidis lin antaŭe, sed li tamen posedas ion eksterordinaran. Simple, tiu homo ŝajnas elradii bonecon.

Kiam la pastro aliris al lia lito, li tuj identigis lin kun la vizitanto de sia preĝejo, kiun li traktis tiel maljuste. Do komencis li demandi lin pri lia preĝa vivo kaj kiamaniere li akiris tiel rimarkindan influon je aliaj pacientoj. “Tion kaŭzis tiuj miaj vizitoj de la preĝejo, Patro,” sekvis la respondo.

Kiam la pastro kun konscio, ke la paciento faris neniujn preĝej-vizitojn, volis rompi lian parolon, la paciento rapide daŭrigis: “Jes Patro, ĉiutage Li alvenas al mi kaj ekstarante por momento ĉe la piedoj de mia lito Li diras al mi: “Jim, ĉi tie Jesuo!”

La fragmenton el libro de James Feehan “Bůh ukrytý v příbězích” (Dio kaŝita en okazintaĵoj) por Dio Benu esperantigis Alfred Lotter

  ĈU ISLAMO ESTAS MINACO?

Aŭtoro de la sekvaj vortoj estas D-ro Emanuel Tanay, konata kaj tre rekonata psiĥiatro, la viro, kies familio apartenis antaŭ la dua mondmilito al germana aristokrataro, posedanta vicon da industriaj entreprenoj kaj nemoveblaĵoj. Kiam li estis demandita, kiom da germanoj estis veraj nazioj, li respondis per maniero, kiu povas esti determinanta por nia sinteno koncerne fanatikismon:

„Tre malmulte da homoj estis veraj nazioj, sed multaj pluaj ĝojis pro reveno de la germana fiero kaj pluaj estis okupitaj, ol tio interesus ilin. Mi estis unu el tiuj, kiuj konsideris naziojn kiel bandaĉon de frenezuloj. Tiel, ke la plejmulto simple retiriĝis, per tio estis ebligita, ke tio ĉio okazu. Poste, pli frue ol ni tion konstatis, ili havis nin en manpleno, ni perdis kontrolon, ekestis „fino de la mondo“. Mia familio perdis ĉion. Mi mem finis en koncentrejo kaj aliancanoj detruis miajn fabrikojn.“

Hodiaŭ al ni denove kaj denove diversaj fakuloj ripetas, ke la islamo estas religio de paco kaj ke plejmulto de muzulmanoj ja deziras nur vivi en la paco. Eĉ se tiu ĉi laika asertado povas esti vera, ĝi havas neniun valoron! Ĝi estas senvalora trompaĵo, kiu celas ebligi al ni, ke ni sentu nin bone kaj iom malgrandiĝu (psika) efiko de fanatikeca furiozado nome de la islamo!

Estas vero, ke en nuntempa historia periodo regas la islamon fanatikuloj. Ili estas fanatikuloj, kiuj gvidas ĉiujn 50 militojn furiozantajn en la mondo. Ili estas fanatikuloj, kiuj sisteme masakras kristanojn aŭ anojn de indiĝenaj etnoj en Afriko (Sirio, Irako ktp. – ald. de red.), kaj sinsekve dronas la kontinenton en torento de la islamo. Ili estas fanatikuloj, kiuj eksplodigas bombojn, forhakas kapojn, murdas aŭ mortigas pro kaŭzo de honoro. Ili estas fanatikuloj, kiuj transprenas moskeon post moskeo. Ili estas fanatikuloj, kiuj verve disvastigas ŝtonumadon kaj pendigadon de la viktimoj, seksperfortadojn, mortigadojn, surverŝon de la virinoj per acido, likvidon de samseksemuloj. Ili estas fanatikuloj, kiuj instruas al junuloj mortigojn kaj iĝi memmortigaj bombaj mortigantoj.

Malfacile mezurebla realeco estas, ke pacema plimulto, silentanta plimulto, estas timkonsternita kaj eksterigita.

Komunista Rusio konsistis el rusoj, kiuj nur volis vivi en la paco, kaj malgraŭ tio komunista Rusio responsis pri la murdo de ĉirkaŭ 20 milionoj da homoj. La pacema plimulto estis sensignifa kaj silentigita.

Grandega populacio de Ĉinio estis ankaŭ pacema, sed ĉinaj komunistoj sukcesis mortigi konsternigan nombron de 70 milionoj homoj.

Meznombra japano antaŭ la dua mondmilito certe ne estis sadista milita provokanto. Tamen Japanio per murdado kaj sangverŝado irebligis la vojon al Sudorienta Azio en orgio de murdado, kiu inkluzivis sistemajn murdojn de 12 milionoj da ĉinaj civiluloj; plejofte ili estis mortigitaj per sabro, ŝovelilo kaj bajoneto.

Kiu povus forgesi Ruandon, kiu kolapsis en sangverŝa mortigado. Ĉu ne estas ne eble aserti, ke plejparto de la ruandanoj estis pacemaj homoj?

Instruo el historio estas ofte nekredeble simpla kaj lapidara, sed malgraŭ ĉiuj niaj kapabloj de logika pensado ofte ni preteratentas la plej bazajn kaj nekomplikajn konkludojn; per nia silentado la pacemaj muzulmanoj iĝas tute nedecidaj.

La pacemaj muzulmanoj iĝos niaj malamikoj, se ili ne levos sian voĉon, ĉar ili same kiel D-ro Tanay iutage vekiĝos kaj konstatos, ke ili iĝis superregataj fare de fanatikuloj kaj ke „ekestis fino de la mondo“. La pacemaj germanoj, japanoj, ĉinoj, rusoj, ruandanoj, serboj, afganoj, irakanoj, palestinanoj, somalianoj, niĝeranoj, alĝerianoj kaj multaj pluaj estis mortintaj, ĉar pacema plimulto silentis; poste jam estis malfrue.

Por ni, kiuj ĉion ĉi tion observas, sen nia engaĝiĝo, validas, ke ni devas atenti nur unu grupon, kiu sin enkalkulas inter fanatikulojn, kiuj ekminacas nin, ekminacas nian viv-manieron! Neniu plia moskeo aŭ minareto en Eŭropo, se ne estos la sama nombro de kristanaj preĝejoj en araba mondo kaj ankaŭ la sama nombro de kristanoj!

Pedofilojn la civilizita mondo punas, kaj kion pri muzulmanoj, kiuj sekskuniĝas kun ok-jaraj junulinoj kaj havas kun ili infanojn; kion pri Mohamedo, ilia dio, kiu ankaŭ havis okjaran virinon, ankaŭ li estis pedofilo! Ĉu iu el vi deziras, ke post du jardekoj sekskuniĝu iu muzulmana viro kun viaj nepinoj kaj pranepinoj, ilin ŝtonmortigu, mortigu, surverŝu per acido, praktikadu virinan cirkumcidon?!

Kaj fine: ĉiu, kiu dubas, ke temas pri la gravega afero, tiu partoprenas je pasiveco, tiu permesas, ke la problemoj kresku.